Lament - Maggie Stiefvater

Utalentowaną szesnastoletnią harfistkę, Deirdre Monghan, która regularnie grywa na konkursach i różnych imprezach, dręczy niepokojący rodzaj tremy przed publicznymi występami. Ataki strachu paraliżują ją do tego stopnia, że czas tuż przed występem spędza najczęściej w toalecie. Prawda, że to kiepski sposób na rozpoczęcie romansu? A jednak…
Kiedy Deirdre przed jednym z festiwali ponownie nie może opanować swego lęku, z pomocą przychodzi jej tajemniczy chłopak Luke Dillon. Niespodziewanie Luke proponuje jej występ na scenie w duecie razem z nim. Od tego momentu w życiu Deirdre zaczyna pojawiać się czterolistna koniczyna, a ona sama rozwija niezwykłe zdolności, o których wcześniej nie miała pojęcia. Spotyka też dziwacznych ludzi, którzy wydają się pochodzić s z innego świata.
Jej najlepszy przyjaciel James, jej ukochana babcia oraz mama są się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, ponieważ Deirdre znalazła się na celowniku królowej pewnej magicznej krainy. Okazuje się, że Luke został przez nią wynajęty, aby zabić Deirdre, ale zamiast tego zakochał się w niej bez pamięci.
A Deidre? Ta nieśmiała dziewczyna odkrywa w końcu, że jako jedna z niewielu ma dar widzenia mieszkańców tajemniczej krainy.
Ta piękna i niebanalna opowieść, będąca debiutem pisarskim autorki, oddaje wiernie obraz celtyckiej baśni, którą przedstawiono w uwspółcześnionej wersji.

W sprzedaży od: 23 lutego
Cena: 29,90zł
Wydawnictwo: Illuminatio

---

Znowu super przystojniak i nieśmiała dziewczyna? Ehh... może przeczytam, z kupieniem gorzej, za to okładka - tragedia :/ W ogóle nie pasuje to tematyki - ja bym pod taka okładką szukała jakiejś epickiej fantastyki, a nie paranormal o.O tutajpoczkategori
Temat jest taki sobie, trochę na bakier z oryginalnością. Tirindeth ma rację, okładka jest fatalna. Ten miecz pasuje tam jak wół do karety, a twarz dziewczyny rozciągnięta do nadnaturalnych rozmiarów. Raczej mnie nie zainteresuje. Na dodatek imię bohaterki jak zwykle dziewaczne
Właśnie to imię, nawet nie potrafię go wymówić, a nawet przyjąć w myślach Pewnie omijałabym je w tekście. Co do opisu, jakiś niezachwycający, okładka też średnia, nie podoba mi się, że miecz "wchodzi" modelce na brodę Raczej nie przeczytam. tutajpoczkategori

---

może przeczytam ze względu na klimat celtyckiej baśni - uwielbiam wszystko, co związane z Irlandią <3 temat dość oklepany, ale szczerze mówiąc, zachwyca mnie właściwie każda historia miłosna ;p
Okładka jest beznadziejna. Opis taki średni i trochę nijaki. Imię głównej bohaterki rzeczywiście trudne do wymówienia i zapamiętania. Nie kupię i raczej nie przeczytam. tutajpoczkategori
Okładka...katastrofa, chociaż opis nie jest taki zły...może przeczytam ,ale wątpię w to ;d .
Mi okładka też się nie podoba. Ale nawiązania do celtyckiej baśni już bardziej. Przeczytam, ale nie wiem czy kupię
No i znam tą autorkę z serii "Shiver" - o wilkołakach czy zmiennokształtnych jest ta seria


A tutaj "Lament" okładka orginalna :
tutajpoczkategori
A mnie zaciekawiła ta książka, to o celtyckiej baśni najbardziej
Opis nawet niezły, klimat celtyckie baśń, może być nawet ciekawe. Kupować tego nie zamierzam, ale jeśli znajdę w bibliotece na pewno po nią sięgnę. tutajpoczkategori
Przeczytałam recenzję i kusi mnie ta książka, zwłaszcza porównanie do "Królowej Lata". Ale "Drżenie" i tak ma pierwszeństwo

Dla zainteresowanych link:
http://fantasybook.idl.pl/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=464
"Lament" to debiut pisarski autorki, ale także jej pierwsza książka, która ukazała się w naszym kraju. Wróżki to wciąż rzadki temat na naszym rynku, nie jest tak "wyeksploatowany" jak w przypadku wampirów. Myślę, że ta pozycja powinna zaspokoić oczekiwania właśnie miłośników frapujących i niezwykle intrygujących stworzeń, jakimi są wróżki. Bo w tym temacie może się jeszcze dużo wydarzyć...

Szesnastoletnia Deirdre Monghan (nazywana przez bliskich jako Dee) to utalentowana harfistka, a przy tym bardzo nieśmiała, zamknięta w sobie normalna dziewczyna. Nie jest otoczona wianuszkiem przyjaciół, przeciwnie, ma tylko jednego, ale za to dobrego przyjaciela, Jamesa. Przed każdym występem przed dużą publiką Dee zjada trema, ma lęki i mdłości, ale do tego stopnia, że wizyta w toalecie jest jak rutyna. Właśnie przed ważnym występem trafia do łazienki, gdzie "ratuje" ją tajemniczy chłopak ze snu, Luke Dillon. Nieprawdaż, że oryginalnie się to zaczyna...? Występ konkursowy wykonują już razem, porywając tłum swoją muzyką i śpiewem...

Pojawienie się Luke'a w życiu Dee powoduje niemały zamęt. Przy nim dziewczyna się otwiera. Obecność chłopaka wpływa na Dee kojąco. Sprawia, że staje się ambitna, chce się wyróżniać, chce przestać być zwyczajna i niewidzialna. Luke działa na nią motywująco, a granie przed publiką nie wywołuje już mdłości a radość. Para zbliża się do siebie, ale Dee wie, że ten coś przed nią ukrywa.
Wraz z pojawieniem się Luke'a zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Dee odkrywa u siebie paranormalne zdolności jak przesuwanie przedmiotów czy widzenie cieni, które raczej cieniami nie są... I skąd się wzięły te czterolistne koniczynki? I czy miłość Dee i Luke skończy się równie tragicznie jak w pieśni "Lamencie elfiej panny"? "Lament" wciągnął mnie niemal od razu, choć początkowo raziły mnie "łazienkowe" przygody Dee. Z drugiej strony, ja przed każdym egzaminem ustnym przeżywałam podobnie (podobnie!). Czy jest przewidywalna? Niekoniecznie. Czy schematyczna? - Odrobinę.

Dzięki tej lekturze zainteresowałam się harfą i jej muzyką. Przyznam, że do tej pory uważałam skrzypce za najwspanialszy instrument, spod którego wypływa niebiańska wręcz muzyka. Dziś też zainteresowałam się harfą i mogę stwierdzić, że jest to równie piękny instrument, a wykonanie na harfie mojego ulubionego utworu "Canon i D Major" również wywołuje u mnie ciarki.

Dużą zaletą są bohaterowie. Zwłaszcza James, który jest niesamowicie zabawny, sarkastyczny, oddany i służący zawsze pomocą i dobrą radą. Wszystko potrafi obrócić w żart, a przy tym ma sporo dystansu do samego siebie i świata. Bardzo polubiłam go. Dee zmienia się, z początku zagubiona, nieśmiała, potem już odważna i skłonna do poświęceń. Luke natomiast, to opanowany, iście rycerski, zrównoważony chłopak z nieciekawą przeszłością (dosłownie!), zawsze pojawiający się w odpowiednim momencie i odpowiednim czasie. Cieszę się, że autorka nie zrobiła z niego kolejnego męskiego bohatera "macho". To jest normalny facet. Każdego z bohaterów można polubić, nawet ci "źli" zostali ciekawie nakreśleni. Niestety, jestem nieco zawiedziona, że niektórzy bohaterowie dostali tylko funkcję "małej rólki", np. ojciec głównej bohaterki. Jego pojawienie wywołało u mnie zdziwienie, że ta postać w ogóle istnieje, a gdy już się pojawił to kompletnie nic nie wniósł nowego. Jak dla mnie autorka mogła w ogóle nie wprowadzać nowego bohatera. Tak samo niektóre wątki nie zostały w pełni wyjaśnione, pewnie w drugiej części autorka nieco rozwieje te tajemnice. Przynajmniej mam taką nadzieję.

Wróżki Maggie Stiefvater nie są dobre, miłe, wręcz przeciwnie, są mroczne, okrutne, niebezpieczne. Feje to fascynujące i nieprzewidywalne stworzenia, jestem ciekawa na co je jeszcze stać. Najciekawsze i najwspanialej przedstawione to Una i Brendan, które choć psotne i nieprzewidywalne, to pomocne. Opisy baśniowego wręcz świata były wspaniałe, wyborne. Autorka nieźle poradziła sobie obsadzając wróżki w nasz świat, przy czym wciąż niewidoczny dla ludzkiego oka. Naprawdę można uwierzyć, że gdzieś tam w naszym świecie czają się wróżki.

Czyta się naprawdę szybko. Styl autorki jest przyjemny, wplata też zabawne dialogi i sarkastyczny dowcip. Stworzyła niezwykle klimatyczną i tajemniczą atmosferę, co sprawia, że nie jest to kolejna książka z paranormal romance podobna do innych. Leciutka, czarująca fabuła, nasuwa jednak skojarzenie do "Królowej Lata" Melissy Marr. Obie książki przedstawiają świat wróżek jako mroczny ale i figlarny świat. W końcowym rozrachunku wygrywa jednak "Lament", ze względu na poprowadzenie akcji i końcową scenę. "Lament" jest bardziej mroczny, a świat bardziej skomplikowany i równie złożony.

Książka jest pięknie wydana, ma piękne motywy wróżek zdobiące każdą rozpoczynającą się księgę. Sama okładka jest piękna, na żywo prezentuje się wspaniale. Warto wspomnieć, że okładkę stworzyli twórcy okładki "Wschodzącego Księżyca" Keri Arthur.

Na końcu książki jest zapowiedź do drugiego tomu "Ballada", którą Wydawnictwo planuje wydać na lato. "Ballada" skupi się jednak na przyjacielu Dee - Jamesie. Będzie to też ostatnia część tej serii, więc mamy do czynienia z dylogia, a nie ciągnącą się w nieskończoność serii.

Styl autorki jest wspaniały, czytanie sprawiało prawdziwą przyjemność, a nie męczarnię, pomimo tego że narracja była pierwszoosobowa. To wspaniała zabawa dla miłośników paranormalnych historii z miłością w tle z bajkowym klimatem. Jeśli jesteś zainteresowany historią wróżek we współczesnym świecie, to ta książka jest dla Ciebie. Jeśli kochasz baśniowy klimat i legendy, to również bez zastanowienia powinieneś sięgnąć po te pozycję i potraktować jako lekturę obowiązkową.

Ocena ogólna: 8/10 tutajpoczkategori
@lma, już pisałam na Twoim blogu, ale napiszę i tu - recenzja bardzo dobra, a po książkę sięgnę chętnie, bo mi się kojarzy z moją kochaną Trylogią Mistrza Zagadek. Mam nadzieję, że się nie zawiodę :
Właśnie kończę "Żelaznego króla" o podobnej tematyce, ale widzę, że także i fabule! Jak tylko skończę to wstawię recenzję, ale coś mi się wydaje znajome... tutajpoczkategori
zaszumiał_wiatr, aż tak podobne?
Całe szczęście dla Maggie, bo to ona pierwsza napisała i wydała książkę
Moja recenzja:

Pamiętacie te piękne opowieści z dzieciństwa o elfach i wróżkach, o zaklętych księżniczkach i miłości silniejszej niż śmierć? Pamiętacie te czasy, kiedy nie było rzeczy niemożliwych? Zwykły patyk zmieniał się wówczas w czarodziejską różdżkę, a kilka połączonych ze sobą liści w koronę. Jeśli chcecie przeżyć wielką, magiczną i romantyczną przygodę, to dobrze trafiliście.

„Lament” to w zasadzie typowy przedstawiciel paranormal romance, nie sposób nie zauważyć tu kilku klasycznych już schematów pojawiających się wcześniej, takich jak tajemniczy chłopak, czy trójkąt miłosny. Jednak pomimo tego, co nieuniknione, na każdym kroku jesteśmy zaskakiwani rozwiązaniami całkowicie nowymi i oryginalnymi.

Zacznijmy od głównej bohaterki; to szesnastoletnia dziewczyna o oryginalnym imieniu Deirdre. Czy jest typową przedstawicielką swojej grupy społecznej, czyli przeciętną uczennicą amerykańskiego liceum? Otóż nie. To utalentowana harfistka odnoszącą spore sukcesy w dziedzinie muzyki. Na jednym z konkursów poznaje Luke’a - tajemniczego chłopaka o mrocznej przeszłości. Dlaczego wzbudził moją aprobatę? Ponieważ nie jest kolejnym ponurym i obrażonym na cały świat zbuntowanym nastolatkiem, a wesołym, pełnym życia młodzieńcem, który od samego początku stara się zaimponować Dee. No i gra na flecie. Chłopak motywuje Deirdre do odważniejszej, bardziej wirtuozowskiej gry, chwilę później postanawiają wykonać duet.
Od tego czasu zaczynają się dziać dziwne rzeczy, a wszystkie zdają się mieć związek z magicznymi stworzeniami rodem z mitologii – fejami.

O wróżkach napisano już wiele. W literaturze młodzieżowej istoty te stały się niemal tak popularne jak wampiry, czy anioły. Przyjęło się różne tłumaczenie ich oryginalnej nazwy – faeries. Oprócz tej najczęściej spotykanej – wróżek spotykamy się z elfami, piksami, czy wreszcie nomenklaturą przyjętą w polskim tłumaczeniu „Lamentu” – fejami.
Książka pani Stiefvater wyróżnia się spośród innych utworów o podobnej tematyce swoim niezwykłym, oryginalnym i fascynującym światem przedstawionym. Cechy magicznych istot, obrzędy, rytuały i zwyczaje zaczerpnięte są wprost z celtyckiego oraz germańskiego folkloru dając nam wrażenie autentyzmu wszelkich nadprzyrodzonych elementów, z którymi mamy do czynienia w trakcie czytania.

Co mnie szczególnie urzekło w „Lamencie”, to fakt, że świat fejów nie jest jedynie dodatkiem do opisu zwykłego, codziennego życia nastolatki. Gdzie tam! Magia wypływa z każdej strony powieści, zalewa nas cudownym wrażeniem baśniowości, wciąga wewnątrz wykreowanego świata i hipnotyzuje wyartykułowaną za pomocą liter muzyką. Cała fabuła, mimo, że osadzona w świecie dobrze nam znanej rzeczywistości, jest podporządkowana jakiemuś wyższemu porządkowi. Wszystkie elementy z dwóch różnych światów łączą się w jedną, harmonijną całość, a czytelnik wkrótce zdaje sobie sprawę z tego, że zamiast podążać dobrze sobie znaną ścieżką, wpadł w zasadzkę elfiej muzyki i pochłonięty dzikim tańcem zapomniał się w tym niezwykłym świecie.
Same feje budzą skrajne emocje; od strachu i niechęci, poprzez ciekawość, aż po szczerą sympatię. Wielkie gratulacje za stworzenie tak bogatego i ciekawego przekroju przez całą Faerię.

Autorka bardzo umiejętnie buduje napięcie w powieści, dzięki czemu trudno się oderwać od lektury. Wszystko zaczyna się niewinnie, ale z czasem każdy aspekt opisywanej przygody robi się coraz bardziej mroczny, niebezpieczny. Razem z bohaterką wnikamy w świat fejów, odczuwamy strach z domieszką zauroczenia. Wszystko to prowadzi do naprawdę spektakularnego, gorzko-słodkiego finału, który tylko zaostrzył mój apetyt na poznanie dalszych losów wykreowanego świata.

„Jeśli spośród muzyki elfów da się wyróżnić jakiś instrument, to jest to zazwyczaj właśnie
harfa.” *
Czyli parę słów o harfie i muzyce. Podoba mi się, że muzyka odgrywa tak wielką rolę w powieści. Opisy melodii, teksty pieśni pojawiają się dosyć często i umiejętnie budują atmosferę prezentowanych wydarzeń. To dzięki muzyce fejowie żyją i funkcjonują, muzyka jest ich całym światem i te emocje da się odczuć na łamach powieści.
Nie byłabym jednak sobą, gdybym nie spostrzegła pewnej nieścisłości. Nie wiem na jakim instrumencie dokładnie grała Dee, ale klasyczna harfa waży około 30 kilogramów i osiąga wysokość 170 centymetrów, w związku z czym nie da się jej tak po prostu nosić pod pachą jak robiła to bohaterka. Harfa celtycka, o której mowa w treści, jest jeszcze potężniejsza.

„Lament” to powieść, która przypadnie do gustu wszelkim miłośnikom przygody i romansu, ale także osobom pragnącym całkowicie oderwać się od rzeczywistości i zanurzyć się w świecie pełnym magii i muzyki. To pozycja dla wszystkich miłośników elfów oraz dla tych, którzy dopiero chcą je poznać.

------
* Wird Sikes, „Elfy. Brytyjskie gobliny, walijski folklor, elfia mitologia, legendy i tradycje”, tłum. Marek Skowerski, wyd. Armoryka, 2010, s. 88 tutajpoczkategori
Macie czasem tak, że już po samym zerknięciu na wydanie książki wiecie, że bardzo się Wam spodoba? Ja mam tak niezwykle rzadko, ale w przypadku „Lamentu” właśnie tak było – kiedy tylko książka znalazła się w moich rękach i spojrzałam na jej świetną, magiczną okładkę, poczułam, że lektura będzie równie dobra. Gdy przekartkowałam książkę, zauważyłam, że przed rozpoczęciem każdej księgi znajduje się śliczny obrazek, a że kartkowałam ją od tyłu, na samym końcu doszłam do jednej z pierwszych stron, na której to znajduje się obrazek przedstawiający bramę porośniętą pięknymi kwiatami, który sprawia, że od razu masz ochotę ją przekroczyć... Zaczęłam więc czytać prolog, potem rozdział pierwszy i drugi... i nawet nie zauważyłam kiedy, a historia ta całkowicie mnie pochłonęła.

Deidre ma szesnaście lat, jest dziewczyną nieśmiałą, spokojną, sama określa zaś siebie na początku książki jako „niewidzialną”. Od razu jednak muszę Was uspokoić, bo chociaż wydaje się, że tak jest, to jednak Dee nie jest typową bohaterką paranormali – wiecznie narzekającą i użalającą się nad sobą, bojaźliwą fajtłapą, która próbując ratować sytuację sprawia, że jest 15 razy gorzej. Od samego początku książki widać, że w cichej i skromnej Deidre tkwi spory potencjał, który tylko czeka na impuls, pozwalający nam zobaczyć jej drugą twarz – dziewczynę zabawną, odważną, umiejącą postawić na swoim, walczącą o swoich bliskich i o swoje przekonania. A przy okazji taką, która posiada różne paranormalne moce...

A wszystkie te zmiany rozpoczynają się w dniu kolejnego konkursu, w którym Deidre, jako utalentowana harfistka, bierze udział. Dziewczyna jak zawsze bardzo się stresuje i podczas dość nieprzyjemnej sytuacji – gdy wymiotuje w toalecie, zastaje ją chłopak z jej snów – Luke Dillon. I mimo że Deidre od początku czuje, że jest w nim coś niezwykłego i niebezpiecznego, to zaczyna się do niego zbliżać, zwłaszcza, że on sam od razu pokazuje, że nie jest mu obojętna. A swoją znajomość zaczynają naprawdę świetnie – spektakularnym duetem, który zachwyca całą publikę... i to także tę nie z tego świata.

W takim razie z jakiego? Z Faerii, krainy, którą zamieszkują feje, czyli wróżki, elfy i inne istoty tego pokroju, pasjonujące się muzyką i atrakcyjnymi, młodymi ludźmi, a gdy posiadają oni jeszcze jakieś inne niezwykłe talenty... to tym lepiej dla fejów. I właśnie to wszystko sprawia, że ich bezwzględna i zazdrosna Królowa zaczyna interesować się Deidre, co doprowadza naszą bohaterkę i jej bliskich do wielu tragicznych, ale też i pasjonujących wydarzeń... o których nic więcej nie powiem, żeby nie psuć Wam czytania

Powiem za to, że autorka w świetny sposób ukazała fejów. Część z nich była całkiem sympatyczna i pomocna, ale zdecydowana większość przerażająca i niebezpieczna. I ze wstydem przyznaję, że momentami nawet się bałam xD Ale cóż, była noc, ja byłam sama w mieszkaniu, w książce był akurat podobny fragment, a przenikanie fejów do naszego świata zostało opisane przez autorkę naprawdę sugestywnie, więc chyba jestem usprawiedliwiona xD

Dużą rolę w powieści odgrywa oczywiście wątek miłosny, który mimo tego, że jest trochę schematyczny, bardzo mi się spodobał. Czuć od niego powiew świeżości, a autorka na szczęście nie przedobrzyła przy opisie uczucia łączącego bohaterów, więc śledzi się go ze sporym zainteresowaniem...

Może między innymi ze względu na ukochanego Deidre. Luke jest bowiem facetem, jakich w paranormalach nie ma zbyt wielu, bo nie jest to ani niegrzeczny chłopiec ani cierpiący romantyk. Podobało mi się to, że mimo swojej naprawdę ciężkiej i wciąż niedającej mu spokoju przeszłości, potrafi żartować i żyć chwilą. Jest zwyczajnym facetem z poczuciem humoru i nutką (noo... może trochę więcej niż nutką xD) tajemniczości. I ma w sobie coś takiego, co przyciąga i budzi sympatię.

Spodobał mi się także najlepszy przyjaciel Deidre. James jest zabawny, pomocny i mógłby być podawany za wzór przyjaciela. Babcia, mama, ciotka i koleżanka z pracy Deidre zostały przedstawione dość dokładnie, jednak jej tata... cóż, równie dobrze mogłoby go nie być, bo nie wniósł zupełnie nic do powieści. I może na tle tych dobrze zarysowanych charakterów pozostałych postaci, brak jakiegokolwiek u niego, aż tak bardzo mnie raził?

Przebieg akcji i to, jak (prawie) wszystkie elementy, także te, na które nie zwracałam zbytniej uwagi, ułożyły się w logiczną i pasjonującą całość, zrobiło na mnie naprawdę pozytywne wrażenie. Tak jak i styl autorki, który jest lekki i przyjemny.

Jedyny zarzut, jaki mam to to, że zabrakło epilogu, który podsumowałby całą tę historię i zakończył pewne niewyjaśnione wątki... ale mam nadzieję, że w takim razie odpowiedzi na nie znajdziemy w drugiej części.

Dla wszystkich osób tęskniących za baśniowym klimatem okraszonym nutką grozy, pragnących poznać interesujących bohaterów i chcących zagłębić się w porywającej fabule i ciekawym wątku miłosnym, „Lament. Intryga Królowej Elfów” będzie książką idealną. Jest to taka historia, którą chce się czytać i o której nie chce się zapomnieć... i do której pewnie nie raz będzie się wracało Polecam!
Czym jest muzyka? Czy tylko sekwencją pojedynczych dźwięków łączących się w pełen utwór, plejadą nut, które mają nas oczarować, wabić, przyciągać niczym magnes? Niewątpliwie tak. Ale muzyka to także emocje. To zaklęte w dźwiękach najskrytsze uczucia i marzenia. Najprawdziwsza magia dusz.

Deirdre jest szesnastoletnią harfistką, która poza talentem muzycznym ma także talent do stresowania się ponad miarę. Każdy jej występ, odpowiednio zaaranżowany przez despotyczną matkę, zaczyna się mdłościami i ucieczką do toalety. Deirdre jest wrażliwa i delikatna, a przy tym niezwykle interesująca. Ale czy ma pojęcie, kim jest tak naprawdę?

Przed występem konkursowym nasza bohaterka, pchana przez mdłości w kierunku ustronnego miejsca, zostaje odnaleziona przez chłopaka, jakiego widziała w swoich snach. Czy to nie dziwne, że nagle wytwór wyobraźni pojawia się tuż obok? Owszem, zwłaszcza, gdy ten wytwór jest niesamowicie przystojnym, tajemniczym młodzieńcem, który przybywa damie „na ratunek”. W toalecie, chciałoby się zauważyć! I od tego momentu chłopak przejmuje niepisane zadanie opiekowania się Deirdre, między innymi proponując jej wspólny występ w konkursie muzycznym. Bohaterka pozwala się poprowadzić przez nieznajomego flecistę, uwierzyć w swoje zdolności i... zakochać się w nim.

Ale czy miłość do tajemniczego chłopca, który nie ma zamiaru zdradzić jej swej przeszłości może być bezpieczna? Dlaczego wraz z pojawieniem się Luke’a Dillona, nagle ułożony świat Dee wywraca się do góry nogami? I w końcu, co oznacza czterolistna koniczynka, spotykana przez bohaterkę na każdym kroku, oraz zapach tymianku unoszący się w powietrzu w najmniej oczekiwanym momencie? Myślę, że aby poznać odpowiedzi na te pytania, należy sięgnąć po Lament!

Z tytułu i opisu powieści wiemy, co się ma wydarzyć – podstępna Królowa elfów z jakiegoś bliżej nieznanego powodu chce zniszczyć Deirdre, a w tę rozgrywkę zostają zamieszani jej bliscy oraz najlepszy przyjaciel James. Na domiar tego sama bohaterka odkrywa w sobie przedziwne moce, a jedną z nich jest możliwość widzenia elfiego ludu. Lecz czy to jej pomoże poznać sekrety Luke’a oraz uratować siebie i rodzinę od gniewu Królowej?

Pisarski debiut Maggie Stiefvater jest intrygujący i wciągający zarazem. Pełna magii i niepewności historia przyciąga i wabi swoją pieśnią. Połączenie mitów o fejach i elfach z obrazem współczesnej rzeczywistości tworzy interesującą fabułę godną miana dobrej, pełnej smaku opowieści paranormalnej.

Akcja rozwija się powoli, nabierając tempa w drugiej połowie książki. Struktura dzieła opiera się na podziale treści w sześć części, każdą opatrzoną fragmentami różnych pieśni. Narracja dzieła jest pierwszoosobowa, z perspektywy głównej postaci. To typowy zabieg w powieściach dla młodzieży, mający najpewniej na celu przyciągnąć czytelnika, zespolić go z uczuciami bohatera. Jedynie prolog został stworzony w typie narratora wszechwiedzącego. Bardzo ważna dla powieści jest także muzyka. Nie przypadkowo Dee jest harfistką, a Luke flecistą. Ich muzyka łączy dwoje obcych sobie ludzi. Staje się wizytówką powieści, a słowa pięknych ballad przytoczone w tekście pozwalają nam wyobrazić sobie, jak mogłaby brzmieć miłosna pieśń tych dwojga.

Myślę, że także nie można pominąć pięknej oprawy – okładka w żywym, soczystym kolorze zieleni przyciąga wzrok czytelnika, podobnie jak dziewczęca twarz o tajemniczym spojrzeniu. Dodatkowo każda część historii opatrzona jest rysunkiem, podobnie jak karta tytułowa. Całość tworzy baśniową oprawą dla baśniowej historii, co odkrywamy z każdą kolejną stroną książki.

Jeśli miałabym określić bohaterów, mogę z całą mocą podkreślić, że przyjaciel Dee mnie oczarował. James to typ wyluzowanego chłopaka z ciętym językiem i niesamowitym humorem. Umiał rozśmieszyć mnie do łez, a przy tym wzruszał swoją niezłomną postawą najlepszego przyjaciela. Tacy ludzie to niewątpliwie rzadkość. Deirdre zaś to interesująca osóbka, sprawiająca wrażenie zagubionej, dzięki czemu Luke stał się idealnym kandydatem do roli jej towarzysza w przygodach, jakie przeżywali na kartach powieści. Jedyne, co mnie zadziwiło to fakt, jak szybko dziewczyna pogodziła się z nową rzeczywistością – jakby była przygotowana na ewentualność, w której istnieją magiczne stworzenia. Niemniej cała trójka młodych postaci to silnie zarysowane sylwetki pełne wdzięku. A to niezwykle silny atut dzieła pani Stiefvater.

Lament. Intryga Królowej Elfów mogę ocenić jako książkę bardzo dobrą, dając ocenę 8/10. Dlaczego? Minusem może być fakt, że powieść jest krótka, zmieściła się na niecałych trzystu dwudziestu stronach. Ponadto zakończenie mnie nieco... zasmuciło? Mimo to szczerze polecam lekturę wszystkim fanom powieści fantasy i paranormal, a także tym, którzy uwielbiają elfy i podobne im istoty. Przy tej lekturze nie można mówić o nudzie! I oczywiście z niecierpliwością czekam na drugi tom przygód bohaterów – Balladę. Taniec Mrocznych Elfów, poświęconą postaci mojego ulubieńca – Jamesa. Mam nadzieję, że sequel mnie powali na kolana!

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Illuminatio, za co serdecznie dziękuję!

źródło: http://mybooksbytirindeth.blogspot.com/2011/05/lament-intryga-krolowej-elfow-maggie.html tutajpoczkategori
W końcu przeczytałam.
W swoich recenzjach napisałyście chyba już wszystko, więc cóż mi pozostało?
Książka cudowna, wydanie prześliczne.
Aż miło było 'wkraczać' w kolejną księgę...
Nie mogę się już doczekać drugiej części, a tą pokochałam.
Nigdy temat faerii itp. mnie nie interesował, ale po 'Żelaznym Królu' i 'Lamencie' mam zamiar kupić inne książki o podobnej tematyce
Do dziewczyn, które przeczytały także ŻK - czy fabuła lub świat przedstawiony w "Lamencie" są podobne do tych w książce pani Kugawy? Po opisie do takiego doszłam wniosku, ale po przeczytaniu Waszych recenzji, nie jestem już do końca pewna. tutajpoczkategori
Moim zdaniem są to zupełnie dwa różne światy. Ten JK był taki bardziej jak ze snów.
Sama fabuła jak się uprzeć to może trochę przypominać ŻK, ale książka i tak jest jedyna w swoim rodzaju.

Do dziewczyn, które przeczytały także ŻK - czy fabuła lub świat przedstawiony w "Lamencie" są podobne do tych w książce pani Kugawy? Po opisie do takiego doszłam wniosku, ale po przeczytaniu Waszych recenzji, nie jestem już do końca pewna.

No nie, Żelazny dzieje się w innej krainie, a Lament we współczesności. W Lamencie są tylko fejowie i elfy, w Żelaznym różne inne postaci. ponadto dzieło Kagawy jest bardziej epickie, napisane z rozmachem, wielką przygodą, Lament nie do końca wpisuje się w taki schemat, to tbardziej paranormal z odrobiną fantasy, zaś Żelazny to typowe epickie fantasy Mam nadzieję, że pomogłam. tutajpoczkategori
O taką właśnie różnicę mi chodziło, dzięki Tirin
Hmm... po przezytaniu recenzji sujeczki, Silje, @lmy i Tirindeth, zupełnie zgłupiałam i po prostu nie napiszę recki, bo w tych jest wszystko napisane. Właśnie, świetne opinie dziewczyny!
Dodam tylko od siebie- okładka jak dla mnie bardzo ładna, na żywo wygląda lepiej niż w kompie Właściwie to bohaterka nie ma rudych włosów, ale graficy... cóż oni są jacy są
Ogólnie bardzo dobra książka. Zupełnie nie podobna do "Żelaznego Króla" Julii Kagawy. to zupełnie dwie inne historie, a ta jest wciągająca i oryginalna.
Szczerze, to nigdy nie lubiłam czytać o elfach i takich właśnie tematach, ale ta powieść oraz JK zachęciła mnie do takich książek. Niebanalne, miło się je czyta. Akcja świetna, główni bohaterowie również Szczególnie James.
Oceniam książkę na 9,5/10. Czegoś zabrakło, ale i tak świetna, polecam w 100% ! tutajpoczkategori
No co Wy wszystkie z tym Jamesem. Ja jestem zdecydowanie team Luke!

No co Wy wszystkie z tym Jamesem. Ja jestem zdecydowanie team Luke!

Ja też jestem team Luke, ale chodziło mi o świetne stworzenie postaci Jamesa xd Rozbawiał mnie itd. ale nie pasował do Dee tak jak Luke. Poza tym Luke był słodki i jak dowiedziałam się tajemnicy to mi się skojarzył z Damonem < 3

No co Wy wszystkie z tym Jamesem. Ja jestem zdecydowanie team Luke!

Ja też jestem team Luke
Ale Jamesa też polubiłam Powrót do góry

No co Wy wszystkie z tym Jamesem. Ja jestem zdecydowanie team Luke!

Ja też jestem team Luke
Ale Jamesa też polubiłam
Ja tak samo ;D
W końcu skończyłam i niestety nie podzielam entuzjazmu większości.
Najgorsze jest to, że nawet nie wiem dlaczego, ale książka mi się nie podobała.
Teoretycznie jest w niej wszystko co powinno przyciągać: magiczny świat, mroczne tajemnice, na pozór zwykła bohaterka - która okazuje się być niezwykłą , co najlepsze przyjmuje to z zatrważającym spokojem; oczywiście tajemniczy przystojniak ze snów, zły? dobry? o to jest pytanie; no i przyjaciel, oczywiście płci męskiej żeby było napięcie, przerażająco dowcipny - chyba niczego w książce nie powiedział na poważnie. I niby powinno się podobać, ale dla mnie było za wiele , za schematycznie ... w ogóle nie czułam, żadnego napięcia czytając, nic a nic nie wczułam się w historię bohaterów i nie chodzi o to, że było przewidywalnie, bo w sumie nie było, chodzi o to, że nawet nie zastanawiałam się nad prawdopodobnymi rozwiązaniami :/
Książkę ratowały ładne opisy, niekiedy bohaterka tak romantycznie opisywała rzeczy które widzi, że chciało się czytać, a za chwile jakiś zgrzyt, który wyprowadzał mnie z tego błogiego stanu. Czuć było, że autorka, prawdopodobnie przy redagowaniu książki, bardzo zwracała uwagę na szczegóły, przykładowo Dee wyciąga komórkę z kieszeni spodni, które wcześniej wrzuciła do prania - wszyscy już dawno zapomnieli, że rozdział wcześniej je stamtąd wyjęła i ubrała, ale autorka czuję się zobowiązana wytłumaczyć skąd się wzięły tam komórka - bo wychodzi na to, że wyrzuciła ją z nimi do prania - kogo to obchodzi ? ... wiem, wiem czepiam się szczegółów - ale skoro przykuły moją uwagę w trakcie czytania, to znaczy, że słabo było z resztą skoro nie odciągnęła mojej uwagi od tego

Naprawdę do końca nie wiem dlaczego tak słabo mi poszło z tą książką, niby jak się rozkłada ją na czynniki to nie można się do niczego przyczepić, wątek główny jest dość dopracowany - ale nie przekonał mnie niestety ... być może dlatego, że przed Lamentem czytałam dużo lepsze pozycje i przy nich po prostu książka jest nijaka.

Książka ode mnie dostaje 5/10 - z czego połowa jest za Luka Powrót do góry
Przeczytałam i muszę powiedzieć, że raczej nie tego się spodziewałam chociaż w sumie sama nawet nie wiem jakie były moje oczekiwania Generalnie początek był w moim mniemaniu raczej słaby, w sensie naiwny ale potem robi się ciekawiej. Luke i James to naprawdę świetne postaci choć tego drugiego było zdecydowanie za mało!Co do fabuły spodziewałam się czegoś bardziej w stylu Melissy Marr jeśli chodzi o mityczne istoty w współczesnym świecie a tymczasem ich egzystencja polegała na ukrywaniu się w lesie. Szkoda też, że autorka poskąpiła nam szczegółów dotyczących społeczności tych istot bo zawsze mnie to ciekawi. Skupiłam się na minusach bo czytałam książkę dosyć dawno i opadły ze mnie emocje. Ale nie chcę absolutnie was zniechęcać! Książka bardzo mi się podobała miała klimat, tajemnicę i wszystko na miejscu Powieść nie jest gruba ale też nie jest droga więc jeśli tak jak ja nie wyrośliście jeszcze z baśni, lubicie magię i tajemnice to przeczytajcie koniecznie. W moim rankingu nie przebiło może "Królowej lata" ale jest to książka zdecydowanie godna polecenia.

No co Wy wszystkie z tym Jamesem. Ja jestem zdecydowanie team Luke!

Ja też jestem team Luke
Ale Jamesa też polubiłam
Ja tak samo ;D

Ja dzisiaj czytać skończyłam i też jestem za Lukem. Ale James... to takie mniej pociągające uosobienie Jace'a - jak dla mnie. Fajnie, że druga część będzie poświęcona właśnie niemu.

Uwielbiam mitologię i wszystko, co z nią związane. Czytam wszelkie książki, w których jest choć wzmianka o bogach greckich, herosach, starożytnych stworzeniach, czy magicznych postaciach z baśni. Doskonale pamiętam czasy, gdy wierzyłam, że w kuchni kaflowej stojącej u mojej babci mieszka Baba Jaga, która gdy tylko otworzy się drzwiczki, będzie chciała mnie porwać (tak, moi kochani rodzice mi to wpajali, a potem moim braciom i nikt nas nie chciał z tego błędu wyprowadzić), albo że w borze czają się małe psotne chochliki. Po "Lament" sięgnęłam przez ślepą miłość do fantastyki i magicznych wytworów dziecięcej wyobraźni, do których szalenie pragnęłam powrócić.

Deirdre to utalentowana harfistka. Muzyka wypełnia całe jej życie. Ma tylko jeden wstydliwy problem. Na imię mu stres. Dziewczyna przed każdym występem musi rozładować napięcie w toalecie. Nic nie poradzi na to, że żołądek podchodzi jej do gardła. Właśnie w takiej niezręcznej sytuacji poznaje Luke'a Dillona, chłopaka ze snów. Jako młody rycerz ruszył na ratunek damie w opresji i pomógł jej w tych trudnych chwilach. Gdy już Deirdre udało się zapanować nad sobą, wyszli na scenę i wykonali wspaniały duet - ona zagrała na harfie, a także oczarowała śpiewem, zaś on towarzyszył jej dźwiękiem fletu. Dziewczynę spotykają od tego czasu dziwne, podejrzane osobniki, które zdają się nie mieć nic wspólnego z człowieczeństwem, a Luke wziął chyba sobie za punkt honoru opiekę nad nią. Nic dziwnego, że serce dziewczyny zabije mocniej w jego obecności. Tak bardzo będzie się starała udawać, że obydwoje są normalni, choć tak naprawdę wie, że tak nie jest. Nie będzie im jednak dane cieszyć się szczęściem, bowiem okrutna Królowa knuje podstęp. Czy historia zakończy się równie smutno jak pieśń "Lament elfiej panny"?

Muszę przyznać, że autorka miała niezwykły pomysł. Ukazanie fejów w powieści było sensowne i rzeczowe. Wróżki wcale nie były dobrymi stworzonkami, które uwielbiają spełniać życzenia. Wcale nie żyją, by czynić dobro. Czas się obudzić z tego kolorowego snu stworzonego przez współczesne bajki, bowiem obraz elfów w "Lamencie" został odwzorowany z mitów celtyckich. Fejowie to psotne, rządne zabawy istoty, które nie liczą się z ludzkimi uczuciami.

Autorka wykorzystała w powieści tylko fejów, choć irlandzkie baśnie oferują nam dużo szerszy wybór magicznych stworzonek. Zostały umieszczone w naszym świecie i chcą zostać zauważone.

Dużą zaletą tej książki są barwne i wyraziste postacie. Przystojny i czarujący Luke jest prawdziwie morderczy, a Deirdre, z pozoru nieśmiała dziwaczka, to tak naprawdę wyjątkowa osoba. Warto zwrócić uwagę na przyjaciela dziewczyny, Jamesa. Przebojowy, zabawny, zawsze rzuci jakiś ciekawy komentarz i potrafi śmiać się z siebie. To człowiek widzący wszystko przez różowe okulary. Kojarzy mi się z taką inną wersją Jace'a, choć mniej przystojną (tak mi się wydaje). Nawet ich imiona zaczynają się na tę samą literę. To zdecydowanie działa na korzyść. Jedyną osobą, której udział w powieści, a raczej jej brak, był ojciec głównej bohaterki. Rola jaką odegrał była nikła, więc równie dobrze mogłoby jej nie być wcale, a przecież rodzic, to ważna osoba. Podobała mi się zaś rola ciotki Deridre i trochę mnie zawiodło, że nie dowiedzieliśmy się, jak dalej potoczą się jej losy.

Pragnę zwrócić też uwagę na rolę muzyki w całej książce. Deirdre jest utalentowaną harfistką, James dudziarzem, a Luke gra na flecie. Przez całą akcję towarzyszą nam dźwięki instrumentów i pieśni. Ich tekst często można odnaleźć wśród literek tworzących wydarzenia. To dodaje magii i wprowadza prawdziwie czarujący nastrój.

Zwrócę także uwagę na oprawę graficzną książki. Zieleń kojarzy mi się z magią i zielonymi łąkami w krainach fantastycznych. Piękne ułożenie odcieni uspokaja, lecz jednocześnie przyciąga uwagę. Choć modelka na zdjęciu, moim zdaniem, ma zbyt intensywny kolor oczu, a miecz wygląda sztucznie, to uważam, że jest to jedna z ładniejszych okładek. Piękna czcionka kojarzy mi się z starymi księgami z czasów, kiedy to dzieła przepisywało się ręcznie, co oddaje klimat. I piękny motyw koniczyny. To ona odgrywa tu jedną z najważniejszych ról.

Styl autorki jest przeciętny, choć bliżej mu do wyższych sfer. Narracja z punktu widzenia głównej bohaterki pozwala na lepszy odbiór sytuacji. Czyta się lekko i przyjemnie. Tekst jest podzielony na księgi ze względu na wydarzenia. Każdy ten dział jest poprzedzony pięknym obrazkiem i niesamowicie trafnym cytatem, który oddaje w pewien sposób to, co będzie się działo.

"Lament" jest pierwszą częścią dylogii, co oznacza, że autorka napisze kolejną część, ale tylko jedną. Niezmiernie mnie to cieszy, gdyż po przeczytaniu pierwszej czuję lekki niedosyt. Nie wiem, co go spowodowało, lecz mam nadzieję, że to uczucie zniknie, dlatego wypatruję "Ballady". Powrót do góry

Styl autorki jest przeciętny, choć bliżej mu do wyższych sfer

Ekhe. Maggie Stiefvater pisze przeciętnie? Kłamstwo. Nie wiem, jak Lament wygląda po polsku, ale angielski pani Stiefvater jest przepyszny!

. Ale poza tym nie raziły mnie tak bardzo nielogiczności czy zachowania bohaterów (choć postać Luke'a trochę mi się kłóciła). Nie skomplikowana, nie przełomowa, ale mimo to miła i czarująca opowieść o bajkowym nastroju, co w dużej mierze wpłynęło na moje pozytywne wspomnienia. Z chęcią przeczytam coś jeszcze autorki (czyt. "Drżenie" na które właśnie poluję w bibliotece).
Tak jak wy polubiłam James'a, a oprócz tego bardzo podobały mi się przytoczone ballady Powrót do góry
Ta książka po okładce,już od razu kiedy zajrzałam na nią .Nie wiem po prostu od razu ją wypożyczyłam ,i nie żałuję lubię do niej powracać.
Niby ta historia już była,ale jednak dalej mi się podoba.
Ja podobnie jak Mulka mam mieszane uczucia co do "Lamentu".Czyta się szybko przyznaję,ale jakoś mnie ta historia nie wciągnęła.Niby klimat fajny:irlandzkie ballady,szalone tańce elfów,dzikość fejów,ale...czegoś mi zabrakło.Często miałam wrażenie,że coś mi umyka,że coś jest niedopracowane,zbyt...hmm...zagmatwane?To co mi się najbardziej podobało w książce to postać Jamesa i historia przeszłości Luke'a.
Jeśli będę miała okazję(np.dzięki bibliotece ) to sięgnę po "Balladę".A nuż bardziej mi się spodoba ? Powrót do góry
Nie wiem czy ktoś z Was miał kiedyś sytuację taką, że coś nagle zmieniało się w jego życiu w dość znacznym stopniu, jednak przyjmowaliście to ze stoickim spokojem. Ja miałam tak kilka razy, po prostu czułam, że tak musi być, że to jest takie proste i oczywiste. Chociaż czasami faktycznie nieźle potrafiłam się w tym wszystkim zagubić…

Deirdre jest bardzo utalentowaną harfistką. Mimo swojego talentu, bywa nieśmiała i często łapie ją trema. Podczas kolejnego jej występu zaczyna dziać się coś dziwnego. Spotyka ona chłopaka ze swojego snu, który rozmawia z nią jak gdyby nigdy nic. Dodatkowo zamiast solo, Deirdre występuje z nim. Od tej pory tajemniczy Luke pojawia się coraz częściej w jej życiu, coraz częściej dziewczyna spotyka go na swojej drodze… podobnie jak czterolistne koniczyny. Wkrótce okazuje się, że utalentowaną dziewczyną interesują się fejowie. A dodatkowo Luke nie jest tym za kogo się podaje.

Z twórczością pani Stiefvater spotkałam się już wcześniej – mianowicie czytałam „Drżenie”, które mi się bardzo podobało. Stwierdziłam więc, że może warto sięgnąć po kolejną serię, która wyszła spod pióra tej autorki. „Lament” niestety nie wzbudził we mnie aż tylu emocji, co „Drżenie”.

Pomysł jest już dosyć oklepany, więc nie nastawiałam się zbytnio na jakieś super nowości. Mimo wszystko autorka dorzuciła coś od siebie i nie trzymała się typowo jakiegoś utartego wzoru, więc to wiele dało tej książce, niż gdyby miała być kolejnym stereotypowym czytadłem o elfach. Tematykę tą w sumie lubię, więc czytało mi się całkiem przyjemnie. Jednakże mam wrażenie, że cała ta intryga była zbyt prosta i zbyt oczywista. Nie znalazł się chyba żaden element, który by mnie zaskoczył, a szkoda.

Akcja pędzi już od pierwszych stron, od razu jesteśmy wrzuceni w cały świat powieści i w sytuacje. Nie ma głębszego wprowadzenia, od razu przechodzimy do rzeczy. I teraz należy się zastanowić czy jest to dobry zabieg czy zły. Są ludzie, którzy nie lubią owijania w bawełnę i smęcenia, więc oni będą zapewne zadowoleni. Jednak są też tacy, którzy lubią mieć lepsze wprowadzenie, i im może się to nie do końca spodobać. Ja początkowo była troszkę w szoku, że tak szybko wszystko się dzieje. Może nawet nie tylko w szoku, co bardziej byłam zdezorientowana. Momentami faktycznie akcja pędziła za bardzo, ale po pewnym czasie się przyzwyczaiłam.

Pewne rzeczy początkowo mnie zaczęły odrzucać, ciągłe wypominanie przypadłości Deirdre przed występami, niektóre wypowiedzi.. czasami były zbyt płytkie. Jednak z rozdziału na rozdział było coraz lepiej, a sama końcówka była chyba najlepsza. Cieszę się, że nie odłożyłam książki po początkowych odczuciach niechęci, ponieważ okazała się w całości całkiem dobrą i ciekawą lekturą. Nie jest szczególnie skomplikowana i trudna, raczej taka rozluźniająca. Czyta się szybko, momentami potrafi wciągnąć. Brakowało mi tylko większej dawki emocji. Ale przynajmniej świat stworzony przez autorkę został bardzo dobrze opisany, a i bohaterowie niczego sobie.

Mimo drobnych minusów, które wyprowadzały mnie z równowagi, książkę oceniam na całkiem niezłą. Dla rozluźnienia na pewno można przeczytać, nawet w jeden wieczór. Muszę też wspomnieć o pięknej oprawie graficznej – tekst jest bardzo przejrzysty, przyjazna czcionka, piękne ilustracje i teksty na stronie każdej nowe księgi. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak sięgnięcie po kolejną część. A Wam w sumie polecam na jakieś samotne wieczory.
Weź swój instrument i dołącz do fejów

Wszyscy znają bajki i opowiastki o elfach, wróżkach, fejach. Jako dzieci raczą się nimi i marzą, by spotkać jakieś magiczne stworzenia. Jednak czy znamy mroczniejszą stronę tych istot? Czy dostrzegamy, że są one zdolne do okrucieństwa, by osiągnąć swoje cele? W Lamencie napisanym przez Maggie Stiefvater, elfy to najczęściej wredne, samolubne, dręczące innych diabliki, rzadko miłe i przyjazne stworki. Czy jesteście gotowi, by dowiedzieć się, jak obecność fejów może wpłynąć na czyjeś istnienie?

Deirdre wiedzie normalne życie. Jej matka to wymagająca surowa kobieta, a tata cichy ale inteligentny mężczyzna, za przyjaciół wystarcza jej zabawny James, gotowy w każdej chwili rzucić wszystko, by ruszyć dziewczynie na ratunek. Bohaterka marzy, by w jej życiu wydarzyło się coś niesamowitego i niecodziennego. Jednak gdy jej życzenie zaczyna się spełniać, nachodzą ją wątpliwości, czy aby na pewno tego chce. Deirdre wszędzie znajduje czterolistne koniczyny. Czy to nie dziwne? Przecież to podobno taka rzadkość. Do tego w jej życie wkracza Luke Dillon, chłopak z mroczną przeszłością. Przystojny, zabawny, powalający, a do tego potrafiący grać na flecie, czy potrzeba czegoś jeszcze by dziewczyna przepadła? Deirdre otacza magia, a granica między jej światem a światem elfów zaczyna się zacierać...

W Lamencie znajdziemy dwa męskie charaktery potrafiące nieźle zawrócić w głowie. Luke Dillon, tajemniczy, skrywający swój sekret, czasem gwałtowny, wyglądający na typowego niegrzecznego chłopaka pojawiający się jak gdyby znikąd wywraca świat Deirdre do góry nogami. Kolejnym „ciachem” jest James, przyjaciel bohaterki od momentu, gdy była jeszcze dzieckiem. Zawsze gotowy nieść jej pomoc i zrobić dla niej wszystko. Obydwoje pełni zalet. Kto skradnie serce Deirdre?

Maggie Stiefvater, autorka trylogii Wilki z Mercy Falls tym razem zabiera nas w podróż po miejscu pełnym fejów i bajkowych istot. Wykreowała ona niepowtarzalny świat, któremu z przyjemnością dałam się pochłonąć. Ponadto utwierdziłam się w przekonaniu, że uwielbiam styl pisania tej autorki: poetycki, pełen barwnych porównań. Z łatwością wyobrażałam sobie to, o czym czytałam. Maggie Stiefvater uważam za utalentowaną pisarkę i jestem przekonana, że sięgnę po wszystko, co wyjdzie spod jej pióra.

Jak najbardziej zachęcam do lektury tej magicznej opowieści. Nie mam wątpliwości, że Lament spodoba się tym, którzy czytali inne książki tej autorki, ale powieść polecam także tym nieznającym Maggie Stiefvater. To historia o miłości, stracie, walce, ciężkich wyborach, radosnych, jednak zawsze ulotnych chwilach i o sprzecznych uczuciach walczących ze sobą. Warto poświęcić trochę swojego czasu, by poznać historię Deirdre.
Mam szczerą nadzieję, że zachęciłam Was do zapoznania się z Lamentem, a ja zmykam, by dokończyć drugą część

Ocena: 8/10 Powrót do góry
Moje pierwsze spotkanie z tą autorką było z trylogią "Drżenie" i muszę powiedzieć, że "Lament" był miłą i to bardzo miłą odmianą od historii o wilkach.
Spodobała mi się historia z fejami, a przede wszystkim o Deirde i Luku i jego zaklętej duszy (fajną postać przybrała). Jak dla mnie to nie miałabym nic przeciwko gdyby ta historia ciągnęła się dłużej przez kolejne tomy. Kolejna część ma być o Jamesie i z chęcią przeczytam o nim bo w tej części nie zwracałam na niego zbytnej uwagi.
Niezła, ale jakoś mnie nie oczarowała. Niby wszystko cacy - tajemnica, mroczne wróżki, niebezpieczeństwo. Ale irytowała mnie główna bohaterka, dalej nie rozumiem co w niej było takiego wyjątkowego, że interesowali się nią fejowie Za to na plus Luke i jego historia, trochę akcji, no i Jaaaames z jego tekstami Dla mnie był jedynym światełkiem w tunelu w tej książce. I zakończenie, całkiem niezłe. Chociaż ta historia mnie nie powaliła na kolana, to jednak jestem ciekawa innych powieści autorki, na pewno po nie sięgnę. Powrót do góry