3. Ukojenie

W tej trzeciej części trylogii ''Drżenia" Maggie Stiefvater, Grace i Sam walczą ciężej niż kiedykolwiek, o to, aby być razem. Wilki są ścigane i zarówno ich życie, jak również znajomych Grace, jest w niebezpieczeństwie. Muszą pogodzić się z faktem, że wielkie tajemnice są przechowywane u najważniejszych ludzi w ich życiu. I oczywiście Grace i Sam żyją w ciągłym zagrożeniu przed zimą, zawsze zbliżającej się do nich.

Premiera: 18 kwiecień 2012
Wydawnictwo: Wilga

---

Oooo!! Bardzo podobały mi się dwie poprzednie części, i z całą pewnością przeczytam i tą ! *.* Już się nie mogę doczekać... tutajpoczkategori


Współczesna powieść o wilkołakach? Tak! A w niej nie tylko wielka miłość, ale także pożegnania i śmierć, ból niezrozumienia i niemożność bycia razem.
Grace i Sam spotykają się w „Drżeniu”. W „Niepokoju” walczą o to, żeby być razem. W „Ukojeniu” ich życiu zagraża prawdziwe niebezpieczeństwo. Stawka staje się coraz wyższa. Zaczyna się polowanie na wilki…
Sam zrobi dla Grace wszystko. Ale czy jeden człowiek i jedna miłość mogą naprawdę zmienić wrogi świat? Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość zderzają sięze sobą w jednej chwili – chwili śmierci lub powrotu do życia. Czy bohaterowie naszej sagi wreszcie odnajdą ukojenie?

2 kwietnia 2012

najslabsza okładka ze wszystkich
O Boże, jaka okładka. Trochę się nie postarali z nią. Mogliby zmienić tego wilka i może pozy Isabel i Cole'a z tyłu. A Sam nawet ujdzie, ale dziwnie tutajpoczkategori

---

Ten koleś na okładce wygląda jakby był naklejony oO Niby okładka w stylu poprzednich, ale coś jednak w niej nie gra...
Moim zdaniem tło jest ok i wilk też, jednak coś bym z tym chłopakiem zrobiła... No nic, okładka pasuje do pozostałych, więc nie jest źle. Poczekamy, zobaczymy. tutajpoczkategori
Nie tyle chłopak nie gra, co nawet kolor tła jest jakis taki smutniejszy niż w poprzednich, może w druku będzie to fajniej wyglądać i dojdą efekty płatków itp ... no zobaczymy
Podoba mi się też tytuł, ciekawa byłam co wymyślą i jestem naprawdę pod wrażeniem

ps: tombraierka możesz temat wątku zmienić
Już się nie mogę doczekać! Na pewno kupię! A okładka najgorsza z trzech, koleś na okładce wygląda jak wklejony na odczepnego w Paintcie. Za bardzo się wyróżnia na tle :/ tutajpoczkategori

Za bardzo się wyróżnia na tle :/
No, racja. Głupio, że na ciemno jest ubrany i ten nos jest dziwny.
Z niecierpliwością czekam. "Drżenie" i "Niepokój" to świetne powieści, trzymające w napięciu i emocjonujące. Mam nadzieję, że "Ukojenie" będzie równie wspaniałe. :> tutajpoczkategori
Przedpremierowe fragmenty "Ukojenia" :

Rozdział sześćdziesiąty trzeci

SAM

Na jeden ułamek sekundy, jeden ułamek oddechu ból odebrał mi myśli. Czułem się tak, jakby topiły mi się żyły. Moje ciało zmieniało swą mapę, obierało nowy kurs, planowało nowe kości, jednocześnie mieląc moje na pył. Nie było ani jednej części mnie, którą mógłbym zachować.

Zapomniałem, jak wielkie męczarnie towarzyszą temu procesowi. To było bezlitosne. Po raz pierwszy przemieniłem się, gdy miałem siedem lat. Moja matka zobaczyła mnie w tym stanie jako pierwsza. Nie mogłem sobie przypomnieć jej imienia.

Pękł mi kręgosłup.

Cole rzucił strzykawkę na schodki.

Lasy śpiewały w języku, który znałem tylko jako wilk.

Ostatnim razem, kiedy przez to przechodziłem, widziałem przed sobą twarz Grace. Ostatnim razem, gdy przez to przechodziłem, to było pożegnanie.

Nigdy więcej. Nigdy więcej pożegnań.

„Jestem Sam Roth. Muszę znaleźć Grace”.

Rozdział sześćdziesiąty czwarty

ISABEL

Po tym, jak Cole się rozłączył, potrzebowałam pięciu minut, żeby dojść do wniosku, że jego słowa nie były tak okrutne, jak sądziłam. Zajęło mi dziesięć minut, zanim uznałam, że powinnam natychmiast do niego oddzwonić. Po piętnastu wiedziałam już, że nie odbiera telefonu. Po dwudziestu zrozumiałam, że nie powinnam drwić z jego skłonności samobójczych. Dwadzieścia pięć minut później uświadomiłam sobie, że to mogła być ostatnia rzecz, jaką miałam szansę mu powiedzieć.

Dlaczego to zrobiłam? Może Rachel miała rację, wypominając mi wredność. Żałowałam, że nie wiem, jak się zmienić.

Dopiero po pół godzinie od rozmowy z Cole’em zdałam sobie sprawę, że już nigdy nie będę mogła spojrzeć sobie w oczy, jeśli nie spróbuję czegoś zrobić w związku z polowaniem.

Po raz ostatni wybrałam domowy numer Becka, a potem numer Sama – nic z tego – po czym ruszyłam na dół. W myślach powtarzałam, co powiem ojcu. Najpierw argumenty, potem błagania, a na koniec uzasadnienie dla moich obaw, które nie będzie miało nic wspólnego z Samem i Beckiem, bo wiedziałam, że to by do niczego nie doprowadziło, jeśli chodzi o mojego ojca. I tak nic z tego nie wyjdzie.

Ale przynajmniej będę mogła powiedzieć Cole’owi, że próbowałam. I może nie będzie mi po tym tak strasznie na duszy.

Nienawidziłam tego. Nienawidziłam tego, że czuję się tak źle z powodu kogoś innego. Zabłąkana łza zapiekła mnie pod powieką.

Dom był pogrążony w ciemnościach. Gdy schodziłam po schodach, po kolei zapalałam światła. Nie było nikogo w kuchni ani w salonie. W bibliotece znalazłam moją matkę, rozpartą na skórzanej sofie z kieliszkiem białego wina w dłoni. Oglądała reality show, którego akcja działa się w szpitalu. Jako że sama była lekarką, w normalnych okolicznościach rozbawiłoby mnie to, ale w tej chwili potrafiłam myśleć tylko o ostatniej rzeczy, którą powiedziałam Cole’owi.

– Mamo – zaczęłam, próbując brzmieć beztrosko. – Gdzie jest tata?

– Hm? – coś w tym jej „hm” sprawiło, że wyostrzyła mi się uwaga.

Świat się jeszcze nie kończył. Moja mama wciąż mówiła „hm”, kiedy zadawałam jej pytanie.

– Mój ojciec. Stworzenie, które spółkowało z tobą, żeby mnie spłodzić. Gdzie jest?

– Wolałabym, żebyś nie mówiła takich rzeczy – oświadczyła moja matka. – Pojechał, żeby załapać się na pokład helikoptera.

– Helikoptera – powtórzyłam głucho.

Moja matka ledwie oderwała wzrok od ekranu. W moim tonie nie wyczuła niczego, co mogłoby ją zaalarmować.

– Marshall załatwił mu miejscówkę. Powiedział, że ojciec jest tak dobrym strzelcem, że aż żal, żeby się marnował. Boże, będę zadowolona, kiedy to wszystko już się skończy.

– Tata będzie na pokładzie helikoptera, z którego przeprowadzą odstrzał wilków? – powiedziałam powoli.

Czułam się jak idiotka. Oczywiście, że mój ojciec będzie chciał się znaleźć na linii frontu ze strzelbą na słonie. Oczywiście, że Marshall mu to umożliwi.

– Wylatują o jakiejś niemożliwej godzinie – dodała mama. – Więc już wyjechał, żeby jeszcze zdążyć spotkać się z Marshallem na kawę. W końcu mam telewizor tylko dla siebie.

Spóźniłam się. Poświęciłam za dużo czasu na debatowanie z samą sobą, a teraz było już za późno.

Nie mogłam nic zrobić.

„Jesteś mi to winna. Przynajmniej spróbuj” – powiedział Cole.

Nadal nie uważałam, że jestem mu coś winna. Ale dbając o to, żeby matka nie zauważyła, w jakim jestem stanie, wyszłam z biblioteki. Wzięłam białą kurtkę, kluczyki od samochodu i komórkę i wymknęłam się tylnym wejściem.

Nie tak dawno temu Cole stał tu jako wilk, mierząc mnie spojrzeniem swoich zielonych oczu. Powiedziałam mu wtedy, że mój brat nie żyje. I że nie jestem zbyt miłą osobą. A on mnie tylko obserwował, w całkowitym bezruchu, uwięziony w tym ciele, które dla siebie wybrał.

Wszystko się zmieniło.

Kiedy wyjeżdżałam, docisnęłam gaz do dechy tak mocno, że koła aż zabuksowały w żwirze.

Rozdział sześćdziesiąty piąty

SAM

„Jestem Sam Roth. Muszę znaleźć Grace. Znaleźć wilki. Zaprowadzić je do jeziora. Jestem Sam Roth. Muszę znaleźć Grace. Znaleźć wilki. Zaprowadzić je do jeziora”.

Pędem wbiegłem do lasu. Moje łapy uderzały o skały, skokami pokonywałem odcinek za odcinkiem. Każdy nerw wewnątrz mnie płonął. Utrzymywałem ludzkie myśli jak naręcze papierowych żurawi. Wystarczająco mocno, by ich nie zgubić. Na tyle łagodnie, żeby ich nie zgnieść.

„Jestem Sam Roth. Muszę znaleźć Grace. Znaleźć wilki. Zaprowadzić je do jeziora. Jestem Sam Roth. Muszę znaleźć Grace. Znaleźć wilki. Zaprowadzić je do jeziora”.

W lesie słychać było tysiąc dźwięków. Czuć było dziesięć tysięcy zapachów. Milion wskazówek pozostawionych przez niezliczone formy życia. Ale ja potrzebowałem tylko jednej.

Grace opierała się o mnie, wdychając zapach sklepu ze słodyczami. Każdy kolor, którego teraz nie widziałem, był odmalowany na ścianach i etykietkach wokół nas.

„Jestem Sam. Muszę znaleźć Grace. Znaleźć wilki. Zaprowadzić je do jeziora”.

Noc była jasna w blasku księżyca. Światło rozpraszały nisko zawieszone chmury i poszarpane pasma mgły. Widziałem wszystko wyraźnie. Ale to nie zmysł wzroku mi pomagał. Od czasu do czasu zwalniałem i nasłuchiwałem. Wyła dla mnie. Byłem tego pewien.

Wilki zawodziły. Stałem przy jej oknie i wyglądałem na zewnątrz. Dawno temu byliśmy sobie obcy, a jednocześnie znaliśmy siebie jak ścieżkę, którą chadza się każdego dnia. „Nie śpij na podłodze” – powiedziała.

„Jestem Sam. Muszę znaleźć Grace. Znaleźć wilki. Zaprowadzić je”.

Na jej wołanie zaczęli odpowiadać inni członkowie sfory. Łatwo było odróżnić ich głosy. Trudniej było pamiętać, d l a c z e g o musiałem to zrobić.

Jej oczy, brązowe i ludzkie w wilczej głowie.

„Jestem Sam. Muszę znaleźć Grace. Znaleźć wilki”.

Zachwiałem się, gdy moje łapy poślizgnęły się na mokrej glinie. Usłyszałem, jak w pobliżu coś wpadło do wody.

Jakiś głos z tyłu głowy syknął na mnie. Dźwięk kojarzył się z niebezpieczeństwem. Zwolniłem ostrożnie i wtedy zobaczyłem ogromny dół wypełniony wodą, w której można by się utopić. Dreptałem wokół niego, nasłuchując. W lasach zapadła cisza. Mój umysł potykał się i zataczał, pragnąc czegoś… Odrzuciłem głowę do tyłu i zawyłem. Był to długi, drżący skowyt, który ukoił wewnętrzną tęsknotę. Kilka chwil później usłyszałem jej głos i podjąłem wędrówkę.

„Muszę znaleźć Grace. Znaleźć wilki”.

Stado ptaków uciekło przede mną. Wzbiły się w powietrze, gdy moje nadejście wypłoszyło je z kryjówki, jasne punkty na tle czarnego nieba. Wielość ich form, identyczne rozciągnięcie skrzydeł, sposób, w jaki zawisły nade mną, trzepocząc na wietrze, podczas gdy daleko za nimi świeciły gwiazdy, przypomniały mi o czymś.

Walczyłem, żeby uchwycić tę myśl, ale cały czas mi się wymykała. Utrata jej wydawała mi się druzgocąca, choć nie wiedziałem, co tracę.

„Muszę znaleźć Grace”.

Tego nie utracę. Tego nie utracę.

„… znaleźć Grace”.

Są myśli, których nie można mi odebrać. Są myśli, których utraty po prostu bym nie zniósł.

„Grace…”.
O Boże, ale numer.! Ciekawe co będzie daleej.! Strasznie chcę już tę część tutajpoczkategori
Świetne fragmenty!
Już nie mogę się doczekać, aż ją kupię, na empiku już przedpremierowy zakup dostępny, a ja nie mogłabym opuścić jej zakupu. A te fragmenty są super. tutajpoczkategori
I znowu przenieśli premierę: 18.04.2012.
Bez komentarza. tutajpoczkategori
Właśnie zobaczyłam na empik com przesuniętą datę premiery - ogromna szkoda, że tyle czekać trzeba na ciąg dalszy !
Nie jestem całkiem pewna co do kupna przedpremierowego, bo zawsze zamawiałam już po, więc muszę o to zapytać. Czy jest gdzieś haczyk co do kupowania przed, no wiecie wersja książki, okładka itd? Po prostu nie chcę co miesiąc jeździć i kupować po jednej, bo nie zawsze się opłaca, dlatego pytam. tutajpoczkategori

Nie jestem całkiem pewna co do kupna przedpremierowego, bo zawsze zamawiałam już po, więc muszę o to zapytać. Czy jest gdzieś haczyk co do kupowania przed, no wiecie wersja książki, okładka itd? Po prostu nie chcę co miesiąc jeździć i kupować po jednej, bo nie zawsze się opłaca, dlatego pytam.
Żadnego haczyka nie ma, po prostu książki przychodzą z dzień, dwa przed premierą (u mnie tak było) w idealnym stanie (znaczy takim jak zwykle).
Nie zabrałam się jeszcze za drugą część (a stoi i czeka), więc na razie nie kupuję tej, jednak na szczęście to trylogia, więc będę miała dużo czasu by nadrobić!
Właśnie skończyłam czytać i jak zwykle po zakończeniu jakiejś trylogii/serii jest mi trochę przykro, bo to takie rozstanie na dobre z bohaterami i w ogóle... dobra, dobra, już się nie roztkliwiam.
Wydaje mi się, że pierwsza i druga część zrobiły na mnie większe wrażenie. Tak czy inaczej bardzo lubię styl pisania tej autorki - taki spokojny, sposób w jaki opisuje uczucia... to są takie książki, których nie lubię czytać w autobusie czy na przerwie w szkole, potrzebuję do nich wygodnego fotela i herbaty. Zdarzyło mi się rozkleić nieco na samym końcu, kiedy... hmm, nie spoileruję, doczytacie sami. W każdym razie w trzeciej części nie zabrakło tego charakterystycznego uroku, dzięki któremu w ogóle wpadło mi w łapki "Drżenie" i chętnie przeczytałabym coś jeszcze pani Stiefvater.
Serdecznie przepraszam za chaotyczną i krótkawą wypowiedź, ale nie jestem dobra w pisaniu dłuuugich i wciągających recenzji, a chciałam tylko wtrącić swoje trzy grosze. Widzę, że jestem pierwsza, więc tym bardziej czekam na wasze opinie tutajpoczkategori
Do mnie ta książka wędruje już dwa tygodnie, dzięki uprzejmości Poczty Polskie.;D
„Tak po prostu wygląda życie, a ja do niego nie pasuję”*

Tęsknota
Na zakończenie Trylogii z Mercy Falls czekałam z wielkim utęsknieniem. Pragnęłam dowiedzieć się, jak potoczy się historia wilków uzależnionych od temperatury. Nie mogłam się doczekać kolejnego spotkania z Cole'em i jego ego. Na szczęście Wydawnictwo Wilga nie pozwoliło mi uschnąć z tęsknoty i już znam zakończenie Ukojenia.

Akcja
Jeśli miałabym opowiedzieć Wam, co czeka głównych bohaterów w ostatniej części trylogii, to musiałabym zdradzić za dużo z poprzednich tomów, a że nie chcę nikomu zepsuć przyjemności, to zagwarantuję tylko, że na naszych bohaterów czekają kolejne niebezpieczeństwa. Zbliża się polowanie na wilki, Grace i Sam muszą jakoś temu zapobiec. Ale czy zdążą na czas? Czy uda im się wymyślić jakiś plan? Na szczęście dla nich mają do pomocy Cole'a, inteligentnego chłopaka, który uwielbia stawiać czoła niemożliwemu.

Gwiazdor
Cole, po raz pierwszy pojawił się w drugiej części tej trylogii (Niepokój), w Ukojeniu odgrywa większą rolę, staje się bohaterem pierwszoplanowym. Skąd wziął się w tej serii? Otóż Beck, jeden z wilków znalazł go i przemienił. Cole był młodym gwiazdorem, wokalistą bardzo popularnego zespołu, chłopak miał masę problemów, nie radził sobie z życiem, liczył, że jako zwierzę zatraci siebie. Nie do końca mu się to udało. Podczas lektury poznajemy go coraz lepiej, dostrzegamy, że potrafi nie tylko pić alkohol i brać narkotyki, ale także umie używać swojego mózgu, jest pewnego rodzaju geniuszem. Jego sarkastyczne uwagi rozbawiały mnie, jego uśmiech wywoływał szybsze bicie serca. Tylko czekałam, aż znowu się pojawi i narozrabia. Dlaczego go tak lubię? Bo mimo postawy osoby, którą nic nie obchodzi i on skrywa uczucia, inteligencję, pragnienia. W końcu zaczyna mu na czymś zależeć i to go zmienia. A najbardziej uwielbiałam go, gdy przebywał razem z Isabel, ta dwójka w moim przekonaniu jest dla siebie stworzona. A to jeden z moich ulubionych dialogów z udziałem Cole'a, który zdaniem Isabel, idealnie podsumowuje logikę jego działań:

„- Jesteś mensch – oświadczył. [Cole]
- Nie mam pojęcia, co to znaczy – odpowiedziałam. [Isabel]
- Ja też nie. Ale Sam użył ostatnio tego słowa. Spodobało mi się jego brzmienie. [Cole]”**

Nie wierzę, że poświęciłam temu chłopakowi cały akapit. Na pewno nie pomogło to jego ego.

Obsada
Mogłoby się wydawać, że Cole to jedyny warty uwagi bohater, ale tak wcale nie jest. Oprócz niego występuje chłodna Isabel, rozsądna Grace i słodki Sam. Każdego z nich polubiłam, każdy w jakiś sposób był wyjątkowy. Rzadko mi się zdarza, by bardziej od głównej pary, lubić tę drugoplanową, która nawet nie do końca jest parą. Ale w tym wypadku to Cole i Isabel skradli moje serce.

Trylogia
Najczęściej w seriach, trylogiach najlepsza jest pierwsza część. To wtedy poznajemy dopiero bohaterów i świat ich otaczający. Zanurzamy się i pozwalamy porwać w wir nieznanych nam wydarzeń i przygód. W moim przypadku z cyklem stworzonym przez Maggie Stiefvater jest inaczej. Pierwszy tom podobał mi się najmniej, a trzeci najbardziej. Może to przez to, że Cole pojawia się dopiero w drugim, a w ostatnim odgrywa wielką rolę? Albo akcja mocniej się rozkręciła? Nie wiem, ale próbuję przez to powiedzieć: nie zrażajcie się po pierwszej części, potem jest zdecydowanie lepiej!

Znaleźć ukojenie
Samo zakończenie nie do końca mnie usatysfakcjonowało. Lubię, gdy po skończeniu jakiejś serii czuje się niedosyt, pozostaje jeszcze trochę pytań, ale takich niezbyt istotnych. Gdy przeczytałam ostatnią stronę Ukojenia, w mojej głowie rozpętało się tornado. Jedna myśl goniła drugą. Tyle niewyjaśnionych, a ważnych spraw. Nie napiszę tutaj, o co dokładnie chodzi, by nikomu nie zepsuć frajdy czytania i samemu poznania końca. Z jednej strony to dobrze, że mamy otwarte zakończenie, to pokazuje, że życie tych bohaterów jeszcze się nie skończyło i tyle różnych rzeczy może im się przydarzyć. Jednak z drugiej strony brakuje mi wyjaśnienia niektórych wątków. Chciałabym, by autorka napisała jakieś krótkie opowiadanie, cokolwiek związanego z tą serią. Ale Maggie Stiefvater stanowczo odpowiada, że to koniec.
Bohaterowie znaleźli ukojenie, mam nadzieję, że i ja je znajdę, bo po tym zakończeniu, już tęsknię za nimi i mam ochotę jeszcze raz przeczytać całą serię.

Na zakończenie
Trylogia z Mercy Falls to seria pełna bajkowego klimatu, ciekawych, żywych bohaterów i wątku paranormalnego w tle. Jest ona jedyna i niepowtarzalna. Miałam zastój czytelniczy, gdy ta powieść przyszła do mnie pocztą. Ale gdy tylko zaczęłam czytać Ukojenie, kryzys minął. Siłą zmuszałam się, by zgasić światło i pójść spać, przecież musiałam jakoś funkcjonować w szkole. Dlatego radzę Wam, poczekajcie na majówkę, by sięgnąć po trzeci tom tej trylogii, inaczej będziecie przeżywać katusze, tak jak ja. Wiem, że Ci, którzy czytali poprzednie części i po tę sięgną i na pewno się nie rozczarują. A innych gorąco zachęcam do zapoznania się z całą trylogią, naprawdę warto. Choćby dla Cole'a

Ocena: 10/10, mimo że samo zakończenie trochę mnie rozczarowało, to cała powieść jest bajeczna i w pełni zasłużyła na tę ocenę.

Kto jest Waszą ulubioną parą: Grace i Sam czy Isabel i Cole?
*cytaty z książki tutajpoczkategori
Czym jest dla mnie trylogia o wilkach z Mercy Falls?
Przede wszystkim cudowną historią po brzegi wypełnioną magią i miłością. Opowieścią o nadziei i o tym, że z każdym dniem poznajemy siebie nawzajem coraz bardziej.
„Ukojenie” to ostatnia, po „Drżeniu” i „Niepokoju”, część trylogii spod piór Maggie Stiefvater. Czy po cierpieniu zaserwowanym im w poprzednich częściach, Grace i Sam odnajdą wreszcie spokój?
Szczerze mówiąc, biorę się za pisanie tej recenzji 3 raz i wciąż nie znajduję odpowiednich słów.
Nie wiem, jak mam opisać wszystkie emocje, które targały mną nie tylko podczas czytania tej powieści, ale także po jej zakończeniu. Nie wiem jak opisać godziny spędzone z ukochanymi bohaterami, podczas których śmiałam się z ich dowcipów i płakałam nad problemami.
Nie wiem jak, ale spróbuję.
Ten tom jest przede wszystkim przesiąknięty zbliżającym się końcem. Tym razem nie usiłujemy ocalić tylko Sama lub wyłącznie Grace – teraz walka toczy się o większą stawkę.
O życie wszystkich wilków zamieszkujących las Boundary.
Napięcie wprowadzane jest stopniowo, by pod koniec wręcz wybuchnąć. Nic nie jest pewne. Nie wiemy, czy przyjdzie nam pożegnać się z bohaterami, wraz z którymi pokonywaliśmy kolejne przeszkody.
No właśnie, bohaterowie – w „Ukojeniu” coraz lepiej poznajemy ich, ich przeszłość. Zbliżamy się do nich, co wcale nie pomaga w zbliżającym się pożegnaniu. Podczas czytania utożsamiamy się z postaciami i przeżywamy to co one.
Nie mogłabym nie wspomnieć o stylu autorki. Składam jej pokłony – świetnie włada piórem. Jednym zdaniem potrafiła doprowadzić mnie do płaczu, następnym sprawiała, że śmiałam się przez łzy. Zdaje się jakby starannie dobierała każde słowo, ale jednocześnie dała się ponieść inspiracji.
Tak naprawdę to wszystko co napisałam u góry nie oddaje moich uczuć do tych książki. Nie obrazuje tego, jak po przeczytaniu ostatniego słowa przez dłuższy czas bez słowa wpatrywałam się w sufit. Nie pokazuje, jak czasem musiałam przerwać czytanie, ponieważ nic nie widziałam przez łzy napływające mi do oczu.
Możliwe, że przesadzam i dla was będzie to po prostu zwykły paranormal romance, historyjka do poczytania w długie popołudnie. Ale trylogia Maggie Stiefvater przemówiła do mnie i poruszyła do głębi.
Nie potrafię wystawić dla niej oceny, ponieważ dla mnie wychodzi poza skalę.

Jeju, przepraszam za to u góry. Ten wywód zapewne nie ma najmniejszego sensu.
Jak powiedziała jedna z czytelniczek strony "Nie tyle chłopak nie gra, co nawet kolor tła jest jakis taki smutniejszy niż w poprzednich" szczerze to całkowicie się z tym zgadzam chociaż nie podoba mi się facet okładki hehe. Według mnie najfajniejsza była okładka do części pierwszej ale... nie sądzi się książki po okładce czyż nie? I dobrze bo nie czytałam podobnie świetnej książki od dłuższego czasu. Dla mnie przebiła nawet "Zmierzch - naprawdę, mimo że jakoś bardziej interesują mnie wampiry. Sam zachowuję się przynajmniej normalnie - tzn jak każdy chłopak w jego wieku, bo w innych powieściach jest tak dziwnie - chopaki mają chyba kompleks wyższości . No mam nadzieję że nie zanudziłam was na śmierć bo paplałam bez uprzedniego spisannia mojej wypowiedzi na kartce... hehehe... tutajpoczkategori
Za to moim zdaniem okładka jest świetna i mi się podoba ^^...
Książka jest tak samo niesamowita jak jej poprzednie tomy, akcja książki jak zwykle trzyma w napięciu, a także jak wszystkie części wywołuje łzy, niesamowita historia której zakończenie zadziwia i w sumie, czuje się po jej zakończeniu ten piekielny niedosyt.
Bardzo gorąco polecam ten tom i całą tą serie ^^ chce więcej książek od Pani Meggi ^^
Przeczytałam "Ukojenie" parę dni temu, ale jakoś tak nie mogłam się zabrać za napisanie komentarza.
Na początku chciałabym zwrócić uwagę na okładki wszystkich trzech tomów. O ile pierwszą kocham, to dwie pozostałe są wręcz odrzucające. Jakoś tak w ogóle nie oddają magii tych książek, a okładka "Drżenia" właśnie oddawała, przynajmniej jak dla mnie, całą magię zawartą w treści książki.
Po przeczytaniu całej trylogii stwierdzam, że najbardziej podobała mi się pierwsza część, po niej jest "Ukojenie" i wreszcie "Niepokój". Nie wiem jak ująć moje odczucia, bo z jednej strony nie chciałam szybko przeczytać tej książki, bo bardzo podoba mi się świat przedstawiony, tak jak i postaci, ale z drugiej strony te ciągłe ucieczki i coraz to nowe problemy zaczęły mnie po prostu, ta sytuacja nie tylko bohaterów, ale również i mnie zaczęła przerastać, więc chciałam jak najszybciej dowiedzieć się co będzie na końcu.
Jeżeli by spojrzeć na całą trylogię, a nie jedynie na tom ostatni, to najlepiej skonstruowaną postacią według mnie jest Cole. Jest to postać pełna sprzeczności, co sprawia, że Cole staje się postacią naprawdę ciekawą. Szczerze mówiąc to nigdy do końca nie wiedziałam, co też on może wymyślić i dlaczego postępuje tak a nie inaczej. Zdecydowanie najbardziej mi się ta postać podobała. Isabel jest na drugim miejscu, lubię te jej niezdecydowanie i wewnętrzny upór. Grace i Sama oceniłam wcześniej, a że za bardzo się nie zmienili, to nie mam w związku z nimi nic do dodania.
Myślę, że zakończenie może być dla niektórych trochę za mało jednoznaczne, ale ja jestem zadowolona, że nie pokazali dokładnie co się z naszymi bohaterami stało. Tak jest zdecydowanie ciekawiej.
Po przeczytaniu Drżenia, czyli pierwszej części całej trylogii – byłam pod dość sporym wrażeniem. Cała ta historia, mimo iż miała w sobie nieco przewidywalności, urzekła mnie wręcz od pierwszych stron. Niepokój przeczytany po ponad roku w stosunku do części pierwszej był dla mnie sporym ostudzeniem czytelniczego zapału pokazując, że albo ja początkowo dokonałam zbyt łagodnej oceny, albo też styl autorki uległ tak wielkiej zmianie po części poprzedniej. Bez większego zapału zabrałam się więc za lekturę części trzeciej i finałowej za razem, o intrygującym tytule Ukojenie.
„Zawsze jestem pewien tego,co robię. Czasami nie jestem tylko pewien,czy to wszystko,co robię,będzie miało szczęśliwe zakończenie.”

Ostatni tom stylem pisania nie odbiega dalece, a właściwie w ogóle od swoich poprzednich części. Narracja w dalszym ciągu podzielona jest na perspektywę Sama, Grace, Cole’a oraz Isabel. Warto wspomnieć o tym, że Ukojenie jest naprawdę sporą powieścią gdyż liczy sobie aż 513 stron, co było dla mnie nie lada wyzwaniem. Styl autorki jest niesamowicie prosty, chwilami wręcz ma się wrażenie, że został napisany w ten sposób by wszyscy młodzi nastoletni fani wątków miłosnych byli w stanie wszystko zrozumieć bez jednoczesnego przegrzewania synaps i zbytecznego zastanawiania się nad znaczeniem czytanego tekstu. I w tym momencie oczywiście można zadać sobie pytanie – czego tak naprawdę spodziewałam się po tej powieści? Odpowiedź jest dość prosta. Zdecydowanie czegoś więcej.

„Są myśli, których nie można mi odebrać. Są myśli, których utraty po prostu bym nie zniósł”

Kilkanaście razy w ciągu całej lektury zdarzało mi się wybić z czytania, po czym powrócenie do tej czynności było dla mnie nie lada wyczynem. Większość naprawdę długich opisów chwilami zwyczajnie zaczynała mnie nużyć, zwłaszcza przy długotrwałym brnięciu przez powieść. Jedynymi fragmentami, które działały tu na korzyść były wszystkie pisane z perspektywy Cole’a. Ta jedna jedyna postać dodała tu odrobinę świeżego powiewu i była niesamowicie ciekawą odskocznią od ciągłego wałkowania życia Sama i Grace.
Jeśli zaś o samych bohaterów chodzi – nie wyróżniali się niczym szczególnym. Jedynie w teorii miewali cechy, którym czasem brakowało odzwierciedlenia w działaniu.
„Nic nie ma lepszego smaku od śmiechu ukochanej osoby w twoich ustach”

W recenzji tej chciałabym podsumować nie tylko tę część, ale również i wszystkie pozostałe. Jest to seria opowiadająca przede wszystkim o miłości w teorii pięknej, może trochę niezwykłej i z pewnością rzadkiej. Borykającej się z problemami, z jakimi my zwykli śmiertelnicy raczej nigdy nie będziemy mieć styczności (mam tu na myśli zamianę jednego partnera w wilka, choć z pewnością dodałoby to nieco pikanterii do każdej relacji). Zakończenie samo w sobie wydaje mi się niepełne, jakby wręcz autorka nie miała konkretnego pomysłu na zakończenie wszystkiego i po prostu urwała historię tuż przed nastąpieniem sceny finałowej. I przyznać trzeba, że cała powieść z każdą przeczytaną kartką studziła mój zapał coraz bardziej, zakończenie jednak było moim największym rozczarowaniem.

„... żaden dobry uczynek nie uchodzi bezkarnie...”
Całość polecam przede wszystkim osobom poszukującym czegoś niewymagającego na ciężki dzień, wszystkim którzy do tego typu historii podchodzą mniej krytycznie niż ja oraz młodszym fanom pięknej miłości połączonych z jej licznymi opisami. Ja jestem rozczarowana i z ulgą witam fakt, że kolejnych części nie będzie. Powrót do góry
Finałowa część trylogii "Drżenie". Najgrubsza. Decydująca. Obfitująca w tragiczne wydarzenia. Jest tu tyle samo miłości, co śmierci. Tyle samo radości, tyle samo smutku. Tyle samo nadziei, tyle samo trosk. Tyla samo akcji, oraz dłużących się, nudnych momentów, które plasują "Ukojenie" na najniższym miejscu w moim rankingu "Powieści Stiefvater"

Grace jest w lesie. Jest wilkiem. Sam jest w człowiekiem. Kocha. Tęskni. Zrobi wszystko, by przywrócić ukochanej jej ludzkie życie. Jest coraz cieplej, nadchodzi wiosna. Ale kilkumiesięczny powrót Grace do świata ludzi to zbyt mało. Niestety, to nie jedyny problem, z którymi zmagają się wilki. Wkrótce rozpocznie się polowanie. Ojciec Isabel - Tom Culpeper - organizuje zemstę na wilkach. Sięga po stare kontakty, zdobywa pozwolenie na odstrzał z helikoptera. Stara się maksymalnie przyspieszyć dzień polowania. Zrobi wszystko, by wybić zwierzęta. Co do jednego.

Tak jak w "Niepokoju" mamy tu do czynienia z czworgiem narratorów pierwszoosobowych. Już w drugim tomie ten zabieg nie przypadł mi do gustu. W tej części stał się on mocno irytujący, ponieważ maksymalnie wydłużał akcję. Fakt, ciekawie czytało się o Grace, gdy była uwięziona w ciele wilka. Las widziany oczami dzikiego zwierzęcia, które jednak zachowuje odrobinę ludzkich uczuć i świadomość.Jednak pozostawienie w gronie narratorów Sama, Cola oraz Isabel to trochę zbyt dużo... Infantylny Sam, zakochany w muzyce i poezji, królowa szkoły rodem z Kalifornii oraz geniusz naukowy, oraz wirtuoz w jednym. Mieszanka wybuchowa.

Ciąg dalszy: http://morderczynimarzen.blogspot.com/2014/11/ukojenie-meggie-stiefvater.html