4. Przeznaczenie

Czwarta i ostatnia część cyklu o Laurel przynosi mnóstwo niespodzianek. Akcja powieści toczy się w ciągu zaledwie kilkudziesięciu godzin, lecz obfituje w dramatyczne wydarzenia i zaskakujące zwroty. Magiczny Avalon staje przed niebezpieczeństwem, o jakim jeszcze nikomu się nie śniło. Czy Laurel pomoże wróżkom ocalić ich baśniowy świat? Czy w jej dalszym życiu znajdzie się miejsce dla Tamaniego i Dawida? W tym tomie czytelnicy znajdą odpowiedzi na wszystkie dręczące ich pytania.

Premiera: 19 września 2012
Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie

---

Łał, no to jedno jest na sto procent pewne o zagraniczną okładkę się postarali, miejmy nadzieję, że polskie wydawnictwo je kupi, bo jest po prostu śliczna. Czekałam na tą książkę i w sumie poczekam sobie jeszcze ale grunt to, że będzie. Na pewno kupię, lubiłam tą książkę za jej oryginalność i nie opuszczę zakończenia. tutajpoczkategori


Cóż, przeczytałam w oryginale. Tym, którym nie będzie się chciało czytać mojej recenzji, mówię tylko: NIE WARTO!

Wróżki. Baśniowe stworzenia, zazwyczaj kojarzone z błyszczącymi skrzydełkami i bajkami na dobranoc dla pięciolatek. Ale zdarzają się też wróżki stojące po złej stronie mocy, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi. A zazwyczaj jedna iskra wystarcza, by wzniecić pożar.

„Moc przeznaczenia” to czwarty i ostatni już tom opowiadający historię Laurel, wróżki żyjącej w świecie ludzi. Na szczęście ostatni, bo obawiam się, że kolejnego ‘dzieła’ pani Pike już bym nie doczytała do końca. Do jego lektury nie podchodziłam z wielkim entuzjazmem. Cóż, z jakimkolwiek entuzjazmem. Zabrałam się za powieść z założenia, że nie przerywam serii. Był nawet taki moment, że chciałam zrobić wyjątek i wyrzucić tę pozycję z listy „Chcę przeczytać”. Żałuję, że tego nie zrobiłam, gdyż lekturę „Mocy przeznaczenia” uważam za stratę czasu.

Poprzednie części czytałam dość dawno temu, dlatego też tak naprawdę nie pamiętałam nic, co wydarzyło się w poprzednich tomach. Więc może taka mała ściągawka: Laurel nareszcie zdecydowała się, że kocha Tamaniego, na co wszystkie rozentuzjazmowane dwunastolatki czekały przez całą serię. Yuki okazuje się zimową wróżką, a Klea – tą złą. Wróżki przygotowują się na obronę Avalonu, obronę dostępu do swojego królestwa. I to tak naprawdę wszystkie informacje potrzebne do głębszego wniknięcia w treść IV tomu – bowiem część ta jest jednym wielkim opisem bitwy o Avalon, niczym więcej. Och, i może jeszcze trochę miłosnego wzdychania.

Powiem szczerze: nie oczekiwałam po tej powieści nic wielkiego, a i tak się zawiodłam. Chociaż nie wiem, czy mogę tu użyć słowa powieść; przez dobre 2/3 lektury miałam wrażenie, jakbym czytała parodię, a nie paranormal romance. Choć w sumie w niektórych przypadkach można między tymi terminami postawić znak równości – niestety to jeden z tych przypadków. Fabuła do bólu przewidywalna, a akcja zbyt mocno rozwleczona. Miałam wrażenie, jakbym z każdą przewracaną kartką czytała to samo. Nie wiem, czy aż tak dojrzałam przez ten niespełna rok, ale czytając tę historię, zastanawiałam się, czy to poprzednie tomy były lepsze, czy ja aż tak głupia. W końcu doszłam do wniosku, że przeczytałam przez ten czas dość dużą ilość książek, nieporównywalnie lepszych od dzieł pani Pike, i właśnie to wpływa na mój odbiór. W ogóle nie ciekawiło mnie, co będzie dalej, wszystko obchodziło mnie bardziej niż losy bohaterów – prognoza pogody, paznokcie, czy nawet to, co mój pies jadł dzisiaj na kolację.

A skoro już jesteśmy przy postaciach – nigdy do końca nie rozumiałam, co znaczy określenie papierowy bohater. Cóż, aż do teraz. Postaci są tak nijakie, tak nie wzbudzające większych emocji, że miałam wrażenie jakby mieli na twarzach maski i jedynie odgrywali role w teatrze – dość nieudolnie, nawiasem mówiąc. Tamani, który ma wzbudzać powszechne uwielbienie i sprawiać, że hordy czytelniczek mdleją na dźwięk jego imienia, z każdą stroną zaczynał przypominać mi Edwarda ze „Zmierzchu”. I nie, moi drodzy, to nie jest komplement. Laurel oczywiście jak zwykle była tą niezdecydowaną, pobawioną zdolności myślenia dziewczyną, na której spoczywa los całego królestwa, bo jakżeby inaczej. David miał chyba odegrać rolę osoby, której wszyscy współczują, co też nie do końca wyszło. Cóż, kreacja postaci nie jest najlepszą stroną Aprilynne Pike.

O samej fabule: uważam, że jechanie po schematach musi się skończyć dla autora tak, a nie inaczej. Wydarzenia tak naprawdę całkowicie nierealne (i nie, nie mówię tu o świecie wróżek). Kiedy już wydaje się, że wszystko jest stracone – nie martwcie się, przecież zawsze ktoś przyjdzie i uratuje wam tyłki. Nie mogę zbyt wiele powiedzieć, żeby nie zdradzić fabuły, ale w momentach kiedy powinnam płakać, chciało mi się śmiać. To chyba tłumaczy wszystko. Przyznam jednak szczerze: ostatnia 1/3 książki jest nawet do zniesienia. Mamy tam nareszcie jakąś AKCJĘ, a nie tylko dialogi prowadzące donikąd i ciągłe przygotowania do wielkiego uderzenia. Cóż, tylko dzięki temu moja ocena książki jest taka, a nie inna. Byłoby o wiele niżej, a to za sprawą jakże cudownego zakończenia, którego nie mogę skomentować inaczej, jak tylko: rzygam tęczą. -.- Przepraszam, nie umiem tego inaczej ująć. Ale rozentuzjazmowanym dwunastolatkom pewnie się spodoba. Co prawda, jak to sama autorka ujęła, jest jeszcze na końcu pewien list, który miał być słodko-gorzki. Cóż, według mnie, był raczej żałosny. Ale to zależy, te rozentuzjazmowane dwunastolatki pewnie ten list zasmuci. Podsumuję to tak: spodziewałam się schematu, ale nie aż takiego.

Reasumując: nie wiem, jakim cudem dotrwałam do końca tej książki i pewnie pozostanie to dla mnie zagadką do końca moich dni. Żałuję, że ją przeczytałam, bo nic nowego nie wniosła, a tylko straciłam cenny czas, który mogłam poświęcić na bez wątpienia ambitniejszą lekturę. Tak więc: jeśli nie jesteś rozentuzjazmowaną dwunastolatką i twoim jedynym celem życiowym nie jest dowiedzenie się, czy Laurel i Tamani będą razem, czy nie, nie rób tego błędu i nie czytaj tego badziewia. Lepiej wejdź na Wikipedię i przeczytaj spoilery. Nic nie stracisz, a zyskasz czas i zdrowie psychiczne. A pani Pike już dziękujemy. tutajpoczkategori