2. Lewiatan

Ścigany przez bezwzględnego Verchiela, Aaron wciąż ucieka. Towarzyszy mu były dowódca Potęg, Camael. Oszalały na tle nefilima z przepowiedni, Verchiel zamordował ojca chłopaka i porwał jego przyrodniego brata, autystycznego Steviego, jednak wciąż nie udało mu się dopaść wybrańca.

Uciekinierzy trafiają do niewielkiej, zamieszkiwanej przez zamkniętą społeczność, mieściny w Maine. Aaron, mimo nagabywań byłego dowódcy Potęg, najchętniej odciąłby się od przeszłych wydarzeń. Mimo iż Verchiel depcze mu po piętach, chłopak ciągle próbuje żyć tak, jak kiedyś. Pewnego dnia Camael znika bez śladu. Pozbawiony wsparcia, chłopak musi wreszcie stanąć twarzą w twarz ze swym przeznaczeniem i dowiedzieć się prawdy na temat toczącej się w niebie wojny... Wojny, w której stawką jest władza nad ludzkim rodzajem.

Data wydania: 24.11.2010
Stron: 320
Cena: 34,90

---

ale na pewno sięgnę po następne części, bo nie widziałam serialu do końca, więc nie wiem jakie może być ewentualne zakończenie, a bardzo mnie to ciekawi tutajpoczkategori
Ja juz chwilę temu przeczytałam obydwie części, ale jakoś nie mogłam się zdobyć na napisanie nic sensownego o tej serii.
Podoba mi się, ale też nie znów jakoś wybitnie. Napisana porządnie, ale chwilami są momenty które trochę mnie nudzą. A główny bohater, w pierwszej części ok, tutaj chwilami doprowadzał mnie do obłędu i nie jeden raz miałam ochotę go trzasnąć w łeb. Szczególnie pod koniec.
Druga część była wg mnie zupełnie inna od pierwszej. Nagle pojawiło się tyle nowych rzeczy, że.. myślałam że to będzie głownie o aniołach, a tutaj nagle pojawiły się takie stworzenia, ten cały Lewiatan... Przez chwilę miałam nieodparte skojarzenie z serią Gone. Zmutowane zwierzęta, tajemnicza jaskinia z jakimś potworem, "ciemnością" która miesza ludziom w głowach i przywołuje ich do siebie. No kosmos po prostu. Też tak jak Ven nie wiem czemu ta historia miała się przysłużyć.
Myślę że ta część jest na takim samym poziomie jak pierwsza, ale chyba wolę "Nefilima", "Lewiatan" jak dla mnie strasznie wszystko udziwnił, a ja nie lubię takiego nagłego natłoku nowych stworzeń, kiedy świat wymyślony przez autora już tak ładnie trzyma się kupy. I tutaj trzyma się dalej dobrze, niczego w tej kwestii nie zarzucam. Ale jak przeczytałam w pewnym momencie o kolejnym stworzeniu - Malaku to miałam już trochę tego dość.

Co do kolejnej części, ciekawi mnie bardzo jak rozwinie się wątek Vilmy, bo widać coś się zaczyna dziać z tą dziewczyną Brat Aarona, to trochę straszne będzie, ale tym bardziej ciekawe. No i oczywiście co z jego ojcem, bo jest coś na rzeczy jak widać.
Ja również przyczytałam- i mam mnieszane uczucia. Szczerze mówiąc jestem chyba lekko zawiedziona, pierwsza część podobała mi się , nie zachwyciła ,ale sprawiła ,że zastanawiałąm się co będzie dalej. W przypadku drugiej łapałam się na tym, że czytałam aby czytać ,a nie przeżywałam tego co się działo. Wszystko niby było fajnie napisane ,ale sama fabuła mnie po prostu nudziła. Miałam wrażenie ,że ta przygoda podczas drogi Aarona to takie pisanie i komplikowanie wszystkiego na siłę. Wszystko wydawało mi się nielogiczne i sztuczne, kiedy w pierwszej części każde wydarzenie tworzyło dla mnie spójną całość. Autor tak jakby przypominał sobie o czymś i dopisywal to.
No i wszystko było dla mnie przewidywalne. Każde posunięcię Aarona, opis z tyłu okładki opowiada fabułe do prawie końca książki. Wydarzenia ,które dzieją się po nim zajmują może 50 stron. Z początku książka mi się zbyt wlokła ,a potem przyśpieszyła tak, że nie miałam pojęcia o czym właściwie czytam. Kilkanaście godzin po tym, jak skończyłam ją czytać nie za bardzo potrafie powiedzieć cos o jej fabule, oprócz tego ,co znajduje się w opisie.
Brakowało mi Aniołów, niby były ,ale nagle to wszystko stało się jakby dodatków ,a mieliśmy mase potworów i dziwnych stworzeń. Autor chciał wprowadzić wiele tajemnic i niedopowiedzeń ,ale jak dla mnie było tego zbyt wiele- scen nagle się kończących, braku odpowiedzi. Co za dużo to niezdrowo.
Bohaterowie jacyś dziwni dla mnie byli. Aaron trochę się zmienił ,ale nie zachwycał. Kameal jest dla mnie jedną z bardziej intrygujących postaci, niestety zbyt wiele go nie było. I podoba mi się wątek Vilmy. Z kolei wprowadzenie Kate było dla mnie koplwtnie sztuczne i dziwne. I z przykrością stwierdzam ,że mój faworyt z pierwszej części- Gabriel, irytował mnie tutaj i stracił większość swojego uroku.
Cała historia z Lewiatanem była dla mnie jak jakiś przerywnik, nie pasowała mi do tego ,czego się spodziewałam po 1 części. Pozostaje jednak ciekawość ,co wydarzy się dalej i jak to wszystko się zakończy, jak potoczą się poszczególne wątki, chociaż częsć z nich jest mi kompletnie obojetna. Dlatego na pewno przeczytam część trzecią ,ale nie będę na nią jakoś szczególnie wyczekiwać.

Ven, tez mam takie przypuszczenia co do ojca Aarona...może za dużo SN się naoglądałam

edit.
cholera, przeczytałam opis 4 części i cholera wiem już co się stanie ,wiec mogę już nie czytać dlaszych części xD xD tutajpoczkategori

---

...ale nie wynagradzają te wątki fabuły tej części . Pojawiło się tutaj naprawdę za dużo dziwnych stworzeń i z historii o aniołach stała się ona jakąś papką, i to niestrawną xD Orisha, Lewiatan, zmutowane zwierzęta, przerażający ludzie, malaki - pomysł fajny, ale jakoś niepasujący do świata stworzonego przez autora w części pierwszej. Pomijając już fakt, że niektóre opisy były totalnie obleśne xD

No i książka się niesamowicie ciągnie... Do 100 strony się w ogóle nie wkręciłam... W zasadzie historia zaczęła mnie ciekawić od strony 150, choć do 220 czytałam jedynie po to, żeby tylko czytać xD Potem nareszcie akcja ruszyła i ostatnie 80 stron przeczytałam z zainteresowaniem. Najbardziej jednak zaciekawiły mnie końcowe strony i dwa wspomniane już przeze mnie wątki. Dlatego też sięgnę po kolejną część... ale jeszcze nie teraz xD
kuźwa o czym to jest tutajpoczkategori
Ja pierdole, przeczytaj opis to będziesz wiedzieć
Wg mnie druga czesc jest lepsza od pierwszej. Dzieje sie w niej wiecej dziwacznych rzeczy niz w pierwszym tomie. Ale oby dwie byly spoks:D musze jeszcze przeczytac 3 i 4 czescii.!!^^ tutajpoczkategori
Nie mogę się oprzeć stwierdzeniu: o kur..czę co za masakra! Po Nefilim oczekiwałam, ze w tej części będzie dużo o aniołach, jakaś bitwa, poznamy odpowiedzi, a to co naprawdę zawiera ta książka po prostu powala na ziemię...W negatywnym sensie niestety. O chora wyobraźnio autora! W życiu bym nie pomyślała, że zostaniemy "obdarowani" czymś tak podchodzącym pod jakąś obrzydliwą abstrakcję . Kraby opętujące ludzi, krzyżówki zwierząt, Lewiatan. Orisha to tylko czubek góry lodowej. Na dodatek wszystko ciągnie się niemiłosiernie, a w zachowaniu Aarona nie ma żadnego sensu. Przyjrzyjmy się jego historii - zabici rodzice, porwany brat, Potęgi na karku, nowa świadomość swojej osoby, a on po przyjeździe do jakiegoś miasteczka stwierdza, że rozpoczęcie pracy w klinice weterynaryjnej jest dobrym pomysłem? Nagle zapomniał o swoim pragnieniu odnalezienia brata?! O decyzji opuszczenia tej normalnej części swojego życia? Równie dobrze mógł sobie zostać u siebie w mieście chodzić dalej do szkoły, pracować i co tam cała reszta Wątek zupełnie pozbawiony sensu. Tak samo jak pomysł wprowadzenia Lewiatana, czy wnosi coś do fabuły? Nie. Gdyby jeszcze był ciekawy to okei, daleko nas nie zaprowadzi, ale miło się poczyta. A tu nawet nie o tyle chodzi o samą obrzydliwość tych rzeczy tylko o irracjonalność. Przez chwilę myślałam, że wróciłam do czytania jednego z tomów Pamiętników Wampirów, gdzie też występowały jakieś malaki, wijące się stworzenia i inne takie, chociaż tam przynajmniej było w tym coś odrobinę ciekawego. Nie no, skoro pierwsze miasto, do którego przyjechał nawiedzane jest przez krwiożerczego starożytnego potwora morskiego to pojedzie dalej i tam spotka Nessie, jednorożce, czy Meduze, która zamieni go w kamień, by zawładnąć światem? Miałam zamiar zrezygnować z czytania tej książki, ale zobaczyłam opis kolejnych, co dało mi nadzieję, że będzie lepiej, bo gorzej już nie może być, więc dotrwałam. Pod koniec, jak pojawiają się anioły robi się lepiej. I mogę przyznać, że jest w Lewiatanie kilka zabawnych momentów, szczególnie jeśli chodzi o Kamaela. To chyba jedyny plus tego tomu. Jeśli chodzi o Vilme to już w pierwszej części, w momencie kiedy Kamael z Werchielem rozmawiali przed szkołą, to chyba Kamael pomyślał o tym, że coś w niej jest, ale dłużej się nie zastanawiał, ale od tamtej pory wiedziałam, że coś się święci Też podejrzewam, że ojcem Aarona jest Lucyfer. Czy aby przypadkiem nie jest nim ten anioł z prologu? Tak obstawiam. Jedyne co mnie dziwi to to, że słyszał modlitwy ludzi. Ciekawa jestem, czy to, co stało się ze Steviem jest jeszcze do naprawienia, jak na mój gust to nie, ale zobaczymy, czy autor nie wybierze szczęśliwszego zakończenia.

Lewiatan jest książką trudną do przebrnięcia. Wymaga wiele silnej woli, żeby to zrobić i mam nadzieję, ze jednak będzie warto i Dzień Gniewu uraczy nas jakimiś świetnymi anielskimi scenami. W każdym razie w tej części tym naprawdę znudzonym radziłabym skończyć czytanie w momencie ataku na Gabriela i rozpocząć pod sam koniec przy bitwie z Lewiatanem. Pomiędzy nie dzieje się ani nic ciekawego, ani ważnego, a sama bałam się, ze jak to ominę to coś ważnego przegapię. Na pewno sięgnę po następną cześć, ale nie wiem, czy nie po dłuższej przerwie
Hm mnie ta seria bardzo się podobała, bo głównym wątkiem nie był jakiś tam ckliwy romans, ale coś zupełnie innego. Ta część wciągnęła mnie chyba najbardziej ze względu na to zagadkowe miasteczko, od razu było wiadomo że coś jest z nim nie tak. W ogóle czułam taki dziwny strach jak została opisana zawartość żołądków Lewiatana. Rzeczywiście może trochę tematem nie po drodze z pozostałymi częściami, ale uważam że książka dobra. Fajnie mi się ją czytało, bo nic mnie w niej nie irytowało tutajpoczkategori
Moim zdaniem część jest gorsza niż pierwsza. Ciekawie napisana, ale jakoś mnie męczyło czytanie jej...
Książka słaba, nie doczytałem do końca, ehh szkoda tutajpoczkategori