Metro 2033 - Dmitry Glukhovsky

Rok 2033. W wyniku konfliktu atomowego świat uległ zagładzie. Ocaleli tylko nieliczni, chroniący się w moskiewskim metrze, które dzięki unikalnej konstrukcji stało się najprawdopodobniej ostatnim przy-czółkiem ludzkości. Na mrocznych stacjach, rozświetlanych światłami awaryjnymi i blaskiem ognisk, ludzie ci próbują wieść życie zbliżone do tego sprzed katastrofy. Tworzą mikropaństwa spajane ideologią, religią czy po prostu ochroną filtrów wodnych... Zawierają sojusze, toczą wojny.

WOGN to wysunięta najbardziej na północ zamieszkała stacja metra. Kiedyś była jedną z najpiękniejszych, a po zagładzie przez długi czas pozostawała bezpieczna. Teraz pojawiło się na niej śmiertelne niebezpieczeństwo.

Artem, młody mężczyzna z WOGN-u, otrzymuje zadanie: musi przedostać się do legendarnej stacji Polis, serca moskiewskiego metra, aby przekazać ostrzeżenie o nowym niebezpieczeństwie. Od powodzenia jego misji zależy przyszłość nie tylko peryferyjnej stacji, ale być może całej ocalałej w metrze ludzkości.

Wydawnictwo: Insignis Media
Premiera: Kwiecień 2010
Liczba stron: 592

Strona o książce: http://metro2033.pl/

Dziwne, ze tego tematu nie ma na naszym forum! Na razie temat o pierwszej części - co sądzicie? Kto czytał, kto planuje? Ja kupiłam oba tomy i przymierzam się do czytania - czuję, że to będzie coś ekstra ^^

---

Kiedyś pożyczyła mi ją... dyrektorka Poważnie. Ale to było dosyć dawno i w tedy książka była zbyt przytłaczająca jak dla mnie. Teraz pewnie bardziej przypadłaby i do gustu. tutajpoczkategori
Ja się już od bardzo długiego czasu przymierzam do przeczytania tej książki. Także od długiego czasu widnieje ona na liście zakupionych w mojej bibliotece, tyle że do tej pory jeszcze nie można jej wypożyczyć. A więc czekam.
Czytałam kiedyś wywiad za autorem w GW, a także kilka pozytywnym recenzji dlatego też jestem bardzo zachęcona.
No nie! A ja oczywiście o książce pierwsze słyszę... Ale co zrobić, że książki mające tylu fanów na świecie w tym wielu Polskich czytelników, przeze mnie nie są znane? Może dlatego, że ja jakieś dziwności czytam. tutajpoczkategori

---

Ja kupiłam oba tomy i przymierzam się do czytania - czuję, że to będzie coś ekstra ^^

Też tak myślałam i cieszę się bardzo, że nie uległam emocjom (albo po prostu nie miałam wtedy kasy xD) i nie kupiłam tych książek, bo żałowałabym wydanych pieniędzy.

Nie chcę przez to powiedzieć, że książka nie podobała mi się (aha, dodam jeszcze, że jestem dopiero po pierwszym tomie). Jej czytanie było po prostu dość.. dziwnym przeżyciem. Może to nie są po prostu moje klimaty - mutanty popromienne itd. Choć czytając opis i recenzje wydawało mi się, że spodoba mi się niesamowicie. Ale liczne DZIWACZNE (nie bez powodu tego słowa używam) zdarzenia, wątki, miejsca, ludzie były po prostu męczące.. Z początku wydawała się naprawdę super, potem dochodziły te nienormalne rzeczy, czym czułam się naprawdę zawiedziona.. Autor poszedł trochę nie w tę stronę, której bym oczekiwała, postawił właśnie na czym dziwniej i czym więcej, co po prostu nie do końca mu wyszło.
Sam pomysł oceniłabym bardzo wysoko, myślę jednak, że autor mógł lepiej wykorzystać i wykreować całość.
Były takie momenty, kiedy nie mogłam się oderwać, ale niestety przeważały te, przy których po prostu zasypiałam.. Czytanie tej książki zajęło mi ponad tydzień i kiedy skończyłam, to naprawdę bardzo się cieszyłam...
Nie czuję ani grama pociągu do drugiej części, zwłaszcza że większość pisze, że jest duużo gorsza od jedynki... Dodatkowo czytałam, że ma być JESZCZE WIĘCEJ dziwnych/głupawych/nienormalnych rzeczy - ja już tego nie wytrzymam xD

Spodziewałam się czegoś dużo lepszego.
Zaraz po przeczytaniu dałam strasznie wysoką ocenę, bo 8/10 (wtf), ale teraz, po upływie jakiegoś tam czasu, coraz gorzej ją wspominam i dziś nie dałabym wyżej niż może 6+/10.

Niemniej jednak liczę, Tirin, że Ci się bardziej spodoba, bo w końcu każdy ma inny gust
Czy dziś bym poleciła? Nie wiem, nie do końca. Nie jest to literatura młodzieżowa, rozrywkowa, wieje nudą przez pół książki xD i zdecydowanie za dużo głupawych zjawisk. Ale są ludzie, którym ta książka baaardzo się podobała, w końcu nie bez powodu. Więc sami zdecydujcie, czy chcecie przeczytać.
Książki nie skończyłam więc nie wypowiadam się na temat fabuły, ale bardzo podobało mi się, że zamieszczono w środku mapkę Tylko ciekawe czemu była w środku a nie na początku na przykład... tutajpoczkategori

Książki nie skończyłam więc nie wypowiadam się na temat fabuły, ale bardzo podobało mi się, że zamieszczono w środku mapkę Tylko ciekawe czemu była w środku a nie na początku na przykład...

Ano przyznaję, mapka była super zaglądałam na nią co drugą stronę żeby wiedzieć, gdzie on jest xD
O kurcze, Mircia, to mnie zaskoczyłaś Ale może ta 'dziwność' wynika z tego, że to rosyjska książka i po prostu ma swoisty klimat ^^ zasiałaś we mnie ziarenko niepokoju, ale z drugiej strony.... te tysiące fanów nie może się mylić nooo, nie mówicie, że wydałam 70 zł na marneee ;( tutajpoczkategori

te tysiące fanów nie może się mylić nooo, nie mówicie, że wydałam 70 zł na marneee ;(

:*** też mam nadzieję, że to tylko moja dziwność i że Ci się spodoba! bo jednak rzeczywiście fanów jest ogromna ilość, obyś się do nich zaliczyła

O kurcze, Mircia, to mnie zaskoczyłaś Ale może ta 'dziwność' wynika z tego, że to rosyjska książka i po prostu ma swoisty klimat ^^ zasiałaś we mnie ziarenko niepokoju, ale z drugiej strony.... te tysiące fanów nie może się mylić nooo, nie mówicie, że wydałam 70 zł na marneee ;(

Ja tam myślę, że Ci się spodoba
Nie czytało się źle, po prostu książka ma dość specyficzny klimat Mircię męczył, mnie zdołował (ale należy dodać, że kiedy zabrałam się za tą książkę byłam jeszcze na etapie wierności paranormalom) a Ciebie może zachwycić. Myślę, że i mnie by zachwycił , teraz. Po prostu zaczęłam ja czytać za wcześnie. Generalnie polecałabym starszym. tutajpoczkategori

te tysiące fanów nie może się mylić nooo, nie mówicie, że wydałam 70 zł na marneee ;(

:*** też mam nadzieję, że to tylko moja dziwność i że Ci się spodoba! bo jednak rzeczywiście fanów jest ogromna ilość, obyś się do nich zaliczyła

Oj kurcze Mircia, ale ja Cię tym nie chciałam urazić!!! Nie mówię, że jesteś dziwna, to ta książka jest dziwna, bo rosyjska. Ja się martwię, że jak zwykle uwierzyłam w opinie fanów i zaszalałam a tu się może okazać dupa przez duże D....

Jeszcze jestem dobrej myśli - zacznę się martwić, kiedy sięgnę po książkę i nie będzie mi coś w niej grało.

Mirciu a Twoja opinia jest bardzo ważna, bo sprawiła, że już nie jestem tak zapatrzona w coś, czego nie znam :*



Tak już podsumowując, myślę, że nie wszystkim „Metro 2033” może przypaść do gustu, bo mimo wszystko jest trochę specyficzną historią i ja sama mniej więcej do połowy myślałam, że się trochę rozczarowałam, ale końcowa akcja naprawdę zrekompensowała mi wszystko inne. Dlatego myślę, że warto się przekonać samemu, bo książka zdecydowanie ma w sobie "to coś" i a nuż traficie na niespodziewaną perełkę?

Autor ma ładny, przystępny styl, który rozwiał wszelkie moje obawy przed, mówiąc brzydko, rosyjskim bełkotem (no offence ^^), który nie zawsze przypada mi do gustu, a książka wydaje się dopracowana na ostatni guzik. Nie mogę jeszcze nie wspomnieć o klimacie całej historii – partyzancki, mroczny, pełny grozy i niebezpieczeństwa, niepewności i pozbawiany nadziei – po prostu majstersztyk! Aż mnie momentami ciarki przechodziły po plecach, bo on i dokładne opisy sprawiały, że wydawało się tak przerażająco realne!

Artem to postać, z którą łatwo się utożsamić – zwykły chłopak, na którego barki spadło ogromne brzemię, które musiał udźwignąć, przemierzając ciemne tunele, w których nie tylko walczył o przetrwanie, ale starał się znaleźć sens dla ich z pozoru beznadziejnego życia. To nadaje historii głębię, szczególnie, kiedy zahacza o religie, wierzenia, ideologie i przemyślenia, które spotyka na swojej drodze, które zmuszają również czytelnika do refleksji. Czy warto przeczytać? Tak, tak, TAK!

Ja przynajmniej już nigdy nie spojrzę na żadne metro tak samo…

PS. W środku znajduje się mapka metra, która okazała się bardzo przydatna – z przyjemnością ją studiowałam i sprawdzałam gdzie akurat znajdują się bohaterowie. To naprawdę ułatwia czytanie i ogarnięcie tego wszystkiego

PS2. Teraz naprawdę rozumiem, że dla kogoś, kto przeczytał „Metro”, „Enklawa” może wydać się kompletnie nierealnym dnem Sama teraz dostrzegam tą różnicę.

***

O Boziu, a tyle skracałam ten bełkot i to i tak nic nie dało xD tutajpoczkategori

No dobra, chciałyście tego!

I bardzo dobrze, że chciałyśmy xD bo totalnie mnie wciagnęła Twoja recenzja i przez Ciebie chce to teraz baaaardzo przeczytać

No dobra, chciałyście tego!

I bardzo dobrze, że chciałyśmy xD bo totalnie mnie wciagnęła Twoja recenzja i przez Ciebie chce to teraz baaaardzo przeczytać
I dzięki tobie Ven nie odłożę jej na półkę tutajpoczkategori

No dobra, chciałyście tego!

I bardzo dobrze, że chciałyśmy xD bo totalnie mnie wciagnęła Twoja recenzja i przez Ciebie chce to teraz baaaardzo przeczytać
I dzięki tobie Ven nie odłożę jej na półkę

No i jakoś tak wyszło, ze nagle mam ebooka.
I coś zrobiła, gdzie ja znajdę czas coś czytać jeszcze?!
Bardzo fajna recka.
Dzięki, dziewczyny To lepiej czytajcie, bo nie mam z kim spoilerować xD

Shadow, jak już przebrniesz przez ten przyciężki początek, to potem pójdzie jak z górki tutajpoczkategori
O ja... a kurde nie zamierzałam jej czytać. No ale teraz oczywiście muszę kupić.
Tirin, a gdzie kupiłaś drugi tom? Bo ja szukam, szukam i nigdzie nie ma...
Silje, na allegro Drugi tom to Metro2034. Można też zamówić w Matrasie lub Empiku W Empiku nawet widziałam ostatnimi czasy na półce - książki się pojawiły po tym, jak wyszedł Czas Zmierzchu Dmitra i Piter z serii Uniwersum tutajpoczkategori
Zamieszczam samą końcówkę recki, bo nie mogę inaczej.. Tutaj macie link do całej: http://paranormalbooks.pl/2012/01/07/recenzja-metro-2033/

‘Zachwycająca’. Tak można podsumować ją jednym słowem. Dmitry Glukhovsky stworzył coś, co na bardzo długo zagnieździ się w pamięci czytelnika, coś co można nazwać arcydziełem. ,,Metro 2033” jest obowiązkową pozycją nie tylko dla fanów fantastyki i science-fiction, ale dla każdej osoby uwielbiającej czytać. Zadziwia pomysłem, oryginalnością, a także napięciem w niej zawartym, pomimo tego, że jest ciężka, wciąga i nie pozwala, by odłożyć ją na półkę. Dlatego jak najbardziej polecam, gdyż przez długi czas pozostanę pod wrażeniem warsztatu pisarskiego i wyobraźni autora.

Stawiam 5+. Dlaczego nie 6? Ponieważ na początku nie mogłam się wciągnąć. Często miałam ochotę odłożyć książkę i sięgnąć po coś lżejszego. Ale dobrze, że jednak się przemogłam, bo straciłabym wiele.
Shadow, baaardzo się cieszę, że i Tobie się spodobała Zgadzam się, że ciężko się brnie przez początek, ale im dalej tym lepiej Nie mogę się już doczekać kiedy dorwę w bibliotece 2 część, chociaż słyszałam, że wypada słabiej, to i tak muszę wrócić do świata pana Glukhovskyego tutajpoczkategori

Shadow, baaardzo się cieszę, że i Tobie się spodobała Zgadzam się, że ciężko się brnie przez początek, ale im dalej tym lepiej Nie mogę się już doczekać kiedy dorwę w bibliotece 2 część, chociaż słyszałam, że wypada słabiej, to i tak muszę wrócić do świata pana Glukhovskyego
Chyba nie przeczytam, bo jednak to nie będzie o Artemie

Shadow, baaardzo się cieszę, że i Tobie się spodobała Zgadzam się, że ciężko się brnie przez początek, ale im dalej tym lepiej Nie mogę się już doczekać kiedy dorwę w bibliotece 2 część, chociaż słyszałam, że wypada słabiej, to i tak muszę wrócić do świata pana Glukhovskyego
Chyba nie przeczytam, bo jednak to nie będzie o Artemie

Mówią, że wypadła słabiej, ale mi się wydaje, że to jedynie wina wątku miłosnego :] Komuś widocznie romantyzm przeszkadza tutajpoczkategori


Świat, tak dobrze nam znany, uległ zagładzie, gdy narodził się konflikt atomowy i ludzie, pełni nienawiści, zgotowali sobie własny koniec. Ale niektórzy mieli szczęście – schronili się w czeluściach moskiewskiego metra, odgradzając się od niebezpieczeństw czających się na powierzchni zniszczonej ziemi. Musieli nauczyć się żyć od nowa – w mroku, bez słońca, bez roślinności, swobody i gwieździstego nieba nad głową. Niemożliwe? A jednak udało im się – tworząc nowe struktury, nowe hierarchie i walcząc o przetrwanie, zbudowali nowy świat. Wśród ludzi metra był Artem – zwyczajny chłopak z północnej stacji WOGN. Wychowywany przez przybranego ojca, żył z dnia na dzień, w ustalonym porządku. Aż pewnego dnia coś się zmieniło – młodzieniec zostaje wybrany do podjęcia misji, od której zależeć może bytność wszystkich ludzi żyjących pod ziemią. Artem wyrusza w podróż, by dotrzeć do legendarnego Polis i odmienić los ludzkości. Lecz czy warto? Na jakie niebezpieczeństwa się naraża i co go czeka w mroku tunelów? I wreszcie – czy jeden człowiek może zmienić bieg historii?

„Boże, jaki piękny świat zniszczyliśmy...” *

Historia wydania Metro 2033 zaczyna się od nieudanej próby, po której to Dmitry Glukhovsky, rosyjski pisarz i dziennikarz, opublikował swoją powieść w sieci. Strona internetowa, na której ją zaprezentował, stała się niezwykle popularna, a fani włączyli się we wspólną pracę nad udoskonalaniem utworu poprzez przesyłanie pisarzowi swoich uwag i rad. Wkrótce potem udało się wydać Metro 2033 w tradycyjnej oprawie i... książka stała się hitem! Szczerze mówiąc ta informacja ani trochę mnie nie dziwi, bowiem wciąż na nowo wracam myślami do dzieła pełnego dojrzałej i oryginalnej a jednocześnie zaskakującej na wszystkich płaszczyznach kreacji. Ta cecha niewątpliwie wyróżnia twór Dmitra od innych postapokaliptycznych opowieści, choć oczywiście to nie wszystko!

Zarówno świat przedstawiony, jak i bohaterowie są dopracowani – można rzec – na sto dwadzieścia procent. Postaci – począwszy od głównego bohatera Artema przez jego znajomych aż po dalszoplanowe sylwetki ludzi, na których w zasadzie nawet nie zwrócilibyśmy najmniejszej uwagi – to bez wyjątków żywe, silne osobowości skonfrontowane z czyhającymi w mroku metra niebezpieczeństwami, podejmujący trudne decyzje w ułamkach chwil i walczący o przetrwanie. W miarę poznawania kolejnych wydarzeń, ci ludzie stają się w naszych oczach realni, prawdziwi i drodzy, gdyż ich emocje, obawy i przerażenie udzielają się czytelnikowi, tym samym przybliżając widzowi fikcyjnych bohaterów bardziej, niż gdyby były to żywe jednostki.

Rzeczywistość metra roku 2033 można nazwać jednym słowem – jest mroczna. Tunele skąpane w ciemności, przesycone zatęchłym strachem, bolesną ciszą i niewiadomą, która działa na wyobraźnię bardziej, niż najdoskonalej ukazane sceny w dreszczowcach i horrorach – wszystkie te czynniki zmuszają nie tylko bohatera, ale i nas do ciągłej gotowości i czujności. Jesteśmy tam – wiele metrów pod ziemią, pogrążeni w beznadziei i przerażeniu, niezdecydowani. Dmitry pokazuje nam historię zawierającą w sobie sumę wszystkich możliwych rodzajów strachu, jakie mogą zawładnąć człowiekiem – od niepewności poprzez panikę do utraty zmysłów. Rosjanin wykreował świat tak, że zmusza widza do patrzenia przed siebie szeroko otwartymi oczami, przez co jesteśmy gotowi do reakcji w każdej chwili, pewni niechybnego zagrożenia. Jednocześnie zadaje nam konkretne pytanie – jaką drogą idzie ludzkość, czym jest człowieczeństwo, jaka jest wartość życia i wreszcie – czy istnieje przeznaczenie, czy człowiek ma jakieś zadanie do wypełnienia?

Narracja trzecioosobowa opowiadana jest przez obserwatora wszechwiedzącego, który przedstawia nam świat oczami Artema – dzięki temu znamy uczucia i przemyślenia głównego bohatera. Język jest dojrzały i złożony, dialogi zaś mają zróżnicowaną formę dostosowaną do potrzeb każdego bohatera. Fabuła jest rozbudowana, wielowątkowa i nacechowana autentycznością, a także realizmem i emocjami. Akcja mknie przed siebie, napięcie wzrasta z każdym kolejnym rozdziałem i choć doświadczamy krótkich chwil przerwy w tej ciągłej gonitwie, to i tak czuć to nieubłagane przybliżanie się ku wielkiej katastrofie. Prawdę powiedziawszy zagłębiając się w realia życia Artema, nieustannie drżałam ze strachu, absolutnie zagubiona, a jednocześnie parłam dalej, oczarowana światem, jaki poznawałam dzięki kartom niecodziennej historii przesyconej gęstą, ponurą atmosferą.

O dziele Dmitra można opowiadać bez końca, gdyż charakter powieści jest niezwykły i jedyny w swoim rodzaju, zaś ciągłe odwołania i porównywanie młodszych publikacji do Metro 2033 wyraźnie daje nam jasny przekaz, że mamy do czynienia z dziełem nietuzinkowym, zdumiewającym i na pewno godnym polecenia. Bardzo żałuję, że dopiero teraz poznałam historię ludzi żyjących w tunelach metra (jednego z największych na świecie z resztą) i być może dziś powtórzę to, co już niegdyś zostało powiedziane – koniecznie należy sięgnąć po książkę opowiadającą o przygodach Artema! Niech pochłonie Was mrok moskiewskiego metra z całym jego bogactwem i tajemnicą, bowiem takiej lektury nie da się później zapomnieć. Dzieło Dmitra Glukhovskiego na zawsze odmieni Wasze postrzeganie świata i obudzi apetyt na naprawdę dobre, wykwintne lektury, spychając w kąt szmatławce, których teraz na rynku wydawniczym jest w brud. Ocena 6/6 i tak nie odda mojego zachwytu, zatem POLECAM i tyle.

*cytat z: D. Glukhovsky, Metro 2033, str. 227 tutajpoczkategori
Tirin, pięknymi słowami ujęłaś to wszystko, co mi też chodziło po głowie podczas czytania Cieszę się, że tak Ci się "Metro" spodobało

W moim przypadku, chociaż BARDZO podobały się wydarzenia w tunelach, najwięcej emocji odczuwałam przy tym, co się działo na powierzchni - to dopiero była akcja!

A co sądzisz o zakończeniu? Bo mnie dosłownie powaliło na kolana
No właśnie Ven, na powierzchni to było, myślałam, że umrę ze strachu!!! No i bardzo polubiłam Artema, momentami było mi go szkoda, bo to taki w sumie poczciwy chłopaczyna
Zakończenie.... ojej.... ja myślałam, że to jest żart że Artem ma zwidy, no bo w sumie zachowanie czarnych ani trochę nie dawało do zrozumienia, żeby były to formy inteligentne i w ogóle... no i ta akcja w bibliotece tego dowodziła, a tu taka niespodzianka... szczerze mówiąc to miałam łzy w oczach, bo Dmitry tak to opisał wszystko, ze aż ściskało za serce, zagrał po prostu na emocjach koncertowo! A Ty jak uważasz??

No i teraz w ogóle czytam Enklawę i takie "WTF?!".... Co za gniot w porównaniu z Metrem!


No i teraz w ogóle czytam Enklawę i takie "WTF?!".... Co za gniot w porównaniu z Metrem!
Haha, wiedziałam, że tak będzie Powrót do góry
Ven wiesz co, ja myślę, że Dmitry dawał nam te znaki, a wiesz gdzie? Otóż w momencie, gdy Artem już dochodził do Polis, miał wrażenie w jednym z tuneli, że ktoś do niego idzie z przeciwka, ale nie mógł tego kogoś zaatakować, a potem usłyszał głos, że teraz nie powinien iść. Kto mógł to powiedzieć, jak nie czarny? Stanowczo o to musiało chodzić - a czytelnik zaczyna zdawać sobie z tego sprawę dopiero po skończeniu książki. Wielokrotnie Artem wychodził żyw z sytuacji, które były ciężkie, jakby coś go ostrzegało. No i te sny - czarni wpływali na jego odczucia i podświadomość, jak mniemam To by było najbardziej "racjonalne" wyjaśnienie


Tirin, no właśnie, tylko to wszystko zaczynasz sobie uświadamiać dopiero na koniec lektury i to jest takie niesamowite Dlatego myślę, że przeczytanie "Metra" po raz drugi będzie tak samo interesujące jak czytanie go po raz pierwszy, kiedy już wiemy to, co wiemy Powrót do góry

Dlatego myślę, że przeczytanie "Metra" po raz drugi będzie tak samo interesujące jak czytanie go po raz pierwszy, kiedy już wiemy to, co wiemy

Dokładnie! Ale póki co muszę wziąć się za Metro 2034, bo ludzie właśnie mają skrajne opinie - jedni mówią, że masakra, inni wychwalają. Muszę sama się przekonać, jak to wygląda ;] A Ty czytałaś tom 2??
Jeszcze nie, bo właśnie wszędzie spotkałam się z opiniami, że 2 tom już nie jest tak dobry jak 1 i na razie to mnie trochę powstrzymuje przed kupnem. Ale w bibliotece jest tak rozchwytywany, że w końcu pewnie nie wytrzymam i kupię Bo przeczytać, na pewno przeczytam - też chcę się przekonać jak to jest z tym 2 tomem, no i bardzo bym chciała jeszcze wrócić do tuneli metra

Tak samo mam na oku "Pitera" Szymuna Wroczka, bo słyszałam, że niezłe Powrót do góry


Tak samo mam na oku "Pitera" Szymuna Wroczka, bo słyszałam, że niezłe

No ja akurat słyszałam, ze Piter to jakaś masakra, ale otwiera to całe Uniwersum Metro 2033, więc Dmitry poleca - będzie chyba jakaś seria książek omawiających problem z Metra.


Tak samo mam na oku "Pitera" Szymuna Wroczka, bo słyszałam, że niezłe

No ja akurat słyszałam, ze Piter to jakaś masakra, ale otwiera to całe Uniwersum Metro 2033, więc Dmitry poleca - będzie chyba jakaś seria książek omawiających problem z Metra.
Haha, to ciekawe No, podobno w Rosji wyszło już dużo więcej książek z Uniwersum, u nas to dopiero pierwsza, ale tą już na pewno wypożyczę z biblio Fajnie, że autor udostępnił swój świat innym pisarzom, ale nie zawsze wiadomo co z tego może wyjść Powrót do góry
Wiem, że wyszło więcjej - widziałam na fejsie. Masakra. jedna mnie zainteresowała szczególnie - na okładce jest człowiek w masce z długim dziobem. Ciekawe, czy w Polsce wydadzą kolejne tomy - szczerze mówiąc powątpiewam, bo Piter jakoś specjalnie się nie sprzedaje.

EDIT:
Pojawił się trailer do gry, która ma wyjśc w 2013. Co prawda to gra, ale jak dla mnie ten aktorski trailer idealnie nadaje się jako zwiastun książki. Jest obłędny!!!
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=aBA1ICfhUSY
Fakt, trailer niezły Aż zaciekawiła mnie ta gra, może obczaję, jak wyjdzie Powrót do góry
To druga czesc gry:) Pierwsza juz troche jest na rynku, ale podobno wyrabista. ^^
O, Sihh, dzięki za info W takim razie poszukam, jak będę miała chwilkę, bo naprawdę chciałabym zobaczyć na ekranie to wszystko, co było w książce Powrót do góry
Książka fantastyczna, druga część - Metro 2034 już tak nie zaskakuje jak pierwsza, ale poziom również wysoki. Właśnie kończę czytać "Piter" Sz. Wroczka, również świetna, choć tak naprawdę rozkręca się w drugiej połowie. Uwielbiam uniwersum metro 2033
U mnie leżą trzy tomiszcze - Metro 2033, Metro 2034 i Piter. Moja mama hurtem wypożyczyła, bo słyszała, że dobre Ja narazie musze skończyć książkę mojego znajomego i zabiorę się za to. Czytając Wasze posty, już mnie ciekawi, mam nadzieję, że się nie zawiądę i, że bedzie to naprawdę dobra lektura ^^ Powrót do góry
Jestem jakąś godzinę godziny po skończeniu Metra 2033 i czuję się dokładnie tak:
http://i45.tinypic.com/29e81k.jpg
Nie jestem w stanie teraz zebrać do kupy tego wszystkiego co przeżyłam podczas czytania, w każdym razie towarzyszył temu dziki wzrok, po oderwaniu nieprzytomny wyraz twarzy, lampka nocna, która świeciła się całą noc i strach w ciemnym pokoju przed odwróceniem się do tyłu, gdy byłam całkowicie pewna, że metr za mną stoi czarny, a pod koniec czytanie przez łzy.
Ta książka jest fenomenalna, ja wciągnęłam się od samego początku, i przerywałam tylko wtedy gdy stwierdziłam, że jeszcze trochę i nie zasnę ze strachu. Metro 2033 zrobiła na mnie ogromne wrażenie, na pewno jest to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam. Polecam jak nic!!!

Rzuciłam, na razie tylko tyle, okiem na wasze wrażenia i:
Co do scen na powierzchni, na mnie jednak chyba większe wrażenie zrobiły tunele i ta groza, która się czaiła w każdym kącie! To zagrożenie psychiczne, te "szepty umarłych" - jej, jakie to było straszne! Bibliotekarze w Wielkiej bibliotece już tak mnie nie przerażały
Agnnes, doskonale Cię rozumiem Emocje po przeczytaniu "Metra" są tak przytłaczające, że ja nosiłam się z nimi jeszcze przez kilka dni, takie wrażenie wywiera ta książka (szczególnie finał! ). Cieszę się, że dołączyłaś do grona fanów I czekam na Twoją opinię, kiedy już uda Ci się ochłonąć
Ale przez Ciebie naszła mnie teraz ochota na powtórzenie "Metra" xD

Mnie ostatnio jeszcze mega kusi ta książka: http://ecsmedia.pl/c/do-swiatla-uniwersum-metro-2033-b-iext9512708.jpg! Tak, tak, właśnie ze względu na dodatek Ale, kurde, wszystkie egzemplarze w empiku są zafoliowane A jestem tak ciekawa tego nieznanego zakończenia >.< Powrót do góry
To nieznane zakończenie to ta "Ewangelia według Artema"? Też bym strasznie chciała to przeczytać, bo te fragmenty, ten mały przetłumaczony kawałek, który znajdował się na stronie, którą chyba wcześniej wkleiłaś były świetne! W ogóle muszę powiedzieć, że ani razu nie zawiodłam się na Glukhovskim, jego sposób pisania bardzo mi odpowiadał, i choć faktycznie, tak jak wspomniałyście wcześniej, niektóre zwroty akcji mogły być mało wiarygodne, te nagłe ocalenia, niespodziewane wyjścia z beznadziejnej sytuacji.. Ale nawet gdy jeszcze nie znałam zakończenia, w żaden negatywny sposób nie wpływały one na mój odbiór tej książki, jedyne co wtedy czułam, to zadowolenie że Artem wyszedł cało z opresji

Jeśli chodzi o Artema, to taki zwyczajny bohater, byli od niego dużo lepsi, zdolniejsi, bardziej obyci, i choć miał on pewne zdolności, nie zgrywał bohatera, trochę narwany, nie zawsze pomyśli zanim zacznie działać, ulega słabościom. To był taki bohater którego śmierć nie wydawałaby mi się wielką tragedią - z obiektywnego punktu widzenia, później to by się zmieniło, ale mówię co czułam podczas czytania. Było to takie inne. Bo zazwyczaj gdy książkowy bohater ma misję do wykonania, to wydaje się on być osobą niezastąpioną i najbardziej utalentowaną, choć może jeszcze tego nie do końca świadomą. A tutaj był Artem, który bardzo późno przejął tę rolę, który dopiero dzięki swojej wędrówce dojrzał, uświadomił sobie pewne rzeczy i mógł zacząć uchodzić za "jedynego bohatera" i właśnie dopiero wtedy ta jego rola okazała się prawdą. Tak trochę na odwrót, a przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie.

Jeśli chodzi o wędrówkę Artema, to w pewnym momencie skojarzyła mi się ona z "Małym księciem" - Artem chodził od stacji do stacji, i niczym Mały Księże docierał do nowych planet, poznawał różne ideologie, różne poglądy i sposoby życia, wciąż uczył się o ludziach i metrze.

Z innych bohaterów zaintrygował mnie Chan, był on pierwszym bohaterem przy którym poczułam to zdezorientowanie, co tu jest prawda, a co własnym wymysłem, czy cokolwiek jest tym czym się zdaje; zaciekawił mnie bardzo ten plan metra, w którym Chan niby wszystko widział. Takim którego bardziej zapamiętałam był jeszcze Michaił - ten staruszek, chyba najsympatyczniejsza postać w książce Jeśli chodzi o Młynarza, to jakoś szczególnie jego fanką nie jestem, choć niezmiernie się ciesze że taka postać istniała, jeden z większych bohaterów metra.

Z zagrożeń mieszczących się w metrze na początku najbardziej przerażali mnie czarni, potem zagrożenia psychiczne, ten tunel, w którym zginął Burbon, opis gdy przechodzili przez niego z Artemem to jeden z najstraszniejszych momentów w książce, te szepty - od razu usłyszałam te szepty z Zagubionych, w których one też oznaczały głosy umarłych, było to przerażające i właśnie po tym fragmencie bałam się zasnąć. Straszne też były wszelkie niepokojące obecności Kolejny najstraszniejszy moment nastąpił wtedy gdy Chan prowadził grupę ludzi i gdy większość weszła w zły tunel, a Artem wraz z Chanem i jeszcze jednym gościem poszli tym drugim, przerażająca scena z czającym się wokół zagrożeniem niewiadomego pochodzenia, ta niewiedza co to była taka straszna właśnie.Musze napisać, że autor tworzył genialny klimat, zanim zaczęło się dziać cokolwiek, człowiek już miał ochotę zwiewać jak najdalej stamtąd.
Ogromne wrażenie zrobiła na mnie gwiazda kremlowska! Ten wątek z jej przyciąganiem był tak niesamowity, taki tajemniczy i straszny; podobały mi się też te historie, które porównywały gwiazdę do pentagramu i do demonów które od wieków zapewniają przywódcom tego państwa władzę.Długo głowiłam się patrząc na plan metra jakimż to zagrożeniem mogą być wyznawcy wielkiego czerwia, kto to w ogóle jest oczywiście jak to ja, już zaczęłam się bać przy porównaniu ich stacji do domu umarłych, czy jakoś tak, w ogóle zasypanie żywcem stacji z tyloma ludźmi budziło grozę, więc gdy doszła do tego muzyka usłyszana w rurach, ja już byłam w najwyższym stopniu przerażona Ale sami wyznawcy nie byli tacy straszni, choć dostać się w ich ręce - horror, szczególnie z tym ubijaniem żywcem w worku dla lepszej jakości mięsa Co tam jeszcze było... mnóstwo, dlatego trudno to ogarnąć, więc może przejdę do zakończenia, bo tak jak chyba każdy, zostałam nim zmiażdżona. Długo czekałam aż rozwinie się ta główna akcja, polecą iskry, dziwiło mnie to, że kilka kartek do końca, a tak naprawdę jeszcze nic się nie zaczęło dziać, ta budka z martwą dziewczyną, która opisała swoje ostanie dni życia na ścianach, zrobiła na mnie wrażenie, w ogóle wszystkie przebłyski w rozmowach na temat wojny atomowej bardzo mnie interesowały i wciąż czekałam na takie fragmenty, no, ale co do zakończenia, gdy Artem znalazł się na wieży, przeżył do końca swój sen i zaczęły do niego docierać myśli Czarnych, Czarnych, którzy wcale nie byli zagrożeniem, którzy chcieli się porozumieć, pomóc ludziom, którzy byli dla nich jedyną nadzieją i którzy również w Artemie widzieli nadzieję, którzy po tylu poszukiwaniach w końcu go odnaleźli, w momencie gdy już zaczynali wątpić, gdy ludzie zaczęli ich przerażać, ale jeszcze nie do końca, więc w końcu mogli zacząć się cieszyć, w końcu zaczęły się ziszczać ich marzenia o porozumieniu.. trach, trzy rakiety i koniec. To było straszne Litery zamazały mi się już w chwili gdy Czarni okazywali się być dobrymi, bo przecież wiedziałam, że zaraz nastąpi straszliwy koniec. To było strasznie, strasznie smutne Jak wcześniej wyobrażałam sobie czarnych jako okropne bestie, tak nagle stanęły mi przed oczami czarne ludziki z kresek, takie pocieszne, dobre stworzonka. Niesamowicie smutne było czekanie na ich koniec Ale równie jak nie bardziej przerażająca była myśl, że ludzie zaraz zniszczą swoją ostatnią szansę na lepszy świat, i to jeszcze z uśmiechem na ustach, kompletnie nieświadomi, myśląc, że pokonują swojego wroga, a tak naprawdę wbijają sobie gwóźdź do trumny.
Ta nieświadomość była przerażająca. Zaczęłam się wtedy sama nad sobą zastanawiać, jak mogłam wcześniej sądzić, że zniszczenie czegoś, to w tej chwili najlepsze możliwe zakończenie tej książki.
Metro 2033 stało się w końcu dla mnie historią o samozagładzie ludzi do której doprowadzają się całkiem bezmyślnie i jeszcze ciesząc się z postępów jakie poczynili...
Nie podejrzewałam, że tak to się skończy. Nie żebym sądziła, że będzie happy end, ale nie myślałam, ze skończy się to tak wielkim ciosem.
Tak, przypomniało mi się zakończenie i znów brak mi słów. Polecam Metro jak najbardziej 9/10 , jak nawet nie więcej.



Dlatego tak bardzo ciekawi mnie ta "Ewangelia", no i "Metro 2034", chociaż z drugiej strony trochę się boję tego sequelu Powrót do góry
Musiałam dodać to zdjęcie bo od kilku dni ta okładka mnie prześladuje, oczywiście za każdym razem nasuwając na myśl tylko jedno Mój ulubiony wątek z Metra. No więc pomijając te zielska w tle to niemalże widzę to tak jak Artem. Masakra jakaś z tym... no i jak tu teraz spojrzeć na Kreml gdy już coś takiego cię przyciąga?
A tak
Faktycznie świeci! I tu taka ciekawostka jeszcze



Strasznie podobało mi się w „Metrze 2033” ciągła atmosfera niedopowiedzenia. W powieści znajduje się całe mnóstwo wątków, które zostały tylko poruszone, zaciekawiły do granic możliwości, ale nie zostały całkowicie wyjaśnione. Mówię tu o tych wszystkich nadnaturalnych zjawiskach, jak chociażby Polianka. To sprawia, że nawet po zakończeniu lektury nie przestajemy myśleć o książce, wciąż roztrząsając wszelkie domysły i niejasności. Rzecz zupełnie niespotykana w kręgu amerykańskiej papki kulturowej. Z drugiej jednak strony – żeby nie było zbyt różowo – w pewnym momencie czułam stanowczy przesyt wszystkich wątków pobocznych. Za dużo, za gęsto, za ciężko, za rozwlekle. Przygód miał ten Artem bez liku, spotkał mnóstwo ważnych postaci (większość z nich przybierała względem niego rolę mentora), a niewielkie opanowanie tego niepotrzebnego w sumie natłoku wyszłoby tylko z korzyścią dla książki. I może to po prostu wina obranej formy; w powieści drogi należy liczyć się z pewną sekwencyjnością. Nie powiem – każda kolejna stacja była dla mnie ciekawym miejscem do odkrycia. Po prostu w którymś momencie miałam już serdecznie dość tego, że poszczególne wątki poboczne są ze sobą za słabo powiązane, że nie tworzą spójnej całości (tak! właśnie spójności mi brakowało!).

Podobał mi się nastrój grozy panujący w powieści. Wędrówka przez tunel z Burbonem i jego „Umarłem. Mnie już nie ma” to chyba najbardziej przerażający fragment jaki kiedykolwiek zdarzyło mi się przeczytać! Ale znowu – bywało, że miałam palce obgryzione do krwi, ale zdarzały się też fragmenty, których końca nie mogłam się doczekać. Wiem, że nie można stworzyć powieści idealnej, w której każdy fragment zachwycałby tak samo mocno, ale tutaj różnice były zbyt duże.

Na koniec pochwalić musze audiobooka. Oficjalną wersję „Metra 2033” nagrała Audioteka wykorzystując głos Krzysztofa Gosztyły. Nie mogłam przebrnąć nawet przez pierwszy rozdział! Aktorskie popisy lektora, nieznośne modulacje głosu i niekończące się pauzy doprowadzały mnie do stanu przedrzucawkowego. Interpretacja Gosztyły to idealny przykład tego, czego nienawidzę w audiobookach. Na szczęście istnieje jeszcze jedna wersja; krótsza o przeszło cztery godziny (bo bez zbędnych przerywników typu „hehe”), przeznaczona dla osób niewidomych i słabo widzących, którą czyta (czyta, a nie po swojemu interpretuje) Marcin Popczyński. I choć zdarzają mu się wpadki (Hunter jako /hUnter/ i przynajmniej dwukrotne przemianowanie Młynarza na Marynarza), to jestem bardzo zadowolona z jego pracy. Audiobooka w wersji Popczyńskiego z całego serca polecam!

Drugi tom cyklu – „Metro 2034” dostępny jest niestety tylko w interpretacji Gosztyły, dlatego na razie daruję sobie słuchanie. Poza tym musze trochę odpocząć, bo tak długie przebywanie w ciemnych i dusznych tunelach moskiewskiego metra należy sobie dozować.

„Metro 2033” to bardzo dobra książka, jednak – jak dla mnie – zbyt męcząca, abym mogła ją uznać za wybitną i liczyć na to, że jeszcze kiedykolwiek do niej wrócę. I mimo kilku naprawdę obiecujących fragmentów, daleko jej do znakomitej. Polecam fanom cięższych, postapokaliptycznych wizji, od których książka wymagać ma ciągłego skupienia i głębszych przemyśleń natury metafizycznej. Powrót do góry

Być może zastanawiacie się dlaczego, mimo iż pisałam jak bardzo zachwycona jestem książką, „Metro 2033” nie znalazło się w gronie „tych najlepszych” 2013.

No ja się zastanawiałam nawet

Jeeju, Silje, czasem dobijają mnie Twoje recenzje. No bo jak może mi się podobać książka, w której występują "banalne komunały ukryte pod iluzją mistycyzmu" lub "oczywiste uproszczenia społeczno-socjologiczne" ????
Nie no, śmieję się
Ale serio, nie wiem czy to przez Twoje studia, czy tak po prostu to widzisz wszystko, ale widzisz w tych książkach takie rzeczy o których odrębności ja nie mam zielonego pojęcia, a co dopiero umieć je nazwać... (i nigdy nie będę potrafiła bo to nie moja dziedzina wiedzy, i na szczęście! ) W każdym razie ciekawie się to czyta choć dla mnie kosmos.
Co do "Metra" to ja odebrałam go głównie poprzez atmosferę grozy, a w każdym razie po długim czasie tylko to mi z książki teraz pozostało i za to będę ją uwielbiać Fajnie, że Tobie też się tego trochę udzieliło Ten straszny moment o którym wspomniałaś - mega, nie mogłam zasnąć bez lampki po tym
A co do spoilera który ja na pewno mogę przeczytać, to w tamtym temacie wspomniałam coś o tym i o Metrze, ale bez tytułu, zastanawiałam się nawet czy autor nie zaczerpnął pomysłu z tamtej książki..
Haha, jak wyjęłaś te cytaty to nawet moje słowa brzmią jak wyjęte z Coelho!
Nie wiem z czego to wynika, ale nie za bardzo to lubię, tzn. często czepiam się jakichś szczegółów i przez to nie mogę się tak w pełni cieszyć jakąś książką.
I faktycznie, zajrzałam, pisałaś o tym przy tej drugiej książce, wtedy nie skojarzyłam. No podobieństwo jest uderzające!! Powrót do góry
Zamierzam niedługo zabrać się za Metro 2033. Strasznie lubię klimaty post apo, a w dodatku Rosja zawsze mi się kojarzyła z czymś takim. Słyszałem wiele pozytywnych opinii na temat tej serii i chyba w końcu trzeba ją przeczytać

Zakończenie mnie nie zaskoczyło specjalnie - spodziewałam się czegoś w tym stylu, ale pewnie tylko dlatego, że się naczytałam już całkiem sporo powieści tego typu (są jednak pewne schematy, które się powtarzają) Ale to nie zmienia w niczym faktu, że jest to naprawdę dobre zakończenie, które jest logicznie zbudowane i przemyślane, a nie spada, ot tak, znikąd. Niektórym z Was, zakończenie Metra skojarzyło się z "Grą Endera"… Nie do końca zgodzę się z tym… Co prawda jest kilka podobieństw - wyniszczenie innej inteligentnej cywilizacji - ale uważam, że w Metrze ten motyw został wykorzystany dużo lepiej i dosadniej. O ile dobrze pamiętam (bo Grę Endera czytałam już dawno), to chodziło tam o NIEŚWIADOME wyniszczenie KOSMITÓW WROGO NASTAWIONYCH DO LUDZKOŚCI… W Metrze było to trochę inaczej, bo przecież Artem uczestniczył i pozwolił na wyniszczenie Czarnych w pełni wszystkiego ŚWIADOMY (zdając sobie nawet sprawę z tego, że kieruje nim ślepa nienawiść, chęć zemsty i obrzydzenie czymś czego nie mógł pojąć), nie zapominajmy też o tym, że Czarni byli dalszą ewolucyjną gałęzią LUDZI i chcieli POMÓC mieszkańcom podziemi… Więc jednak twierdzę, że zakończenie Metra było mroczniejsze, dramatyczniejsze, dużo bardziej pesymistyczne i poważne niż w Grze. Zakończenie Metra już bardziej mi przypomina konkluzję z "Jestem legendą" Matheson'a (moim skromnym zdaniem, jest to jedno z najlepszych książkowych zakończeń)… Jest ten sam wątek dojścia do wniosku, że panowanie człowieka na planecie nigdy nie będzie wieczne i sam człowiek jest skazany na odejście pewnego dnia do historii. Ten szok, kiedy bohater zdaje sobie sprawę, że ma przed sobą inteligentne formy życia, które zabijał, ale, że i tak, nawet w świetle swojej nowej wiedzy nie może ich w pełni zrozumieć i zaakceptować… Coś niezwykłego…
Naturalnie mam ochotę porównać to do mojego ulubionego "Dark Universe" Galouy'a, gdzie też jest motyw życia w metrze po katastrofie atomowej. Mimo wszystko nie jest to zbyt trafne porównanie, bo obydwie te książki bardzo się od siebie różnią… Po pierwsze "Dark Universe" skupia się tylko na jednej tylko problematyce: mechanizmy powstawania wiary i deformacja prawdy historycznej - ten dosyć ciekawy motyw też się przewija przez Metro, ale jest nieco zepchnięty w cień przez rozmyślanie nad inną tematyką, która dominowała w Metrze: ludzka potrzeba nadawania jakiegoś sensu swojemu życiu, bo to poszukiwanie sensu robi z nas właśnie istoty rozumne. Poza tym, "Dark Universe" ma optymistyczne zakończenie, które wcale nie szokuje, średnio daje do myślenia i nie zapada w pamięć na długo w przeciwieństwie do Metra. Ja bym się bardziej pokusiła o porównanie Metra do słynnego "Solaris" Lema. Jest tu ten sam motyw zadufanej i pewnej swojej wyższości ludzkości, problemów z komunikacją, trudnościami ze zaakceptowaniem i zrozumieniem inności… Podobieństwo pomiędzy tymi dwoma książkami się nasuwa samo, zwłaszcza, że Czarni, tak samo jak "Ocean" Lema, chcieli pomóc na swój własny niezręczny sposób ludziom. Pokusiłabym się, aby powiedzieć, że Metro, to trochę taki "Solaris" z domieszką "Jestem legendą" i "Drogi"

Acha, i porównywać "Metro 2033" do "Enklawy", niby o podobnej tematyce… Przepraszam bardzo, ale nawet nie zacznę. Chyba jest to niemożliwe, bo to jest jak porównywać hulajnogę do ciężarówki - nie ten sam gabaryt i nie ta sama waga. Z jednej strony poważna, dorosła, ciężka, przemyślana powieść, a z drugiej kiepsko napisana, przeciętna młodzieżówka… Co tu porównywać? xD
Zetknęłam się z opiniami, że ten epilog jest zbędnym dodatkiem do samego "Metra 2033". Nie uważam tak. Rozjaśnia to kilka kwestii z książki - okoliczności otwarcia wejścia w Parku Botanicznym, jak Artem poznaje Czarnych i dlaczego reaguje na nich inaczej niż pozostali ludzie, itd. Nie uważam też, aby dawało to bardziej optymistyczny wydźwięk całej powieści… Akurat podejrzewam, że Artemowi przewidział się ten mały Czarny na końcu… Bo niby jak to możliwe, że ten mały przeżył SAM przez tyle czasu po zniszczeniu Parku i że Artem nie spotkał go nigdy wcześniej mimo swoich codziennych "spacerów"? W końcu Artem był bardzo, ale to bardzo nieszczęśliwy i rozgoryczony, wykańczał się wyrzutami sumienia, wychodził również codzienne na napromieniowaną powierzchnię (na pewno to jest bardzo zdrowe...) - więc jest całkiem możliwe, że Artem zaczął od tego wszystkiego szaleć. Ale to są akurat moje własne domysły

"Metro 2033" wywarło na mnie wielkie wrażenie i pewnie do niej jeszcze wrócę. Oczywiście powieść POLECAM, ale nie wszystkim. Po pierwsze jest to książka skierowana raczej do starszego czytelnika mimo dosyć młodego wieku Artema. Po drugie, ta książka nie przypadnie do gustu czytelnikom poszukującym szybkiej i wciągającej intrygi. Nie jest to książka przygodowa o zabijaniu złych bestii, aby dzielnie uratować ludzkość - a bynajmniej nie do końca Jest tu więcej przemyśleń na wszelkie tematy dotyczące bytu człowieka niż samej akcji: sens życia bądź jego bezsens, istnienie przeznaczenia lub jakieś siły wyższej, nasza ulotność i kruchość, kontrast pomiędzy brudem i nieszczęściem jakie nas otacza, a spontaniczną radością życia, zdesperowana chęć wierzenia w coś (nieważne czy tu chodzi o legendarną księgę spisującą całą historię ludzkości, odcięte od świata miasto uniwersyteckie, Niewidzialnych Obserwatorów i ich tajemnicze metro czy też rewolucję bolszewicką). Odradzam tę książkę też ludziom lubiących logicznie ułożone historie z wstępem, z rozwinięciem i z zakończeniem - bo tutaj tego nie znajdziecie, a ogólny chaos i anarchia otaczające wrzące życie mieszkańców metra tylko Was zirytuje. Jest to dosyć specyficzna książka. Ale mimo wszystko polecam Metro, bo jest w tej powieść to "coś" co przykuwa uwaga i ją wyróżnia na tle innych książek o podobnej tematyce. Powrót do góry

Niektórym z Was, zakończenie Metra skojarzyło się z "Grą Endera"… Nie do końca zgodzę się z tym… Co prawda jest kilka podobieństw - wyniszczenie innej inteligentnej cywilizacji - ale uważam, że w Metrze ten motyw został wykorzystany dużo lepiej i dosadniej. O ile dobrze pamiętam (bo Grę Endera czytałam już dawno), to chodziło tam o NIEŚWIADOME wyniszczenie KOSMITÓW WROGO NASTAWIONYCH DO LUDZKOŚCI…


Nie ma co, krótka opinia. W ogóle tak opisałaś te książkę, że gdybym jej jeszcze nie czytała, to natychmiast chciałabym się za nią zabrać. Rozłożyłaś ją dosłownie na części pierwsze I taaaaak bym chciała przeczytać "Jestem legendą"! Ale nakład wyczerpany.



Nie ma co, krótka opinia. W ogóle tak opisałaś te książkę, że gdybym jej jeszcze nie czytała, to natychmiast chciałabym się za nią zabrać. Rozłożyłaś ją dosłownie na części pierwsze I taaaaak bym chciała przeczytać "Jestem legendą"! Ale nakład wyczerpany.

Dzięki Ale tak na poważnie zamierzałam napisać coś krótkiego, a w końcu wyszło trochę inaczej

Co do zakończenia Gry Endera, to najwyraźniej już nie pamiętam go dokładnie - na przykład tego, że robale okazały się nie być wrogo nastawione już nie kojarzę, a pisząc opinię nie miałam niestety przy sobie książki, aby sobie przypomnieć trochę jak to było… Więc okazuje się, że jednak te dwa zakończenia są bardziej do siebie podobne niż myślałam . A "Jestem legendą" trzeba koniecznie przeczytać - tak w ogóle to mi się wydaje, że bardzo często wspominam o tej książce na tym forum Szkoda, że nakład jest już wyczerpany - ale pewnie jest to normalne, bo nie wydaje mi się, aby ta powieść była wielce popularna w Polsce

Poza tym, Silje, bardzo mi się podobała Twoja recenzja - wypunktowałaś świetnie wszystkie problemy i wady Metra W dużej mierze się z Tobą zgadzam, tylko z tą różnicą, że nie raziło mnie to tak mocno przy czytaniu... I właśnie ciekawie jest zobaczyć i porównać jak każdy czytelnik odbiera te same elementy książki.