Osobliwy dom pani Peregrine - Ransom Riggs

W obliczu rodzinnej tragedii, za którą stoi pełna mrocznych sekretów historia sprzed lat, życie Jacoba odmienia się w nieodwracalny sposób. Chcąc znaleźć odpowiedzi na nurtujące go wątpliwości i poradzić sobie z traumą po utracie bliskiej osoby, wyrusza on w podróż w poszukiwaniu prawdy o przeszłości dziadka i, być może, prawdy o samym sobie. Co odkryje w starym opuszczonym sierocińcu? Czy w niesamowitych opowieściach z dzieciństwa kryje się ziarno prawdy? Co oznaczają tajemnicze ostatnie słowa dziadka i dokąd doprowadzi wnuka ścieżka poszukiwań? Zagłębiając się w mitologiczny świat dzieciństwa dziadka, Jacob przekona się, że najmniej wiemy często o najbliższych nam ludziach. I że poznawszy odpowiedzi na niektóre pytania, czasami przekraczamy granicę, zza której nie ma już powrotu…

Wywołująca dreszcz emocji i grozy opowieść o domu sierot na tajemniczej wyspie, zamieszkiwanym niegdyś przez równie tajemnicze dzieci. Szesnastoletni Jakub, którego dziadek był jednym z nich, przyjeżdża na wyspę, żeby za wszelką cenę odkryć przeszłość dziwnego, zniszczonego domu i jego małych mieszkańców. Nastrój potęgują stare fotografie, których kolekcja ilustruje tekst.

Wydawnictwo: Media Rodzina
Premiera: 7 listopad 2012

***
Fragment:

Gdy podniosłem się z podłogi, dotarło do mnie, że niewątpliwie trafiłem do pokoju panny Peregrine. Wyglądał jak sala w zamku Śpiącej Królewny. Ze świec w kinkietach zwisały pajęczyny, na toaletce z lustrem ustawiono kryształowe buteleczki, a w kącie znajdowało się olbrzymie dębowe łoże. Wyobraziłem sobie pannę Peregrine, gdy była tu po raz ostatni. Na dźwięk wyjących syren zerwała się z łóżka i zgromadziła zaspane dzieci, które po drodze na dół pospiesznie chwytały płaszczyki.

„Bałyście się?” – spytałem w myślach. – „Słyszałyście nadlatujące samoloty?”

Poczułem się dość dziwnie, bo przyszło mi do głowy, że dzieci nadal tu są i – ukryte za ścianami i zakonserwowane jak chłopiec z trzęsawiska – spoglądają na mnie przez szczeliny i dziury po sękach. (…)

Dzieciaki trzymały w rękach lalki o martwych oczach, zupełnie jakby to były awangardowe fotografie mody w przerażającym centrum handlowym z przełomu wieków. Naprawdę koszmarne wydało mi się jednak coś innego – nie lalki żywych trupów, nie dziwaczne fryzury ani też fakt, że dzieciaki nigdy, przenigdy się nie uśmiechały. Im dłużej wpatrywałem się w zdjęcia, tym bardziej wydawały mi się znajome. Wszystkie cechowała swoista upiorność, jak stare zdjęcia dziadka, w szczególności te ukryte w pudełku po cygarach. (…) Dziadek zaklinał się, że to pamiątki po jego znajomych z sierocińca. Czy to jednak oznaczało, że zdjęcia są oryginalne? Powątpiewałem w to nawet jako ośmiolatek. I co z fantastycznymi historiami, które im towarzyszyły? Trudno mi było wyobrazić sobie, że choć jedna z nich jest prawdziwa. Teraz jednak, kiedy wdychałem kurz w opuszczonym domu, który wydawał się pełen duchów, przyszło mi do głowy, że kto wie… (…)

Głosy umilkły, a podłoga zatrzeszczała bezpośrednio nad moją głową i z góry posypało się nieco pyłu gipsowego. Ktokolwiek tam się znajdował, doskonale wiedział, gdzie jestem.

Wstrzymałem oddech.

---

Wydaje się fajne i upiorne Muszę to przeczytać !!!! tutajpoczkategori
Opis nie jest zły, ale raczej nie przeczytam. No, chyba że znajdę w bibliotece.
Opis naprawdę mnie zainteresował.Wprowadza taki nastrój grozy. I okładka taka klimatyczna...starodawna.Chętnie przeczytam . tutajpoczkategori

---

Bardzo ciekawa pozycja z dreszczykiem emocji i strachu, chętnie przeczytam Opis, jak i okładka są mroczne i mają klimat. Może nawet skuszę się na kupno
Brzmi naprawdę tajemniczo, strasznie i ciekawie. Na książkę poczekam aż znajdzie się w bibliotece i w tedy ją przeczytam tutajpoczkategori
Super że będzie u nas wydana ta książka!! Czekam na nią już jakiś czas. Fakt że na jej podstawie Tim Burton ma nakręcić film jeszcze bardziej mnie do niej przyciąga
Zwiastun książki: KLIK

Bardzo mi się podoba

Dodatkowo w książce znajdą się stare fotografie, których kolekcja ilustruje tekst np:
tutajpoczkategori

Fakt że na jej podstawie Tim Burton ma nakręcić film jeszcze bardziej mnie do niej przyciąga
Ma być film na jej podstawie? I to w reżyserii Burtona? O to na pewno oglądnę,ale dopiero po przeczytaniu książki .A kiedy ma być w kinach?
Zwiastun książki świetny i te fotografie takie klimatyczne. Na pewno przeczytam,a może nawet kupię.
Ten trailer jest genialny, miałam prawdziwe dreszcze w 1:39! Ta książka wydaje się być wybitnie w klimacie Burtona, chociażby te zdolności dzieci... Ach, chyba się skuszę i kupię tę książkę tutajpoczkategori
Po TAKIM trailerze, przeczytam na pewno! Zapowiada się niesamowicie.
Przez zwiastun nabrałam jeszcze większej ochoty... Jest taki... niezwykły! tutajpoczkategori

Po TAKIM trailerze, przeczytam na pewno! Zapowiada się niesamowicie.

Mogę się pod tym podpisać !
http://www.filmweb.pl/news/Tim+Burton+opowie+o+sieroci%C5%84cu+dla+magicznych+dzieci-79587

Tu jest informacja o tym, że Tim ma zrobić film na podstawie tej książki. tutajpoczkategori
Niesamowity trailer! Aż dreszcze przechodzą, tak mi się spodobała ta książka, że pewnie ją zakupię
Trailer ma świetny klimat. Na pewno przeczytam, bo książka genialnie się zapowiada. tutajpoczkategori
Jak podaje Paranormalbooks premiera 7 listopada.
Świetny opis i okładka

na pewno przeczytam tutajpoczkategori
Zainteresowała mnie ona i chciałam ją kupić,ale gdy miałam ją w rękach w Empiku to niestety,ale zawachałam się i odłożyłam ją na miejsce. Po obejrzeniu trailera (traileru?) żałowałam,że jej nie kupiłam.
Strasznie klimatyczny trailer, świetna okładka, mroczne klimaty, nie czytam jak na razie takich książek, ale ta strasznie mnie zainteresowała. Chciałabym nawet kupić. tutajpoczkategori
Obejrzyjcie to sobie:
http://www.youtube.com/watch?v=G-hll8AD6g0

Niesamowite.
Łał. Ale nie wierze że ona znalazł tak te domy w "niezamieszkanym" stanie, w każdym razie w Polsce to na pewno wszystko byłoby rozkradzione, a po podłodze walałyby się butelki i nie powiem co jeszcze... tutajpoczkategori
A!!! Cudowne! Ta narracja, te budynki!
Świetne i zgadzam się,że w Polsce wszystko było by zniszczone. Szkoda,że u nas nie ma takich miejsc tutajpoczkategori
Świetny materiał, miejsca niesamowite i aż trudno uwierzyć, że takie istnieją... Zapomniane i niezauważane, a jednak tyle w sobie kryjące. Zwłaszcza ten, który właściwie znajdował się tuż obok innych, osiedlowych domków!
Mógłby ktoś napisać, ile ma stron? Bo wydaję mi się, że w obecnych czasach 32 zł za książkę w grubej okładce, to nie jest drogo

Mógłby ktoś napisać, ile ma stron? Bo wydaję mi się, że w obecnych czasach 32 zł za książkę w grubej okładce, to nie jest drogo

398 - czcionka taka: http://mediarodzina.pl/zasoby/attachments/osobliwy_dom_pani_peregrine_fragment.pdf Powrót do góry
o myślałam, że mniej, dzięki, w klasie mamy mikołajki i chyba poproszę mojego mikołaja
Jak ja żałuję,że jej nie kupiłam wtedy jak miałam okazję Powrót do góry
http://www.empik.com/osobliwy-dom-pani-peregrine-riggs-ransom,p1055071353,ksiazka-p

Książka w promocji za 26 zł. Opłaca się.
Dostałam na mikołajki W szkole przed polskim rozdawaliśmy prezenty, moja nauczycielka chciała ją ode mnie pożyczyć Powrót do góry
Czy wierzysz w opowieści?

Tajemnicze historie, niezwykłe opowieści to coś, co uwielbiam i uwielbiałam, gdy byłam mała zawsze lubiłam słuchać bajek o księżniczkach, zamkach i rycerzach. Zawsze wyobrażałam sobie w świecie wróżek, elfów i cudownych postaci. To było magiczne, lecz gdy dorosłam zrozumiałam, że to wszystko nie może się zdarzyć, jednak jedyną drogą do tego świata są książki. One zatrzymują we mnie dziecko, wierzące w opowieści, liczące na przygodę.

Od młodości największym autorytetem był dla Yacoba dziadek. Codziennie opowiadał mu
niezwykłe historie, mówił o swoich podróżach, przyjaciołach. Był dla chłopca kimś wspaniałym. Nie wszystkie historie dziadka były jednak szczęśliwe, często pojawiały się w nich potwory, które próbowały zabić dziadka. Często w opowieściach pojawiał sie też niezwykły dom, który dawał schronienie, bronił przed złem. Mieszkały w nim dzieci, a każde z nich było niezwykłe. Yacoba fascynowały historie dziadka, chciał być taki jak on, lecz...
Dorósł. Dzieci w szkole zaczęły się z niego wyśmiewać, uważały, że wierzy w bajki. Nie chciał już słychać tych opowieści, chciał żyć w realnym świecie, porzucić marzenie. Dziadek nie protestował. Pogodził się z wyborem wnuka.

"Kilka lat później, kiedy miałem piętnaście lat, wydarzyło się coś niezwykłego i zarazem okropnego, i odtąd było już tylko Przed i Po."

Yacob ma już piętnaście lat, pracuję w sklepie wujka. Nagle słyszy telefon dzwoni dziadek, szuka broni, chcę zabić potwory. Chłopak wie, że dziadek ma napady histerii, starzeje się, często zapomina gdzie jest. Przypominają mu się lęki z przeszłości. Ojciec mówi mu, by pojechał do dziadka. Dom zostaje w okropnym stanie, ale ukochanego opiekuna nigdzie nie ma. Za domem jest las, coś podpowiada mu, by tam pobiegł. Znajduję dziadka, leży twarzą do ziemi, jest ciężko ranny, Yobob wie, że on odchodzi, dziadek mówi mu jednak, by się ukrył, by odnalazł sierociniec. Nagle z ciemności wyłania się potwór niczym z opowieści dziadka, realny świat chłopaka szybko legł w gruzach. Rodzice nie wierzą w jego opowieść, chłopak trafia do terapeuty. Jednak wciąż męczy go pytanie: co chciał mu przekazać dziadek?

Do przeczytania książki zachęcił mnie bajkowy, trochę mroczny klimat trailera, był on świetnie przedstawiony, nie mogłam nie kupić tej powieści. Liczyłam, że opowieść będzie zagadkowa, pełna niesamowitych postaci, liczyłam, że klimat utrzyma się przez całą książkę. Lecz czy to otrzymałam?

Książka jest bardzo ciekawa. To muszę powiedzieć na wstępie. Pomysł według mnie bardzo oryginalny, łączą się tu wątki fantastyczne, przygodowe, młodzieżowe, nawet historyczne. Jednak ja liczyłam choć po części na coś innego, zabrakło mi w tym magii, główny bohater Yacob był bardzo przyziemny, chyba przyzwyczaiłam się do damskich narratorek, choć jeszcze niedawno czytałam kilka książek w męskim... Nie ważne. Po prostu był inny i czasem jego zachowanie mi się nie podobało. Czasem można się w tym wielo wątkowym dziele pogubić, autor co chwila dodawał coś niesamowitego, widać, że ma głowę pełną pomysłów, czytało się to w większej części przyjemnie. Lecz moim zdaniem akcja często miała wzloty i upadki.

Miałam w tym tygodniu dużo zajęć i codziennie czytałam po około 100 stron, więc pisałam koleżance, które również jest zainteresowana tą książką, co o powieści sądzę. Pierwszego dnia powiedziałam "dziwna", choć wtedy książka mnie zaintrygowała, po prostu nie wiedziałam, co o niej więcej powiedzieć, bo nigdy czegoś takiego nie czytałam... Po kolejnej setce stron byłam bardzo zaciekawiona, co będzie dalej rozwijał się mój ukochany wątek lekko bajkowy, niezwykły, pisałam wtedy, że jestem oczarowana. Jednak to dość szybko się zmieniło po następnym sięgnięciu po powieść, trzecia część mnie nużyła, lecz to też uległo gwałtownej zmianie w ostatnich rozdziałach(3 czy 4), wtedy rozwinęła się całą akcja, wszystko działo się w zawrotnym tempie, bardzo przyjemnie było o tym czytać.
Muszę jeszcze pomyśleć, jak to dokładnie ocenić, jednak chyba na plus, bo jednak te lepsze momenty zawsze przeważały, jak książka mnie nudziła po prostu na chwilę jak odkładałam, podkreślam na chwilę, bo zaraz wracałam, by dowiedzieć się, czy dalej nie będzie ciekawiej, często właśnie wtedy wszystko się rozwijało, a ja musiałam kończyć i zostawiać do jutra.

Przejdźmy do bohaterów. Główny bohater Yacob raczej nie stanie się moim ulubionym, bo przez większą część książki mnie irytował. Pierwsze rozdziały, początek pobuty na wyspie(do momentu podróży)lubiłam go, jednak to się zmieniło, gdy trafił do domy pani Peregrine, zaczął się inaczej zachowywać, poznała kogoś. Właśnie wątek miłosny, według mnie tu jest pies pogrzebany, tej jego dziewczyny to ja nie znosiłam, według mnie to była trochę hipokryzja, najpierw mówi, że kogoś bardzo kocha, nie może bez niego żyć, a zaraz całuję się innym... Nie pasowało mi to. Ta część powieści była taka lekko naciągana, jakby autor musiał ją wpleść w książkę. Moim zdaniem, gdyby był albo delikatniejszy, albo gdyby go w ogóle nie było, miałam bym większą radość z czytania. Czasem nie mogłam aż słychać, jak on do niej wzdycha. Ale skończmy o tym, bo wychodzi, że tylko pisze o negatywnych rzeczach.

Powiem więcej o bohaterach. Uwielbiam wszystkie dzieciaki(prócz Emmy) z domu pani Peregrine, są cudowne, żałuję, że autor nie opisał wszystkich, przydał by sie jakiś przewodnik po postaciach, czy coś! Ich niezwykle umiejętności bardzo mi sie spodobały, to jest to, co lubię, o każdej z postaci czytałam z wielka ciekawością, chciałam poznać je wszystkie, mam nadzieję, że autor napiszę kolejny tom i rozwinie te postacie. Ich talenty były niezwykłe.

Po przeczytaniu czułam się jakbym dostała pudełko czekoladek, ale raz trafiała na dobrą, a raz na gorzką, niesmaczną. Zawsze jednak pamięta się lepiej te lepsze rzeczy, a o gorszych chcę się zapomnieć, dlatego też jeżeli autor wyda kolejny tom sięgnę po niego. Książka według mnie byłą warta przeczytania, a w recenzji pisałam te gorsze rzeczy, bo wolałam Was uprzedzić, ja byłam nimi lekko zaskoczona, bo liczyłam na inny klimat książki.
Ocena 7/10

Świetne i zgadzam się,że w Polsce wszystko było by zniszczone. Szkoda,że u nas nie ma takich miejsc
Pamiętam, że jak byłam na wakacjach to w samym zachodnio-pomorskim jest sporo dworków i fotografować też jest co. Wewnątrz nie są oczywiście aż tak dobrze zachowane i może jest jedna czy dwie wieżyczki zamiast kilku, ale też ma to swój klimat.

Zwiastuny bardzo klimatyczne. Ciekawi mnie ten zawód jakim jest oprowadzanie po takich "zapomnianych miejscach" Ciekawe czy są jakieś kursy jak poruszać się po takich budowlach, gdzie jeden niepewny krok grozi zawaleniem podłogi Powrót do góry
Nigdy o takim kursie nie słyszałam
Słyszałam, że to podobno niesamowita książka. Wydaje mi się mega przerażająca, ale mam zamiar ją przeczytać. Byle tylko była gdzieś w promocji Powrót do góry
Wczoraj mi przyszla i czeka na stosie 'do przeczytania'. Chyba pomine pare po drodze i bedzie nastepne po Nevermore. Zdjecia w ksiazce sa takie... przerazajace. I to mnie zacheca
Ja też początkowo(właśnie po obejrzeniu zdjęć) sądziłam, ze będzie mroczna, jednak trochę się pomyliłam, choć lekki klimat jest Powrót do góry
Mnie również zaciekawiły te zdjęcia ;P Mam nadzieję,że książka mi się spodoba
Przeczytałam "Osobliwy dom pani Peregrine" w około 3 dni. Nie była to książka na którą miałam nadzieję, ale i tak zrobiła na mnie pewne wrażenie, tylko w inny sposób.

Po oglądnięciu niesamowitego zwiastuna książki, miałam ukryte pragnienie, że ta historia nie będzie tak prosta jak się wydaje, że zwiastun jest bardzo dwuznaczny, historie o dzieciach to tylko ucieczka w baśnie, sprawiająca mnie bólu interpretacja jakiejś strasznej tragedii z przeszłości. Jeśli ktoś oglądał "Labirynt fauna" może dokładniej zrozumie co mam na myśli. Liczyłam na coś głębszego, na coś naprawdę smutnego i strasznego.

Przeliczyłam się, co tu dużo mówić, książka nie ma tej oczekiwanej głębi, choć z początku nie jest to tak oczywiste, z początku wszystko było możliwe, jednak autor wybrał prostszy kierunek, napisał nieco upiorną historię o osobliwych dzieciach i skierował ją głownie do młodszych i starszych, ale jeszcze nie zupełnie dorosłych czytelników.

Ale, ale, niech nikt nie poczuje się tym zrażony , bo jako taki typ powieści, książka robi wrażenie. Magiczna, osobliwa i trochę straszna, to przymiotniki które trafnie ją opisują.
Autor opisał historię 16 letniego chłopca, który postanowił odkryć przeszłość dziadka i w ten sposób trafił do niesamowitego świata z lat 40 XX wieku, poznał gromadkę osobliwych dzieciaków, zawarł przyjaźnie, pojawiło się nawet lekkie uczucie.
Jacob, bo to on jest głównym bohaterem powieści odkrył prawdę o sobie, i zmierzył się z przeszkodami, które były próbą dla jego charakteru.

Zaletą książki jest ciekawy i dobrze rozwinięty pomysł opisany w przystępny sposób, a także klimat, który jest głównym wyróżnikiem tej powieści (zdjęcia w książce czynią go chwilami iście upiornym ).
Jako że to książka przede wszystkim o przygodach grupki trochę starszych dzieciaków, nic bardziej poważnego, to mnie irytować mogły tylko niektóre ich niedomyślne zachowania, gdy od dawna rozumiejąc o co chodzi krzyczałam w myślach do bohaterów żeby przejrzeli na oczy, ale wada to nieuzasadniona bo do wieku bohaterów takie zachowania jak najbardziej pasowały.

Książkę polecam, bo choć oczekiwałam czegoś innego to w końcu i tak bardzo wciągnęłam się w historię dzieci z domu pani Peregrine. A historia to osobliwa Powrót do góry
Oczekiwałam czegoś innego-strasznej książki o strasznych dzieciach. Sugerując się tymi zdjęciami oczywiście. Mocno się zdziwiłam czytając tę książkę. Rzecz jasna pozytywnie Książka mnie wciągnęła fajnie by było gdyby została napisana kolejna część,ponieważ chciałabym wiedzieć co się dzieje z głównym bohaterem i jego przyjaciółmi Książka jest godna polecenia
Na początek muszę powiedzieć, że spodziewałam się czegoś zuuupełnie innego. Troszkę się zawiodłam, ale też nie znowu jakoś bardzo. Po prostu po trailerze i opisie, które są bardzo mroczne i tajemnicze, spodziewałam się bardziej mrocznego, starego domu i odkrywania tajemnicy, myślałam, że wciągnę się w tą książkę. Ale widać za bardzo się nakręciłam . Koniecznie muszę wspomnieć,że urzekły mnie stare zdjęcia, jest to niespotykane i fajne . W sumie to nie mam nic do powiedzenia o bohaterach, byli mi obojętni.. jakoś się z nimi bardzo nie zżyłam ani nie miałam wobec nich jakichś specjalnie negatywnych uczuć. Jak na początku byłam ciekawa książki tak pod koniec już odechciewało mi się czytać. A już końcówka według mnie była beznadziejna, nie mam pojęcia czy autor zostawił sobie możliwość stworzenia 2 części czy co, ale mi się wybitnie nie spodobała...zwłaszcza, że słyszałam że ma być to jednoczęściówka, jeśli więc tak jest i to będzie koniec to naprawdę do kitu... Powrót do góry
Odkładałam i odkładałam, ale ostatnio wyczytałam, że T. Burton chce ją zekranizować! Stwierdziłam, że pora olać wszystko i przeczytać w końcu

Podobno premiera w 2015 roku
Ulala Tim Burton? No to pewnie będzie z tego ciekawe widowisko! Przyznam, że to książki przekonał mnie głównie tytuł i okładka, sięgnęłam - nawet dość szybko przeczytałam. Podobała mi się, ale jakiś szczególnych zachwytów nad nią nie mogłabym uskutecznić. Powrót do góry
Mi się książka nie podobała. Była dobra, ale nie w moim guście. Naprawdę lubię np. Zafona, czy właśnie ten rodzaj fantastyki, ale to co zaserwował mi ten autor było takie... nijakie, bez większego wyrazu. Niby szybko i lekko się czytało, jednakże nie było to dla mnie coś, co bardzo by mi przypadło do gustu i do czego chciałabym wrócić, lub jeszcze raz przeczytać na nowo.

Ale jeśli chodzi o film, to jestem dobrej myśli - Burton potrafi działać cuda.
2. Miasto cieni


Kontynuacja "Osobliwego domu pani Peregrine", który zachwycił nie tylko nastoletnich czytelników.

Akcja powieści rozpoczyna się dokładnie tam, gdzie zakończyła się poprzednia. Jest rok 1940. Jacob i jego nowi przyjaciele opuszczają wyspę, na której znajdował się dom pani Peregrine i udają się do Londynu. W czasie podróży czekają ich liczne niespodzianki i przygody.

Miasto cieni to niepowtarzalna, magiczna powieść, która przenosi czytelników w świat wyobraźni, telepatii, pętli czasowych, zmiennokształtnych i niesamowitych zwierząt.

Premiera: 19 listopad 2014 Powrót do góry
Niesamowita - klimatyczna, wartka akcja, niepospolici bohaterowie, niebanalna i niepowtarzalna.