Niezgodna - Veronica Roth

Tak jak po Zmierzchu przyszedł czas Pamiętników wampirów, tak po Igrzyskach śmierci nadchodzi Niezgodna

Niezgodna idzie dalej niż Igrzyska śmierci: wartką akcję i niewyczerpaną wyobraźnię dopełnia refleksją nad dojrzewaniem - do samodzielności i do miłości. „New York Times”

Dla tych, którzy zakochali się w Igrzyskach śmierci i nie boją się stawić czoło okrutnym testom siły i odwagi, nagrodą jest ta niesamowita, nieprzewidywalna podróż z Niezgodną, z której nie da się zawrócić. „Publishers Weekly”

Zarówno Niezgodna, jak Igrzyska śmierci przemawiają do wyobraźni swoją oryginalnością i postaciami bohaterek-narratorek - nie konwencjonalnych miłych dziewczynek, lecz twardych, ostrych młodych kobiet. Obie zaczynają od publicznego rytuału, który zdeterminuje ich przyszłość. I obie muszą wziąć udział w krwawej walce, która rozgrywa się na oczach wszystkich. „New York Times Book Review”

Najlepsza książka 2011(przed Harukim Murakamim!) według czytelników największego portalu czytelniczego świata - Goodreads: ponad 40 000 entuzjastycznych ocen, prawie 9000 recenzji

2. miejsce wśród najlepszych e-booków Amazonu

Jedna z 10 najlepszych powieści młodzieżowych 2011 Amazonu

Jedna z 15 najlepszych powieści młodzieżowych 2011 „Publishers Weekly”

Prawa sprzedane do 30 krajów

Bestseller z Top 10 “New York Timesa” przez 11 tygodni

Summit Entertainment – producent Zmierzchu - realizuje film

OPIS:
Altruizm (bezinteresowność), Nieustraszoność (odwaga), Erudycja (inteligencja), Prawość (uczciwość), Serdeczność (życzliwość) to pięć frakcji, na które podzielone jest społeczeństwo zbudowane na ruinach Chicago. Każdy szesnastolatek przechodzi test predyspozycji, a potem w krwawej ceremonii musi wybrać frakcję. Ten, kto nie pasuje do żadnej, zostaje uznany za bezfrakcyjnego i wykluczony.

Ten, kto łączy cechy charakteru kilku frakcji, jest niezgodny – i musi być wyeliminowany...

Szesnastoletnia Beatrice dokonuje wyboru, który zaskoczy wszystkich, nawet ją samą. Porzuca Altruizm i swoją rodzinę, by jako Tris stać się twardą, niebezpieczną Nieustraszoną. Będzie musiała przejść brutalne szkolenie, zmierzyć się ze swoimi najgłębszymi lękami, nauczyć się ufać innym nowicjuszom i przekonać się, czy w nowym życiu, jakie wybrała, jest miejsce na miłość.

Ale Tris ma tajemnicę, której musi strzec przed wszystkimi, bo wie, że jej odkrycie oznacza dla niej śmierć.

Stron: 352
Cena: 37,8 zł
W sprzedaży od: 20.03.2012r.

---

powiem szczerze, że wyczekiwałam tej pozycji , wiecznie przewijała się na GR i zagranicznych blogach, zbierając całkiem dobre oceny ... zastanawialam sie nawet nad czytaniem oryginału ... teraz juz mój zapał minął, ale zapewne przeczytam ... fajnie że okładka oryginalna, szkoda, że Amber bo może być różnie z kontynuacją no i znowu te porównania do IŚ i pochwały ... nawet ten "ognik" przypomina kosoglosa w ogniu hmm a może oko Saurona hehe - nie ważne tutajpoczkategori
Ja też wyczekiwałam i bardzo się ciesze że w końcu to wydają Zobaczymy czy faktycznie można to porównywać z Igrzyskami...
No brzmi ciekawie, lubię takie klimaty. "Idzie dalej niż Igrzyska.." no zobaczymy ; p tutajpoczkategori

---

Niezły opis , wygląda na to, że w marcu czekają nas całkiem ciekawe premiery
Przeczytam na pewno. Nie powiem, porównanie do "Igrzysk..." zachęca, ale obawiam się trochę, czy nie jest przesadzone. No cóż, przeczytamy, zobaczymy. ;) tutajpoczkategori
Cóż to za tłumaczenie tytułu !!!
Miałam Amberowi powiedzieć dość, ale zrobię wyjątek dla tej jednej
Mnie też trochę niepokoi ten Amber, ale książka brzmi na godną uwagi, więc pewnie się skuszę MUlka, mi też "ognik" przypomina Kosogłosa z plakatu filmowego, tylko spojrzałam, od razu: IŚ...? tutajpoczkategori

MUlka, mi też "ognik" przypomina Kosogłosa z plakatu filmowego, tylko spojrzałam, od razu: IŚ...?
Ej, no, ja miałam tak samo
A książkę na pewno kupię. Zobaczymy, co Niezgodna dla nas ma
Książka zapowiada się ciekawie. Okładka ładna. tutajpoczkategori
Mi też okładka skojarzyła się z tą filmową do IŚ
A opis intrygujący, chociaż te porównywania do innych książek bywają dla mnie męczące..

te porównywania do innych książek bywają dla mnie męczące..
A dla mnie właśnie jakoś nie, bo przynajmniej wiadomo, że książka będzie naprawdę dobra i w podobnym stylu, do którego jest porównywana tutajpoczkategori

chociaż te porównywania do innych książek bywają dla mnie męczące..
Dla mnie to żerowanie na sukcesie innych serii.
Enklawa - na Metrze, Wariant - na Gone, ileż książek na Igrzyskach albo Twilight...
Wiem, wiem, prawa marketingu, ale mimo wszystko.

te porównywania do innych książek bywają dla mnie męczące..
A dla mnie właśnie jakoś nie, bo przynajmniej wiadomo, że książka będzie naprawdę dobra i w podobnym stylu, do którego jest porównywana

Dla mnie to znaczy, że jedynie bardzo by chcieli, zeby miało taki sukces i powołują się na besttellery, często kompletnie nie słusznie.. tutajpoczkategori

Dla mnie to znaczy, że jedynie bardzo by chcieli, zeby miało taki sukces i powołują się na besttellery, często kompletnie nie słusznie..
Z drugiej strony to masz rację. Ledwo co im się jedna książka z drugą skojarzy, to od razu piszą, że taka sama jest, albo co
Nie za bardzo mi się podoba, kojarzy mi się z Gone, które nie przypadły mi do gustu. Więc raczej nie przeczytam. tutajpoczkategori
Zobaczymy, co tez to będzie.
Brzmi jak ENKLAWA, która mi się podobała.
Postaram się sięgnąc po ten tytuł

Co do porównań - przeważnie mi przeszkadzają, ale tylko wtedy, jeżeli nowy tytuł jest porównywany do tego, który juz znam.
jednak w tym przypadku "Igrzysk smierci" nie znam, wiec porównanie wcale mi nie przeszkadza
Opis jest dziwny, ale ciekawy. Moze przeczytam Przyznam, ze jestem ciekawa jak zostalo przedstawione takie podzielone spoleczenstwo i jak ono funkcjonuje... Boje sie troche wieku bohaterki i jej rozmyslan o milosci - czesto te rozmyslania w wydaniu ksiazkowej nastolatki sa albo plytkie, albo placzliwe, albo cukierkowe...
Opis nie przypomina mi specjalnie "Igrzysk Smierci". tutajpoczkategori
"Komu spośród nas starczy odwagi, żeby zanurzuc się w ciemnośc, nie wiedząc, co ona kryje?”

Każdy z nas w pewnym momencie swojego życia musi wybrać, co chce dalej robić. Na jaki zawód się zdecydować? Jedni idą w ślady rodziców, inni natomiast wytyczają nowe szlaki, jeszcze inni robią po prostu to, co lubią. Niektórzy wiedzą od najmłodszych lat, czego pragną od przyszłości, gdy inni nim się zdecydują, próbują wielu rzeczy. O tym, jakie konsekwencje mogą mieć nasze wybory, mówi Niezgodna.

Altruizm, Nieustraszonośc, Erudycja, Prawośc, Serdecznośc – to pięc frakcji, na które podzielone jest społeczeństwo zbudowane na riunach Chicago.
Każdy szesnastolatek przechodzi test predyspozycji, a potem w krwawej ceremonii musi wybrac frakcję. Ten, kto nie pasuje do żadnej, zostaje uznany za bezfrakcyjnego i wykluczony. Ten, kto łączy cechy kilku frakcji jest niezgodny – i musi być wyeliminowany...
Szesnastoletnia Beatrice dokonuje wyboru, który zaskoczy wszystkich, nawet ją samą. Porzuca Altruizm i swoją rodzinę, by jako Tris stac się twardą, niebezpieczną Nieustraszoną. Będzie musiała przejśc brutalne szkolenie, zmierzyc się ze swoimi najgłębszymi lękami, nauczyc się ufac innym nowicjuszom i przekonac się, czy w nowym życiu, jakie wybrała, jest miejsce na miłośc...

Biorąc książkę do ręki spodziewałam się poznać świat, w którym wybory będą niezwykle trudne, a bohaterowie staną przed ogromnym niebezpieczeństwem, które będzie powodowało u mnie dreszcze na całym ciele. Czy otrzymałam to, czego oczekiwałam? Nie do końca. Dlaczego? Już wyjaśniam.

Zacznę od prezentacji bohaterów powieści. Społeczeństwo o nowym systemie społecznym , jakiego my nie znamy. Nastolatkowie, którzy muszą dokonać, czasem, trudnych decyzji – decyzji, które mogą wywrócić ich świat do góry nogami. Dorośli, którzy spiskują potajemnie, gdy zewnętrznie udają troskę o społeczeństwo. Zapowiada się ciekawie, czyż nie? I tak też by było, gdyby nie to, że autorka oprócz pomysłu nie miała nic. Beatrice, dalej zwana Tris, dokonuje trudnego – jakby się mogło początkowo wydawać – wyboru. Jest z natury buntowniczką, ale także bardzo zagubioną nastolatką, którą poddano ogromnej presji ze strony rodziny i rówieśników. Poza tym niewiele się wyróżnia. O przeciętnej urodzie, ale z coraz lepszymi wynikami w kolejnych testach – czego można się spodziewać od samego początku lektury. Drugą postacią, której możemy się przyjrzeć jest Czwórka – to ksywa chłopaka, którego imienia Wam nie podam, ponieważ to chyba jedna z najbardziej tajemniczych postaci – niezwykle zdeterminowany, o niesamowitej przeszłości, owiany masą tajemnic i niedopowiedzeń. Poznajemy też kilku przyjaciół Tris, którzy są dosyć przeciętni, ale za to wrogowie głównej bohaterki są trochę bardziej dopracowani – jeżeli ich ciekawe sposoby zastraszania można uznać za dopracowanie.

http://isztarbooks.blogspot.com/2012/02/przedpremierowa-recenzja-niezgodna.html

http://paranormalbooks.pl/2012/02/27/recenzja-przedpremierowa-niezgodna/
Okładka drugiej części:

Ciekawe są nawet te okładki tutajpoczkategori
O tak, okładki są świetne. W ogóle mój kumpel tą książkę dostał i powiedział, że mi da, bo jej nie chce, więc będę mogła przeczytać wkrótce
Bardziej mi sie podoba okladka drugiej czesci, niz pierwszej Po opinii Isztar calkowicie stracilam ochote przeczytania tej ksiazki... Moze kiedys przeczytam, jak znajde ja w bibliotece. Z ciekawosci, po prostu tutajpoczkategori
Strasznie się "napaliłam" na tą książkę, po czym przeczytałam recenzję na PB i mam ochotę ich pobić za reklamowanie się Igrzyskami! Po książkę może sięgnę, ale to kiedyś.
Na pierwszej z okładek jest znak frakcji Nieustraszonych, a na drugiej (to drzewo) to znak innej frakcji - Serdeczności

Właśnie jestem po lekturze tej książki i nie mam aż takich negatywnych wrażeń. Na początek powiem o tym, co najbardziej mi się podobało i na tyle zachęciło, że sięgnę po następną część.

Bezgranicznie wciągnął mnie system organizacji i funkcjonowanie poszególnych frakcji. W tomie pierwszym najlepiej poznajemy Altruizm i Nieustraszoność, ale już po fabule przewidzieć można, że w następnych częściach czeka nas podróż w struktury i tajemnice pozostałej trójki. Choć wypaczony przez realia życia w tej przyszłości, zaproponowane założenia poszczególnych frakcji to prawa, które trudno odrzucić. Altruiści to prawie doskonali przywódcy, gdyż myślą tylko o potrzebach innych, a nigdy o sobie. Prawość zakazuje kłamstwa w jakiejkolwiek jego formie, a jej członkowie dzięki temu potrafią wykryć najmniejszy nawet cień ułudy. Erudycja swoje siły skupia na poszukiwaniu nowych technologii, ponad wszystko ceni poświęcenie dla nauki. Nieustraszoność to kształtowanie odwagi, zwłaszcza takiej, "która daje ci siłę do działania dla dobra innych niezależnie od konsekwencji." Zakończenie pierwszego tomu udowodni także, że nigdy nie może zabrakną obecności Serdeczność w tym antyutopijnym świecie.

Spodobał mi się samiutki początek, potem były wzloty i upadki, ale ogólnie dobrze mi się ją czytało.

Tak zapamiętałam i przedstawiłabym początek :

Nasze pierwsze chwile w tym antutopinym świecie rozpoczynamy od spojrzenia w lustro oczami Beatrice Prior. Zmuszeni jesteśmy jednak szybko odwrócić wzrok, gdyż zbyt długie przypatrywanie się sobie to oznaka próżności, a powinniśmy zapominać o nas by pomagać i myśleć tylko o innych. Takie są prawa wyznaczone przez Altruizm, jedną z pięciu frakcji lub też dróg życiowych. Beatrice, choć wychowana w duchu tych zasad, nie widzi tutaj swojej przyszłości. Może odmienić swój los, nadchodzi bowiem ten właśnie dzień, kiedy to ona sama zdecyduje o przynależności do frakcji i być może nie będzie to wcale Altruzim.

Poprzez bagniste tereny otaczające zgliszcza miasta z rozpędem biegnie pociąg, a z jakiego wagonów wyskakują Nieustraszeni. Ich ubrania toną w czerni, ciała zdobią tatuaże, a w oczach nie ma już strachu - możne pomyśleć, że z wyglądu jak Nocni Łowcy;). Beatrice obserwuje ich każdego dnia, ubrana w szare kolory, aby łatwiej rozpłynąć się w tłumie. Test przynależności ma pomóc jej w podjęciu tej ważnej decyzji, porzucając bowiem dawną frakcję, odcina się też na zawsze od rodziny.

Wstrzyknięte serum, krążąc w jej żyłach, wywołuje w umyśle symulacje rzeczywistości. Wyniki jest niejednoznaczy. Dziewczyna jest Niezgodna i gdy tylko rząd dowie się o jej istnieniu, nikt nie pozostawi jej wyboru. Jest tylko pięć frakcji i nigdy nie było w nich miejsca dla Niezgodnych.

Tytułowa "niezgodność" odnosi się do wystąpieniu przeciw antyutopijnemu systemowi, który zapanował na ruinach obecnego Chicago. Nasze wybory determinują przynależność do konkretnej frakcji, lecz co się dzieje, gdy wynik jest niezgodny ? Czy Beatrice jest jedyna ? Skrywanie się w szeregach Nieustraszonych, nawet jeśli przetrwa ekstremalne szkolenie, może okazać się nie najlepszym wyborem.

Są i oczywiście wady.
Mi osobiści ta historia przypominała kombinacje kilku innych wcześniej czytanych powieści. Podobieństwo do "Igrzysk" występuje tylko w wspólnych założeniach typowych dla antyutopijnych rzeczywistości. Trudno przebić jest bestsellerową trylogię i nie wiem czy jakiejkolwiek powieści kiedyś się to uda. Bohaterka posiada rodziców dość wysoko postawionych w rządzie, co przywodzi na myśl "Dobranych" i "Nevę". Niezgodność to rodzaj błędu w systemie, więc po jego wykryciu następuje obserwowanie poczynań takiej jednostki zarówno na jawie jak i w świcie jej snów i lęków ("Dobrani"). Mamy tutaj także element szkoleniowy, który dominuje część akcji, a gdzie bohaterka musi nauczyć się nowego, niebezpiecznego stylu życia. Pojawi się także surowy instruktor, który okaże się z czasem pomocnym wsparciem ("Akademia wampirów", "Enklawa").

Dla samej koncepcji świata tych pięciu frakcji - warto przeczytać.
Jeśli jednak chodzi tylko o akcje i kreacje bohaterów - to może warto się dwa razy zastanowić, poczytać sobie fragmenty tej książki (może podczas dłuższej chwili w empiku) i samemu zdecydować. tutajpoczkategori


Dla samej koncepcji świata tych pięciu frakcji - warto przeczytać.
Jeśli jednak chodzi tylko o akcje i kreacje bohaterów - to może warto się dwa razy zastanowić
Isztar sprowadziła mnie na ziemię, a Cassin całkiem upewniła. Jako że poza Igrzyskami nie jestem fanką tego typu powieści, daruję sobie tę książkę. Ale filmu jestem nadal ciekawa
W piątek w Matrasie widziałam ją już w nowościach. Bardzo się zdziwiłam, bo premiera przecież dopiero 20.03.
Jest też w promocyjnej cenie -25% rabatu (czy 20% ? już nie pamiętam).
Okładka jaśniejsza (błękit łagodniejszy odcień) niż na materiałach promocyjnych.
Tak, byłam w Matrasie, ale nawet promocja mnie nie zachęciła - po Waszych recenzjach przeszła mi ochota na tę książką - postanowiłam postawić na "Delirium" Powrót do góry
Divergent bardzo mi się podobało, ale ja serdecznie nienawidzę THG, więc może dlatego

Najbardziej zaskoczyło mnie to, że autorka miała (ma?) 21 lat, gdy napisała tę powieść. Bardzo dojrzała historia i do tego wspaniale ułożona.
skończyłam czytać przed chwilą i muszę stwierdzić, że książka mnie zafascynowała. nie spodziewałam się, że aż tak mi się spodoba są jakieś wieści na temat kontynuacji? Powrót do góry

są jakieś wieści na temat kontynuacji?
Część druga "Insurgent" ma swoją premierę w Stanach 1 maja 2012
Społeczeństwo zbudowane na ruinach Chicago jest podzielone na pięć frakcji: Altruizm(Bezinteresowność), Nieustraszoność(Odwaga), Erudycja(Inteligencja), Prawość(Uczciwość) i Serdeczność(Życzliwość). Każdy szesnastolatek, stojący na progu dorosłości, przechodzi test predyspozycji, a potem w trakcie ceremonii musi wybrać frakcje. Ten, kto nie pasuje do żadnej, zostaje uznany za bezfrakcyjnego i wykluczony. Ten, kto łączy cechy charakteru kilku frakcji, jest niezgodny i musi zostać wyeliminowany.

Beatrice dokonuje wyboru, który zaskakuje wszystkich, nawet ją samą. Porzuca Altruizm i swoją rodzinę, by jako Tris stać się twardą, niebezpieczną Nieustraszoną. Będzie musiała przejść brutalne szkolenie, zmierzyć się ze swoimi najgłębszymi lękami i nauczyć się ufać innym. Ale czy w nowym życiu jest miejsce na miłość?

Słowa na okładce reklamują książkę, jako następne "Igrzyska Śmierci". Chyba nie można brać tego na poważnie, kiedy jest tak napisane na co drugiej książce... Ale to dla mnie trochę zabawne, że większość tych książek nie ma własnej "marki" i musi się sprzedawać na trylogii pani Collins. Powstaje jednak pytanie, czy może Niezgodna jest podobna do Igrzysk? Opis brzmi przecież znajomo...

Dość nieufnie podeszłam do tej książki, co naprawdę wyszło mi na dobrze. Pierwsze na co zwróciłam uwagę to fakt, że młoda autorka(mająca zaledwie 22 lata!) ma bardzo dobry styl pisania. Przyjemny, lekki, przystępny, ale zarazem również nienijaki. Nie można by powiedzieć, że wyrobiła sobie własny, charakterystyczny styl, ale sądzę, że to przyjdzie z czasem.

Szybko dałam się porwać w świat "Niezgodnej" i nie żałuję tego. Uważam, że antyutopia w tym wydaniu jest bardzo dobrze przedstawiona. W tym gatunku jest jeszcze wiele do powiedzenia, a młodziutka Veronica dodała swoje trzy grosze do jego tworzenia. Bohaterowie są ciekawi i różnorodni, chociaż nie zostali też nazbyt dokładnie wykreowani. Niektórym z nich brakowało głębi, ale no cóż i tak pokochałam pana Liczbę z całego serca. <3 Żałuję też, że o tych frakcjach dowiadujemy się tak niewiele! To bardzo ciekawy temat, więc czekam na jego rozwinięcie w kolejnej części, której premiera odbędzie się 1 maja, czyli już za 13 dni! Mam nadzieję, że książka równie szybko wyląduje w Polsce.

Podsumowując, myślę, że "Niezgodna" jest w stanie wykreować swoją własną markę z powodzeniem. Jest to powieść dla wszystkich wielbicieli antyutopii, myślę, że fani "Igrzysk" również się nie zawiodą.

Plusy: Znakomicie przedstawiona antyutopia.
Świetna okładka.

Minusy: "Krwawa ceremonia"...

Ogólna ocena: 9/10. Powrót do góry
A wiadomo coś o premierze drugiego i trzeciego u nas? Bo wg. mnie nie ma nic gorszego niż wydanie tylko pierwszych tomów trylogii (do czego zdolny jest Amber) i pozostawienie czytelników bez dalszych losów bohaterów i/lub zakończenia
Ja mam takie pytanie dla osób, które przeczytały książkę - czy akcja się kręci tylko wokół głównej bohaterki i jej przeżyć, czy zakrawa na większą skalę? W sensie czy jest tam jakiś motyw walki z systemem/rebelii? Powrót do góry
W pewnym sensie, ale dopiero pod koniec książki. Ale raczej w mniejszym stopniu, jak dla mnie.
Właśnie skończyłam czytać Niezgodną, no i cóż, krótko mówiąc zawiodłam się.
Pomysł, jaki miała autorka wymyślając frakcje był dobry, a nawet mogłabym powiedzieć, że świetny. I może właśnie to chwilowe zafascynowanie sprawiło, że na początku książka wydawała mi się niesamowita? Pierwsze rozdziały były ciekawe jednak im dalej tym gorzej. Akcja książki przez większą jej część była przewidywalna i pod jej koniec zaczęła się robić nużąca, choć przyznaję, że chwilami była na prawdę przyjemna i interesująca. Niestety, bohaterowie nie zapadają w pamięć, a śmierć niektórych z nich nie wywołuje żadnych emocji. Ze wszystkich polubiłam jedynie Tris, ale i tutaj tylko w momentach, gdy była brutalna.
"Po Igrzyskach śmierci nadchodzi Niezgodna", "Niezgodna wychodzi poza Igrzyska Śmierci: wartką akcję i niewyczerpaną wyobraźnię dopełnia refleksją nad dojrzewaniem" - jakie to wszystko piękne...i nieprawdziwe. Zależy od gustu, ale jak dla mnie Niezgodna nie jest nawet w połowie tak dobra jak IŚ.
Przy wielu książkach jestem ciekawa ciągu dalszego, lecz w tym wypadku - nie. Mimo wszystko przeczytam, książka nie była na tyle zła, aby porzucać ją po pierwszym tomie. Może następne będą lepsze? Mam nadzieję, że tak. Powrót do góry
Dobrze, jako, że w jakimś cudem udało mi się dokończyć czytanie to mogę teraz szaleć i napisać swoją opinię.
Żeby nie wyjść na samozwańczego krytyka, któremu nigdy nic nie pasuje, zacznę od pozytywów: pomysł z frakcjami - oryginalny, jest to nawet prawdopodobne. Symulacje, które wywołują takie 'realne śnienie', też mi mi się podobały.
Opisy przeżyć wewnętrznych bohaterki były całkiem do rzeczy.
"Romantyczne momenty" nie wiem dlaczego, ale szczególnie scena w pociągu mi się spodobała
Four - ale tylko do momentu, kiedy się dowiedziałam jak naprawdę ma na imię -.- Tobias? No na serio?! Tobias?! Poza tym, jego 'przeszłość' wcale nie wzbudziła we mnie sympatii do niego. Wolę jak bohaterowie stają naprzeciw swym słabościom, ale nie mów hop... Jest jeszcze kolejna książka, może tam się to wydarzy.
Poza Erikiem i Four pozostałe postaci były zwyczajnie płaskie i nudne Wydaje mi się, że było ich po prostu za dużo, dlatego autorka nie skupiła się szczegółowo na żadnej. Z żadną się nie utożsamiłam, żadnej szczerze nie polubiłam/znienawidziłam. No, może Al zwrócił moją uwagę, ale jego zdrada i szybka śmierć sprawiły, że poszedł w moją niepamięć.
Jak dla mnie ta książka jest przykładem tego, że nie należy na siłę pakować zbyt wiele akcji, bo to się po pewnym czasie zaczyna robić nudne/męczące. I tak, większość książki pochłonęłam w dwa dni, a z końcówką nie mogłam sobie poradzić, bo tego po prostu było za dużo! Już pomijam, że było mi szczerze obojętne, kto przeżyje, a kto zginie bo z żadnym z bohaterów się z nie zżyłam.
Pierwszoosobowa narracja, oraz Tris - nie jestem w stanie powiedzieć jaka jest główna bohaterka mimo, że to ona opowiada całą historię. Czy jest zdolna do poświęceń? Odważna? Nieśmiała? Okrutna? Ponura? Wesoła? Rozumiem, że 16 lat, okres dojrzewania, zmieniająca się osobowość....ale Beatrice jest w moim odczuciu nijaka. Brak jej charakteru przez co mnie nudziła.
Zakończenie? Ani tego cliffhanger'em nie nazwę, ani zamknięciem wątków, ani wprowadzeniem do kolejnej części, ani w sumie niczym
Tak po prawdzie, to będzie mi się musiało naprawdę nudzić, żebym sięgnęła po kolejne części.
Zastanawiałam się ostatnio, czy sobie jej nie przeczytać, ale pomyślałam , że najpierw popatrzę an wasze opinie. A tu jednym się podoba, a innym nie. Może kiedyś się za nią wezmę. Bo w wygraną w konkursie u Sophie to ja nie wierzę, ponieważ nigdy nie miałam szczęścia w takich akcjach. Się zobaczy. Powrót do góry
Zawiodłam się na tej książce. Te liczne porównywania do Igrzysk i zachwalania... Według mnie to jedna z gorszych pozycji, jakie czytałam. Już zraziła mnie ta cała "krwawa" ceremonia, a potem to było już tylko gorzej. Była strasznie przewidywalna (Jak tylko była mowa o Cztery to miałam przeczucie, że to właśnie Tobias, o którym gdzieś tam wspomniano), a końcówka mnie trochę zniesmaczyła. Może i okładka była zachęcająca, ale co do treści... Nie bardzo.
Lacie, myślę, że większość osób sięgnęło po tą książkę przez liczne porównania do Igrzysk Śmierci, to było marnym chwytem marketingowym, bo ludzie tylko się wkurzają, że nie dostali tego, co im obiecywano. Co więcej, korzystając już z marketingu, autorka powinna była zrobić takie zakończenie, żeby pomimo uprzedzeń chciało się sięgnąć po kolejną część. Cóż, w moim odczuciu takie nie było. Powrót do góry
Zacząłem ją kilka dni temu, potem przerwałem czytanie ze względu na wyjazd ale teraz znowu zacząłem ją czytać i jest świetna, uwielbiam ją. Bardzo się wciągnąłem!
Przeczytałam Niezgodną dzisiaj w nocy, jak zaczęłam o 22 godzinie tak skończyłam nad ranem, ponieważ nie mogłam się od niej oderwać. Dlaczego? Tak naprawdę to nie do końca wiem dlaczego. Jedna rzecz to na pewno oryginalny pomysł przedstawienia świata. Podział na frakcje, zachowanie, które mają przypisane. Druga, to główna bohaterka. W sumie była to jedyna osoba, którą mogliśmy poznać trochę bliżej i dogłębniej. Tak że czytając o jej rozterkach doskonale ją rozumiałam. Nie miałam żadnego problemu, żeby wyobrazić sobie, że ona to ja. Szkoda tylko, że autorka poświęciła dużo mniej uwagi na pozostałe osoby i ich opis, ponieważ, jak już pisały to już niektóre osoby wcześniej, nie przeżywało się ich losów.
Pierwsza część bardzo mi się podobała, ale myślę, że z drugą będzie trochę gorzej, chociaż mam nadzieję, że się mylę! Wystarczy poczekać do premiery i się o tym przekonać Powrót do góry
Przeczytałam tę pozycję dość późno, zniechęcona przez niektóre opinie oraz porównanie do "Igrzysk...", ale w końcu to zrobiłam i może nawet jestem w mniejszości, ale nie żałuję
Na wstępie zaznaczę, że książka nie sięga poziomu "Igrzysk...". Dla jakiejkolwiek książki jest to ciężkie do spełnienia kryterium, ale czytając "Niezgodną" przeżyłam pozytywne zaskoczenie - choć poziom nie był tak wybitny, to jednak wolę to niż marne próby naśladownictwa. Bohaterka jest dość przystępna, nie prezentuje może wybitnego charakteru, ale odnoszę wrażenie, że to akurat może się zmienić z biegiem historii. Realia zostały ciekawie przedstawione, choć podzielenie całego społeczeństwa na tak zróżnicowane frakcje musiało być karkołomnym zadaniem. To wątek romantyczny był najsłabszy - tonął gdzieś w tle, nie wysuwał się na pierwszy plan. Poza tym szkoda tylko, że postacie drugoplanowe nie zostały opisane dokładniej i bardziej psychologicznie, bo biorąc pod uwagę to wszystko, co się wydarzyło, miały one pewien potencjał.
Miałam o książce nie pisać, bo tak sobie myślałam, że nie ma za bardzo co, ale jak zaczęłam to tak jakoś poszło kilka zdań :

Chyba wszystkim jest wiadomo dlaczego ta książka w ogóle powstała. Na fali popularności „Igrzysk Śmierci” wiele „autorek” postanowiło spróbować swoich sił w temacie dystopijnym, jednym wyszło lepiej innym gorzej, jak poszło pannie Roth? No cóż nie tragicznie, ale niestety niezbyt logicznie.

Po pierwsze i najważniejsze, nie otrzymujemy żadnej genezy powstania ustroju i szczerze? wcale mnie to dziwi. Nie potrafię sobie wyobrazić jak on w ogóle miał powstać, jakie przyświecały mu cele – jak pisałam wyżej brak w tym logiki. Poza tym oddanie władzy Altruistom jest niby sensowne, ale to, że zgodziły się na to inne frakcje już nie. No i tak w wieku 16tu lat każdy przechodzi test predyspozycji który ma zasugerować , gdzie dana osoba powinna przynależeć. Większość dzieciaków trafia tam gdzie została wychowana, to wydaje się jasne – wychowanie wpoiło im pewne cechy. Nie mniej czasami trafiają się osoby która nie pasuje nigdzie i zostają bezfrakcyjnymi, lub można przejawiać cechy kilku frakcji jednocześnie, wtedy jest się Niezgodnym, a bycie Niezgodnym równa się karze śmierci. Niby rozumiem zasady przynależności, najprościej można opisać to tak: jeśli nie potrafisz odnaleźć się nigdzie – jesteś bezfrakcyjny, jeśli potrafisz odnaleźć się w więcej niż jednej jesteś Niezgodny. Dlaczego to drugie jest złe/gorsze ? – bo możesz przykładowo stać się kretem Altruistów w gnieździe Nieustraszonych, hmm no w tym już dostrzegam większą logikę – ale niestety musiałam dojść do niej sama Dla mnie największą „dziurą” są same testy, jaki one maja cel? Skoro ostatecznie możesz wybrać każdą z frakcji i spróbować w niej swych szans?. No chyba, że mają wykazać Niezgodność – ale jak widać niezbyt skutecznie to robią. Ba! jeśli w teście wypadasz typowym Altruisą, ale wybierzesz frakcję Prawość i przejdziesz bezbłędnie ich inicjację, to co wtedy? Czy to nie potwierdza Niezgodności? No właśnie, wiele takich dziwnych przemyśleń spada na człowieka w trakcie lektury – czuć, ze coś nie gra :/

Tris – narratorka - nie ma oczywiście świadomości, że jest coś takiego jak Niezgodność i kiedy okazuje się, że jest jedną z nich, jej życie staje się jednym wielkim oszustwem. Jako, że przejawiała cechy Altruizmu i Nieustraszoności, najłatwiej będzie jej się ukryć w jednej z tych frakcji. Wybiera Nieustraszoność i moim zdaniem trafnie. Sam wybór to jednak nie koniec, aby zostać członkiem nie wystarczy się zgłosić, trzeba jeszcze przejść szereg prób, a testy mają na celu sprawdzenie nie tylko psychicznych predyspozycji, ale też fizycznych. Jakie szanse ma drobna dziewczynka, wychowywana na bezinteresowną chodzącą dobroć? No cóż niezbyt wielkie, do tego musi cały czas trzymać się na baczności i ukrywać swoją niezgodność …

Prócz tego, że nie widzę logiki w podziale na frakcje, nie widzę też logiki w celach które im przyświecają. Nieustraszeni są „odważni” z dziwnych powodów, bo skaczą z dachu, z pędzącego pociągu, bo chodzą nad przepaścią, bo co chwilę ryzykują własne życie. Dla mnie to bardziej cechy głupców a niżeli odważnych. Altruiście są skromni, nie przeglądają się w lustrach, chodzą schodami nie windą itp. itd Być może kiedyś, zaraz po podziale, było zupełnie inaczej, były prawdziwe idee, może kiedyś przynależność do każdej frakcji, znaczyła zupełnie coś innego niż teraz, ale, no właśnie, autorka nie wyjaśniła tego szczegółowo – zostawiła ten temat bardziej w strefie domysłów i wyszło jak wyszło. Frakcje są dziwnymi karykaturami swych nazw.

Bohaterowie: Z nimi było różnie, Tris nie trafiła do grona moich ulubienic, denerwowało mnie to, że zanim coś zrobiła musiała sobie najpierw to przemyśleć, wiele rzeczy sobie wmawiała, tłumiła swój instynkt, a to właśnie momenty kiedy była spontaniczna były najlepsze. Cztery – hmm , udana kreacja – skomplikowany, odważny ale bez przesady, powiedziałabym męski, wierny, z pewną ryską która go zmiękcza, która sprawia, że nie jest ideałem, że wydaje się prawdziwy. Co do reszty raz jest lepiej, raz gorzej. Marcus mnie zaciekawił, podobnie Caleb i Peter, natomiast Will, Tori czy Christina już nie bardzo.
Romans Brak trójkąta to zapewne plus, to że nie pochłania 2/3 treści też, no i jest dość naturalny – podobał mi się.
Wojna – nie dziwię się jej obecności – patrz: brak logiki w systemie. Nie mniej w porównaniu do „Igrzysk Śmierci” widać ogromną przepaść między rolami bohaterek. Katniss jest powodem, sensem i twarzą rewolucji, Tris natomiast odgrywa małą rólkę i spokojnie mógłby ja zastąpić ktokolwiek – no chyba, że się to zmieni. Poza tym nie jest to typowe powstanie - rewolucja, a jedynie walka o władzę, walka między frakcjami – potajemna, podstępna i bezlitosna to muszę przyznać.
Podobieństwa i jednocześnie różnice między „Niezgodną” a „Igrzyskami Śmierci” od razu rzucają się w oczy: podziału „świata” na frakcje tu 5, w Igrzyskach są to dystrykty; wprowadzona rywalizacja między młodzież, w Igrzyskach wiadomo wygrywa jeden, tutaj jest lepiej, więc sprzyja to sojuszom. W Igrzyskach na arenie młodzież walczyła nie tylko ze sobą wzajemnie, ale też z własnymi słabościami – tutaj głównie z tym drugim. Podobny też jest styl narracji, ale Tris daleko do Kotnej, oj daleko. No i manipulacja umysłem – tu autorka poszła bardzo daleko – nie wiem nawet czy nie przesadziła.

No cóż, mimo tych wad które książka niewątpliwie posiada – czyta się ją dobrze. Szybko wciąga w swój świat, akcja jest prędka, choć wątki nieco się powtarzają. Zakończenia się takiego nie spodziewałam, co najlepsze jednocześnie mnie zadowoliło i rozczarowało. Myślę, że po kontynuację sięgnę i to dość prędko, bo obawiam się, że treść tej części może mi szybko ulecieć z głowy. Mam nadzieje, że autorka rozpisze się bardziej na temat samego ustroju, że bohaterowie nadal będą się rozwijać, no i że nie dołoży trzeciego do pary

Czy polecam? Mnie książka nie powaliła na kolana. Czytała się dobrze, ale historia sama w sobie nie ma niczego co by ją wyróżniało. To jedna z tych "szybkich": szybko się czyta i szybko się o niej zapomni. No chyba, że tom drugi zmieni moje zdanie, jeśli tak będzie - nie omieszkam tego dopisać.

6,5/10 Powrót do góry
Wahałam się nad przeczytaniem tej książki, bo niby się podoba, ale tą nielogicznością to mnie Mulka zraziłaś, pchać się do czytania więc nie będę
Agnnes tak to jest z tymi antyutopiami/dystopiami , muszą być albo świetnie napisane aby człowiek nie przykuwał tak uwagi do mankamentów, albo muszą być bardzo dobrze przemyślane. Na serio, nie wiem jakie cele przyświecały temu akurat podziałowi, w Igrzyskach sprawa jest jasna każdy dystrykt odpowiada za coś, tutaj niby też ale jakieś to wszystko chaotyczne - no i ta Niezgodność - nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że wszyscy są Niezgodni, jedni po prostu bardziej inni mniej. Nie wiem może ja za bardzo wszystko rozkładam na atomy zamiast cieszyć się lekturą
Ale ... byłam przed chwilą w księgarni i wyszłam min ze "Zbuntowaną" "Niezgodna" nie skończyła się jakimś naciąganym cliffhangerem, nic z tych rzeczy - po prostu przeczytałam recenzję Cass i obiecuje ona więcej informacji o systemie właśnie - kto wie, może po niej zmienię zdanie - bo jakiś tam potencjał jest, no i napisana jest przyjemnie. Powrót do góry
Pierwsze wrażenie - dobre. W sumie pomysł mi się spodobał i nie zauważyłam żadnego podobieństwa do popularnych ostatnio Igrzysk Śmierci. Bo te frakcje ani nie odpowiadały dystryktom... ani nic. No cóż... tak czy siak zaczęło być fajnie, wesoło, ogólnie cud, miód i orzeszki.
Ale co potem?
Kiedy się już tym przespałam to doszłam do podobnego wniosku jak MUlka. Kwestia Niezgodności zdecydowanie niedopracowana. I no właśnie... jak ktoś pasuje od Serdeczności, a wybierze Nieustraszoność? Na pewno zdarzały się takie wypadki... i co, jeśli przejdzie próby? No właśnie. Trochę mnie to strofowało. Co prawda ogólny pomysł wydawał się całkiem ciekawy, naprawdę, ma coś w sobie i myślę, że można było go bardzo dobrze wykorzystać, ale odniosłam wrażenie, że autorka nie sprostała temu zadaniu. Co do bohaterów...
Jako, że zawsze jestem dziwna i nierozumna uwielbiam tych bohaterów, którzy dla innych są niewidzialni lub obojętni. Tutaj polubiłam Willa, ale i tak cały zarys zrobił na mnie niewielkie wrażenie. Prawdą jest, że Cztery należy do ciekawych bohaterów, ale wybaczcie... nie kręci mnie i tyle. Jakoś nie poczułam tego... czegoś, jak czytałam książkę. Nie przeżyłam ich chwil tak samo jak chwile Gale'a i Katniss... ale to już chyba kwestia gustu.

Polecam - w wolnych chwilach można sięgnąć po coś lekkiego, naprawdę lekkiego.
Ja osobiście po drugą część nie sięgnę. Boję się i nie chcę sobie zepsuć wizji.
A wiec przeczytalam dokladnie to skonczylam 5min temu. Czytalam z rzedu trzy cz igrzysk smierci,mpotem enklawe a. Teraz niezgodna. Ta ksiazka najbardziej przypadla mi do gustu chociaz wszystkie byly dobre. Duzo sie dzieje, caly pomysl jest ciekawy. chociaz na poczatku nie bylam na nia jakos specjalnie napalona to nie zaluje. Swietna i przyjemna ksiazka. Pod kilkoma wzgledami przypomina igrzyska, ale jednak mi to nie przeszkadza bo sama akcja miala co innego na celu. za to sprawy polityki mnie sklaniaja do tego porownania i miejsce jakie zajmuje bohaterka. Co jakis czas sa mody na rozne typy ksiazek, wampiry, wilkolaki, mitologia. chyba to mi najbardziej przypada do gustu bo opisuje rzeczywistosc i jest czyms moze nie nowym ale nowszym. Zaloze sie ze powstanie wiecej ksiazek o tej tematyce, a ja je przeczytam Powrót do góry
Chciałam przeczytać, ale teraz nie wiem czy jest sens się za to brać. Pewnie nie.
Z ciekawości spróbuję. Powrót do góry
Przeczytałam "Niezgodną" oraz 2 cz.,"Zbuntowaną" i z czystym sumieniem polecam. Mi osobiście książki bardzo się podobały, może nie należą do moich najulubieńszych pozycji, ale uważam, że warto było. Po pierwsze zafascynował mnie pomysł z frakcjami, społeczeństwo jest dobrze opisane, robi wrażenie. Bohaterowie, wg mnie nie zjednują sobie od razu sympatii, ale przecież o to chodzi. Ważne, że są ciekawi, a Tris polubiłam znacznie bardziej niż Katniss z "Igrzysk..." Podoba mi się też styl pisania. Nie znam się na tym, ale wydał mi się bardzo prosty, surowy, trochę chaotyczny, bez wzniosłych zdań i całego tego ozdobnictwa. Bardzo dobrze oddawał to, co dzieje się w głowie Tris. To było takie jakieś prawdziwe, mniej podkoloryzowane. Super. Akcja była może trochę przewidywalna, ale nie nudziła. Oczywiście, książki mają też swoje minusy, ale ogólnie- polecam.
Książka mi się bardzo podobała. Przeczytałam ją bardzo szybko i byłam rozczarowana, że już się skończyła . Zakończenie jakoś szczególnie mnie zadowoliło, ale, że książka mi się ogólnie spodobała, to postanowiłam przeczytać drugą część. Tris polubiłam (tak to już bywa, że w większości książek lubię głównych bohaterów), a Tobias/Cztery - boski <3 ! Podoba mi się pomysł z podziałem na frakcję i przedstawienie Nieustraszoności. Ciekawie wygląda też nowicjat. Książka bardzo dobra wg mnie .
Na początku byłam nastawiona trochę negatywnie, ale książka okazała się interesująca. Pokazuje że w życiu trzeba dokonywać wyborów (tak naprawdę codziennie), o pokonywaniu własnych słabości by móc być tam, gdzie się chce być. Jest też wątek pierwszej bliskości, zalążku miłości.
Autorka w ciekawy sposób opisała nie tylko Triss, ale też resztę bohaterów (Cztery, Petera, Ala). Ukazała, że wchodzenie w dorosłość oznaczać może opuszczenie rodzinnego domu, "frakcja ponad krwią" staje się tym nowym domem, ale ta fascynacja może drogo kosztować. Myślę, że "Niezgodną" warto przeczytać, pomimo dużej dozy elementów sci-fi (za którymi można nie przepadać tak jak ja), czytelnik dostrzeże w tej książki elementy nam znane z codziennego świata. Powrót do góry
„Niezgodna„ mi się podobała, bardzo szybko ją przeczytałam . Autorka stworzyła interesujący świat podzielony na frakcje, gdzie każda z nich reprezentuje inne wartości oraz problem niezgodności, który nie powinien mieć miejsca w tym świecie w żadnej frakcji. Polubiłam główną bohaterkę Tris chociaż trochę mnie irytowała tym, że tu potrafiła się rozryczeć, a tu zezłości komuś przywalić. Cztery też polubiłam , od początku domyślałam się kim może być, innych też Christinę, Uriaha, Willa Czy Tris naprawdę musiała od razu strzelić mu w głowę? Przecież mogła go jakoś obezwładnić, a nie od razu zabijać, szkoda go
Mam nadzieję, ze niedługo uda mi się przeczytać kolejny tom bo jestem ciekawa co po tych wszystkich wydarzeniach się będzie działo.
O książce usłyszałam już dawno temu. Zwróciłam uwagę na okładkę i hasło porównujące do Igrzysk Śmierci. Dodałam książkę do listy "do przeczytania" i skierowałam się ku innym pozycjom. Córka po przeczytaniu Niezgodnej była całkowicie oczarowana, natychmiast sięgnęła po drugi tom. Od tego czasu codziennie zasypuje mnie nowinkami dotyczącymi ekranizacji. Stwierdziłam, że czas już w końcu przeczytać tą pozycję, żeby córka mogła o niej prowadzić ze mną rozmowę a nie jednostronny monolog

Bohaterowie książki żyją w świecie podzielonym na pięć frakcji - Altruizm(Bezinteresowność), Nieustraszoność(Odwaga), Erudycja(Inteligencja), Prawość(Uczciwość) i Serdeczność(Życzliwość). W wieku 16 lat przechodzą test predyspozycji i dokonują wyboru frakcji. Ci którzy nie pasują do żadnej są bezfrakcyjny i żyją na marginesie społeczeństwa, natomiast ci, którzy pasują do kilku są niezgodni i muszą zostać wyeliminowani.

Altruistka Beatrice porzuca swoją frakcję i wstępuje w szeregi Nieustraszonych. Czeka ją ciężki trening i współzawodnictwo. Poznaje co to przyjaźń i miłość. Musi zmierzyć się ze swoim strachem jak i nieżyczliwością niektórych nowicjuszy.
Ale to nie wszystko. Pewna Frakcja wszczyna konflikt, który prowadzi do masowej rzezi. I wszystko nie jest już takie na jakie zanosiło się w trakcie czytania.

Uwielbiam bohaterów. Tris i Cztery, jak i Willa, Ala i Christine i jeszcze chłopak na U od Nieustraszonych. Tożsamość Cztery jest oczywista. Ciągnęło mnie do niego tak jak Tris. Wyczekiwałam na sceny z ich udziałem. Wątek Ala mnie zaskoczył, nie sądziłam, że tak się to potoczy. Przebieg nowicjatu jest szokujący, ale pod koniec już wiadomo dlaczego jest taki a nie inny. Pokój strachu wymyślony genialnie. Dobrze, że nie istnieje naprawdę

Ten, kto uwielbia Dary Anioła, Igrzyska Śmierci czy Trylogie Czasu na pewno również zachwyci się Niezgodną. Powrót do góry
By stłumić w sobie strach...

„Tłumię strach. Kiedy podejmuję decyzję, udaję, że on nie istnieje.”

Przyszłość od zawsze fascynuję, ludzie chcą wiedzieć, co będzie dalej, jak potoczy się ich życie, co będzie się działa za sto, za milion lat. Wciąż dociekamy, szukamy prawdy. Również autorzy prześcigają się w swoich wizjach przyszłości. Najczęściej są to straszne, makabryczne obrazy lub światy, w których nikt nie chciałby się znaleźć. Przechwalą skończyłam nową antyutopijną trylogię Veronici Roth pt. „Niezgodna”. Jakie są moje wrażenia?

„Testy wcale nie muszą zmieniać naszych wyborów.”

Beatrice kończy szesnaście lat, niedługo będzie musiała zdecydować jaką drogę obierzę w życiu. Jej świat dzieli się na frakcje, a ona sama pochodzi z Altruizmu, czyli bezinteresowności. Dziewczyna czuję jednak, że tu nie pasuję. Dzień, w którym ma przejść test przynależności jest dla niej bardzo stresujący. Jednak sprawdzian nie dał jednoznacznych wyników. A to nie powinno się stać. Czy Beatrice podejmie dobrą decyzję? Czy zaufa swojej intuicji?

„Frakcja ponad krwią”

My, wy, oni...
Świat wykreowany przez panią Veronicę Roth nie różni się wiele od naszego, choć mogę się mylić, gdyż jego opisów było naprawdę niewiele. Autorka w większej mierze skupiała się na podziałach, które powstały w społeczeństwie. Ludzie ze względu na charakter zostają przydzieleni do odpowiednich frakcji. Każda z nich zajmuję się czymś innym i ma inne priorytety. Zacznę od frakcji, w której wyrastała główna bohaterka. Altruizm(czyli bezinteresowność) to gruba, która najbardziej ceni właśnie potrzeby innych i przekłada je nad własne. Są szykanowani i uważani za Sztywniaków. Poznajemy również Erudycję (czyli inteligencję), Prawość (czyli uczciwość), serdeczność (czyli życzliwość).

„Jestem Niezgodna. I nie można mnie kontrolować.”

Być ponad strachem
Opis z tyłu na okładce książki zdradził, że główna bohaterka przeniosła się do Nieustraszoności (czyli odwagi). Dzięki temu właśnie jej przedstawicieli i zasady poznajemy najlepiej. Można powiedzieć, że panuję tam zasada, że nie ma zasad. Kandydaci, by dostać się do tej drużyny muszą pokazać, że potrafią wiele zdziałać i że są gotowi na wszystko. Są poddawani ciężkim i wyczerpującym testom, które mają sprawdzić ich odwagę. Niekiedy wydawało mi się, że coś w tych zasadach nie gra. Odwaga była często mylona z brawurą i niedbałością o własne życie. Myślę, że pisarka dzięki temu mogła nam pokazać, że zmiany są potrzebne, jednak nie w takim stopniu, jaki miał nadejść...

„Ci, którzy chcą władzy i ją osiągają, żyją w ciągłym strachu, że ją stracą.”

Niedopasowani
Wspomniałam już o wszystkich podziałach społeczeństwa, jednak co myśleliście może, co dzieje się z ludźmi, którzy mają cechy należące do kilku grup lub w ogólnie do żadnej z nich nie pasuję? Ostatnia propozycja nie jest aż tak straszna, jednak przez nią zostaje się wydalonym z życia, staje się bezwartościowym bezfrakcyjnym i nie ma się praktycznie żadnych praw. Sprawy układają się jednak dużo gorzej, gdy masz w sobie wiele cech, wtedy stajesz się niezgodny i nie ma dla Ciebie miejsca w społeczeństwie.

„Odważny nigdy się nie poddaje.”

Przejdę teraz do bohaterów, nie jest ich w sumie tak wielu. Lepiej poznajemy niewiele osób. Początkowo mamy większy kontakt z rodziną głównej postaci, jednak to niedługo się zmienia. Trafiamy do frakcji Odwagi, a tam Beatrice, która przyjmuję imię Tris cały czas zmienia przyjaciół. Tak jak ona myliłam się w ich uczuciach do niej, trochę to było zagmatwane i dziwne. W końcu nikogo nie poznałam w pełni, poza główną bohaterką i jeszcze jedną osobą...

„Odważny uznaje siłę innych”

Tylko cztery
Mowa tu o Czwórce, chłopak tajemniczy i skryty. Jego tajemnica była dla mnie łatwa do odkrycia, jednak w sumie nie dziwiłam się, że pisarka nie chciała tego zdradzać od początku. Wiedziałam też już od samego początku, ze to właśnie jego i Tris coś połączy. Dużym plusem dla mnie jest to, że mimo ich związku chłopak się nie zmienił, co niestety dość często się dzieje, gdy czytam jakieś ksiązki z wątkiem romantycznych. Chłopak z ciekawego staje się nudny i ślepo mknie za ukochaną. Nie tu sprawa ma się ciekawiej i naprawdę go polubiłam.

„Powinniśmy myśleć o naszej rodzinie. (...) Ale musimy też myśleć o sobie.”

Pytania bez odpowiedzi
Zakończenie książki po przeczytaniu prawie całej książki jakoś mnie nie zaskoczyło, było dość przewidywalne. Jednak było jednocześnie ciekawe, bo jeszcze się z niczym podobnym nie spotkałam, no może raz. Sama końcówka wnosi trochę pytań, a najważniejszym z nich jest, jak to się skończy? Jest to trylogia, w bibliotece widziałam drugą część, więc postaram się za nia niedługo zabrać, jednak nie będę się śpieszyć, bo kolejna część jeszcze nie wydana.

„Ludzie nie potrafią długo znosić pustki.”

Zła reklama
Chciałabym też zwrócić uwagę na okładkę. Jej część graficzna, czyli ten ognisty okrąg i rozmieszczenie napisów mnie przekonuję, jednak jest minus i to dla mnie duży. Kompletnie nie podoba mi się to, że wydawnictwo wkleiło tyle „zachęcaczy”. Nawet na pierwszej stronie są twa teksty, które porównują książkę do nie kwestowanego hitu „Igrzysk śmierci”. Tamta trylogia bardzo mi się spodobała, ale to porównywanie do bestsellerów już mnie męczy. Moim zdaniem to jedynie żerowanie, mnie jakoś szczególnie by nie zachęciło, gdyby nie spodobał mi się opis i tematyka. Do tego całą tylnia część to fragmenty recenzji i zachwalania, ile to książka zdobyła nagród. Nie podoba mi się to.

„Ci, którzy potępili tchórzostwo, są Nieustraszonymi.”

Podsumowując, książka bardzo mnie zainteresowała i tematycznie wpasowała się w moje ulubione schematy. Było w niej naprawdę sporo akcji, spotkałam kilka ciekawych postaci, a do tego wielkim plusem jest sam pomysł. Jedyne, co mnie szczególnie odrzuca to wspomniane wcześniej reklamy na okładce, nie znoszę ich. Książkę na pewno będę miło wspominać, choc nie oczarowała mnie tak jak „Igrzyska...”, może gdybym sięgnęła po nią wcześniej. Teraz pozostaje mi wypożyczyć kolejny tom trylogii i wyczekiwać ekranizacji, ciekawi mnie jak to wszystko im wyjdzie.
Ocena: bardzo dobra
Pojawił się fragment zwiastunu
Na szczęście zapowiada się lepiej niż w przypadku premiery trailera AW

http://pagetopremiere.com/2013/08/watch-our-epic-first-look-sneak-peek-of-divergent/ Powrót do góry
U mnie z książkami jest tak że jak początek zaskoczy to i reszta książki będzie ok.
No i potwierdziło się to moje "zboczenie" książka jest dobra i wciągała jak bagno.
Nawet nie czuć było że główna bohaterka to 16 letnia nastolatka(duży plus za to).
Niezgodna w moim rankingu stoi wyżej jak Delirium które też czytane było niemal równolegle.
Świetna książka. Dużo, naprawdę dużo akcji i zero nudy. Zauroczenie powstające bardzo wolno pomiędzy Tris a Cztery jest urocze i takie ładne
Podobało mi się, że główna bohaterka była taka odważna i zawsze umiała wykrzesać z siebie siłę, nawet, gdy leżała skopana na ziemi
Końcówka książki jest bardzo emocjonująca i wciągająca. Jestem zachwycona Niezgodną i z wielką chęcią sięgnę po Zbuntowaną jak tylko będę w bibliotece.

Denerwowało mnie tylko jedno, chociaż później przyzwyczaiłam się do tego. Mianowicie: po co Nieustraszeni skakali do tych pociągów.? Jezu, nie mogli już jak normalni ludzie wejść do niego, tylko jak jakieś małpiszony wskakiwać. Ja wiem, że im chodziło o ryzyko, odwagę itepe, itede, ale to było takie durne, że normalnie nie wiem. Powrót do góry
5 marca ukaże się wznowienie z okładką filmową
ooo szkoda, ze nie poczekałam z kupnem i miałabym taką fajną okładkę ale cóż, ta pierwsza też zła nie jest.
Książka bardzo mi się podobała. Ciekawa, Tris była fajna i nie irytująca. Ale najbardziej podobał mi się motyw tej miłości Cztery i Tris. Nie była taka "od razu" od pierwszego spojrzenia, tylko wszystko tak fajnie i ciekawie się rozwijało. Podobała mi się nawet bardziej niż druga część. Powrót do góry
Okładka filmowa:


haha jeszcze w kinie nie było a już przebój ehh bardzo optymistyczne wydawnictwo Powrót do góry
No więc...ogolnie o książce słyszałam jak wyszła, gdzieś tam zawsze się przewijała i myślałam sobie czasem, że może kiedyś ją przeczytam. I potem zobaczyłam zwiastun filmu i pomyślałam, że może to 'kiedyś' będzie nieco szybciej, a im bliżej premiery tym chciałam zapoznać się z książką coraz bardziej.
I znalazłam książkę, której szukałam. Ostatnio mam dość burzliwy i stresujący okres i mało co potrafi odciągnąć moje myśli od pewnych spraw - 'Niezgodna' potrafiła. Pochłonęła mnie ta książka, czytałam ją w tramwaju, w łóżku do późnych godzin nocnych czy ucząc się do kolokwium. Każdy moment chciałam wykorzystać, żeby poznać dalszą część historii. Co więcej...czytanie wywołało u mnie entuzjazm i euforię, o których nieco zapomniałam, dała mi to uczucie radości z samego czytania, nawet jak wydarzenia w książce wcale nie były powodem do radości.
Co mi się tak spodobało w tej książce? Chyba bohaterowie. Naprawdę polubiłam Tris, byłam ciekawa jej sposobu patrzenia na świat, odczuwałam jej ból jak swój i naprawdę się do niej przywiązałam. No i Cztery... miał w sobie to COŚ, co kocham w ksiązkowych facetach, przyprawiał czasem o dreszcze. Dodatkowo masa bohaterów drugoplanowych, których polubiłam, a także takich których nie, ale wzbudzali we mnie ciekawość, a to ogromny plus.
Dodatkowo- strasznie podoba mi się świat stworzony przez autorkę. 5 frakcji, w wieku 16 lat wybierasz jedną z nich, każda cechuje się położeniem nacisku na inne wartości. Dla mnie najciekawszymi frakcjami byli nieustraszeni i erudyci, ale ogólnie cały świat mnie ciekawił i strasznie chciałabym się dowiedzieć więcej o genezie jego powstania. Podobał mi się też okres nowicjatu podzielony na 3 etapy w przypadku frakcji Tris. Dodatkowo akcja była fajnie wyważona, nie było jej za dużo, ale stopniowo coraz więcej się działo, jednak nie było momentów, żebym się nudziła
Podobało mi się, że autorka nie owijała w bawełnę i potrafiła pokazywać brutalne sceny, uśmiercać bohaterów. I że pokazała, że nie wszystko jest czarno-białe, a nawet najbardziej szlachetne cechy czasem mogą przerodzić się w coś złego i niebezpiecznego. Ogólnie jestem pod wielkim wrażeniem autorki, która pisze świetnie i miała naprawdę fajny pomysł, a książkę wydała będąc w moim obecnym wieku! Propsy!
Naprawdę brakowało mi takich książek, i serio jestem bardzo zadowolona i moje oczekiwania zostały spełnione. Jutro biorę się za 'Zbuntowaną', bo dziś już pora spać

Ale polecam z całego serca, dla mnie bomba !
Nie mogę się doczekać filmu <3!

Ocena: 9/10

A co do wyskakiwania z pociągów ... bardziej nie rozumiem po chuja jeździł xD? I gdzie, i kto nim kierował i czemu się nie zatrzymywał? To dla mnie większa tajemnica No ale w każdym razie odwaga i adrenalina były kluczową cechą u nieustraszonych, więc to chodziło- żeby na każdym kroku jakoś ryzykować, czuć przyspieszony puls. Tak jak altruiści byli nudni i głupi, w sensie no bezinteresowni to nieustraszeni- nieco szaleni przez swój głód emocji. To akurat komletnie mnie nie denerwowało, dziwne by było jakby sobie tylko łazili albo jechali autem Takie za spokojne na nich, jednak skok do rozpędzonego pociągu to jest to
Zuza kto kierował pociągami dowiesz się z drugiego tomu
Ale nie uważam by altruiści byli głupi. Dla nich to było normalne i piękne na swój sposób co robią. Choć trochę za bardzo skrajnie przedstawieni są w tej książce jak dla mnie. Bo żeby nie móc się przykładowo odezwać przy stole, zadać matce czy ojcu pytanie, przytulić się, albo nawet nie upiec dziecku jakiegoś najzwyklejszego placka na urodziny? nieee tu było zdeka spore przegięcie jak dla mnie. Powrót do góry
Ok, to czekam, bo bardzo mnie to denerwowało w pierwszej części z tym pociągiem

No właśnie dla mnie te przegięcia są głupie, wiadomo, że wszystkie frakcje były skrajnościami, ale altruizm to ostatnia frakcja do której mogłabym przynależeć, bo kompletnie jej nie kupuję.
Niestety po książkę sięgnęłam dopiero po obejrzeniu filmu. Przeczytałam w jeden dzień i od razu zabrałam się za 2 część
Ogromnie mi się podoba cały pomysł frakcji i Niezgodnych, uwielbiam Cztery i (trochę mniej) Tris (gólnie to jak dla mnie w książce mógłby się przewijać tylko Cztery i od czasu do czasu jakieś tam inne postacie i byłabym wniebowzięta )
Wiem, że to żadne arcydzieło literatury, ale kochaaaam antyutopie i ta historia szturmem zdobyła moje serce. Wartka akcja, cudowna przemiana bohaterki, wiele zaskoczeń, miłość, przyjaźń, poświęcenie, obalanie stereotypów - polecam wszystkim Powrót do góry
Wczoraj skończyłem książkę. Od jakiegoś czasu planuję wybrać się do kina na film i uznałem, że przed tym trzeba jednak przeczytać "Niezgodną".

Szczerze mówiąc, czuję się lekko rozczarowany. Sam pomysł tego podziału wydaje mi się strasznie sztuczny. Już dzielenie na podstawie cech jest dziwne. Do tego hasło "frakcja ponad krwią". Aż nie wiem, jak skomentować to wszystko. Przecież większość ludzi wykazuje minimum dwie z tych pięciu cech. No i po co oddzielać ich aż tak bardzo od siebie? Jedni nie mogą pracować z drugimi? Dziwne, że ten podział utrzymał się aż tak długo. Tym bardziej, że wszystkie frakcje odeszły zdecydowanie zbyt daleko od swoich ideałów zapisanych w Manifestach. Dziwne tylko, że tak mało osób się temu sprzeciwiało.

Sam nowicjat u Nieustraszonych był dość ciekawy. Tylko od drugiego etapu. Mierzenie się z koszmarami było naprawdę ciekawe. Ale przeraża mnie taki totalny brak szacunku dla życia. I przyzwolenie na takie zachowanie jak to, co pokazywał Peter. Najlepiej było go zostawić i niech powybija ich wszystkich

Wątek romansowy również jakiś taki przerysowany. I momentami za bardzo wychodzący na pierwszy plan. Już miałem nadzieję, że zacznie się coś dziać między frakcjami, to Tris musiała lecieć do Tobiasa i zacząć się całować. Tak samo pod koniec "każda sekunda czekania, to więcej martwych Altruistów", więc przytulajmy się i całujmy. Co tam.
Swoją drogą była dość głupia, że nie domyśliła się wcześniej, że to on jest synem Marcusa.

Czyta się to naprawdę lekko, mam też kupioną drugą część, którą nawet zacząłem już czytać. Mimo wszystko jestem rozczarowany, spodziewałem się czegoś znacznie lepszego. Pewnie trochę przesadzam. Ale może po prostu nie jestem już nastolatką i to dlatego
Zła jestem na siebie, bo „Niezgodna” podobała mi się niesamowicie. Zła, bo absurdów, głupot i niejasności w „Niezgodnej” jest co niemiara. Czytałam jednak z wypiekami na twarzy, a wszystko co złe, nie miało znaczenia.

I od tego, co złe zacznę, choć tak naprawdę to jak walenie grochem o ścianę; niech sobie będzie głupie i bez sensu, książka nadal jest świetna. Ale napisać muszę, no bo kurczę blade!

Po pierwsze: świat, w którym żyje Beatrice. Co to w ogóle jest?! Autorka przedstawia nam stan zastany, nie wyjaśnia genezy, nie tłumaczy skąd taki, a nie inny ustrój i nie informuje co dzieje się z resztą świata (wszak ta podzielona na frakcje społeczność jest malutka!). Gdzie szerszy kontekst?! Taka kompletna ignorancja podstaw świata przedstawionego całkowicie detronizuje dla mnie powieść jak antyutopię (dystopię? zwał jak zwał). Na dodatek w tym całym podziale na frakcje widzę ziejący rozpaczą brak pomysłu i konceptu. Roth na fali popularności gatunku myśli: „napiszę antyutopię” i Roth antyutopię pisze, na siłę wymyślając jakiś tam jej wewnętrzny schemat. Cały opisany w „Niezgodnej” ustrój to dla mnie kompletnie nielogiczny i bezsensowny absurd. Głupota sięgająca tak wysoko, że zakrawająca wręcz na groteskę (bynajmniej niezamierzoną).
Pięć frakcji (czemu takie , a nie inne, to w ogóle oddzielny temat do dyskusji), a w każdej z nich ludzie o – przynajmniej z założenia – identycznych cechach charakteru i którzy zachowują się tak samo. Czy to nie trochę naiwne, że sam fakt przynależności do grupy społecznej determinuje ludzkie zachowania i upodobania? Na dodatek same zachowania, które są niejako atrybutami frakcji są niesamowicie głupie. No bo dlaczego tylko Prawi palą papierosy, a wyrazem odwagi Nieustraszonych są kolczyki (!), wskakiwanie do jadącego pociągu i szalony „akt dzikości” (tak, tak! strona 41!), czyli zbieganie ze schodów. Uuu! Jacy dzicy i odważni! Palmface pełną gębą.
Konsekwencją tej naiwnej i niedopracowanej konstrukcji świata przedstawionego było u mnie ciągłe poczucie, że wszystkie przedstawione w powieści wydarzenia nie miały większego znaczenia. Jest jakiś konflikt, jakiś skorumpowany i niezrównoważony dowódca, ale ze względu na umiejscowienie tego w stosunkowo małej społeczności, nie postrzegałam tej sytuacji jako bardzo niebezpiecznej. Również Tris pełni w tym wszystkim tak naprawdę marginalną rolę; Niezgodnych jest sporo, ona nie jest jakąś wyjątkową indywidualnością, nie jest ważna, nie musi ratować całego świata, bo tego całego świata tu nie ma. Może, gdyby pokazać frakcyjną społeczność w kontekście całej ludzkości (o ile taka jeszcze w ogóle istnieje), to opisane wydarzenia nabrałyby większego sensu i znaczenia.
Na dodatek, jak na antyutopijne warunki, sytuacja opisana w „Niezgodnej” jest dość łagodna. W świecie Tris nie zaszły jakieś nieodwracalne zmiany ekologiczne, technologiczne, czy kulturowe; to w zasadzie świat taki, jaki znamy i właśnie dlatego te całe frakcje nie pasują tam jeszcze bardziej. Spodziewałam się czegoś poważniejszego; jakiegoś tragizmu w tej nowej rzeczywistości.

Jest jednak tak, jak wspomniałam – dziwna rzecz dzieje się podczas lektury tej książki i to całe jej zło okazuje się nie mieć znaczenia. Zazwyczaj jestem bardzo wyczulona na wszelkie nieścisłości i tego typu marne pomysły, które nie pozwalają mi cieszyć się całą resztą, nawet jeśli nie jest zła. A tu proszę! Głupot bez liku, milion rzeczy do skrytykowania, a ja nie spałam, bo koniecznie musiałam czytać „Niezgodną”. To z pewnością zasługa świetnej, nienużącej i w wielu miejscach zaskakującej akcji. Cała historia jest dosyć oryginalna, pojawia się sporo elementów, których nie było nigdzie wcześniej, a zakończenie (i nie tylko) trzyma w napięciu. Wielką zaletą są opisy brutalnych sytuacji, a także fakt, że autorka nie boi się uśmiercać swoich bohaterów. I to w pierwszym tomie! Rzecz naprawdę rzadka!
Wspaniali bohaterowie! Tris – odważna, silna i bynajmniej niejęcząca. W całej powieści nie było chyba ani jednego momentu, w którym poczułabym choć cień irytacji w stosunku do głównej bohaterki, a już samo to zasługuje na pochwałę, bo każdy przecież dobrze wie, jak bardzo wkurzające potrafią być te nieszczęsne główne bohaterki. Tris jest super! Jeszcze lepszy jest Cztery. O rany! Tak świetnego faceta dawno, dawno, dawno moje oczy w żadnej powieści nie widziały! Ciekawa, skomplikowana postać, swoją drogą. I jeszcze romans! Bo tak (spoiler alert!), romans będzie. Zupełnie naturalny, bez cienia sztuczności, wybitnie nietrójkątny, z rodzaju tych, do których buzia sama się śmieje. Chemia między Tris i Cztery powala!
Do tego świetny styl, świetne pióro. U tak młodej, debiutującej autorki!

„Niezgodna” – zgodnie z przewidywaniami, a wbrew zapewnieniom wydawcy – nie ma nic wspólnego z „Igrzyskami śmierci”. Jako zaprawieni w bojach, doświadczeni czytelnicy oczywiście nie bierzemy sobie do serca podobnych zapewnień, niemniej każde kolejne tego typu porównanie irytuje bardzo. Cała zresztą okładkowa promocja powieści leży i prosi o wybaczenie, co w sumie nie powinno dziwić, jako że przygotowało ją wydawnictwo Amber. Jak zwykle popłynęli także z opisem na skrzydełku, który (znowu jak zwykle) niewiele ma wspólnego z faktyczną treścią. Po skończonej lekturze oko cieszy przede wszystkim obiecywana „krwawa ceremonia”.

Dobrze się czyta tę głupią „Niezgodną” i naprawdę z wielką radością zabiorę się dziś jeszcze za tom drugi. Ale boli mnie niezmiernie, że tak dobry pomysł na rozwinięcie akcji połączony został z tak złym, a w zasadzie z zupełnie żadnym pomysłem na przedstawienie świata, który w antyutopii powinien być najważniejszy. Szkoda, naprawdę wielka szkoda, bo wydaje mi się, że można było. Tu gorąco liczę na kolejne tomy, bo póki co wszystko to zmierza donikąd.

Tak nawiasem mówiąc, to największy palmface zarobiłam nawet nie przy tych rozpędzonych pociągach, ale przy podziękowaniach, kiedy to autorka pomiędzy agentkę, redaktorkę, drukarnię i specjalistów od reklamy wplątała też „Dziękuję Ci, Boże, za Twojego Syna”. Nazwijcie mnie heretyczną bezbożnicą, no ale ja pierdolę!

P.S. Ciekawa jestem okropnie filmu, mam nadzieję, że niedługo dobra wersja wyląduje na torrentach. Powrót do góry
Silje miałam ideeentyczne wrażenia po Niezgodnej podobała mi się, fajnie się czytało, ale sprawiała wrażenie głupiej.
Powiem Ci że sporo wyjaśniło się w części drugiej - jeśli chodzi o frakcje ... już nie pamiętam szczegółów (co niezbyt dobrze świadczy), ale coś tam się powyjaśniało.
Teraz czekam na ostatnią, ale nie mam weny do jej czytania - bo zostałam porażone wielkim spoilerem :/
i tak na marginesie, nie mogę się doczekać Twojej opinii o dwójce
Ja mam własnie tak z tą książką, że uwielbiam ją i zajebiście mi się ją czytało, mimo że zdaje sobie sprawy z niedociągnięć itd, ale kompletnie na nie nie zwracam uwagi
MUlka ja też się zacięłam i ciągle trójki nie przeczytałam Powrót do góry

Tak nawiasem mówiąc, to największy palmface zarobiłam nawet nie przy tych rozpędzonych pociągach, ale przy podziękowaniach, kiedy to autorka pomiędzy agentkę, redaktorkę, drukarnię i specjalistów od reklamy wplątała też „Dziękuję Ci, Boże, za Twojego Syna”. Nazwijcie mnie heretyczną bezbożnicą, no ale ja pierdolę!

Haha, też zwróciłam na to uwagę pozostawię bez komentarza
Nawet nie wiedziałam, że tak napisała. Nigdy nie czytam podziękowań. Nie chce mi się Powrót do góry
Nie zachwyciła mnie - choć pomysł jest niczego sobie, czegoś mi tu zabrakło. Tom pierwszy jeszcze jako tako się czytało, ale potem było coraz gorzej. Trochę kojarzyło mi się to z "Delirium", ale to drugie zdecydowanie wygrywa.