Dotyk Julii - Tehereh Mafi

"Nie możesz mnie dotknąć - szepczę.
Kłamię - oto, czego mu nie mówię.
Możesz mnie dotknąć - oto, czego nigdy nie powiem.
Proszę, dotknij mnie - oto, co chcę powiedzieć".

Nikt nie wie, dlaczego dotyk Julii zabija.
Bezwzględni przywódcy Komitetu Odnowy chcą wykorzystać moc dziewczyny, aby zawładnąć światem. Julia jednak po raz pierwszy w życiu się buntuje. Zaczyna walczyć, bo u jej boku staje ktoś, kogo kocha

(Zostałam przeklęta)
Mam niezwykły dar

(Jestem potworem)
Mam nadludzką moc

(Mój dotyk zabija)
Mój dotyk to moja siła

(Jestem narzędziem zniszczenia)
Będę walczyć o miłość

Premiera: 11 lipiec 2012
Wydawnictwo: Otwarte

Według mnie zapowiada się naprawdę fajnie i ciekawie. Chętnie przeczytam.

---

Opis bardzo ciekawy, a okładka.. *.* przepiękna. Mam nadzieję, że ją zostawią. tutajpoczkategori
Przenoszę do akcji wydawniczych.
Jestem pewna, że zostawią To tak troszkę na antyutopie wchodzi, więc ja się na to pisze tutajpoczkategori

---

Czyżby w opisie nic nie było o superprzystojniaku? Jak tak dalej pójdzie, to ja się też będę pisać xD

Czyżby w opisie nic nie było o superprzystojniaku? Jak tak dalej pójdzie, to ja się też będę pisać xD

W opisie nie ma, ale chyba jednak w książce będzie, bo w trailerze z kimś się całuje. ;/
http://www.youtube.com/watch?v=pT1KL-wmNyU&feature=player_embedded tutajpoczkategori
Każdy z nas nie raz czuł potrzebę izolacji. Każdy z nas nie raz czuł się odosobniony. Czasem są takie dni, gdy po prostu potrzebujemy być sami ze sobą. Pragniemy odgrodzić się od świata i na chwilę zapomnieć o wszystkim. Jednak po takiej chwili słabości wracamy do normalnego życia. Wszystko jest takie, jakie było przedtem… a co jeśli nie mamy możliwości takiego powrotu?

Juliette została zamknięta w odosobnieniu 264 dni temu. Tylko ona, 4 ściany i jej notes. Rodzice się jej wyrzekli. Rówieśnicy wyśmiewali. Juliette nie ma nikogo. Tak naprawdę nigdy nikogo nie miała. Ponieważ Juliette myśli, że jest potworem. Potworem, którego dotyk sprawia, iż ludzie umierają. Jednak niektórzy uważają to za dar, potężny dar, który chcą wykorzystać. Chcą zrobić z Juliette broń, ale ona jest temu przeciwna. Dziewczyna nie chce nikogo ranić, nie chce nieść ze sobą śmierci do każdego miejsca, w którym się pojawi. Po 264 dniach odosobnienia zostaje jej przydzielony współlokator, na dodatek chłopak. Jak Juliette poradzi sobie z nowym towarzyszem, a także z planami, jakie mają wobec niej inni? Na pewno nie będzie to łatwe.. nie dla niej.

Do przeczytania tej książki najbardziej zachęcił mnie trailer. Jest po prostu obłędny i wiedziałam odkąd tylko go zobaczyłam, że muszę tę książkę dorwać w swoje ręce. Naprawdę byłam niesamowicie nakręcona na tę historię. Dlaczego? Może dlatego, że wydała mi się bardzo oryginalna. 17letnia dziewczyna całkowicie odrzucona przez społeczeństwo, nie wiadomo czy ze strachu czy z nienawiści… A dodatkowo jej umiejętność – śmiertelność jej dotyku. Brzmiało naprawdę ciekawie i takie też się okazało.

Świat w tej książce jest pełen okrucieństwa, pełen złamanych zasad. Pokazuje jak ciężkie może być życie każdego człowieka, że trzbea dokonywać ciężkich wyborów, które nie raz niosą za sobą poważne konsekwencje. Akcja toczy się w umiarkowanym tempie, raz niesamowicie przyspiesza, aby już za moment zwolnić i uspokoić emocje czytelnika. Tak więc mamy tu sytuacje pełne napięcia, ale także pełne spokoju, które pozwalają nam odetchnąć. Myślę, że zdecydowanie najlepszy jest początek książki, a także zakończenie. Środkowa część momentami może nużyć, ale można to zlekceważyć. Narracja jest pierwszoosobowa, oczywiście z punktu widzenia głównej bohaterki. Umożliwia nam to dokładne poznanie jej uczuć i rozterek. Muszę przyznać, że świetnie jest przedstawione jej zagubienie, niepewność, strach.. każde uczucie, które towarzyszy Juliette, towarzyszy też czytelnikowi. Autorce znakomicie udało się odwzorować zachowanie osoby, która siedziała w zamknięciu długi okres czasu. Same myśli Juliette, jej zachowanie.. naprawdę świetna robota! Nawet późniejsza próba dostosowania się do nowej sytuacji i otoczenia jest stopniowa, widać, że Juliette nie do końca wszystko pojmuje. Także jej późniejsza radość jest opisana w sposób pasujący do osoby, która niedawno wyszła z azylu. Jeśli chodzi o pozostałych bohaterów to o nich krótko: Adam jest całkiem przyjemnym chłopakiem, opiekuńczym i troskliwym. Z drugiej strony widzimy jego zawziętość i odwagę. Warner – mimo że to czarny charakter tej powieści, to przypadł mi do gustu, a to dlatego, że większość jego kwestii była świetna, taka życiowa. Myślę, że człowiek taki jak on okazałby się ciekawym charakterem, niekoniecznie dobrym, ale na pewno ciekawym i interesującym.
W sumie pomysł na fabułę ostatnimi czasy oklepany – świat po zagładzie, nowy podział społeczeństwa, walka rebeliantów z władzami. Jednak autorka dodała do tego sporo swoich pomysłów, co sprawia, że książka nabiera czegoś świeżego i nowego. Cieszę się, że cukierkowa miłość nie jest głównym wątkiem, tylko schodzi na dalszy plan. Stanowi dopełnienie historii, a nie motyw przewodni. Język jest prosty i naturalny, jednak czytałam to oczywiście w oryginale po angielsku, więc nie wiem jak będzie z polskim tłumaczeniem, ale myślę, że nie powinno być źle. Możemy tutaj znaleźć wiele wątków takich jak chęć władzy, walka z samym sobą, lojalność czy oddanie, a nawet odrzucenie i strach. Są takie momenty podczas czytania, gdy serce podchodzi do gardła i czytamy w dużym napięciu.

Ale znalazły się także rzeczy, które mnie denerwowały. Mianowicie trochę męczące były powtarzające się dialogi i wypowiedzi. Nie mam na myśli, że było słowo w słowo skopiowane, ale sens był ten sam. Naprawdę trochę ciężko mi się czytało po raz kolejny to jak Juliette kłóci się z Warnerem… Na szczęście potem czegoś takiego już nie było. Niektóre rzeczy były też zbyt proste, brakowało mi tu jakiejś większej intrygi, chociaż nie powiem, były chwile zaskoczenia.

Podsumowując, największym plusem tej książki jest zdecydowanie przedstawienie odczuć Juliette. Nie wiem skąd autorka potrafiła tak idealnie opisać zachowanie odizolowanej osoby, ale naprawdę chylę czoła. Historia jest na pewno w pewnym stopniu wciągająca i fascynująca, można się zatracić, albo też nieźle zeschizować, zwłaszcza na początku. Te drobne minusy, które wymieniłam nie wpływają na moją całkowitą ocenę książki, którą uważam za bardzo przyjemną i miłą lekturę.
Wow, Shetani - przetłumaczyłaś sama czy po prostu czytałaś w oryginale?

Otwar... ups, sorry MOONDRIVE ( ) wyda "Shatter Me" jako "Dotyk Juli" .
Data wydania - 27.06
Okładki brak na razie, więc myślę, że tworzą własną . I dobrze, bo oryginalna średnio mi się podoba.

http://otwarte.eu/books/dotyk-julii/ tutajpoczkategori
Czytałam w oryginale i w oryginale naprawdę mi się podobała. Dotyk Julii.... teoretycznie adekwatne, właściwie byłam ciekawa jak to przetłumaczą, chociaż liczyłam na coś bardziej twórczego. Poza tym myślę, że imię moglii zostawić w oryginale.

Poza tym myślę, że imię moglii zostawić w oryginale.
No właśnie. Julia głupkowato trochę brzmi tutajpoczkategori
Okładka - przepiękna, opis- zachęcający i w dodatku ciekawe imię (bo moje xd). Zapowiada się kolejny wydatek.
Moondrive wrzucił na fb okładkę - jeszcze chyba nie całkiem zatwierdzona ale ciekawa


Troszkę młodziutko i niewinnie ta dziewczyna wygląda w porównaniu z tą na oryginalnej okładce - ale przyznaję szczerze, że mi się podoba tutajpoczkategori
Mi się podoba aranżacja tytułu, ale twarz i oczka zbyt dziecinne jednak.
Lepsza lolita niż panna młoda .

No i tak bardziej mroczna okładka . Na fejsie Moon dał także okładkę włoską:


I szwedzką:
tutajpoczkategori
Ciekawa ta polska okładka-nawet mi się podoba
Jejku, piękne.! Ta szwedzka jest podobna do Trylogii Czasu. A w polskiej ta dziewczyna ma takie alienowe oczy.. o.O tutajpoczkategori
Mi w amerykańskiej podoba się tu złudzenie ruchu - ta szyba pękająca pod naporem - to dla oddaje znaczenie słówa "shatter" - dlatego w naszej podoba mi się aranżacja tytułu, a inne nie - bo nie widzę odzwierciedlenia, a same oczy to za mało.
Powiem tak, klimat książki chyba najlepiej oddaje ta szwedzka okładka jak mam być szczera. Ta polska co Moondrive wstawili w ogóle mi nie pasuje... włoska jeszcze ujdzie jeśli chodzi o sens książki, ale fakt - piękna tutajpoczkategori
i jak?? :


Jej twarz.. jakas dziwna. Strasznie komputerowa, ale ogółem to spoko tutajpoczkategori
Ogólnie ładna, ale coś mi w niej nie pasuje oO
okładka ładna, tylko ta twarz taka niewyraźna, dziwna tutajpoczkategori
No, zdecydowanie lepsza od 1
Też mi coś nie pasuje w tej okładce-ta twarz taka zniekształcona...
Mi bardziej podobała się ta pierwsza-nic nie było wydziwione,czarna kolorystyka ładnie komponowała z tą twarzą.Ale i tak najważniejsza jest treść,zawartość książki,a nie jej oprawa tutajpoczkategori
Jestem zachwycona Jak najbardziej na tak
Świetna okładka Może się skuszę... Czytałam to zaraz po premierze i dobrze ten tytuł wspominam.
na empik.com data premiery przeskoczyła na 11 lipiec Powrót do góry

na empik.com data premiery przeskoczyła na 11 lipiec
No to po prostu super. Tylko tak dalej, a już niedługo wszystkie książki sobie przeskoczą na następne miesiące lub lata
Okładka nawet fajna, ale zagraniczne bardziej mi się podobają, opis również mnie zainteresował. Ale beznadziejnie, że znowu zmieniają datę premiery.... co to ma w ogóle być Powrót do góry
O nie Szkoda!

Edit: Premiera 11 lipca potwierdzona w zwiastunie do tej powieści.
Wyszło całkiem ładnie

http://www.youtube.com/watch?v=YsxcL6ZpdX0
Moondrive daje specjalny rabat na wszystkie serie i nie tylko:




Więcej szczegółów tutaj: http://www.znak.com.pl/oferta,specjalna,landingpage_mooondrive_lubimyczytac.pl Powrót do góry

Ładne te rzęsy i ciekawe
Gdyby u nas wymyślali takie fajne okładki.. Powrót do góry
Łał, cudowne Unravel me to druga część.. chciałabym ją przeczytać już, ale nie wiem czy gdzieś znajdę...
Nasza okładka jest całkiem ładna, ale te dwie powyżej to majstersztyki Aż przyjemnie się patrzy. Powrót do góry
Ach książka będzie u mnie za kilka dni. ;3 Szykuje się recenzja przedpremierowa. ^^
Jedna i tak już jest Powrót do góry
O! Nie byłam na poprzedniej stronie, więc nie widziałam. ;3 Swoją drogą czuję się jeszcze bardziej zachęcona, jednak moja recenzja nie będzie aż tak dobra.
Nie mogę się jej doczekać. Podoba mi się nasza okładka, tak samo jak te zagraniczne. Ahh, jestem tylko ciekawa kiedy wpadnie ona w moje ręce. Powrót do góry
Tutaj można fragment przeczytać: klik. ;3
Ta okładka mi się podobała też:

Też ciekawa, ale jakoś bardziej mój wzrok przyciąga ta pierwsza. Powrót do góry
Okładka świetna i nawet bardziej mi się podoba od pierwszej.
Laska nie pasuje, ale przynajmniej tło oddaje klimat... Powrót do góry
Eh, mnie się bardziej jednak poprzednia podobała :/
Mi się o wieele bardziej podoba ta druga okładka. Jest przepiękna *_*
Jak będzie ta okładka to aż kupię książkę Powrót do góry
A mnie interesuje czy zrobią to samo co w wypadku "Siedmiu promieni" wydadzą dwie różne okładki i dadzą czytelnikowi wybór
Chyba nie, bo sprzedają tylko z tą dziewczyną w białej sukience. Strasznie krótka ta książka. Jestem po 50 stronach i jakoś mi się nie podoba... Powrót do góry
Z ciekawości ile ma stron w oryginale?
352 jest napisane na Amazonie. W Polsce niewiele mniej... Powrót do góry
To i tak nie tak źle ; p bywały cieńsze ; p aż będę musiała zajrzeć do niej jak gdzieś zobaczę jak z tłumaczeniem na polski, czy będzie tak samo fajnie oddane wszystko jak w oryginale.

Strasznie krótka ta książka. Jestem po 50 stronach i jakoś mi się nie podoba...
Weź nie strasz, Nereza. Co ci w książce - po tym 50-ciu stronach - nie podoba.? Bo nie wiem, czy książkę kupić, czy nie..
Ja już kupiłam więc po ptakach... Powinna być w tym tygodniu. Dobrze, że to nie moje wrażenia będą czytane jako pierwsze i że ja sama będę się mogła odnieść już do czyjejś recenzji podczas czytania szczególnie jeśli po 50str jest nadal nieciekawie.
Jak nie jestem już nastawiona na jakieś bum to łatwiej się czyta nawet jak aż tak bardzo się nie podoba. Powrót do góry

Strasznie krótka ta książka. Jestem po 50 stronach i jakoś mi się nie podoba...
Weź nie strasz, Nereza. Co ci w książce - po tym 50-ciu stronach - nie podoba.? Bo nie wiem, czy książkę kupić, czy nie..

Nie straszę. Po prostu byłam zmęczona, więc irytował mnie okropnie styl książki, jednak potem przespałam się, przyzwyczaiłam i tak na krótko: książka dobra, ale wiem, że mogłoby być lepiej i nie wszyscy będą zadowoleni. ^^

A na długo recenzja:

"Spędziłam w zamknięciu już 264 dni. Towarzystwa dotrzymują mi tylko (...) liczby w mojej głowie.
1 okno. 4 ściany. 1,5 metra kwadratowego powierzchni.(...)
Minęło 6336 godzin, odkąd dotknęłam innej ludzkiej istoty."*

Nikt nie wie, dlaczego dotyk Julii zabija. Zostaje ona uwięziona w zakładzie dla psychicznie chorych z powodu popełnionej zbrodni. Nie widziała rodziców od trzech nawet lat. Wtedy ją zabrali, a jej rodzina nawet nie zaprotestowała. Jest już prawie na skraju szaleństwa, gdy do jej celi trafia tajemniczy chłopak o imieniu Adam. Nie chce powiedzieć Julii, dlaczego znalazł się tym miejscu. Jej życie zaczynia się zmieniać, gdy zostaje porwana w wir wydarzeń, w których nie chce brać udziału.

"Teraz już wiem, że naukowcy się mylą.
Ziemia jest płaska.
Wiem to, ponieważ zepchnięto mnie z jej krawędzi, choć przez 17 lat próbowałam się jej trzymać. Próbowałam wspiąć się z powrotem, ale pokonanie grawitacji graniczy z cudem, kiedy nikt nie chce podać ci ręki."

Kampania zapowiadająca wejście książki Tahereh Mafi na polski rynek była bardzo szeroko zakrojona. Nie ma chyba osoby, która nie słyszałabym o tym tytule, o czym świadczą choćby Wasze komentarze pod poprzednim postem. "Dotyk Julii" już przed premierą określany jest, jako bestseller i fantastyczna książka. Wiele osób chce być Dotkniętym prze Julię, jednak czy jesteście na to gotowi? Czy historia na pewno spełni Wasze oczekiwania?

Na okładce książki widzimy dziewczynę w białej, delikatnej sukni. Nie można dojrzeć jej twarzy, która jest przykryta włosami. Wokół latają kawałki roztrzaskanego szkła. Oddaje to świetnie klimat oryginalnego tytułu "Shatter Me", który dosłownie oznacza "Zniszcz mnie" lub "Roztrzaskaj mnie". Równie dobrze pasuje do treści, chociaż sam pomysł na tło do fabuły nie można nazwać już oryginalnym. Przyszłość, zniszczona ziemia, brak żywności, dyktatura, wymierające społeczeństwo... Z wszystkim tym możemy się spotkać w wielu książkach. Przykładem np. jest "Nowa Ziemia". Jednak na tym różnice się kończą, ponieważ "Dotyk Julii" jest historią, z którą nigdy jeszcze się nie spotkałam, historią bardzo oryginalną, która wprowadza w moje czytelnicze przeżycia wiele nowego.
Kim jest autorka? Taheresh Mafi jest młodą muzułmanką(ma tylko 24 lata!), która pisze książki, czyta je i pije za dużo kawy. Jednak, czy te informacje mogą nam coś powiedzieć o jakości jej debiutanckiej powieści? Zazwyczaj w pisaniu początkujących osób można zauważyć wiele niedoskonałości, pewnego rodzaju niedopracowanie. Jednak możecie być spokojni, ponieważ przy lekturze "Dotyku Julii" nie czeka Was nic z tych rzeczy! Sama była pozytywnie zaskoczona tak bardzo dobrą jakością stylu pisarskiego pani Mafi, ponieważ obawiałam się jednej rzeczy. Nie od dziś słyszy się pogłoski, które niestety okazują się prawdą, na temat Muzułmanów i ich stosunku do kobiet. Moim największym lekiem było to, że znajdę w książce ich odzwierciedlenie, że zauważę tą problematykę, która od zawsze towarzyszy tym kobietą. I w pewnym sensie tak jest. Bardzo dobrze można to zauważyć. Jednak poza tym nie zauważyłam jakieś większej pruderyjności. Tego braku śmiałości w temacie ciała, miłości, pożądania. Wszystko to jest swobodnie opisane, jak w wielu innych młodzieżowych powieściach.

"Dotyk Julii" bardzo przyjemnie się czyta. Rozdziały są krótkie, ogólnie całą powieść określiłabym mianem zbyt krótkiej. Poziom trudności języka jest średnio-łatwy. Większość słów i wyrażeń jest zdecydowanie prosta i zrozumiała, ale zdarzały się momenty, które nie do końca rozumiałam, słowa przy których gubiłam wątek. Chociaż to gubienie się zdarzało mi się dość często na początku. Julia, która jest naszą narratorką ma dużą skłonność chaotycznego przeskakiwania z jednej rzeczy do drugiej. Jednak gdy już się przyzwyczai do stylu, który oprócz bycia po prostu dobrym jest również dość specyficzny, wszystko gładko się czyta. Na uwagę zasługują też przekreślone słowa. Strasznie ciekawy i oryginalny pomysł, za który należą się szczególne powinszowania autorce.

"Zabrali wszystko. Moje życie. Moją przyszłość. Moją równowagę psychiczną. Moją wolność".

Polecam więc Wam wszystkim tą książkę, która bardzo mi się spodobała, chociaż nie wzbudziła we mnie tak wielu emocji, jak oczekiwałam. Mam nadzieję, że równie szybko zostaniecie wciągnięci w wir niesamowitych wydarzeń i Dotyk, którym obdarzy Was Julia na długo pozostanie w Waszej pamięci.
A co sądzisz o przedstawieniu odczuć Julii jak była zamknięta? Te przekreślone frazy i to wszystko? Bo ja uważam, ze to najlepsza rzecz z tej książki, mimo wszystko uważam, że autorka świetnie oddała własnie to, co Julia czuła będąc w zamknięciu. Powrót do góry

Sama była pozytywnie zaskoczona tak bardzo dobrą jakością stylu pisarskiego pani Mafi, ponieważ obawiałam się jednej rzeczy. Nie od dziś słyszy się pogłoski, które niestety okazują się prawdą, na temat Muzułmanów i ich stosunku do kobiet. Moim największym lekiem było to, że znajdę w książce ich odzwierciedlenie, że zauważę tą problematykę, która od zawsze towarzyszy tym kobietą. I w pewnym sensie tak jest. Bardzo dobrze można to zauważyć. Jednak poza tym nie zauważyłam jakieś większej pruderyjności. Tego braku śmiałości w temacie ciała, miłości, pożądania. Wszystko to jest swobodnie opisane, jak w wielu innych młodzieżowych powieściach. Wydaje Ci się rasistowski? Ponieważ w żadnym stopniu nie było to planowane O.o, a jednak ktoś ma takie odczucia, więc chciałam zapytać, co o tym sądzisz?
Nie uważam, żeby był rasistowski, jak dla mnie to normalne stwierdzenie faktu po prostu. Przecież nie od dziś wiadomo, jak to tam wygląda... i wiele się o tym słyszy i mówi. Powrót do góry
Dzięki. Dlatego napisałam, więc przestraszyło mnie takie oskarżenie.
W ogóle w jakiś dziwny sposób polubiłam Warnera. xD Przypomina mi Caine i mam nadzieję, że powróci w kolejnej części. A jak Ty odebrałaś jego postać? Adam był dla mnie trochę... nudnawy. :3 Jak miło, gdy można z kimś podyskutować.
Faktycznie Adam był nudnawy jak dla mnie, dobrze określone. Za grzeczny, za dobry, za wyidealizowany - tak myślę. Warner po prostu tej tutaj tym czarnym charakterem, a ja mam do takich słabość. Na pewno lepsza postać niż Adam.

W ogóle jaką ja mam wizję, troche okrutną, ale byłoby ciekawie, a mianowicie: jakby ona faktycznie z tym Warenem zaczęła współdziałać i by się zrobiła taka "ja ci tu dam!" Stała by się normalnie czarnym charakterem drugim To by było niezłe zaskoczenie w drugiej części.. ale znając życie pewnie tak nie będzie... Powrót do góry

Faktycznie Adam był nudnawy jak dla mnie, dobrze określone. Za grzeczny, za dobry, za wyidealizowany - tak myślę. Warner po prostu tej tutaj tym czarnym charakterem, a ja mam do takich słabość. Na pewno lepsza postać niż Adam.

W ogóle jaką ja mam wizję, troche okrutną, ale byłoby ciekawie, a mianowicie: jakby ona faktycznie z tym Warenem zaczęła współdziałać i by się zrobiła taka "ja ci tu dam!" Stała by się normalnie czarnym charakterem drugim To by było niezłe zaskoczenie w drugiej części.. ale znając życie pewnie tak nie będzie...

To by było wybitne! <3 Jejku jakby chciała takiego obrotu sprawy. Jednak SPOILER pewnie będzie walczyła ze słem, niczym X-meni normalnie na końcówce, tak się czułam. -.-

Też mam do takich słabość. <3 Dlatego jakoś on wywoływał u mnie więcej emocji niż Adam. SPOILER jak się całowali, to ja myślałam, że się rozpłynę. I w ogóle myślę, że rozwiązanie, dlaczego obaj mogą ją dotykać jest dość proste. Kochają ją. KONIEC Tylko ciekawi mnie, kiedy do tego dojdą. Albo czy rozwiązanie jest zupełnie inne.

Faktycznie Adam był nudnawy jak dla mnie, dobrze określone. Za grzeczny, za dobry, za wyidealizowany - tak myślę. Warner po prostu tej tutaj tym czarnym charakterem, a ja mam do takich słabość. Na pewno lepsza postać niż Adam.
Skoro mówisz, że Adam jest za grzeczny i za wyidealizowany to będę go uwielbiać, a Warnera niee Powrót do góry


Też mam do takich słabość. <3 Dlatego jakoś on wywoływał u mnie więcej emocji niż Adam. SPOILER jak się całowali, to ja myślałam, że się rozpłynę. I w ogóle myślę, że rozwiązanie, dlaczego obaj mogą ją dotykać jest dość proste. Kochają ją. KONIEC Tylko ciekawi mnie, kiedy do tego dojdą. Albo czy rozwiązanie jest zupełnie inne.

Nie jestem pewna czy to chodzi o to, że ją kochają, to by było za proste, poza tym wydaje mi się, że o ile Adam mógł się jeszcze zakochać to Warner raczej niebardzo, bo nie miał kiedy.. myślę, że tu będzie chodzić o coś innego tylko sama jeszcze nie iwem o co


Też mam do takich słabość. <3 Dlatego jakoś on wywoływał u mnie więcej emocji niż Adam. SPOILER jak się całowali, to ja myślałam, że się rozpłynę. I w ogóle myślę, że rozwiązanie, dlaczego obaj mogą ją dotykać jest dość proste. Kochają ją. KONIEC Tylko ciekawi mnie, kiedy do tego dojdą. Albo czy rozwiązanie jest zupełnie inne.

Nie jestem pewna czy to chodzi o to, że ją kochają, to by było za proste, poza tym wydaje mi się, że o ile Adam mógł się jeszcze zakochać to Warner raczej niebardzo, bo nie miał kiedy.. myślę, że tu będzie chodzić o coś innego tylko sama jeszcze nie iwem o co

SPOILER Obaj jej to powiedzieli i wiele w książce na to wskazuje, ale z drugiej strony skoro uznali, że fakt, że Adam może ją dotknąć jest "supermocą", to by oznaczało, że Warner ma taką samą. Co by było co najmniej dziwne. KONIEC Powrót do góry


Też mam do takich słabość. <3 Dlatego jakoś on wywoływał u mnie więcej emocji niż Adam. SPOILER jak się całowali, to ja myślałam, że się rozpłynę. I w ogóle myślę, że rozwiązanie, dlaczego obaj mogą ją dotykać jest dość proste. Kochają ją. KONIEC Tylko ciekawi mnie, kiedy do tego dojdą. Albo czy rozwiązanie jest zupełnie inne.

Nie jestem pewna czy to chodzi o to, że ją kochają, to by było za proste, poza tym wydaje mi się, że o ile Adam mógł się jeszcze zakochać to Warner raczej niebardzo, bo nie miał kiedy.. myślę, że tu będzie chodzić o coś innego tylko sama jeszcze nie iwem o co

SPOILER Obaj jej to powiedzieli i wiele w książce na to wskazuje, ale z drugiej strony skoro uznali, że fakt, że Adam może ją dotknąć jest "supermocą", to by oznaczało, że Warner ma taką samą. Co by było co najmniej dziwne. KONIEC

Może coś w tym jest, aż jestem ciekawa, czy w drugiej części się to w jakiś sposób wyjaśni
Przeczytałam już wczoraj, ale były burze i nie bardzo jak wówczas jest siedzieć przy podłączonych do prądu
Na stronie mam z przekreśleniami, ale tutaj nie mam jak tego zastosować, więc dam całość.

Sukienka z potłuczonego szkła
Przepiękna okładka, która doskonale oddaje znaczenie angielskiego tytułu książki "Shatter Me", i dobrze przeprowadzona kampania reklamowa (dodatkowo jeszcze polski zwiastun) nie pozwoliły przejść obojętnie obok zbliżającej się premiery debiutanckiej książki Tahereh Mafi.

Młoda bohaterka zdradzona przez wszystkich i skazana na wyobcowanie. Nikt się nie zmartwił, kiedy z dnia na dzień zniknęła. Większość odetchnęła jednak z ulgą. Opowieść, gdzie na oczach bohaterów, zwyczajna rzeczywistość przeradza się w antyutopię. Czas tej transformacji Julia spędza w zamknięciu i wychodzi z niego by powitać zgliszcza świata, który postrzegała jako piękny, mimo iż ludzie nie dali jej doświadczyć wiele dobrego. Jednocześnie to opowieść o tym, kiedy robimy codziennie milion drobnych i tych bardziej znaczących dobrych uczynków, wiedząc, że nikt nie zauważył i po latach okazuje się, że ktoś jednak nieustannie patrzył.

SHATTER ME & X-MEN
Zapowiedź książki jest bardzo tajemnicza, przywołuje jednak na myśl, losy pewnej postać z bardzo popularnej serii. Trudno nie słyszeć o serii X-Men, jednak autorka dowiedziała się o niej dopiero, gdy opowiadała bratu fabułę swojej pierwszej książki, a on stwierdził, że Julia jest jak Rogue. Podobieństwo jest początkowo nie za duże, ale zakończenie tego tomu nie pozostawia już żadnych złudzeń i bardzo trudno uniknąć skojarzeń z bohaterami X-Men'ów, nie tylko z Rogue.
Obie bohaterki za pomocą dotyku potrafią pozbawić kogoś sił życiowych, Julia momentami potrafić będzie siłę zniszczenia przenieść także poza organizym żywe.
Kolejna różnica to pojawienie się w opowieści dwóch młodzieńców, którzy zmieniają życie Julii i sposób, w jaki postrzega swoje przekleństwo dar: Adam i Warner.

PRZEKLEŃSTWO/ DAR OD PRZEZNACZENIA
Jeden z nich jest ucieleśnieniem dobra, drugi przedstawicielem bezwzględności, przemocy i zła. Od początku wiemy, komu bohaterka zaufa. Przeczytałam kilka wywiadów i nawet w dziale FAQ pojawia się kwestia Warner'a. To nie jest pozytywny bohater, ale to dzięki niemu akcja tej powieści nabiera odpowiedniego tempa. Julia nie ma problemu, kogo wybrać. Dylemat dziewczyny polega na czymś innym: nie istnieje bowiem tylko jedna osoba, która może do niej jakoś dotrzeć, jest dwoje takich ludzi. Ona, przeklęta obdarzona, i osoba, którą podziwia. Odwzajemnione uczucie w świecie, gdzie wszystko jest już stracone, to dar od losu. Tylko, że los ten okrutnie zakpił z pary młodych zakochanych, dają przyzwolenie do działania jeszcze jednej osobie. Przeznaczenie połączyło nie dwójkę, lecz trójkę osób. Jak się to zakończy ? Sama jestem ciekawa. To niewątpliwie najciekawszy konflikt w tej opowieści.
Troszkę niewiarygodne pozostaje dla mnie to, że w czasie trzech lat rzeczywistość może się tak skrajnie przemienić - a już szczególnie środowisko naturalne. Trzeba jednak pamiętać, że w tej opowieści antyutopia to jedynie ciekawe tło, a nie główny temat.
(Przynajmniej nie jest to jeden z tych przypadków, gdzie bohaterowie po 60 latach jedzą przeterminowane jedzenie z puszki i nadal żyją - tego bym nie zniosła po raz kolejny.)

STYL
Ekstremalnie udanym pomysłem w powieści jest przekreślanie zdań. Skreślona myśl jeszcze nigdy nie miała dla mnie aż takiego ładunku emocjonalnego. Świetne rozwiązanie i aż dziwnie się wydaje, że tak rzadko stosowane. "Dotyk Julii" pełen jest przenośni i idealnie odzwierciedla to początkowo osobowość bohaterki. Z czasem jednak robi się to troszkę męczące. Chaos ma wyrażać wypowiedź, w której brak interpunkcji, ale przy wypowiedzi na pół strony to znacznie utrudnia zrozumienie akcji. Męczące stają się też wielokrotne powtórzenia.

DOTYK
Postać autorki zaciekawiła mnie o wiele bardziej, gdy zobaczyłam ją noszącą hijab. Przez to "Dotyk Julii" nabiera dodakowego znaczenia. Można odczuwać wyobcowanie i odcięcie od świata na wiele różnych sposóbów w różnych częściach świata. W krajach muzułmańskich jednak to dotyk sprawia ograniczenia innej wagi niż w naszej kulturze europejskiej.

REKOMENDACJE
"Dotyk Julii" to nie tylko opowieść o nadnaturalnym darze i wyobcowaniu w świecie, który pogrąża się w antyutopii. Jest to historia młodej osoby, która pragnie poznać i zrozumieć samą siebie swój dar w społeczeństwie, które mówi jej kim powinna być komu powinna służyć.
Do wyczekiwania na tom drugi nie motywuje mnie tak bardzo chęć poznania dalszych losów Julii i Adama, jak wpływ Warner'a na rozwój tej opowieści. Historia, choć da się w niej dostrzec schemat innych powieści antyutopijnych dla starszej młodzieży, ma potencjał i wierzę, że autorka wykorzysta go w dwóch następnych częściach swojej trylogii. Powrót do góry

Piękne *_*
Ta w środku jest według mnie najładniejsza Powrót do góry

Piękne *_*
Ta w środku jest według mnie najładniejsza
zapomniałam dopisać że ta ksiązka w środku to dodatkowa czyli 1.5
Śliczne te okładki. Zgadzam się z tombraiderką środkowa najładniejsza.Jednak chyba nie ma co liczyć na wydanie tych książek w Polsce z takimi okładkami,a co dopiero książki dodatkowej . Powrót do góry
Przeczytałam kilka dni temu i książka może być. Fabuła taka sobie- trochę przewidywalna. Dopatrzyłam się też paru nonsensów. SPOILER! Czy ja dobrze przeczytałam, że Julia i Adam uciekli od Warnera schodząc po linie z piętnastego piętra? Jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić... Język powieści jest ładny i obrazowy, więc za to plus. Za kilka dni napiszę dłuższą opinię, więc ocena może się zmieni, ale na razie "Dotyk Julii" oceniam na 6/10.

SPOILER! Zakończenie troszkę mnie zirytowało, bo przypomniał mnie się X-men. Właściwie to już widzę zakończenie tej trylogii- pewnie będzie happy end, a Julia będzie z Adamem.

Ciekawe jak przetłumaczą kolejne tomy.

Przeczytałam kilka dni temu i książka może być. Fabuła taka sobie- trochę przewidywalna. Dopatrzyłam się też paru nonsensów. SPOILER! Czy ja dobrze przeczytałam, że Julia i Adam uciekli od Warnera schodząc po linie z piętnastego piętra? Jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić... Język powieści jest ładny i obrazowy, więc za to plus. Za kilka dni napiszę dłuższą opinię, więc ocena może się zmieni, ale na razie "Dotyk Julii" oceniam na 6/10.

SPOILER! Zakończenie troszkę mnie zirytowało, bo przypomniał mnie się X-men. Właściwie to już widzę zakończenie tej trylogii- pewnie będzie happy end, a Julia będzie z Adamem.

Ciekawe jak przetłumaczą kolejne tomy.

JaneBox, a ja się mogę założyć, że się tak skończy... I trochę mnie to martwi, że jednak życzę źle tym bohaterom. xD Ja nie patrzyłam na X-menów, bo babka podobno o nich nie słyszała dopóki nie opowiedziała bratu o swoim pomyśle... Tylko o tej potrzebie zakrywania ciała przez kobiety muzułmańskie.
Ogólnie, jak już sobie wszystko poukładałam w głowie i myślałam o tej książce, to nie mam aż tak pozytywnych odczuć. ;/ A to zazwyczaj określa, czy dobrze początkowo oceniłam, czyli jak książkę wspominam... Powrót do góry
Czuć.
Bliskość drugiej osoby.
Ciepło czyiś objęć.
Dotyk dłoni.
Czuć.
A gdyby to wszystko zostało ci odebrane?
Gdyby dotyk sprawiał zniszczenie, sprawiał komuś krzywdę?
Pragnienie dotyku, potrzeba kontaktu z drugim człowiekiem jest tak ogłuszająca, że niszczy cię od wewnątrz.
Samotność przytłacza cię całym swoim ciężarem.
Nikt nie ratuje cię z tego snu!?

"Jestem echem tego, co było kiedyś."*

Świat, który zna Julia jest pusty. Brak w nim obecności drugiego człowieka. Dotyk Julii zabija i nikt nie wie dlaczego. Odtrącona przez wszystkich, skazana tylko na swoją obecność, spędza w zamknięciu 264 dni. Przez długi czas nie wie co dzieje się na zewnątrz, w niszczejącym świecie, gdzie władze przejął Komitet Odnowy, chcąc pomóc społeczeństwu. Historia rozpoczyna się przydzieleniem do celi Julii współlokatora. Jest nim chłopak o imieniu Adam. Pojawienie się młodzieńca wzbudza w Julii zimny deszcz wspomnień, ma wrażenie, że skądś zna Adama. Jego niebieskie oczy sprawiają, że w jej głowie brzmi echo dawnego życia z przed paru lat.

"Jeśli czas się zatrzyma, nie będzie się mogło wydarzyć nic złego."**

Bohaterowie powieści są dobrze zarysowani, mają swoje tajemnice i ciekawe oblicza. Mamy tu dwie postacie, które mają przeciwstawne charaktery, to Adam i Warner. Dzięki temu że chłopcy przestawiają dobro i zło historia jest interesująca i pociągająca. Julia wyróżnia się na tle innych bohaterów. Odrzucona przez rodziców, nigdy nie zaznała ciepła z ich strony. Życie Julii było jednym, wielkim krzykiem o bliskość drugiej osoby i akceptacje.

"Chciałabym móc zamknąć w dłoni to uczucie i zatrzymać na zawsze."***

Niezwykłe jest to jakim językiem posługuje się autorka. Pozwala nam ponieść się uczuciu i zanurzyć się w świecie porównań i metafor. W niektórych fragmentach zatrzymywałam się i czytałam tekst powoli, by delektować się magią powieści. Miałam wrażenie, że bohaterka przez to że ma niezwykłą moc, widzi świat innymi oczami, dostrzega małe rzeczy i piękno świata, mimo że zaznała tak dużo zła.

"Wiem, że codziennie wali się niebo."****

{Zostałam przeklęta} Mam niezwykły dar

Przekreślenie słów i zdań jest doskonałym pomysłem. Skrywane uczucia i myśli Julii wypływają na powierzchnie w tej właśnie postaci. Jest to zabieg niemal nie spotykane w książkach, który dodaje uroku powieści.

Niesamowita okładka powieści przykuwa wzrok. Odłamki szkła otaczające dziewczynę od razu zwracają na nas swoją uwagę. Biała, piękna sukienka postaci wtapia się w tło przeźroczystej tafli odłamków, pasując do całej kompozycji. Tytuł z popękanego szkła dopełnia cały obraz ilustracji.

"Dotyk Julii" ma w sobie magię. Książka pokazuje, że dotyk jest czymś wyjątkowym, a nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy. Poczuć ciepło czyjejś dłoni może być wielkim darem. A najczęściej doceniamy coś, gdy to stracimy. Utwór w poruszający sposób ukazuje uczucia i emocje osoby odizolowanej. Jest przede wszystkim fascynującą i wciągającą historią. Jestem pewna, że każdy po lekturze książki doceni jak niezwykły i niesamowity jest dotyk, bo czasami jedna sekunda zmienia miliony następnych...

Z niecierpliwością czekam na kolejne części tej serii.

Moja ocena: 9/10

*str.8
**str.25
***str.160
****str.8
A wie ktoś coś na temat premiery drugiej części? Moondrive dość szybko wydaje kolejne tomy wszystkich serii jakie wydaje z tego co zauważyła, więc pewnie niebawem coś się ujawni... Albo juz coś wiadomo, ale ja tego nie zauważyłam Powrót do góry
Druga część za granicą dopiero 5 lutego 2013 wychodzi.
Widzę, że nie tylko ja zauważyłam podobieństwo do Rogue z X-menów A już SPOILER podziemie pełne ludzi o nadnaturalnych mocach oraz facet, który nimi dowodzi? X-meni jak się patrzy

Książkę szybko się czyta, jest nawet interesująca i wciągnęłam się kilka razy w akcję. Julia z wystraszonej myszki zamienia się w silną tygrysicę, za co wielki plus! Ja czasami już rzygałam tymi wszystkimi mdłymi bohaterkami, które nie dorastają w trakcie fabuły ani trochę

Jeśli chodzi o facetów, to ciekawszy jest psychopatyczny Warner, niż bohaterski Adam. Autorka świetnie wykreowała szaleństwo tego pierwszego, przez co naprawdę polubiłam tę postać

Zakończenie książki jeszcze bardziej przypomniało mi komiks Marvela i nie wierzę, że autorka NIGDY nie słyszała o X-menach Dziewczyna urodziła się i wychowała w USA, w kraju, gdzie X-men jest częścią kultury! Do tego jej starsi braci wiedzieli o X-menach, więc nie ma szans, żeby nigdy nie natknęła się na Rogue. Taką ściemę, to może wmawiać ludziom w żyjącym w głębokim buszu, z dala o technologii i medialnych nowinek Powrót do góry
Trudno mi zrozumieć dlaczego ta książka wywarła na mnie tak wielkie wrażenie, ale właśnie tak się stało. Wciągnęłam ją w najwyższym stopniu otumaniona

Julia przebywa w celi.
4 ściany 1 okno 264 dni odosobnienia 17 lat samotności
I wtedy ktoś do niej dołącza, chłopak, w podobnym wieku, z krzywym uśmieszkiem i niekończącym się gradem pytań.

W celi: napięcie, przykuwające, zmysłowe, powietrze pełne CZEGOŚ, elektryzującego, niezrozumiałego, oczekiwanie, tajemnica, ciemność i poezja.

Julia – Adam : brak dotyku, niewiele słów, a każde spojrzenie, gest, ton zawierały w sobie tak dużo –emocji ? W powietrzu czułam prąd, niewidzialne spięcia, a nie działo się nic, nic, a tak wiele.

Ta książka miała w sobie jakiś magnes, który towarzyszył każdej obecności bohaterów, to odczucie było wyraźne, ale brak mi umiejętności dobierania słów by nazwać to lepiej. W każdym razie - mnie obezwładniło Potrafię zrozumieć, że ta książka może się nie podobać, że ktoś będzie się męczył jej czytaniem, ale w moim przypadku było zupełnie inaczej. Ja tę książkę pochłaniałam, a ona mnie pożerała i nie liczyło się nic więcej.

„Dotyk Julii” to powieść, która raz za razem zmienia się w wiersz, pisana w oryginalny – poetycki sposób – z początku bałam się, że to mnie przytłoczy, ta powaga, pustka ładnie dobranych słów, ale było wręcz na odwrót. Styl autorki przekazywał ogromny ładunek uczuć co jest chyba największą zaletą książki

Julia – Waren : relacja „zły książę, piękna królewna i zakochany rycerz” zawsze mnie fascynowała. „Książę” chce uczynić z dziewczyny swą „księżniczkę ciemności”, ale ona kocha żołnierza, a on, choć jest na każde skinienie złego władcy marzy tylko by porwać dziewczyną ze sobą. Podobny typ relacji został ukazany w „Dotyku Julii” na przykładzie Warena, Julii i Adama i to ukazanie było według mnie bezbłędne. Zły dowódca Waren uwodził i groził jednocześnie, wzbudzał awersję, ale też fascynował. Uwielbiam każdą jego rozmowę z Julią. Każda wypowiedź dziewczyny była jak cios, ostry, ale pełen wdzięku, każde słowo Warena to uprzejma groźba podszyta rozbawieniem, ciekawością i siłą. Podczas ich wymiany zdań czułam spadające iskry, choć nikt nie dotknął nawet zapałki.

Julia, główna bohaterka była świetna. Prawie przez całe swoje życie odrzucana, wyśmiewana, nienawidzona, w każdym budziła lęk i wrogość. Dziewczyna stała się niepewna, uważała się za potwora, ale mimo to nie przestała być dobra, nie zginęła jej wewnętrzna siła, a ta siła budziła szacunek.
Adam, bohater którego można by zaliczyć do tych dobrych, odważnych, idealnych chłopców, w moim odczuciu miał w sobie coś co sprawiło, że nie chciałam go zaliczać do jakiejś grupy. Bardzo go polubiłam i wciąż trzymałam kciuki by mu się udało.
Waren natomiast był interesujący. Szalony, bezlitosny, ale ujął mnie tym rozpaczliwym pragnieniem akceptacji/miłości/zrozumienia? Ukrytego gdzieś pod maską okrucieństwa. Ten bohater wzbudzał sprzeczne emocje dlatego tak bardzo intrygował.
„Nie boję się ciebie moja droga. Jestem tobą oczarowany.”
Waren to niewątpliwie jedna z najbardziej zajmujących postaci w tej książce, ale każdy mnie czymś urzekł, jeden bohater wzbudzał tkliwość, inny rozbawienie, nadzieję, uśmiech, nie było tu nikogo, kto wydał by mi się zbędny.

Czytając powieść nie zwracałam tak dużej uwagi na historię, którą opowiadała, nie miała dla mnie większego znaczenia fabuła, choć ona również była ciekawa. Nie interesowała mnie logika, sens czy zaskakujące zwroty akcji, nie miałam czasu by się nad tym zastanawiać. Czytanie tej powieści było dla mnie wyzwalające. Mogłam bez przeszkód dać prowadzić się autorce przez kolejne strony, oczarowana wszystkimi obrazami i słowami, nie musiałam wciąż walczyć by zaakceptować wizję autorki, nie musiałam zmuszać się by mi się spodobało, tłumaczyć sobie, że to było dobre - po prostu to CZUŁAM.

Polecam, polecam, polecam! Choć wiem, że większość osób pewnie nie odbierze tej książki tak jak ja, ale jeśli jest choćby cień szansy, że ktoś doświadczy podobnych jak ja wrażeń, to przysięgam, warto!
"Dotyk Julii" miałam okazje przeczytać jakiś czas temu. Bardzo spodobała mi się stworzona historia i jak na debiut (?) autorki to muszę przyznać całkiem udany. Książka oryginalnie napisana: powtórzenia, przekreślenia słów czy zdania napisane jednym ciągiem sprawiały, że bardziej można było wczuć się w uczucia i zachowanie bohaterki.
Te końcowe strony, które tak przypominają pewien film mogą trochę zepsuć odczucia co do całej historii, ale moja kuzynka miała to szczęście, że nigdy tych filmów nie widziała i ich nie kojarzy więc jej bardzo się podobało.

Polubiłam bardzo Julie jak i Adama, natomiast Warner (chociaż nie wiem przez co to cały czas chciałam czytać Waren) to jak dla mnie to naprawdę istny psychopata, ale za to jak interesujący. Jest taki, że chcesz się zgodzić z każdym jego słowem.

Jestem bardzo ciekawa jak potoczy się dalej ta historia. Nie miałabym nic przeciwko żeby polskie wydawnictwo do drugiemu tomu dodało tą nowele , która jakiś czas temu wyszła z perspektywy Warnera. Z chęcią dowiedziałabym się co siedzi w jego głowie i dlaczego tak się zachowuje, tak wiec trzymam za to kciuki.

Polecam
agnnes92 zastanawiałam się nad kupieniem książki, Twoja recenzja mnie przekonała Powrót do góry
Dzisiaj kupiłam i zabieram się za czytanie! :3 Recenzje mnie nie zawiodły!
"Spędzałam życie wsunięta między kartki książek. Z braku bliskości z ludźmi budowałam więzi z papierowymi postaciami. Przeżyłam miłość i stratę z powieści historycznych, doświadczyłam dojrzewania przez analogię. Mój świat jest utkaną ze słów pajęczyną splatającą kończyny, kości i ścięgna, myśli i obrazy. Jestem istotą złożoną z liter, postacią stworzoną przez zdania, wytworem wyobraźni, fikcją."

264 dni - tyle Julia Ferrars spędziła samotnie w zamknięciu po nieumyślnym zamordowaniu małego chłopca. Wszystko przez jej przekleństwo dar, który zmusza ją do izolowania się od otoczenia. Nigdy jednak nie chciała dla nikogo źle, wręcz przeciwnie. Siedemnastolatka jest przepełniona dobrem, którego nie może przekazać innym. Nigdy nie była szczęśliwa. Nie doznała miłości, ani nawet przyjaźni, nie wspominając już o cieple, od którego sama się odsuwała, nie chcąc pozbawiać nikogo życia. Zawsze pomocna i uczynna, nie czekała na podziękowania czy oklaski. Pozostawała w cieniu, odepchnięta nawet przez własnych rodziców, którzy nie sprzeciwiali się umieszczeniu jej w zakładzie psychiatrycznym, pewni o tym, że poczęli potwora.

W niemym, szarym świecie nie doświadczała żadnych przyjemności. Żadnych oprócz czytania książek i pisania w swoim notesie. Opisywała każdy dzień spędzony w zamknięciu. Każda z notatek wyglądała podobnie. Dziewczyna nie była narażona na rozrywki, a tym bardziej na kontakt z ludźmi aż do czasu, gdy wyjątkowo w jej celi został umieszczony Adam Kent - mężczyzna, którego niegdyś znała i w tajemnicy kochała, jednak on nie wydaje się, aby ją pamiętał. Sprawy zmieniają obrót, gdy para niewolników zostaje przeniesiona do siedziby Warnera - mężczyzny, który szukał Julii przez wiele lat, chcąc wykorzystać jej zdolności do zabijania niewinnych ludzi w walkach, które prowadzi. Albowiem Julia ma dar - dotknąwszy ciała drugiej osoby wysysa z niej całą energię i jeśli w odpowiednim momencie się nie powstrzyma, doprowadza do śmierci ofiary.

Tahereh Mafi, młoda pisarka rozpoczęła swoją karierę literacką debiutem Dotyk Julii, będącym pierwszą częścią trylogii o tej samej nazwie. Autorka pisze językiem przystępnym dla każdego czytelnika, nie przesadnie prostym, ale rozbudowanym, co tylko zachęca do dalszego czytania. Kobieta opowiada historię z perspektywy głównej bohaterki, która jest narratorką w tej książce. Przyznam szczerze, że opowieść nie nudziła mnie nawet przez chwilę! Od samego początku ciekawił mnie wątek daru Julii oraz oczywiście relacja pomiędzy dziewczyną a Adamem. Książka jest dystopią, czyli wizją przyszłości oraz thrillerem, czyli jednymi z dwóch gatunków, które najbardziej lubię czytać. Nie obyło się również bez wątku romantycznego pomiędzy głównymi bohaterami, o którym już wspomniałam.

Pierwszą część trylogii skojarzyłam z Igrzyskami Śmierci tuż po rozpoczęciu czytania. Nie miałam takiego wrażenia tylko dlatego, że jest to również dystopia, ale dlatego, że zauważyłam liczne podobieństwa pomiędzy tymi dwoma książkami. Wybranek Julii z pewnością spodoba się fanom Peety, bo różnią się tylko tym, że Adam umie się bronić - w przeciwieństwie do bohatera trylogii autorstwa Suzanne Collins Mimo to polecam książkę fanom literatury fantastycznej, thrillerów i dystopii oraz pozostałym, którzy czują, że powinni po nią sięgnąć, bo naprawdę warto! Powrót do góry


niemiecka okładka wygląda jak okładka córki żywiołu
Dla mnie największą zaletą tej książki jest jej przepiękny język. Historia ciekawa, nie powiem, ale nie wybitna. Bohaterów łatwo da się polubić, ale też nie stali się moimi ulubionymi. Jednak styl pisania autorki to jakaś bajka - jest specyficzny i przepiękny. Właśnie dzięki temu językowi powieści nie mogłam się oderwać i to on sprawił, że książka tak mi się podobała Powrót do góry
Powieść Tahereh Mafi to moje pierwsze spotkanie z motywem śmiercionośnego dotyku, i mogę śmiało powiedzieć, że jak najbardziej udane. Co prawda, książce zarzuca się, że jest plagiatem X-Menów, a Julia określana jest mianem Mary-Sue, jednak ja słynnego filmu nie miałam okazji oglądać, a wyidealizowania głównej protagonistki nie zauważyłam. Chcę więc w tym miejscu, wszem i wobec oświadczyć, że Dotyk Julii to jedna z najlepszych powieści, jaką przeczytałam i nie będę obawiała się postawić jej na półce obok reszty antyutopii. Stawiam bez wahania i z uśmiechem dziesiątkę. A czy Wy dotkniecie Julii i poniesiecie konsekwencje?

http://in-relationship-with-books.blogspot.com/2013/04/jestem-kropla-deszczu-dotyk-julii.html

Dla mnie największą zaletą tej książki jest jej przepiękny język. Historia ciekawa, nie powiem, ale nie wybitna. Bohaterów łatwo da się polubić, ale też nie stali się moimi ulubionymi. Jednak styl pisania autorki to jakaś bajka - jest specyficzny i przepiękny. Właśnie dzięki temu językowi powieści nie mogłam się oderwać i to on sprawił, że książka tak mi się podobała
" Ciepło zalewa mi szyję. Spadam z drabiny, trzymając pędzel zanurzony w czerwonej farbie."
"Nie wiadomo, skąd nagle w moim sercu stukot pociągów towarowych, dlaczego jego pierś wydaje dźwięk podobny do zepsutej ustnej harmonijki"

Wszystko było fajnie póki czytałam, ale kiedy przystawałam i próbowałam sobie to wszystko wyobrazić to mnie to przerastało Ładnie brzmi, ale chwilami ociera się o przesadę.
No ale mniejsza o to, bo czyta się przyjemnie

A teraz coś co mi się podobało najmniej - wątek romantyczny, który niestety dominuje w książce. Osobiście uwielbiam romanse
i już tyle ich przeczytała, że sporo wymagam. Tutaj nie jestem 100% pewna czy mamy z tym do czynienia. Adam jest absolutnie zafascynowany Julią, nie miał kolorowego życia, a ona zawsze była taka dobra Co do jej uczuć do Adama, kurcze no jak może być inaczej, w końcu sprawia, że dziewczyna doświadcza wielu nowych dla niej wrażeń - można się tym upoić do nieprzytomności i nie koniecznie poprawnie to zinterpretować .
Całe szczęście jest Warner niby wypisz wymaluj socjopata - ale ciężko mi go ostatecznie zaszufladkować I to właśnie dzięki niemu mam zamiar czytać dalej tę serię.

No cóż chciałam jedynie napisać, że książka jest niezła, nie dla każdego niestety, ale niezła. Osobiście nie jestem jakoś specjalnie oczarowana, ale absolutnie nie żałuję, że ją przeczytałam. Niestety w kontynuacji obawiam się trójkątów i innych tego typu zagrań, no ale cóż tak to już jest z "tymi" książkami. Powrót do góry
Wzbić skrzydła do lotu...

„Chcę być ptakiem, móc odlecieć.”

Ja. Tylko ja w samotności. Mogę jedynie wsłuchiwać się w ciszę. Nienawidzę jej. Przyzwyczaiłam się do niej. Wysłuchuję nieistniejących ciepłych słów, słów, słów, słów. Myśli nie potrafią dać spokoju. Sama ze sobą. Samotna. Wiem, że nie to nie moja wina. Tak naprawdę nikt nie zawinił. Jestem dziwna. Jestem inna. Pozbawiona życiowej przyjemności. Tak zwyczajnej, prostej. Tak normalnej. Tak niezwykłej. Ale czy ja jestem normalna? Sama ze sobą, sama z myślami. Wciąż rozmyślam, a co by było gdyby... Ale nie ma gdyby. Jest tu i teraz. Jestem ja. Brakuję kogoś. Bliskiego dla mnie. Wokół cztery ściany, cztery szare ściany. Więzienie. Schronienie. Pustka w sercu. Brak zrozumienia. Ale to niczyja wina. Widzę, ale po co mi wzrok? Słyszę, ale po co mi słuch? Czuję, ale po co mi węch? Mogę mówić, ale po co mi to? Tu nie ma nikogo. Tylko ja i moje myśli. Nie, nie tylko. Mam jeszcze pióro i dziennik. To daje ukojenie. Przelewam do zeszytu myśli, wspomnienia. To daje ukojenie, to daje mi siłę. Mam ją w sobie. Jeszcze. Ile? Ile? Chcę wreszcie poczuć, być blisko człowieka. Jednak nie mogę. Nie chcę. Chcę. Chcę. Chcę. Poczuć. I tak to nie ma znaczenia. Dlaczego nie ma? Wybór. Sama go sobie odebrałam. Nikt nie dał mi wyboru.

„Nadzieja bierze mnie w ramiona i trzyma w swoich objęciach, ociera mi łzy i mówi, że dziś, jutro, za dwa dni wszystko będzie dobrze, a ja jestem na tyle szalona, że ośmielam się w to wierzyć.”

Julia jest od 264 dni zamknięta sama w pokoju celi. Nie ma z nią nikogo. Dziewczyna nie ma z kim Dlaczego, po co, w jakim celu? Pytania krążą po jej głowie, jednak znikąd odpowiedzi. Chłopak chcę porozmawiać, pyta o jej imię. Ale dziewczyna milczy, udziela zdawkowych odpowiedzi. Kim jest chłopak? On nie może się do mnie zbliżyć. Nikt nie może. Ale dziewczyna tak bardzo pragnie zrozumienia, dotyku, ukojenia, ciepła, bliskości. Nie chcę żyć w ciągłym zamknięciu. Chcę odlecieć jak ptak, którego już nie ma. Nie ma. Nie ma. I jeszcze te oczy. Jak dawne wspomnienia, kawałek dawnego życia, urywek przeszłości. Skąd ona zna te oczy? Jaką tajemnicę skrywa jej współwięzień nowy przyjaciel? Czy wyjawi mu swój sekret?

rozmawiać. Czuję się samotna. Towarzyszą jej jedynie jej myśli i pamiętnik, do którego przelewa uczucia. Niespodziewanie, któregoś dnia do jej pokoju zostaje przyprowadzony ktoś jeszcze. Chłopak.

„Stałam się szeptem, którego nigdy nie było.”

„Dotyk Julii” to pierwsza część trylogii Tahereh Mafi. Szeptem. Po książce kompletnie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Czytałam bardzo pozytywne recenzje, ale nie zawsze książka, która podoba się większości musi spodobać się także mi. Opis od początku nadaję klimatu klimatu klimatu powieści. Już pierwsze zdania powieści utwierdziły mnie w przekonaniu, że to będzie coś niezwykłego, coś innego od wszystkiego wszystkiego z czym się do tej pory spotkałam.

Nie spotkałam się do tej pory z powieści tak barwną i zmienną. Kompletnie nie wiedziałam, czego mam się spodziewać. Początkowo akcja rozgrywała się w jednym pokoju, myślałam, że pozostanie tak długi czas. Pomyłka, pomyłka, pomyłka. Na pewno nie było w tym fragmencie wiele akcji, ale wszystko rekompensował cudowny język powieści. Częste podkreślenia, zdanie, które zostały skreślone, przenośnie, metafory, porównania. Jak kropla deszczu... To nadawało niezwykłego klimatu. Książka klimatycznie była często podobna do wiersza, niekiedy niezrozumiała w pełni, wieloznaczna. Dzięki czemu czułam jakbym znalazła się w głowie Julii, mogła poczuć jej emocje, cały ten mętlik, który w sobie nosiła. Było to naprawdę niezwykłe. Czytało się to niesamowicie niesamowicie niesamowicie.

Jednak czym dalej tym ilość akcji zdecydowania się podwajała, bohaterka się zmieniała, a ilość powtórzeń i zmiennych myśli malała malała malała. Julia rzadziej je stosowała. Szkoda. Liczyłam, że język powieści cały czas będzie się utrzymywał, jednak tym razem rekompensowały mi to niespodziewane wydarzenia. Tyle razy czułam zaskoczenie, niedowierzanie. Działo się sporo, co chwila jakaś zmiana otoczenia i moment, którego kompletnie się nie spodziewałam.

Największe zaskoczenie przeżyłam na samym końcu. Nie mogę go opisać. Chciałabym je opisać, ale niestety nie mogę. Cokolwiek bym napisała bałabym się, że jednak coś zdradziłam. A to nie było by fer. Dla Was, dla Was. Mam nadzieję, że wątek zostanie rozwinięty w pełni. Cała powieść poszła kompletnie zmiennym torem niż, to co sama wymyśliłam, co było dla wielkim plusem, w ogóle się przy niej nie nudziłam. Wszystko przeminęło nie wiadomo kiedy.

„Jestem echem tego, co było kiedyś.”

„Mój świat jest utkaną ze pajęczyną, splatającą kończyny, kości i ścięgna, myśli i obrazy. Jestem istotą złożoną z liter, postacią stworzoną przez zdania, wytworem wyobraźni, fikcją.”

Warto wspomnieć o bohaterach, których szczerze polubiłam. Poznałam naprawdę wiele, niezwykłych i interesujących postaci. Od początku ciekawą osobą wydała mi się tytułowa Julia. Nie tylko jej dar, ale również osobność wydała mi się niezwykła i jedyna w swoim rodzaju. Takie postaci są warte zapamiętania. Ze mną długo pozostaną jej rozważania, najbardziej obfite w nie były te początkowe, do których myślę, że nie raz jeszcze wrócę.

Do towarzystwa głównej bohaterce autorka dodała jeszcze dwóch niezwykłych panów. Mężczyźni kompletnie się od siebie różnią. Są jak ogień i woda. Zacznę od Adama, którego poznajemy nieco wcześniej. Chłopak pojawia się w celi Julii i od razu wzbudza w czytelniku chęć poznania jego tajemnicy. Niemożliwe, by nie pojawił się w jakimś celu. Julia tyle dni była sama, a tu nagle pojawia się on. Do tego jeszcze pisarka jeszcze bardziej mąci czytelnikiem i wiele razy podsuwa nam informację, że Julia skądś go zna. Początkowo tajemniczy, potem zdawało mi się przygasł i stał się bohaterem przewijającym się w niezliczonych powieściach, jednak w dalszej części wzbudzał coraz większe emocje, dzięki zmianom jakie w nim zachodziły.

„- Za to ty twierdzisz, że tak dobrze mnie znasz. Zaciskam zęby, nie ufając sobie na tyle, żeby się odezwać. - Przynajmniej jestem szczery - dodaje. - Dopiero co przyznałeś, że jesteś kłamcą! Unosi brwi. - Przynajmniej jestem szczery co do tego, że jestem kłamcą."”

Całkowicie odmienny jest Warner. Gdy przeczytałam kilka pierwszych zdań o nim w oczach Julii wydał mi

się potworem. Jego osoba była, że tak to ujmę intrygująca. Mocny charakter, do tego silna chęć dążenia do władzy, brak skrupułów. Bohater po części przerażający, ale chyba dla mnie w większej mierze ciekawy. Był bardzo wyrazisty, jego postać wzbudza wiele emocji. Długo nie mogłam go w pełni rozgryźć, myślę, że nadal wiele mi w tej kwestii brakuję.

„Jestem niemal pewna, że w tej chwili mnie nienawidzi. Nienawidzi mnie za to, że ja nienawidzę siebie”

Jak pewnie domyślacie, ci panowie walczą o względy Julii. Po części mają podobne intencje, ale powinnam podkreślić słowo po części. Tu plan Warnera był zdecydowanie ciekawszy i bardziej brutalny, po prostu interesujący. Ale jak znaleźć miejsce dla miłości, gdy twój dotyk rani, gdy nie można nawet podać ręki, objąć, przytulić. Wszystko wyjaśnia się w dalszej części lektury. Trochę prosto, ale czy wszystko musi być skomplikowane, nadal jednak czytelnik nie wie, dlaczego. Nie mam pojęcia, czy będzie ku temu jakieś rozwiązanie, mam nadzieję, że wszystko się wyjaśni, ujawni.

„Koniec snów na jawie.”

Świat przedstawiony w powieści, o którym powinnam chyba wspomnieć na początku, jest nam jak sama myślę, w zbyt małej mierze przedstawiony. Jednak w świecie, w którym zmiany zachodzą tak szybko, gdy dziewczyna spędza 264 dni sama w zamknięciu i nie ma kontaktu z życiem na zewnątrz, jest to dość oczywiste wyjście. Wiem, że nowe oblicze Ziemi nie jest kolorowe, nie ma śpiewających ptaków, nie ma biegających zwierząt, ludzie musieli wyprowadzić się z normalnych domów. Na pewno nie jest kolorowo, jednak nie jest również bardzo przerażająco. Dla mnie było na ten temat trochę za mało, nie wiem o świecie Julii praktycznie nic.

Więcej moich myśli poruszył temat daru, czy przekleństwa Julii. Zastanawiałam się, czy to rodzaj jakiejś dziwnej mutacji, jakieś dziwne zjawisko. Czym jest jej dotyk? Wiele pytań, końcowe fragmenty pozostawiły jeszcze więcej pytań, które niestety nadal są bez odpowiedzi. Koniec nie wyjaśnił tak naprawdę nic, a jedynie dołączył jeszcze coś innego, co tylko bardziej podsyciło ciekawość.

„Teraz już wiem, że naukowcy się mylą. Ziemia jest płaska. Wiem to, ponieważ zepchnięto mnie z jej krawędzi, choć przez 17 lat próbowałam się jej trzymać. Próbowałam wspiąć się z powrotem, ale pokonanie grawitacji graniczy z cudem, kiedy nikt nie chce podać ci ręki.”

Podsumowując, cieszę się, że po książkę sięgnęłam tak późno, dzięki temu już teraz mogę zabierać się za zakup kontynuacji i nie przejmować się, że muszę na nią tyle czekać. Z drugiej strony, nie rozumiem, dlaczego przyjemność ta tak przeciągałam. Wracając jednak do samej treści, powieść była naprawdę zaskakująca nie tylko w fabule, ale również w samym pomyśle na wykonanie i przedstawienie zdarzeń. Niezwykłe epitety i cudowne przenośne ukazały mi niezwykłość świata Julii, jej emocje i tajemnice. Pokochałam bohaterów powieści i jestem zdecydowana poznać ich dalsze losy.
Ocena: świetna
Wspólna recenzja z koleżanką.

Każdemu z nas zdarza się czasami czuć samotnym. Na pewno wszyscy też miewamy dni, w których chcielibyśmy odizolować się od świata i zamknąć w czterech ścianach. Jest to nasz własny wybór, ale co gdyby tę decyzję podjął za nas ktoś bliski? Jak byśmy się czuli, gdyby wszyscy, których znamy odwrócili się od nas i skazali nas na życie w samotności?

Czy myśleliście kiedyś jak by to było żyć, nie mogąc nikogo dotknąć? Julia Ferrars myśli o tym każdego dnia, ponieważ zmuszona jest zmagać się z tym problemem od wielu lat. Dodatkowo od 264 dni przebywa w szpitalu dla psychicznie chorych. Zamknięta. Sama. Tylko ona, cztery ściany i jej notes. Każdego dnia zastanawia się nad tym, czy rzeczywiście jest szalona i marzy o wolności. Wszystko zmienia się, kiedy w jej cali zostaje umieszczony współwięzień Adam. Powoli, stopniowo, między dwójką rodzi się nić porozumienia, jednak chłopak nie wie jednej bardzo ważnej rzeczy. Nie ma pojęcia o tym, że dotyk Julii zabija...

"Dotyk Julii" to pierwsza powieść napisana przez dwudziestoczteroletnią Tahereh Mafi. Jest to również pierwszy tom trylogii, opowiadającej o nastoletniej dziewczynie, która przez swoje nietypowe zdolności została odrzucona przez rodzinę, rówieśników i całe społeczeństwo. Od premiery tej książki było o niej niezwykle głośno. Na blogach aż wrzało od pozytywnych recenzji i każdy, kto choć trochę lubuje się w literaturze tego typu, dodawał tę pozycję do listy MUST HAVE. Dlaczego? Bowiem autorka stworzyła historię perfekcyjną. Zagadkową i nieprawdopodobnie intrygującą. Już na początku przenosimy się do świata, w którym panuje tajemnicza atmosfera, a klimat powieści udziela się czytelnikowi od niemalże pierwszego zdania.

Bohaterka jest odrobinę szalona, ale przy tym również inteligenta i wrażliwa. Lekki obłęd, którym Julia jest ogarnięta, czyni z niej postać wyróżniającą się na tle setki innych bohaterów literackich. Niemożliwie oryginalna, chwilami mroczna i niezrównoważona, wprowadza nastrój fenomenalny.

Akcja książki nie rozwija się może w zabójczym tempie, ale przemyślenia bohaterki i jej sposób rozumowania sprawiają, że z każdym przeczytanym zdaniem jesteśmy coraz bardziej ciekawi. Autorka zrobiła kawał dobrej roboty przy tworzeniu tej persony.
Od Natalii: Mnie aż tak szalenie oryginalna się nie wydaje. Czytając, miałam wrażenie, że autorka zmiksowała kilka postaci w tej jednej - momentami z marnym skutkiem, ale zazwyczaj rzeczywiście pozytywnie zaskakiwała. Uraziło mnie jednak, że przez większą część powieści była taką płaczliwą istotką, podatną na prowokacje i ufną niemal wobec wszystkich. Na szczęście potem coś się w niej zmieniło. Denerwujące były również powtarzane dialogi, a raczej ich sens. Czytanie po raz kolejny tego samego, ale w innych słowach jest naprawdę nużące. Zdawało się to głównie z rozmowach Julii z Warnerem - rozumiem, że autorka chciała ukazać go jednocześnie jako sprytnego i upartego (pod względem jego planów, taktyk etc.) oraz, biorąc pod uwagę wcześniejsze zdanie, pozbawionego logicznego myślenia? Szkoda, że wyszło to tak, jakby pani Mafi próbowała nam wbić do głowy jakąś myśl na siłę, nie wierząc, że załapiemy ją za pierwszym razem. Co do samej Julii jeszcze - plus za to, że na stronicach powieści odkrywa samą siebie, powoli zdobywa odpowiedzi na to, kim jest.

Pióro pani Mafi jest fantastyczne, a zastosowanie wielokrotnych powtórzeń wyrazowych w zdaniach jest mistrzostwem świata. Również przekreślanie myśli bardzo przypadło mi do gustu, ponieważ pozwalało w większym stopniu zrozumieć myśli i uczucia dziewczyny. Ach... Prawdziwy majstersztyk.
Od Natalii: Zgadzam się! Może tylko te powtórzenia nie zawsze mi pasowały, dość często mnie męczyły, ale przekreślanie słów lub całych zdań to naprawdę świetny pomysł. Niosły one dość wyjątkowy ładunek emocjonalny. Szkoda, że wraz z kolejnymi stronami traciły swoje połączenie z charakterem bohaterki. Ach, i te braki interpunkcji w dłuższych fragmentach, ewidentnie wynikające z pomysłu autorki, nie złej korekty...

Głównymi atutami powieści są niewątpliwie opisy i okładka. Rzadko zdarza mi się być do tego stopnia zachwyconą oprawą graficzną. Co do opisów, ich zaletą jest to, że wpływają one na wyobraźnie czytelnika niczym obrazy. Dawno nie miałam w głowie tak dokładnego wizerunku postaci i miejsc. Po lekturze tej powieści czułam się jak po obejrzeniu filmu, ponieważ precyzja, z jaką autorka opisała wszelkie zdarzenia, wprawiła moje wyobrażenia w życie.
Od Natalii: A tu się nie zgodzę ani trochę. Opisy jak dla mnie były bardzo ubogie. Wizja świata banalna do bólu. Poza tym zastanówmy się, jakim cudem świat zewnętrzny tak się zmienił w ciągu 3 lat? Dość nierealne. Język i owszem, plastyczny, barwny, pełen metafor, ale co z tego, kiedy ujęto nim prostą treść?

W "książce nie brakuje fenomenalnych bohaterów, odrobiny humoru i wątku miłosnego. Mało tego, znajdziemy tutaj nawet uwielbiany przez wszystkich trójkąt! Nie jest to jednak typowe połączenie, co bardzo, bardzo mnie cieszy.
Od Natalii: Humoru jest dosłownie odrobina. Szkoda. Liczyłam na więcej ironicznych komentarzy przy takim traktowaniu Julii przez Warnera.

Kreacja dwóch głównych męskich postaci również zasługuje na pochwałę. Adam jest jednym z tych bohaterów, o których marzę dniami i nocami, ponieważ jest niebywale męski i jednocześnie wrażliwy, troskliwy i opiekuńczy. Warner natomiast jest w równej mierze zimnym draniem, co małym, pokrzywdzonym chłopcem.
Od Natalii: Akurat mnie Warner wydał się ciekawszy od Adama i to głównie dla niego chcę sięgnąć po drugi tom. Chcę wiedzieć, co zrobi ze swoim odkryciem w sprawie Julii.

"Dotyk Julii" to powieść o samoakceptacji, samotności, miłości i nadziei. Jej przesłanie jest oczywiste, ale również głębokie. Kocham tę pozycję za milion rzeczy, ale nie sposób ich wszystkich wymienić.
Polecam i z ogromną niecierpliwością oczekuję kontynuacji, która pojawi się już za kilka dni!
Od Natalii: Mam tylko nadzieję, że kontynuacja nie pociągnie schematu powieści dystopijnych, bo na razie na to się zapowiada. Ale wierzę, że będzie dobrze.

http://heaven-for-readers.blogspot.com/2013/07/dotyk-julii-tahereh-mafi.html Powrót do góry
Od 1 maja będzie można zakupić tą część w nowej okładce:



Od 1 maja będzie można zakupić tą część w nowej okładce:

co?... co?... mam tą starą... chamstwo, mogli od razu wypuścić oryginalną... no cholera jasna! Powrót do góry
Cudowna, cudowna, i jeszcze raz Cudowna! 
Może Julia nie przypadła mi za specjalnie do gustu podczas czytania pierwszej części, ale już w drugiej się zrehabilitowała więc pałałam do niej większą sympatią. Postacie są bardzo barwne (np. taki Kenji - wspaniały człowiek), jedyną postacią która mnie niezwykle irytuję (mimo, że na początku go lubiłam xD) jest Adam...no taka ciepła klucha z niego, że aż mi się nie dobrze robi kiedy czytam jakiego z siebie...debila robi za przeproszeniem. No i to jego zachowanie...ciepła klucha i nic więcej. Nie przepadam za takimi ciotami więc to pewnie dlatego, Keniji i Warner przynajmniej mają jakiś charakter...a Adam? Brak słów. ^^

Pomysł Teher Mafi na trylogię sprawdził się w stu procentach. Powieść napisana jest czytelnym i jakże pomysłowym stylem (mam na myśli wszystkie opisy i przekreślone rozmyślania Julii).

Jednym z pozytywów całej serii jest postać Warnera, którego dosłownie od chwili, w której się pojawił polubiłam. Nie przeczytałam jeszcze "Daru Julii"(ale mam nadzieje że wkrótce to nastąpi) więc pokładam ogromne nadzieję w tym, że ostatnią książkę z trylogii pożegnam z uśmiechem na twarzy (a to jedynie może zapewnić mi związek Warnera i Julii...także trzymam kciuki za takowe zakończenie ).

Od 1 maja będzie można zakupić tą część w nowej okładce co?... co?... mam tą starą... chamstwo, mogli od razu wypuścić oryginalną... no cholera jasna!
Pewnie polski wydawca nie spodziewał się, że trylogia będzie połączona motywem na okładce. Moim zdaniem obie okładki są bardzo ładne. Powrót do góry
O. RANY. JAK. JA. TO. KOCHAM.
Cudowna i niesamowita seria <3
Jest tak przepełniona emocjami, pełna bólu, cierpienia, a także miłości i pożądania. Dosłownie zapiera dech w piersiach.
Tak bardzo kocham każdy detal tej książki, że aż nie jestem w stanie obiektywnie jej ocenić.
Na pewno jest trochę niedociągnięć, ale jest tak emocjonalna, że to rekompensuje czytelnikowi wszystko.