Atrofia - Lauren DeStefano

Wyobraź sobie, że znasz dokładnie datę swojej śmierci…

Pierwsza część trylogii „Chemiczne światy”.

Dzieci poczęte naturalnie są niedoskonałe. Dlatego – żeby stworzyć idealnych ludzi – ruszyła produkcja embrionów bez najmniejszych wad genetycznych. Ale tylko pierwsze pokolenie to okazy zdrowia; potomkowie perfekcyjnych ludzi umierają w wieku dwudziestu paru lat. W tym ponurym świecie dziewczęta zmuszane są do poligamicznych małżeństw, by zapewnić przetrwanie gatunku. Rhine, Jenna i Cecily trafiają do ekskluzywnej rezydencji w gaju pomarańczowym, gdzie wszystkie poślubia młody syn właściciela. Serce Rhine bije jednak dla Gabriela, młodego Służącego, który zaryzykuje wszystko, by pomóc jej odzyskać wolność. Dziwaczny świat luksusu i piękna, skrywający mroczne sekrety, rozciąga swoje macki, wabi dziewczęta iluzją. Lecz widmo śmierci wciąż krąży wokół nich, niepogodzonych z losem. Liczą na cud, a każdemu z czymś innym się kojarzy prawdziwe życie.

Premiera: 12 lipiec 2011
Wydawca: wyd. Prószyński i S-ka
Stron: 320

---

Wow, opis brzmi bardzo interesująco, okładka jest świetna, racja Z wielką chęcią przeczytam. tutajpoczkategori
Och, nareszcie ! Ileż można na nią czekać za każdym razem jak wchodzę na GoodReads! Kupię na 10000%
Zapowiada się świetnie. I premiera w moje urodziny.
Na pewno kupię. tutajpoczkategori

---

Uwielbiam powieści antyutopijne, więc raczej kupię. Dobrze, że zostawili okładkę, bo jest naprawdę śliczna. c:
Można już zamówić na empik com - ja już zamówiłam tutajpoczkategori
Jestem w trakcie lektury i jak narazie nie chce mi się tej książki kończyć... Nie trafił do mnie opis świata w tej powieści, przede wszystkim fakt, że ludzie umierają, bo ktoś gdzieś tam nie do końca sprawdził, jak to będzie z tymi nowymi ludźmi i ta wiktoriańska atmosfera. Sama główna bohaterka jak na razie jest niemożliwie bierna, milcząca i smutna Niewiele się dzieje, to książka oparta głównie na spostrzeżeniach narratorki wg mnie. Nie mój typ książki.

i ta wiktoriańska atmosfera.

Jej ! Do tego jeszcze to !
Książka totalnie dla mnie tutajpoczkategori

i ta wiktoriańska atmosfera.

Jej ! Do tego jeszcze to !
Książka totalnie dla mnie

Heh. Chodzi mi o to, że oni siedzą w tych wielkich posesjach, w sukniach z epoki i czekają na swoją śmierć ;P No ale mają tv, więc im się nie nudzi.
Kupię na pewno! Opis bardzo zachęcający i obiecujący tutajpoczkategori
No i się strasznie napaliłam
opis jest strasznie ciekawy i okładka cudowna, strasznie chciałabym przeczytac tutajpoczkategori
Jakoś do mnie nie trafia Ale może się napatoczy

i ta wiktoriańska atmosfera.

Jej ! Do tego jeszcze to !
Książka totalnie dla mnie

Heh. Chodzi mi o to, że oni siedzą w tych wielkich posesjach, w sukniach z epoki i czekają na swoją śmierć ;P No ale mają tv, więc im się nie nudzi.

Dla mnie już sam fakt istnienia wielkich posesji i sukni z epoki - to już mi się podoba Nadal mi się podoba - a jak mają tv - to jak mówisz nie zanudzą się przynajmniej
Ale zobaczymy jak przeczytam.
Polecałam mi serdecznie znajoma, więc czuję się zobowiązana tutajpoczkategori
Ahh podoba mi się. Pewnie przeczytam i okładka ładna.
Cholernych antyutopi ciąg dalszy? Dobra, żart. Opis ma w sobie coś niesamowitego, ale jakoś wkurza mnie to, że nagle taka moda się zrobiła na te książki. Ej, teraz tylko takie będą wydawali?

Okładka ciekawa. Taka inna ^^
Wiktoriańska atmosfera? Dziwne. tutajpoczkategori
Ja tam się cieszę, że po latach wydawania książek tylko o tajemniczych i pięknych nieznajomych, którzy okazują się wampirami/wilkołakami/itp. wydają powieści antyutopijne, które mają duże pole do popisu, i większość z nich jest możliwa do spełnienia kiedyś w przyszłości.
Chyba ją przeczytam... To znaczy teraz mam na nią ochotę, zobaczę jak będzie po pierwszych recenzjach. tutajpoczkategori
Jak dla mnie to mogą wydawać TYLKO antyutopijne. Takie powieści zawsze niosą jakieś przesłanie i zazwyczaj mają bardzo żywą i nieprzewidywalną akcję. Zdecydowanie o niebo lepszy następca dla paranormal romanse.
To tylko moje skrajnie subiektywne zdanie

Takie powieści zawsze niosą jakieś przesłanie i zazwyczaj mają bardzo żywą i nieprzewidywalną akcję.

No to prawda, ale co mnie wkurza w tych książkach - to, że bohater nie może nic zrobić. Od razu mam przed oczami komunizm. Kurde, a ja nie lubię, kiedy bohater nie może nic zrobić, czuję wtedy taką... taką cholerną frustrację, kapujecie? Mam ochotę wejść do tej książki i postawić ludzi do pionu tutajpoczkategori
Ach, te suknie i posiadłości jeszcze bardziej mnie zachęciły, Cass, mamy podobne upodobania Coś czuję, że "Atrofia" trafi na listę książek do kupienia w lipcu
Tirin - rozumiem
Jakoś w antyutopijnych nie ma szczęśliwych zakończeń, bo nawet jak obalą system (gdzieś w ostatnim tomie), to tracą wcześniej praktycznie wszystko.
Na samym początku mamy takie uczucie, że dążymy do upadku... i mimo nie wiem jak ciężkiej walki, to nie da się z tym nic zrobić.
To jakby na starcie już przegrać.
Ale ja to w powieściach właśnie lubię, bo to takie życiowe dla mnie.
Przecież (to smutne) ale nigdy nie ma pełnej satysfakcji ani wygranej w rzeczywistości.

zaszumiał_wiatr - a zauważyłam już jakiś czas temu tutajpoczkategori

No to prawda, ale co mnie wkurza w tych książkach - to, że bohater nie może nic zrobić. Od razu mam przed oczami komunizm. Kurde, a ja nie lubię, kiedy bohater nie może nic zrobić, czuję wtedy taką... taką cholerną frustrację, kapujecie? Mam ochotę wejść do tej książki i postawić ludzi do pionu
Mi się wydaje, że przecież główni bohaterowie tych antyutopijek zawsze się buntują więc coś robią trochę się nie zgadzam

A książka - o jezu, napaliłam się mocno


Okładka II. części. Nie pasuje totalnie...

Atrofię na 100 % przeczytam wktoriański klimat, powiadacie? mmm.... tutajpoczkategori



Okładka II. części. Nie pasuje totalnie...

Atrofię na 100 % przeczytam wktoriański klimat, powiadacie? mmm....

No bo to nie jest okładka... Jest napisane "Cover to be revealed", czyli dopiero się ukaże w lipcu



Okładka II. części. Nie pasuje totalnie...

Atrofię na 100 % przeczytam wktoriański klimat, powiadacie? mmm....

No bo to nie jest okładka... Jest napisane "Cover to be revealed", czyli dopiero się ukaże w lipcu

A, racja! Przepraszam, ślepak ze mnie .
Jest już fragment! --> http://www.proszynski.pl/Fragment-fld-11-30708-.html c:
Przerażający i ciekawy, nie mogę się już doczekać książki. Powrót do góry
Lubię antyutopijne książki.
Okładka jest super, opis też całkiem całkiem, ilość stron ujdzie. Jednak wstrzymam się z wpisywaniem na listę 'do kupienia', poczekam na jakieś recenzje.
Tytuł trylogii 'Chemiczne światy' moim zdaniem jest strasznie.. beznadziejny, powiewa tandetą ;p

Jest już fragment! --> http://www.proszynski.pl/Fragment-fld-11-30708-.html c:
Przerażający i ciekawy, nie mogę się już doczekać książki.

O ja, ten fragment jest genialny. I wychodzi na to, że rozdziały są dość krótkie.
Bardzo podoba mi się ten świat, miałabym ochotę czytać więcej. Jest z jednej strony ciekawy, a z drugiej zatrważający, ale w miarę rzeczywisty. Kto wie co będzie za sto lat?
To pewnie coś w stylu Dobrach i Nevy, ale ta powieść bardziej mnie ciekawi i nie mogę doczekać się premiery Pomysł już mi się bardzo podoba Powrót do góry
Przeczytalam fragment. Calkiem ciekawy, zachecil mnie
Jest strona tej książki na facebooku. Powrót do góry
Nie podejrzewałam, że będę pierwsza z recenzją Ale widziałam, że MUlka też ją dopadła więc pewnie i niedługo jej recenzja (też na nią czekam!)

"I tak właśnie kończy świat..."
"Na geografii dowiedziałam się jedynie, że nasza planeta dzieliła się kiedyś na siedem kontynentów i kilkadziesiąt państw, lecz trzecią wojnę światową przetrwała jedynie Ameryka Północna, kontynent najbardziej zaawansowany technologicznie. Reszta świata obróciła się w ruinę, został bezkresny ocean, a na nim maleńkie, niewidoczne z kosmosu wysepki."

Co czujesz kiedy okazuje się, że żyjemy w pogrzebanej przeszłości ? Skoro nasz świat uległ zagładzie, na prośbę nas samych, to jak wygląda przyszłość. Jesteś ciekaw ? Wynaleziono lek na raka a także na resztę nieuleczalnych chorób. Pierwsze pokolenie to okazy zdrowia. Rodziły się dzieci i świat odetchnął z ulgą. Wszystko przecież poszło idealnie. Dopóki nie minęło dwadzieścia lat.
Mężczyzna - 25 lat
Kobieta - 20 lat
I koniec. Potomstwo Pierwszego Pokolenia umiera na straszliwy wirus, którego żaden lek nie potrafi pokonać. Świat z utopii przemienił się w koszmar. Nadszedł czas na nowy porządek świata. Nie ma szkół. Rodzice umierają młodo, a ich dzieci muszą radzić sobie same. Trafiają do sierocińców, domów publicznych lub mają nieszczęście trafić na Kolekcjonerów. Jeśli mają szczęście to przeżyją by zapewnić przetrwanie gatunku w poligamicznych małżeństwach.

CHEMICZNE ŚWIATY
Rhine tak jak Jenna i Cecily trafia do domu Zarządcy. Nie zmyli jej cudowny ogród, piękny dom i wszechobecny luksus. Hologram zawsze pozostanie iluzją rzeczywistości dla kogoś kto widział prawdziwy świat. Rhine go pamięta i za wszelką cenę postara się tam wrócić. Pierwsza żona Zarządcy kona i niedługo on zwróci uwagę na swoje nowe żony. Kto jednak w rzeczywistości jest tutaj władcą marionetek ? Wkrótce to Rhine zostanie Pierwszą żoną, zdobędzie zaufanie Zarządcy i powróci tam gdzie jest jej dom. Nieustannie żyjąc nadzieją, że tam wciąż ktoś na nią czeka i nigdy nie przestanie.

HOLOGRAM RZECZYWISTOŚCI
"Chemiczne Światy" to bardzo obiecujący początek antyutopijne trylogii. Każda z nowych żon Zarządcy prezentuje sobą zupełnie inny świat z którego pochodzi. Każdej też przyświeca inny cel. Tworzy się między nimi więź silniejsza niż inne i każda z nich będzie opłakiwać odejście jednej z swoich "sióstr". Świat, który zdominowała inżynieria genetyczna, lecz mimo starań przyczyniła się do jego upadku. Czy może upragniony lek istnieje, ale taki porządek świata komuś sprzyja ? Niezwykle realnie nakreślone charaktery bohaterów. Przeszłość Rhine taka żywa, choć istniejąca obecnie jedynie w wspomnieniach dziewczyny. Jakim człowiekiem okaże się Zarządca ? Kto steruje tym koszmarem ?
Powieść, która odcięła mi dostęp do rzeczywistości na kilka dobrych godzin. Historia, w której to nasz świat jest czymś na pograniczu pięknej baśni.
Zdecydowanie jedna z moich ulubionych powieści antyutopijnych.
Nie mogę się doczekać części następnej !

"ATROFIA" - ZNACZENIE TYTUŁU - moje prywatne badania
Znaczenia słowa "atrofia" nie znalazłam w książce. Musiałam więc poszukać sama. Angielski tytuł to "Wither" - oznaczający powolne umieranie, usychanie, zanikanie. "Atrofia" to słowo pochodzące z greckiego i oznacza "zanik". Używane jest w terminologi medycznej jest to "stopniowe zmniejszanie się objętości komórki, tkanki, narządu lub części ciała". Obie te definicje mają część wspólną. Uwięzione wbrew swojej woli dziewczęta stopniowa "zanikają" zarówno psychicznie jak i fizycznie, gdy umrą około swoich 20 urodzin.

MOJA OCENA : 10 / 10
(recenzja opublikowana u mnie na blogu)

Tytuł recenzji to wybrany przez autorkę cytat :
* Cytat "I tak właśnie kończy świat
Nie hukiem ale skomleniem" - jest to cytat rozpoczynający książkę. Pochodzi z książki "Wydrążeni ludzie" T.S.Eliot
Początek recenzji to cytat już z samej "Atrofii"

INNI AUTORZY ANTYUTOPII O KSIĄŻCE
Troszkę opinii było, ale jak najbardziej cenię z nich sobie właśnie tą pisarkę
"Lauren DeStefano wykreowała niezwykle wiarygodną wizję przyszłości. Przepadam za światem, który stworzyłam, za romansem, który wymyśliła dla swej głównej bohaterki, i językiem, jakim się posłużyła, by wszystko to opisać."
Carrie Ryan, autorka "Lasu zębów i rąk"

TOM - PREMIERA USA - 21 Luty 2012

Polecam wywiad z autorką na stronie wydawnictwa :
http://www.proszynski.pl/Nie_mialam_pojecia__kim_bedzie_Rhine_-n-498-1_4-.html

Książka jest przepięknie wydana. Bardzo się cieszę, że pozostawiono okładkę amerykańską, bo nie stworzono by niczego lepszego XD

Proszę, nich ktoś już przeczyta, bo mam ochotę kogoś zamęczyć - czyt wypowiedzi pełne spoilerów MUlka liczę na Ciebie kobieto!
Cass jak zwykle ładna recenzja ... po pierwszych stronach książki wiedziałam, że Ci się spodoba
Ja cały czas czytam (weekend - wolno idzie) ... ale jest dobrze
Nie przepadam za tym typem narracji, bo zawsze mi się smutnym tonem czyta. Wszystko widzimy przez pryzmat bohatera, więc lepiej dla książki jak czytelnik go polubi i dlatego często gęsto tacy bohaterowie są mdli, aby zadowolić wszystkich. W każdym razie na razie fabuła mi się podoba.

Fakt okładka jest nie tyle ładna, co super skomponowana, podkreślony ptaszek w klatce, obrączka, upływający czas rzadko okładka ma tak wiele wspólnego z fabułą ... Powrót do góry

Fakt okładka jest nie tyle ładna, co super skomponowana, podkreślony ptaszek w klatce, obrączka, upływający czas rzadko okładka ma tak wiele wspólnego z fabułą ...
Właśnie ! Całość jest taka troszkę matowa, ale te znaczące elementy są połyskujące. Ileż ja razy podczas czytania wodziłam palcem od poszczególnych części. Okładka to tutaj jakby już zaprezentowana historia sama w sobie
Macie rację okładka robi wrażenie, zwróciłam na nią uwagę już jakiś czas temu przeglądając nowości na amazonie. Oczywiście kupię, bo dystopie ostatnio mnie fascynują, myślę że w ten gatunek warto zainwestować,uwielbiam smutne książki... Powrót do góry



9/10

I tu właśnie mam problem, zakładając , że nie uda im się odnaleźć lekarstwa na wirusa, jak oni sobie wyobrażają przyszłość, nasprowadzają na świat dzieci, które osierocą po kilku latach, przecież starsze pokolenie też nie będzie żyć wiecznie ??


Wiem, ze tak nie ładnie, ale lubię słuchać z jakąś nostalgią o tym jaką baśnią był dla nich nasz XXI wiek. Powrót do góry

Zastanawia mnie jaki był cel w tym, że i służąca i Rose zapewniały, że dziecko Rose płakało ... czy chodziło o to, że urodziło się żywe i żyje gdzieś powiedzmy w piwnicy, czy może urodziło się żywe, ale nie spełniło "wymagań" Mistrza, albo 3 gorzej bo to była dziewczynka i ją przekreślił. Poza tym masakrą dla mnie było to co robił Cecily i jej dziecku
Myśle, że Cecily w momencie kiedy doszło do niej że przyczyniła się do śmierci Jenny przejrzała na oczy, i to był jej ostatni akt dobroci , takie odkupienie win w oczach czytelnika, owszem pewnie nie do końca bezinteresowny, ale zawsze. Lindena nieświadomość była straszna, miałam ochotę wziąć go i mocno nim potrząsnąć, jak on mógł z Cecily ? nawet niechby mu nie wiem jak się pchała do łożko, to jednak jest to dziecko. Jenna może miała pecha, a może rzeczywiście nie mogła mieć dzieci, więc doktorek upiekł kilka pieczeni na jednym ogniu kiedy się jej pozbywał.
Ciekawa jestem co będzie w kolejnej części, co u Rowana, poza tym chciałabym znać dalsze losy Cecily i chciałabym też żeby w końcu Linden się obudził


Zastanawia mnie wszechobecna narracja pierwszoosobowa w cz. teraźniejszym w tego typu książkach, na co już wcześniej zwróciła uwagę Cassin. Powrót do góry
Dystopia to mój ulubiony gatunek - nie ma przesadnej słodyczy, schematycznych happy endów, coś takiego po prostu tam nie istnieje. "Atrofia" jest naprawdę dobrym przedstawicielem tego gatunku, niestety, natychmiastowo nasuwają mi się podobieństwa do innych tego typu pozycji, ale cóż, walka z systemem i brzemię niewoli - zamaskowanej czy też nie - to kolejna charakterystyczna rzecz.
"Scenografia" tej powieści jest bardzo ładna - suknie, bale, kostiumy... Lubię takie rzeczy. Poza tym treść książki wywarła na mnie wrażenie realizmu - nie ma rzeczy białych i czarnych (poza nielicznymi wyjątkami), wszystko jest szare. I twoja rzecz, gdzie zobaczysz iskierkę radości.
Bardzo dobra książka.
Patrzcie tylko co Mariposa wytrzasnęła:
No, ja tego nie czuję normalnie. Niby ładna ale zabili ten klimat poprzedniej

Powrót do góry
hmm mi się podoba, ciekawe czy to Rhine ... one w rzeczywistości i tak prezentują się lepiej bo mają uwydatnione szczegóły ... w ogóle ten koń na biegunach jest jak z horroru
Moim zdaniem jest równie ładna, ale ma w moim odczuciu bardziej upiorny klimat niż poprzednia, która była raczej melancholijna. Tamta jednoznacznie symbolizowała niewolę i walkę w celu oswobodzenia - ta zapewne nawiązuje do wspomnień? Jest całkiem ładna, ale trudno mi ocenić nie znając nawet powierzchownie treści.
Na mój gust ten koń jest piękny, ale to dlatego, że zawsze chciałam takiego mieć Powrót do góry
na goodreads jest już opis kolejnej części, zapowiada się ciekawie chyba będzie więcej "akcji"
Skoro to tylko "trylogia" to możliwe, że przeczytam. I jeszcze tak zachwalacie... Powrót do góry
Ta książka jest nudna. Nudna w piękny sposób.
Resztę dopiszę jutro, jak zdołam to wszystko ułożyć w głowie.

EDIT:

"Atrofia" przedstawia wizję przyszłości, w której niedaleka zagłada ludzkości wydaje się być nieunikniona.
Społeczeństwo, które dominują ludzie młodzi, bardzo młodzi, może nie poradzić sobie z czekającą je rzeczywistością.
Niedoświadczenie i strach wkrótce staną się początkiem jej końca.

Powieść bardziej niż na problemach świata skupia się na kilku wybranych bohaterach, szczególnie na Rhine, Jennie i Cecily.
3 dziewczęta zostają żonami 21 letniego Lindena, syna przedstawiciela pierwszego pokolenia - Mistrza Vaughn'a.
Piękna, luksusowa rezydencja, dookoła gaje pomarańczowe, ogrody różane, błękitny basen. Nowocześnie urządzone pokoje, spełniający zachcianki służący - to jest ich nowy świat.
Dziewczęta wkraczają w niego jednak z pełną świadomością przeszłości i przyszłości, a wizje obu tych czasów są na tyle straszne, że otaczające je luksusy są tylko iluzją zza której wyłania się prawdziwa rzeczywistość.

Rhine pragnie wrócić do przeszłości, do swojego domu i brata, od których została podstępnie zabrana. Jest ptaszkiem w złotej klatce, który wyczekuje wolności.
Jenna, której zabito 3 siostry, oczekuje już tylko śmierci. Zobojętniała na otoczenie, pogrąża się w świat książek - ale tylko z pozoru, Jenna bacznie obserwuje i choć sama już się poddała, nie rezygnuje z pomocy innym.
Cecily, dziewczynka z sierocińca najlepiej odnajduje się w nowym życiu. Nie ma za czym tęsknić, więc lepsza przyszłość, u boku męża wydaje się jej cudownym zrządzeniem losu. Cecily jest naiwnie nieświadoma tego co się wokół dzieje, prawda przychodzi więc do niej z brutalną siłą.

Historia zawarta w powieści skupia się na tych trzech dziewczętach, na ich przyswajaniu się, buncie, rezygnacji, na ich marzeniach, obawach, na więzi która powoli zaczyna ich łączyć. Dla każdej z nich nowe życie u boku Lindena jest czymś innym, choć obserwujemy je oczami Rhine, punkt widzenia pozostałych jest dobrze ukazany.
Rhine od początku szuka drogi ucieczki z posiadłości, nie buntuje się w widoczny sposób, wie że musi zdobyć przychylność nowego męża, by jej plany stały się kiedyś realne. Jednak żyjąc coraz dłużej w iluzji, otoczona hologramami prawdziwego życia, zatraca się w nim. Nowo poznane osoby stają się dla niej ważne, nagle decyzja o ucieczce zaczyna być coraz trudniejsza.
Czy Rhine wytrwa w swoim postanowieniu? Czy może jednak iluzja stanie się rzeczywistością?

Po kilku dobrych recenzjach, które wpłynęły na moją decyzję o sięgnięciu po książkę, nastawiłam się na emocjonującą powieść rozgrywającą się w budzącym przerażenie świecie. Chęć doświadczenia zachwytu trzymała mnie przy niej bardzo długo, aż do samego końca, bo moja nadzieja wsparta tyloma książkami, w których zakończenie przyćmiewało całą resztę, była duża.

Skończyło się na wielkim rozczarowaniu.

„Atrofia” okazała się po prostu nudna, od początku, do samego końca, nie poczułam żadnych emocji, żadnego napięcia, nie mówię nawet o akacji, bo książki nie muszą jej mieć żeby wciągnąć. „Atrofia” jej nie posiadała, nie posiadała również tego czegoś, co wzbudza zachwyt innego rodzaju.
To, że treść „Atrofii” do mnie nie przemówiła, nie było główną przyczyną mojego zawodu, największą - była główna bohaterka – postać, z którą jak nigdy, nie miałam żadnego kontaktu, kompletnie obca mi osoba, której los nie poruszył mojego serca. Nie interesowało mnie co zrobi Rhine, mogłaby nawet umrzeć na miejscu, nic by mnie to nie obchodziło. Jak więc mogłam przejąć się treścią, jeśli opierała się ona na pragnieniu wolności głównej bohaterki?

Muszę jednak przyznać, że „Atrofia” jest bardzo ładną opowieścią. Nudną w piękny sposób. Nie miałam przy czytaniu zastrzeżeń co do stylu autorki, która opisała stworzony przez siebie świat w przyjemny sposób, stworzyła piękną bajkę za którą kryły się brzydkie potwory. Myślę, że do wielu osób ta historia przemówi. Tak jak stało się w przypadku „Dobranych” – książki która w pewien sposób bardzo przypominała mi "Atrofię". Sądzę, że osobom, którzy polubili ”Dobranych”, „Atrofia” także przypadnie do gustu. Chyba, że uznają ją, za powtórkę z rozrywki. Mnie obie powieści bardzo rozczarowały, obie wzbudzały we mnie niemal identyczne odczucia, albo raczej ich brak.
Dla mnie „Atrofia” tak jak i „Dobrani” są wielką tragedią z niczego, nie kusi mnie poznanie jej końca, nie ciekawi mnie los bohaterów.

Nie polecam, lecz i nie zniechęcam. Z pewnością "Atrofia" może się spodobać, do mnie jednak nie trafiła.
„I tak się właśnie kończy świat.
Nie hukiem ale skomleniem.”

Wyobraź sobie świat, w którym nikt nie może czuć się bezpiecznie. Świat osaczany złem z każdej strony, gdzie dzieją się rzeczy przybliżające go do nieuchronnej zagłady. Ludzie wyzbywają się zasad moralnych, kierują się chciwością, a na Ziemi panuje zamęt. Czy tak będzie wyglądała przyszłość? Tego nikt nie wie, możemy się jedynie domyślać. „Atrofia” autorstwa Lauren DeStefano to antyutopijna pieśń ukazująca alternatywną wizję nie tak dalekiej przyszłości. Mimo że powieść bardzo mi się spodobała, to mam cichą nadzieję, że taka wizja świata nigdy się nie ziści.

Na początek chciałabym wyjaśnić tytuł, pod którym wydano książkę. Oryginalna nazwa brzmi „Wither”, co znaczy obumierać, usychać. Natomiast atrofia to zjawisko podczas którego zanikają poszczególne komórki, tkanki, a co za tym idzie; części ciała. Można, a nawet należy, odnieść to do świata ukazanego w powieści. Człowieczeństwo powoli obumiera wybywając się wartości, polegając na własnych możliwościach, łamiąc wszelkie prawa moralności, próbując poszerzyć horyzonty i wpływy na otoczenie całym swoim jestestwem. Staje się, tak jak zanikająca tkanka, bezużyteczne i bezradne, ale nawet po usunięciu i oddzieleniu od reszty zdrowego ciała, powoduje zaburzenie pracy całego organizmu. To ludzkość zmienia świat, a każdy popełniony błąd odbija się na jego stanie. Tylko niewielka część mieszkańców Ziemi nie traci nadziei i usilnie szuka antidotum na uratowanie sytuacji. Ale czy da się jeszcze cokolwiek zrobić? Ściśle związana z fabułą jest również piękna okładka ujmująca ważne cechy powieści; ptak zamknięty w klatce, obrączka, klepsydra i jasnowłosa dziewczyna.

Autorka przenosi nas do niedalekiej przyszłości, gdzie świat ulega powolnemu procesowi obumierania. XXI wiek, określany jako piękny okres, znany jest już tylko z opowieści lub atlasów. Odbyła się bowiem trzecia wojna światowa, którą przetrwała jedynie Ameryka Północna, kontynent najbardziej zaawansowany technologicznie. Reszta świata obróciła się w ruinę, pozostał tylko bezkresny ocean, a na nim maleńkie wysepki stanowiące jedyną pozostałość po sześciu innych kontynentach. Podróże więc są zupełną abstrakcją, a geografia stała się jednym z elementów historii. Człowiek, dążąc do osiągnięcia ideału, począł produkować embriony aby stworzyć ludzi bez skazy. Tylko pierwsze pokolenie to okazy zdrowia. Potomkowie perfekcyjnych ludzi atakowani przez wirus umierają w wieku 20 lat (dziewczęta) lub 25 (mężczyźni). Żywiołowa ciekawość badaczy nie jest już hamowana rozsądkiem i eksperymentując nad antidotum przedłużającym życie, posługują się ludźmi. Czasami martwymi, czasami żywymi. Populacja ludności diametralnie maleje, dlatego też aby zapewnić przetrwanie gatunku, młode dziewczęta zmuszane są do poligamicznych małżeństw. Odbywa się to za pomocą Kolekcjonerów, którzy łapią dziewczyny, po czym zagarniają je do ciężarówki i sprzedają niczym bydło.

Trzy porwane w ten sposób nastolatki, Rhine, Jenna i Cecily, trafiają do ekskluzywnej rezydencji, posiadłości Mistrza Vaughna oraz jego syna, Lindena Asby'ego. Wszystkie pozostają małżonkami Lindena. Każda inaczej reaguje na los, który je spotkał. Dla Rhine, rezydencja jest luksusowym więzieniem pełnym pociągających iluzji. Nie może zapomnieć o domu i kochanym bracie, Rowenie, który z pewnością rozpacza za siostrą. Planuje więc uciec wraz z wiernym służącym, ale aby osiągnąć wolność, musi zdobyć zaufanie męża. Rhine spędza z nim więc dużo czasu, a w końcu zostaje pierwszą (czyli najważniejszą) żoną uzyskując nowe przywileje. Jednak czy odważy się zaryzykować życie dla wolności? Czy może pogodzi się z losem i cztery ostatnie lata swojego życia spędzi w pełnym mrocznych tajemnic domu?

"Ciesz się życiem, dopóki trwa."*

Jeżeli poszukujecie powieści pełnej akcji i zaskoczeń, to możecie się zawieść. Bowiem „Atrofia” to spokojna, powolna, ale jednocześnie niepokojąca lektura. Na tym polega jej urok. Książkę czyta się bardzo szybko lecz w gruncie rzeczy nie zdobędziemy w niej ogromu informacji. To jedynie zaciekawiający wstęp do trylogii „Chemiczne światy”. Należy również dodać, iż powieść jest pięknie napisana. Trudno uwierzyć, że nieobcująca wcześniej z pisarstwem autorka umie posłużyć się tak wyrafinowanym językiem., a także stworzyć niezwykle wyraziste i realistyczne postacie. Historię poznajemy z punktu widzenia Rhine, w czasie teraźniejszym. Jest to idealnie dobrana narracja, która pozwala nam zjednać się z dziewczyną i analizować jej emocje oraz poczynania. Przez liczne rozmyślania, powroty do przeszłości, odkrywamy, jak żyła przed porwaniem. Mimo iż przebywa w luksusowej willi oraz ma służbę do jej dyspozycji, tęskni za ubogim domem, gdzie na zmianę z bratem musieli pełnić wartę chroniąc się przed atakami i kradzieżami. Choć było to niełatwe i pełne przeszkód życie, tęsknota nie pozwala dziewczynie przystać na wabiący luksusem i pięknem świat. „Atrofia” to poruszająca opowieść o pragnieniu wolności, przywiązaniu do bliskich oraz oddaniu. Rzeczywistość w niej przedstawiona jest pociągająca, ale jednocześnie bardzo prawdopodobna i przerażająca. Jest jedno słowo, którym mogę wyrazić swoje odczucia wobec dzieła pani Lauren DeStefano: piękna. Nie mogę przestać myśleć o „Atrofii”. Z niecierpliwością czekam na następną część serii, a Was gorąco zapraszam do lektury.

Cytat będący tytułem recenzji jest wstępem do powieści i pochodzi z książki "Wydrążeni ludzie".
* Atrofia, Lauren DeStefano, str. 287

Tak więc gorącoooo polecam Powrót do góry





Dokładnie! Był tak dobijająco naiwny momentami, ale generalnie było mi go szkoda :< Powrót do góry






Powrót do góry
Piekna ksiazka! Bardzo mi sie spodobala

Naukowcy stworzyli ludzi praktycznie niezniszczalnych, odpornych na wszelkie choroby... Jednak cos zle poszlo - dzieci tych ludzi umieraja bardzo mlodo. Wszyscy mezczyzni w wieku 25 lat i wszystkie kobiety w wieku 20 lat zapadaja na tajemnicza, nieznana chorobe... i wszyscy umieraja bez zadnego wyjatku. Ludzie probuja przezyc za wszelka cene. Dziewczyny maja bardzo mlodo dzieci i zyja w zwiazkach polygamicznych. Mlode dziewczyny czesto sa porywane przez bogatych. Taki los wlasnie spotkal Rhine, ktora zostala porwana w wieku 16 lat. Odtad marzy tylko o jednej jedynej rzeczy: o milosci. Chce sie uwolnic i opuscic ten wielki dom gdzie jest wieziona by odnalezc swojego brata blizniaka.
Swiat jest zniszczony. Wszystkie kontynenty oprocz Ameryki polnosnej zostaly zalane. Tymczasem zycie w Ameryce dla bardzo wczesnie osieroconych dzieci jest walka o przetrwanie. Zyja w biednych sierocincach i aby przezyc kradna. Glowna bohaterka spotykala juz zamarzniete dzieci przy swoicj drzwiach wejsciowych... Ona i jej brat zyja w ciaglym strachu. Te wspomnienia Rhine niezwykle kontrastuja z bogactwem jej nowego "domu". Skrajna bieda i rozpacz sa wspaniale oddane w tej powiesci.
Z kolei w domu Lindena (meza Rhine), mamy ciagle wrazenia bycia zamknietym. W tym domu wszyscy sa wiezniami. Ten dom jest wypelniony iluzjami. Wszystko tutaj jest iluzja - nawet spokoj i szczescie. Nic tutaj nie jest prawdziwe - mieszkancow tego domu otaczaja jedynie hologramy... To jest taka zlota klatka.

Nie ma tutaj naprawde akcji. To jest bardziej opis zycia codziennego Rhine. Caly czas zdaje nam sie, ze jestesmy zamknieci. A smierc nigdy nie jest daleko... Nie da sie o niej zapomniec.

Styl autorki jest bardzo "prostu". Ale to jedynie akcentuje smutek calej tej historii...

Najwiekszym plusem tej ksiazki sa bohaterowie. Zaden z nich nie jest papierowy. Polubilam wszystkich bohaterow
Rhine jest narratorka tej powiesci. Ciagle mysli o ucieczce i o wolnosci. Aby uciec jest w stanie nawet udawac, ze kocha Lindena. Jednak Rhine sie zakochuje w Gabrielu.
Celesty ma 13 lat. Wydaje sie szczesliwa w tym domu. Chce byc kochana przez swojego meza.
Jenna ma 18 lat i juz sie szykuje do swojej smierci. Nie marzy o wolnosci... Pogodzila sie ze swoim losem. Chce po prostu spedzic ostatnie swoje lata w spokoju. Jest to moja ulubiona bohaterka z tej ksiazki.
Linden, maz Rhine, Celesty i Jenny, ma 21 lat. Uwielbia rysowac. Nie wie co przypomina swiat poza domem... On sam jest wiezniem swojego domu.
Vaugh, ojciec Lindena, jest jednym z ludzi z wczesniejszego pokolenia. Jest tez genetykiem. Chce odkryc lekarstwo zdolne uratowac swojego jedynego syna... To jest jego obsesja.
Rose, jest pierwsza zona Lindena. Zamknieta w tym domu od swojego dziecinstwa, snila o dawnym swiecie, gdzie mialaby szanse sie zestarzec.
Gabriel zyje juz odkad jest maly w tym domu jako sluzacy. Kocha Rhine.

Polecam ta ksiazke wszystkim. Nie zaluje, ze ja kupilam. Jestem pod wrazeniem, gdyz to jest pierwsza ksiazka tej pisarki. Jest wysmienita, zwlaszcza jak na debiut
Mam nadzieje, ze Lauren DeStefano napisze jeszcze jakies ksiazki
Może być ciekawa, skoro tak zachwalacie.

Antyutopie nie są moim ulubionym gatunkiem, ale mogę spróbować. Powrót do góry
Nie jestem pewna, jak powinnam ocenić tę książkę. Właściwie sama nie wiem, czy "Atrofia" mi się podobała, czy nie - owszem, chciałam śledzić losy bohaterów, ale nie przejmowałam się nimi. Książka zarazem przyciągała mnie i nudziła, dlatego tak trudne wydaje mi się jednoznaczne osądzenie, czy jest dobra czy słaba.

Rhine ma szesnaście lat, co oznacza, że pozostało jej zaledwie cztery lata do śmierci. Gdy jej ciało zaatakuje nieznany wirus, nie będzie miała szans przeżyć - właśnie takie zasady panują w nowym świecie po globalnej wojnie, która wyniszczyła nie tylko planetę, ale i ludzkie życie. Rhine należy do pierwszego pokolenia dzieci ludzi z probówek - idealnych, długowiecznych i silnych, którym nie straszne choroby, za wyjątkiem jednej: ich dzieci umierają, nim naprawdę zaczną żyć.
Rhine zostaje złapana przez jednego z Kolekcjonerów, którzy szukają ładnych i zdrowych dziewczyn, które następnie sprzedają Zarządcom. Wraz z nią do domu Zarządcy trafiają osiemnastoletnia Jenna i trzynastoletnia Cecily. Kilka dni później nadchodzi dzień ślubu, który łączy trzy dziewczyny z młodym Lindenem i tym samym więzi w olbrzymiej posiadłości do końca życia. Jednak Rhine nie ma zamiaru do tego dopuścić i za wszelką cenę pragnie powrócić do pozostawionego w Nowym Jorku brata, a także uwolnić nowego przyjaciela Gabriela, który staje się jej jedynym powiernikiem. Czy wśród ułudy i blasków może narodzić się prawdziwe uczucie? Czy Rhine jest zdolna porzucić bezpieczne życie, aby odnaleźć brata?

Muszę pochwalić autorkę za fabułę, bo rzeczywiście jest nietuzinkowa i ciekawa, może nie obfituje w mnóstwo zwrotów akcji, ale potrafi wciągnąć. Niestety, mam wrażenie, że taki potencjał, jaki ma powieść, nie został w pełni wykorzystany. Przede wszystkim klimat - owszem, był i to nawet urokliwy, pełny, jednak nie taki, jakiego oczekiwałam po opisie, czyli wiktoriański. Za wyjątkiem szkiców Lindena nie dopatrzyłam się większego podobieństwa, co bardzo mnie rozczarowało, bo był to jeden z ważniejszych elementów, na które liczyłam. Jednakże, nie oznacza to, że mi się nie podobał - na przykład zacienione korytarze piwnicy czy holografy brzmiącej muzyki, naprawdę budziły odpowiednio moją grozę, jak i zachwyt. No właśnie, całą książkę mogę opisać podobnie: podobała mi się, ale...

Bohaterowie to moim zdaniem najsłabsza część "Atrofii". Główna bohaterka była dla mnie zupełnie przezroczysta, czegoś tam chciała, do czegoś dążyła, ale naprawdę jaka była, trudno mi powiedzieć. Obserwowałam świat jej oczami, i to by było na tyle, jeśli chodzi o moje zżycie się z nią. Nie lepiej jest z męskimi bohaterami, czyli Lindenem i Gabrielem. O ile do tego pierwszego czułam przebłyski sympatii i współczucia, chwilami irytacji, tak do Gabriela kompletne nic. Był sobie, fajnie, nie było go, jeszcze lepiej, jego obecność zauważałam tylko, gdy rozmawiał z Rhine. Już dawno nie byłam tak obojętna wobec któregoś bohatera, ale Gabriel był po prostu nudny.
Jedyną nadzieją są pozostałe żony Lindena, czyli Cecily, Jenna i Rose. Owszem, Cecily bywała denerwująca i głupiutka, ale jej metamorfoza sprawiła, że poczułam do niej smutną symaptię, jej postać była dzięki temu wielowymiarowa, a tym samym ciekawsza. Jennę polubiłam jakoś "w międzyczasie", a do Rose przez dłuższy czas nie mogłam się przekonać, ale w końcu się przemogłam i odczuwałam brak jej obecności.

Sięgałam po "Atrofię", żeby ponownie spotkać się z trzema żonami zamkniętymi w pięknym domu, niczym słowik w złotej klatce, ale moim najszczerszym powodem była zwykła ciekawość: ucieknie czy nie ucieknie? I tak naprawdę 3/4 książki kręci się wyłącznie wokół tego dylematu, co bywało nużące, ale chcąc nie chcąc, musiałam się dowiedzieć, co Rhine finalnie postanowi.
Końcówka mnie nie zachwyciła, owszem, jestem zainteresowana dalszymi losami bohaterów, ale zupełnie bez presji. Książka ma nieco zblazowany wydźwięk(w sumie cóż się dziwić, życie żon nie było najbardziej ekscytującym zjawiskiem), więc i moja ciekawość jest niepełna. Czytałam lepsze antyutopie, ale powieść DeStefano jest także atrakcyjną pozycją i mimo braku mojego zachwytu, mogę ją ocenić na 7,5/10. Zachęcam, bo "Atrofia" jest warta przeczytania, a ja po prostu oczekiwałam, czegoś innego
Chciałabym przeczytać tę książkę Podoba mi sie opis, a okładka też może być. Niestety nie ma tej książki w bibliotece, a nie chce jej kupować, bo być może mi się nie spodoba i kasa przepadnie. Tym bardziej, że wasze wypowiedzi są bardzo zróżnicowane Powrót do góry
Antyutopie wzbudzają skrajne uczucia-nie można znaleźć się pomiędzy. Jedni nie trawią tego gatunku, inni uwielbiają. ,,Igrzyska Śmieci” Suzanne Collins, ,,Las zębów i rąk” Carrie Ryan czy ,,Dobrani” Ally Condie to tytuły, które powinien znać każdy fan powieści tego typu. Teraz na rynku wydawniczym pojawiło się coś nowego- debiut Lauren DeStefano- ,,Atrofia” o której zaraz po wydaniu było bardzo głośno.

Dzieci poczęte naturalnie są niedoskonałe. Dlatego – żeby stworzyć idealnych ludzi – ruszyła produkcja embrionów bez najmniejszych wad genetycznych. Ale tylko pierwsze pokolenie to okazy zdrowia; potomkowie perfekcyjnych ludzi umierają w wieku dwudziestu paru lat. W tym ponurym świecie dziewczęta zmuszane są do poligamicznych małżeństw, by zapewnić przetrwanie gatunku.

Rhine, Jenna i Cecily trafiają do ekskluzywnej rezydencji w gaju pomarańczowym, gdzie wszystkie poślubia młody syn właściciela. Serce Rhine bije jednak dla Gabriela, młodego Służącego, który zaryzykuje wszystko, by pomóc jej odzyskać wolność. Dziwaczny świat luksusu i piękna, skrywający mroczne sekrety, rozciąga swoje macki, wabi dziewczęta iluzją. Lecz widmo śmierci wciąż krąży wokół nich, niepogodzonych z losem. Liczą na cud, a każdemu z czymś innym się kojarzy prawdziwe życie.

Najczęściej spotykanym przepisem na stworzenie antyutopii jest: zagłada ludzkości, brak wolności, ograniczenia, zakazana miłość. A wszystkiemu towarzyszy nastrój tajemniczości, grozy i niespodziewanych śmierci. Wszystko to możemy znaleźć w ,,Atrofii” czyniąc ją rasową antyutopią. Jednakże, te schematy to nie wszystko, liczy się też wykonanie.

Książka jest napisana narracją podobną do narracji z ,,Dobranych”, przez co często miałam wrażenie, jakbym czytała powieść tej samej autorki. Jednakże, właśnie taki sposób opowiedzenia historii nadaje mroczny klimat, i nigdy nie wiadomo, co się wydarzy na następnej stronie.

Wartka akcja trzyma w napięciu, a interesujący język urozmaica czytanie. Ostatnio spotykam się z wieloma książkami, które zajmują czas, ale nie wnoszą niczego do naszego życia. ,,Atrofia” jest pomiędzy- z jednej strony uświadamia, że powinniśmy cieszyć się z tego, co mamy, ale z drugiej strony jest książką na wieczór, która nie zmusza do myślenia. Myślałam, że przepłaczę całą książkę- nie uroniłam ani jednej łzy.

Podsumowując, ,,Atrofia” jest inna. Ale nie spodobała mi się aż tak bardzo, jak się spodziewałam. Może na początku mojej przygody z książkami byłabym nią zachwycona, ale teraz nie jestem. Stawiam 4/6 i uważam, że warto się z nią zapoznać choćby dla ciekawego pomysłu na koniec świata jaki znamy, czy dla interesującego języka. Przez całą lekturę miałam wrażenie, że już to było, że powieść Lauren DeStefano nie jest oryginalna. Denerwowało mnie płytkie zachowanie głównych bohaterek, a także to, że momenty, które powinny mnie przerazić, były niczym nie wyróżniające się. Autorka powieści nie dopracowała- jestem tego pewna, ale mam nadzieję, że w następnej części będzie o wiele lepiej.



Też myślę, że uczucie między Rhine i Gabrielem opierało się właśnie na tym, że dziewczyna po prostu musiała mieć jakiegoś "sprzymierzeńca" bo w końcu tylko on był dla niej najmilszy.
Co do Lindena to tutaj sama nie wiem co myśleć. Z jednej strony sama chciałabym od niego uciec, ale z drugiej on przecież nie ma o niczym pojęcia. Właściwie to Linden jest najzwyczajniej oszukiwany. Trochę mi go żal. Ale co zrobić... Mam tylko nadzieję, że nie będzie aż tak bardzo przeżywał ucieczkę Rhine...

Cóż, czekam na następną część I ciekawe kim jest dziewczyna na okładce. Na początku myślałam, ze to Cecily, ale to bez sensu skoro autorka nadal koncentruje się głównie na Rhine... Powrót do góry
Przyszłość, ludzie chcąc uniknąć chrób tworzą istotę doskonałą. Jednak już wkrótce okaże się, że tylko pierwsze pokolenie będzie perfekcyjne. Potomkowie ludzi z pierwszego pokolenia giną w wieku dwudziestu kilku lat. Kiedy do ludzi dociera co jest konsekwencją ingerencji w życie człowieka, świat który znamy już nie istnieje. Na świecie zaczynają panować inne zasady, niż te dotychczas przyjmowane za tradycyjne...

"Co Ty byś zrobil gdybyś wiedział kiedy umrzesz?" - Głowna boahterka powieści Rhine wie, że jej życie skończy się kiedy ona osiągnie próg 20 lat. Jej brata kilka lat później, jak i każdego potomka perfekcyjnych ludzi. Mieszka ze swoim bratem bliźniakiem i mimo wszelkich trudności codziennego życia z którymi musi się borykać - jest szczęśliwa.

Do czasu - porwana przez Kolekcjonera, zostaje sprzedana wraz z dwoma innymi dwoma dziewczynami do domu syna Mistrza Vaughna, genialnego oraz przerażającego naukowca. I tutaj zaczyna sie pasjonująca historia "Atrofii" - młoda dziewczyna wydana za niezanego chłopaka imieniem Linden ma za zadanie urodzić mu dzieci. Rhine nienawidzi swojego oprawcy jednak z czasem zacznie go darzyć swoistym rodzajem uczucia... Jednocześnie pojawia się młody służący imieniem Gabriel, dla którego serce Rhine zaczyna bić szybciej. Jednak czy prawdziwa miłość ma rację bytu w świecie nowych tradycji i zasad? Kogo wybierze Rhine? I czy nie będzie chciała powrócić do swojego brata bliźniaka? Jak ułożą się relacje Rhine z innymi żonami jej męża?

"Atrofia" przedstawia opowieść trudną o czasach w których nikt nie chciałby życ, jednak w bardzo przystępny sposób - od książki nie idzie sie wprost oderwać! Napisana jest językiem prostym, poruszając sprawy ciężkie - takie jak wielożenstwo czy wczesna śmierć dziecka. A jednak jestem zdania, że zainteresuje ona wiele osób. Książkę pochłonęłam (bo tylko tak można to nazwać), w dwa dni - nie mogłam się wprost od niej oderwać! Akcja płynie szybko i nieprzewidywalnie co jest niewątpliwą zaletą tej pozycji. Dawno nie czytałam tak pasjonującej lektury! Na pewno spodoba się również ona starszym czytelnikom, ponieważ jest to według mnie zupełna nowość na polskim rynku wydawniczym

Warto zwrócić tez uwagę na przepiękną okładkę do "Atrofii". Po przeczytaniu książki od razu weszłam na oficjalną stronę autorki - już na początku przyszłego roku wyda ona kontynuacje losów Rhine. Mam nadzieje, że wydawnicto Prószyński drugi tom wyda w Polsce bardzo szybko, ponieważ już sie nie mogę doczekać. Sama seria planowana jest jako trylogia "Chemiczne światy".
Kolejna książka, która mi się nie spodobała. Chyba znowu miałam zbyt wiele oczekiwań. Spodziewałam się jakiejś akcji, emocji, czegokolwiek. A książka to był rozbudowany monolog jak uciec. Bohaterowie też mi się nie spodobali. Wszyscy byli albo dobrzy, albo źli. Nie wiem, czy to byłoby zbyt wiele pracy dla autorki, ale kogoś pośredniego też mogłaby stworzyć. Nie mówiąc już w ogóle o zakończeniu, które sprawiło, że jestem dla tej książki jeszcze bardziej na nie.
SPOILER:
Mam skromną nadzieję, że w końcu jakaś autorka czy jakiś autor się wyłamie i napisze książkę bez szczęśliwego zakończenia. Czy oczekuję zbyt wiele? Powrót do góry
Wakacyjna, nie jestem jakąś fanką "Atrofii", ale nie mogę się zgodzić z tym, że autorka stworzyła tylko dobrych i złych bohaterów. Taką właśnie "pośrednią" postacią był Linden - nie był do końca zły, żył w takiej kolorowej bańce, nie zdawał sobie sprawy z tego, co się naprawdę dzieje i pewnie do końca też nie chciał. Ale nie był jednoznacznie dobry albo zły.
Ja miałam także problem z Cecily bo za złą na pewno nie można jej uznać, ale ... miałam do niej mieszane uczucia Powrót do góry
Ostatnio podobają mi sie książki w tym stylu, antyutopie. Atrofia całkowicie do mnie przemówiła, choc główna bohaterka razi czasem niezdecydowaniem.
Mamy tu cały wachlaż ludzkich charakterów.
Linden jest strasznie naiwny, żyje w świecie stworzonym przez ojca. Szanowny tatuś z kolej jest okropnym człowiekiem, skłonnym do morderst i doświadczeń na ludziach. Jenna pogodzona ze strasznym losem, traktuje sytuację jako "luksusową umieralnie". Cecili jako jedyna jest podekscytowana i szczęśliwa. A Rhine? Tęskni za dawnym życiem, wolnością, bratem i jest zdeterminowana powrócić do tego co straciła.
Przerażająca jest świadomośc bohaterów o zbliżającej się nieuchybnie śmierci. Przerża również wizja Kolekcjoneró chodzących po ulicach i porywających dziewczyny. W tym świecie nie można czuć sie bezpiecznie.
Zaczęłam czytać "Atrofię" wieczorem, byłam zmuszona przerwać lekturę z powodu snu, a rano szybciutko ją dokończyłam. Książka dosłownie mnie wchłonęła, a także zaniepokoiła. Ogólnie miałam wrażenie, że czytam jakiś prequel do "Igrzysk Śmierci", nie wiem dlaczego, ale bardzo podoba mi się ta myśl Ze wszystkich bohaterów najbardziej polubiłam Jennę i wolałabym, żeby to ona a nie Rhine była główną bohaterką powieści. Dlatego też, jestem niepocieszona z powodu jej śmierci . Jenna jest w mojej opinii zupełnie unikatową bohaterką.
Rhine oczywiście także jest przesympatyczna, no ale to nie Jenna.
Do Cecily mam bardzo mieszane uczucia, nie mogę zdecydować czy ją lubić czy też nie, ponieważ na każdym kroku mnie zaskakiwała.
To samo tyczy się Lindena. Bywały momenty, kiedy niemiłosiernie mnie drażnił, ale też takie, w którym dostrzegałam, że jest jedynie ofiarą swoich czasów tak samo jak dziewczyny.
Niemniej jednak ogromnie cieszę się, że Rhine uciekła z Gabrielem, a go zostawiła w cholerę, chociaż mam wrażenie, że niestety jej serce trochę się ku niemu skłania
Wieeem, że "Chemiczne światy" to trylogia. I stąd taka refleksyjka, że bardzo chciałabym żeby w końcu przestały powstawać całe sagi książek, a pisarze skupili się na jednej, w której zostałaby opowiedziana cała historia. No i tak się zastanawiam czy przeczytam drugą część, ponieważ jak dla mnie zakończenie pierwszej było idealnie otwarte, ale też z drugiej strony jeśliby wysilić wyobraźnię - zamknięte. I takie zamknięcie tej historii bardzo mnie kusi. Powrót do góry
Bardzo, bardzo, bardzo podobała mi się ta książka. Faktycznie miała przesłanie, głęboko zapadła mi w pamięć, ale spodziewałam się trochę innego zakończenia, bardziej dramatycznego. Postacie były bardzo dobrze przedstawione, bardzo realistycznie. Polecam
Kupiłam Atrofię w zesżłym roku na wyjeździe z racji wielkopomnych nudów. Pamiętam jak pomyślałam sobie, że to kolejna, beznadziejna książka o tragicznej przyszłości, ale lepsze to niż gapienie się w sufit. Już od pierwszych stron wciągnęło mnie, aż tak, że przeczytałam w jeden dzień i musiałam znowu walczyć z nudą xD Świat przedstawiony był logiczny, nie było jakiś luk (chyba, że coś ja pominęłam...). Sama Rihne, może nie była na tyle płytką postacią, ale niekiedy się o to ocierała. Trochę szkoda, że samego brata nie było w książce w ogóle, tylko wspominany był w rozmyslaniach naszej heroiny, ale mam nadzieje, że w kolejnych cześciach bedzie go więcej Powrót do góry
Książka naprawdę wciąga Nie spodziewałam się jakiejś wybitnej powieści, ale "Atrofia" wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Cały ten klimat, determinacja bohaterki, ciągłe napięcie...
Polecam!
Przeczytałam i zakochałam się. *.* Książka jest niesamowita.
Ten klimat... Czytałam na lekcjach i jakoś ciężko było mi się otrząsnąć i zrozumieć, że babka naprawdę chce robić biologię, kiedy ja tu jestem myślami w tym świecie. *.* Powrót do góry
Mi się bardzo spodobało. Nigdy nie przypuszczałam, że taka książka wpadnie mi w ręce. Gdy tylko zaczęłam ją czytać, to nie mogłam się od niej oderwać. Kończąc cieszyłam się, że przecież będą wydane następne tomy Po tej książce zakochałam się w antyutopii. Ten ciągły niepokój, który towarzyszy czytaniu jest niesamowity
Dostalam ta ksiazke pod choinke... Jakos z poczatku niechetnie sie do niej zabieralam, ale pozytywnie sie zaskoczylam. Lubie styl autorki, nie meczy. Czasem sie zdaza, ze przeskakuje opisy, bo sa meczace i potrzebuje akcji. A tutaj bylo inaczej Jedynym minusem byl Gabriel. Byl taki bezosobowy, taki mi obojetny... W ogole nie czulam tego napiecia miedzy bohaterami.
Ksiazka mi sie na tyle spodobala, ze jutro lece kupic druga czesc. Powrót do góry
„I tak się właśnie kończy świat
Nie hukiem ale skomleniem.”
Thomas Stearns Eliot „Wydrążeni Ludzie” (w przekładzie Czesława Miłosza)

Zastanawialiście się kiedyś nad tym, kiedy wybuchnie III Wojna Światowa i jakie mogłyby być jej następstwa? Co byście powiedzieli, gdyby ocalał tylko jeden kontynent, a jego mieszkańcy zaczęli dążyć do stworzenia genetycznie idealnych pokoleń? A co jeśli te starania doprowadziłyby do stworzenia wirusa, której ograniczyłby długość ludzkiego życia do konkretnego wieku? Zastanówcie się nad odpowiedziami, a potem zabierzcie za lekturę dysutopijnej „Atrofii” Lauren DeStefano – debiutu literackiego, którego autorka na pewno nigdy nie powinna się wstydzić.

Rhine ma szesnaście lat, kiedy pod nieobecność brata bliźniaka, Rowana, zostaje uprowadzona przez Kolekcjonerów. Obcy mężczyźni ustawiają ją i piętnaście innych dziewczyn w rzędzie i poddają je oględzinom. Gdy w końcu rzekomy zleceniodawca dokonuje wyboru, Rhine razem z dwiema towarzyszkami niedoli, Cecily i Jenną, zostaje wciągnięta do limuzyny, gdzie pod wpływem gazu usypiającego traci przytomność. Budzi się w rezydencji, która niedługo ma stać się domem zarówno jej, jak i pozostałych dwóch dziewczyn, bowiem sprowadzono je tu, by zarządca mógł je poślubić. Dlaczego? Na skutek eksperymentów pierwszego pokolenia udało się wynaleźć lekarstwo na raka i umożliwić ludziom długie życie. Jednakże następstwem tych badań było stworzenie śmiertelnego wirusa i skrócenie żywotów kolejnych pokoleń: mężczyźni dożywali wieku lat 25, zaś kobiety 20. Popularne więc stało się wydawanie kilku nastoletnich dziewczyn za jednego chłopaka naraz. Tak też dzieje się tutaj – Rhine, Cecily i Jenna zostają poślubione zarządcy Lindenowi, gdyż jego dotychczasowa żona ma niedługo umrzeć. Rhine jednak nie chce pogodzić się z sytuacją, co więcej zakochuje się w służącym, Gabrielu. Czy istnieje dla niej i towarzyszek jakiekolwiek wyjście z sytuacji?

Na początek – przyznajcie się tu i teraz, kto zna znaczenie słowa „atrofia”? Tytuł angielski brzmi „wither” i oznacza powolne umieranie lub zanikanie. Użyta w polskim tytule „Atrofia” pochodzi z kolei z języka greckiego. Stosuje się ją w terminologii medycznej do określenia „stopniowego zmniejszania się objętości komórki, tkanki, narządu lub części ciała”. Znaczenie oryginalnego tytułu zostało więc zachowane. Co więcej, w obu przypadkach perfekcyjnie odzwierciedla on historię, bowiem bohaterowie z każdym dniem zbliżają się do swoich dwudziestych (kobiety) lub dwudziestych piątych (mężczyźni) urodzin, kiedy to umierają, bluzgając krwią na wszystkie strony. Jednocześnie Rhine, Cecily i Jenna zanikają też psychicznie, gdyż przetrzymywane w rezydencji wbrew swojej woli mają nigdy więcej nie zobaczyć prawdziwego świata – ich jedynym zadaniem jest płodzić Lindenowi dzieci i spełniać jego zachcianki. Rzeczywiście, kto w takiej sytuacji nie zatraciłby części siebie?
.................

Dalsza część recenzji pod adresem: http://heaven-for-readers.blogspot.com/2013/03/atrofia-lauren-destefano.html - zapraszam
Wszystkie dystopie są do siebie podobne. Mniej lub bardziej, ale wszystkie mają mnóstwo łączących je szczegółów. "Atrofia" również należąca do tego typu literatury nie wyróżnia się na tle pozostałych dystopii. Nie ma w niej nic, co wyniosłoby ją na piedestał ponad inne książki o tej tematyce. Jej największym atutem jest fakt, że szybko i dobrze się czyta.

Dobra. To słowo pasuje do "Atrofii" pod każdym względem. Jest to powieść AŻ lyb TYLKO dobra. Zaczynając od najmniejistotnych spraw jak okładka, która jest miła dla oka, lecz nie zachwyca, kończąc na fabule.

Rzecz dzieje się w Stanach Zjednoczonych. Kilkaset lat później, w czasach, gdy pogląd o stworzeniu ludzi idealnych, dzięki biologicznym metodom zaplódnienia wciela się w życie. W ten sposób powstają ludzie długowieczni, wolni od chorób i nnych przypadłości. Ale tylko pierwsze pokolenie powstałe w ten sposób ma takie właściwości. Kolejne pokolenie umierają przedwcześnie. Chłopcy w wieku 25, a dziewciąta w wieku 20 lat. Ta sytuacja sprawiła, że często dochodzi do porwań nastolatek i poligamicznych ślubów w celu zachowania rasy ludzkiej.

Jedną z dziewcząt porwanych i zmuszonych do małżeństwa z zupełnie obcym mężczyzną jest Rhine. Osiemnastoletnie blondynka mająca oczy w różnych kolorach zostaje zabrana z rodzinnego Nowego Jorku i zabrana na Florydę. Główna bohaterka i narratorka w jednym cały czas planuje ucieczkę i powrót do rodzinnego miasta. Nie chce zżywać się z nowym mężem i pozostałymi żonami. Natomiast bardzo zżywa się z jednym z kelnerów...

Powieści dystopiczne przeważnie posiadają narrację w pierwszej osobie liczby pojedynczej. "Atrofia" nie jest wyjątkiem od tej reguły. Niestety, staje się to coraz bardziej nudne i czasem chciałabym przeczytać książkę o obiektywnej narracji. Ach, marzenia ściętej głowy...

"Atrofia" to pierwsza część trylogii "Chemiczne światy". Niestety, póki co w Polsce nie została wydana kontynuacja. I raczej nie nastąpi to w najbliższym czasie. A szkoda, bo chciałabym wiedzieć jak dalej potoczą się losy bohaterów.

Fabuła książki nie jest zbyt wyszukana. Na ogół łatwa do przewidzenia, wręcz schematyczna. Od razu wiadomo kto jest kim i kto rozdaje karty w tej grze. Szczerze mówiąc liczyłam na jakieś zaskoczenie, niespodziwany finał, który zrujnuje moje średnie zdanie na temat tej książki. Nie doczekałam się.

Czytając, wciąż przychodziły mi na myśl dwie inne trylogie tego typu -"Delirium" Lauren Oliver oraz "Deklarację" Gemmy Maley. Mnóstwo identycznych szczegółów pojawia się zarówno w "Atrofii" jak w jednej (lub obu) z wyżej wymienionych trylogii. A to znacznie obniża wartość powieści.

Polecam? Chyba tak. Jeśli się nudzisz, lub masz słabość do wszystkich dystopii zapewne "Atrofia" będzie dobrym wyborem. Ale jeśli szukasz świeżej krwi i powiewu nowości, raczej poszukaj innej powieści. Osobiście chętnie sięgnę po kontynuacje mając nadzieję, że znajdę w niej coś zaskakującego. Powrót do góry
Dawno się tak nie zawiodłam na żadnej książce. Bardzo słabo dopracowany świat, fabuła w której wieje nudą, płascy bohaterowie (może poza Rhine, Jenną, Cecily i Rose) i najnudniejszy trójkąt romantyczny z jakim się kiedykolwiek spotkałam. Jedyne co mi się podobało, to relacje między poszczególnymi żonami Lindena - zostały naprawdę ciekawie zarysowane. Ze względu na osoby, którym książka się spodobała, szkoda mi że nie będzie w Polsce kontynuacji, ale nawet gdyby wyszła to ja bym raczej po nią nie sięgnęła - nie interesują mnie za bardzo dalsze losy bohaterów. Może spróbuję co najwyżej gdzieś znaleźć i przeczytać dodatkowe opowiadanie z perspektywy Rose ("Seeds of Wither"), bo trochę mi szkoda, że ta bohaterka dostała tak mało miejsca na kartach książki - moim zdaniem była zalążkiem całkiem fajnej postaci.