#3 Requiem

Rewolucja rozlewa się na cały kraj, oddziały rządowe śledzą i brutalnie tępią grupy Odmieńców. Jako członkini ruchu oporu Lena znajduje się w samym centrum konfliktu. Rozdarta między Aleksem i Julianem walczy o swoje życie i prawo do miłości.

W tym samym czasie Hana prowadzi bezpieczne, pozbawione miłości życie u boku narzeczonego – nowego burmistrza Portland. Wkrótce drogi dziewczyn znów się zejdą, a ich spotkanie doprowadzi do bolesnej konfrontacji.

Czy można wybaczyć zdradę? Czy mury wreszcie runą?

Data wydania: 4 marzec 2013

---

No, i ta część zapowiada się ciekawie Mimo schematycznego romansu, już nie mogę się doczekać. tutajpoczkategori
Ja już nie mogę! Nie mogę czekać aż do 5 marca 2013! Bo właśnie wtedy jest premiera amerykańska...

Po tym mega cliffhangerze, który zafundowała nam pani Oliver w Pandemonium... Szybciej!
Gdybym jeszcze potrafiła czytać książki po angielsku Wie ktoś może kiedy w PL? Bo zwariuję.... tutajpoczkategori

---

Nie mogę, normalnie nie mogę po przeczytaniu końcówki !!! Aż mnie zatkało

ehhhhh...

Kiedy kolejna część w Polsce no kiedy:D
No pytam się kiedy...
wariuję

Nie mogę, normalnie nie mogę po przeczytaniu końcówki !!! Aż mnie zatkało

ehhhhh...

Kiedy kolejna część w Polsce no kiedy:D
No pytam się kiedy...
wariuję

jeszcze niecały miesiąc
nasza premiera jest dzień przed tą co w stanach tutajpoczkategori
no no no
nie wiem co sądzić o okładce, muszę ją lepiej przestudiować , bo na pierwszy rzut oka mi coś nie pasi ... ale mniejsza z tym liczy się treść
tak nawet doczekać się nie mogę
A jak dla mnie właśnie polska okładka Requiem jest najlepszą z tych trzech. Najmniej... photoshopowa. A bardziej klimatyczna.
No i polska premiera dzień przed oryginalną? Jak to w ogóle możliwe jest? tutajpoczkategori
Nie mam pojęcia! Ale mam ochotę ozłocić to wydawnictwo!
A egzemplarze recenzenckie będą zaraz już, więc coś zrobili i widocznie możliwe, chociaż na stronie wydawnictwa nic nie ma. Nie mogę się doczekać! tutajpoczkategori

chociaż na stronie wydawnictwa nic nie ma. !

na znak.com.pl jest
Premiera 6 marca. Pojawiło się i na stronie Otwartego.

Ach zapomniałam o Znaku! Ale wychodzi na to, że będzie szybciej dostępne. :3 tutajpoczkategori
Po tym co przeczytałam w Pandemonium to po prostu nie mogę się doczekać Polska premiera dzień przed amerykańską? Eee tam... ważne, że wgl jest i to za miesiąc tak? Kocham to wydawnictwo! <3
Dzień po amerykańskiej. 6 marca. tutajpoczkategori
Ogromnie się cieszę, że "Requiem" tak szybko pojawi się na naszych półkach w ogóle się tego nie spodziewałam Okładka jest super, tajemnicza, zapowiadająca jakieś ciężkie chwile dla naszych bohaterów. Jednym słowem nie mogę się doczekać.
Premiera przeniesiona na 20 marca... tutajpoczkategori
Nieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee! Ale w sumie to było zbyt piękne aby było prawdziwe...
No nie! Czy oni zawsze muszą robić tak, żeby wkurzyć czytelnika? :/ :/ :/ już nie kocham wydawnictwa! tutajpoczkategori
Delirium to stan zaburzenia świadomości, przejawiający się między innymi majaczeniem i halucynacjami.
Pandemonium to chaos, zdarzenia wyjątkowo nieprzyjemne albo przerażające.
Requiem to pieśń żałobna, upamiętniająca zmarłych.

Delirium, Pandemonium i finalnie Requiem. Powyższe definicje według Słownika Języka Polskiego, jak i słowników obcojęzycznych perfekcyjnie obrazują wyjątkowo adekwatny dobór tytułów poszczególnych tomów trylogii. Mówi się, że zachwycająca okładka, to połowa sukcesu wydawcy. Jednak magiczny tytuł daje jeszcze większą władzę nad czytelnikiem, jeszcze mocniej przyciąga go jak magnes. Gdy dodamy do tego również misternie stworzony świat, idealnie zaplanowaną akcję i bohaterów chwytających za serca, możemy z czystym sumieniem stwierdzić, że mamy do czynienia z powieścią niemal doskonałą.

Być może wstęp ten wydaje się oceniać Lauren Oliver i jej twórczość w samych superlatywach. Może i rzeczywiście tak jest. Bo gdy mamy do czynienia z jej talentem pisarskim, nawet jakiekolwiek niedociągnięcia nie mają znaczenia. Ba, one nawet zmieniają się w jeszcze większe zalety. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje, pierwszy raz spotykam się z takim zjawiskiem, gdy nie do końca wiem, jak ocenić ksiażkę. Jak ująć w słowa moje odczucia nie tylko te związane z mocnymi emocjami, ale także te bardziej stonowane. Trylogia Delirium pozostaje zagadką nawet dla mojego umysłu.

Delirium początkowo mnie nie zachwyciło. Wprowadziło zaciekawienie, zaintrygowanie, zbudowało w mojej głowie obrazy, jakich nigdy wcześniej bym sobie nie wyobraziła, jakie nigdy by mi się nie przyśniły. Było inne. Odmienne. Dlatego też dałam drugą szansę Pandemonium. Druga część absolutnie podbiła moje serce. Do akcji wkradł się dynamizm, ciekawe prowadzenie narracji niesamowicie wzbogaciło tę powieść. Jednakże słowa, które zaraz napiszę mogą wydawać się trochę paradoksalne. Requiem bowiem z jednej strony jest połączeniem Delirium i Pandemonium, z drugiej strony zaś, to Pandemonium właśnie jest swego rodzaju pomostem pomiędzy Delirium a Requiem.

W Reqiuem następuje zderzenie dwóch światów: świata Delirium i świata Pandemonium. Świata Hany i świata Leny. Dwóch żywiołów. Hana jest wyleczona; czeka ją wielka ceremonia - ślub z przyszłym burmistrzem, Fredem Hargrovem. W perfekcyjnym życiu, za zamkniętymi drzwiami, jednak nie wszystko jest tak perfekcyjne, jakby się mogło wydawać... Lena z kolei musi zmierzyć się ze zmorami przeszłości - Alexem, który literalnie "powstał z martwych" i nie tylko...

Zabieg wprowadzenia dwóch punktów widzenia tak jak podejrzewałam okazał się być fenomenalnym pomysłem. Narracje obu bohaterek idealnie się uzupełniają i z każdą zmianą wprowadzają powiew świeżości, całkowicie się od siebie różniąc. Relacje Hany są na pierwszy rzut oka bezbarwne i pozbawione emocji. Jednak właśnie to dodaje im oryginalności, właśnie to sprawia, że są tak wyjątkowe, tak niesamowite. Są krystalicznie czyste, w kontraście do znanego nam już z Pandemonium świata Leny, pełnego walk o przetrwanie, trudnych wyborów i murów nie do przebicia.

Z drugiej strony, jak już wspomniałam, Pandemonium było swogo rodzaju pomostem łączącym skrajne tomy trylogii. Tam skumulowane było 300% akcji i niewiele mniej rozterek uczuciowych. Delirium skupiało się głównie na tym drugim; Reqiuem z kolei bazuje głównie na tym pierwszym. Odniosłam wrażenie, jakby Lauren Oliver znalazła idealną granicę, za którą oczarowanie wątkiem miłosnym przechodzi w niesmak. Nie dała sobie jednak nawet szansy dotarcia do niej. W tym tomie problemy sercowe, zdawałoby się niezmiernie ważne z racji wystąpienia skomplikowanego trójkąta, zeszły odrobinę na drugi plan. Sprawy toczą się również nie do końca tak, jak byśmy mogli się spodziewać, tak więc nie martwcie się: ckliwych cytatów rodem ze Zmierzchu tu nie znajdziecie. A przyznaję, sama się przez chwilę o to obawiałam.

Nie można oczywiście nie zwrócić uwagi na wspaniały kunszt pisarski autorki. Jej kwiecisty, barwny, pełen porównań i metafor styl jest prawdziwym balsamem dla oczu. Czyta się niezmiernie przyjemnie, niemal poetycko, jednak wciąż bezproblemowo w przypadku odbioru i zrozumienia. Doświadczenie tego niewiarygodnego zjawiska w oryginalnym języku, 'nieskażonym' ręką tłumacza (bez obrazy dla tłumaczy, mam do nich wielki szacunek), jest czymś jeszcze bardziej niesamowitym.

Ponadto, pragnę nadmienić co nieco o zakończeniu. Nie, nie zamierzam zdradzać fabuły, nic z tych rzeczy. Mam wrażenie jednak, że zakończenie jest... niespodziewane. Niedopowiedziane. Pozostawiające każdemu czytelnikowi własną możliwość interpretacji. I być może także pozostawiające uchyloną furtkę dla pisarki.

Czy chciałabym przeczytać kolejną część o przygodach Leny? Nie do końca umiem odpowiedzieć na to pytanie. Z jednej strony historia ta wydaje się być kompletna i magiczna właśnie taka jaka jest, z drugiej jednak, do tej pory zastanawiam się, jaki los spotkał niektóre osoby. Mogę się tego jedynie domyślać. Czas jaki spędziłam z trylogią Lauren Oliver był jednak bezsprzecznie niezapomniany i z przyjemnością jeszcze raz wrócę do świata Delirium.
Juz przeczytana ? Jak dostalas ta ksiazke przed premiera? Przeciez ona dopiero wychodzi 5 marca!

Przeczytam trzecia czesc, ale nie lubie generalnie otwartych zakonczen... Po pierwsze mam wtedy wrazenie, ze ksiazka jest niedopracowana - bo nie znam losow wszystkich bohaterow, a po drugie jest zawsze ryzyko, ze autorka postanowi pisac nastapne czesci (a nie lubie niekonczacych sie serii). Za to fajnie, ze beda sceny z perspektywy Hany Brakowalo mi wlasnie punktu widzenia jakies postaci "wyleczonej". tutajpoczkategori

Juz przeczytana ? Jak dostalas ta ksiazke przed premiera? Przeciez ona dopiero wychodzi 5 marca!

Przeczytam trzecia czesc, ale nie lubie generalnie otwartych zakonczen... Po pierwsze mam wtedy wrazenie, ze ksiazka jest niedopracowana - bo nie znam losow wszystkich bohaterow, a po drugie jest zawsze ryzyko, ze autorka postanowi pisac nastapne czesci (a nie lubie niekonczacych sie serii). Za to fajnie, ze beda sceny z perspektywy Hany Brakowalo mi wlasnie punktu widzenia jakies postaci "wyleczonej".


Zakończenie z jednej strony wydaje się niedopracowane, może odrobinę zbyt szybko urwane, ale jeśli chwilę o tym pomyślisz, to adekwatne do całej trylogii. Bo tak naprawdę nie wiem, czy wolałabym inne. Wydaje się w pewien sposób kompletne, a w pewien nie. Ale nie wytłumaczę tego bez zdradzania spoilerów, więc zmuszona jestem zamilknąć.

A co do Hany, to połowa rozdziałów jest z jej perspektywy.


Przeczytam trzecia czesc, ale nie lubie generalnie otwartych zakonczen... Po pierwsze mam wtedy wrazenie, ze ksiazka jest niedopracowana - bo nie znam losow wszystkich bohaterow, a po drugie jest zawsze ryzyko, ze autorka postanowi pisac nastapne czesci (a nie lubie niekonczacych sie serii). Za to fajnie, ze beda sceny z perspektywy Hany Brakowalo mi wlasnie punktu widzenia jakies postaci "wyleczonej".


Zakończenie z jednej strony wydaje się niedopracowane, może odrobinę zbyt szybko urwane, ale jeśli chwilę o tym pomyślisz, to adekwatne do całej trylogii. Bo tak naprawdę nie wiem, czy wolałabym inne. Wydaje się w pewien sposób kompletne, a w pewien nie. Ale nie wytłumaczę tego bez zdradzania spoilerów, więc zmuszona jestem zamilknąć.

Wypowiem sie na ten temat po przeczytaniu ksiazki Moze mi sie spodoba, a moze nie. Ale watpie, zeby tylko zakonczenie moglo zepsuc moja opinie o tej trylogii (rzadko to sie dzieje) tutajpoczkategori
We wtorek będzie u mnie! Nie mogę się doczekać!

We wtorek będzie u mnie! Nie mogę się doczekać!

Skąd?! Ja też chcę~!

Czekam na swój egzemplarz. :3 tutajpoczkategori

We wtorek będzie u mnie! Nie mogę się doczekać!

Skąd?! Ja też chcę~!

Czekam na swój egzemplarz. :3

Od czwartku jest do kupienia na stronie Znaku
[/quote]

Od czwartku jest do kupienia na stronie Znaku [/quote] szkoda, że wydałam już całą kasę na książki w tym miesiącu

We wtorek będzie u mnie! Nie mogę się doczekać!

Skąd?! Ja też chcę~!

Czekam na swój egzemplarz. :3

Od czwartku jest do kupienia na stronie Znaku

Ale w ten wtorek?! Jak tak to ja już kupuję. XD Teraz, zaraz, już! Powrót do góry

We wtorek będzie u mnie! Nie mogę się doczekać!

Skąd?! Ja też chcę~!

Czekam na swój egzemplarz. :3

Od czwartku jest do kupienia na stronie Znaku

Ale w ten wtorek?! Jak tak to ja już kupuję. XD Teraz, zaraz, już!

Tak. Dziś została nadana paczka z tą właśnie książką. I jutro będę ją miała w swoich szponach
:OOOOOOOOOOOO
Tak przed premierą? *.* KUPUJĘ! <3

EDIT: Tak bezczelnie spamuję, więc dam: http://www.znak.com.pl/wirtualnaksiazka,id,3589

Pierwsze 38 stron! Powrót do góry

:OOOOOOOOOOOO
Tak przed premierą? *.* KUPUJĘ! <3

EDIT: Tak bezczelnie spamuję, więc dam: http://www.znak.com.pl/wirtualnaksiazka,id,3589

Pierwsze 38 stron!

Tak, przed premierą. Znak tak często robi, że nawet na dwa tygodnie wcześniej można kupić książkę w sieci. A jak jeszcze wcześniej nadusi się "powiadom mnie" to na maila przychodzi nie dość, że powiadomienie to i kupon na 25% (przeważnie)
Dzięki wielkie za info! Ten kupon przydatna rzecz nie powiem. :3
"Requiem" już do mnie leci! Powrót do góry

Dzięki wielkie za info! Ten kupon przydatna rzecz nie powiem. :3
"Requiem" już do mnie leci!

Do usług. Moje już mam w rękach (lada dzień będzie recenzja). Okładka z tyłu - świetna!
Przeczytalam wczoraj te 38 stron. Juz mialam lzy w oczach (jestem strasznie wrazliwa osoba). Boze, teraz musze czekac tyle czasu, zeby dostac ksiazke. Nie dostane wczesniej niz za dwa tygodnie. Sa juz jakies recenzje na lubimy czytac i chcialm tylko przeleciec. Tak sobie czy ludziom sie podoba i nie wiem na kogo powinnam byc zla. Na siebie czy na jakas glupia dziewczyne, ale dala bardzo wazne zdanie, ktore juz po czesci popsulo mi ksiazke Boze, jakby nie mogla tego oznaczyc jako spoiler!!!! Powrót do góry

Przeczytalam wczoraj te 38 stron. Juz mialam lzy w oczach (jestem strasznie wrazliwa osoba). Boze, teraz musze czekac tyle czasu, zeby dostac ksiazke. Nie dostane wczesniej niz za dwa tygodnie. Sa juz jakies recenzje na lubimy czytac i chcialm tylko przeleciec. Tak sobie czy ludziom sie podoba i nie wiem na kogo powinnam byc zla. Na siebie czy na jakas glupia dziewczyne, ale dala bardzo wazne zdanie, ktore juz po czesci popsulo mi ksiazke Boze, jakby nie mogla tego oznaczyc jako spoiler!!!!

Eisheth, mam nadzieję, że nie chodzi Ci o moją recenzję, starałam się unikać nawet najmniejszych spoilerów. Tak jak teraz czytam tę drugą opinię z LC, to jeśli chodzi Ci o recenzję Natalia-Lena, to chyba już wiem, które zdanie masz na myśli. Faktycznie, dziewczyna praktycznie zdradziła wydarzenia z końcówki. Nie samej samiuteńkiej, ale z drugiej części książki.
To ja nie czytam żadnych recenzji na LC "Requiem". XD
Z jednej strony, wręcz umieram, ponieważ TAK chcę poznać zakończenie, a z drugiej strony umieram, bo to zakończenie! (( Kupię sobie chyba te 3 opowiadania w jednym tomie. Powrót do góry
Już przeczytałam i postanowiłam sklecić parę zdań na szybko. Jak mi się uda to dopiszę coś i później

Uwaga spoilery z poprzednich tomów!

Krótkie streszczenie.

Świat nie jest już taki sam. Nic nie jest już takie samo. Nawet Lena. Przede wszystkim Lena. Uciekła do Głuszy, aby móc kochać i być kochaną. Tragedia jaka spotkała ją na ostatich stronach "Delirium" wciąż jest żywa w jej sercu. Zaskoczenie jakie odczuwa na ostatnich stronach "Pandemonium" jest jej siłą napędzającą do życia. Teraz nie wie kogo kochać. Nie wie kto ją kocha. Teraz musi walczyć o swą miłość.
Walka ogarnia nie tylko Lenę. Rozprzestrzenia się z obozu na obóz, coraz więcej ludzi przyłącza się do Odmieńców. Rebelia wisi w powietrzy. Lena, Raven. Alex, Julian i inni wyruszają do największego znanego im skupiska Odmieńców - tuż za murami miasta Waterbury. To co dzieje się po przybyciu na miejsce przechodzi ich najśmielsze oczekiwania... W dodatku Lena wciąż jest zordarta wewnętrznie. Alex i Julian. Julian i Alex. Obaj są na wyciągnięcie ręki, ale tylko jeden z nich się z nią liczy. Sytuacja zarówno w kraju, jak i w sercu Leny staje się nie do zniesienia.

"Szczegóły techniczne"

Tak jak rozdziały w "Pandemonium" podzielone były na "Teraz" i "Wcześniej", wątki w nich biegły dwutorowo i splatały się dopiero pod koniec tak jest i w "Requiem". Jednak tym razem podział rozdziałów polega na zmiania nie czasu, a narratora i przestrzeni. Jeden rozdział to historia Leny żyjącej w Głuszy walczącej o każdy łyk wody i kęs pożywienia w imię zakazanej miłości, drugi to opowieść Hany nadal żyjącej w Portland, szykującej się do wyjścia za najbardziej wpływowego mężczyznę w mieście. Dwie przyjaciółki stają po dwóch stronach barykady. Gdy dochodzi do długowyczekiwanej konfrontacji obie bohaterki przeżywają wewnętrzną wojnę miezy starą przyjaźnią a nowymi ideałami...

Wielkim plusem tej książki jest styl pisania, który poprawia się z każdą nową książką. Czytając "Delirium" pojawiały się dłużyzny i momenty, które zwyczajnie nudziły. Podczas lektury "Pandemonium" denerwujące opisy zniknęły, a książkę czytała się szybko. Od "Requiem" nie można się oderwać. Jest przesycona akcją. Tą prawdziwą, dynamiczną i zewnętrzną oraz tą wewnętrzną, zachodzącą w psychikach obu bohaterek powodującą zmiany w ich charakterach.

Okładka. Na pierwszy rzut oka miałam odczucie, że absolutnie nie pasuje do swoich poprzedniczek, a zamieszczony z tyłu wizerunek Hany w sukni ślubej wydawał mi się głupi i nie na miejscu. Wraz z kolejnymi stronami mój pogląd zmieniał się całkowicie, a w połowie książki zaczęłam uważać ilustrację z Haną i mewami za przejmującą i przeszywającą. Mimo, że znajduje się na tylnej stronie okładki wydaje mi się być głównym jej elementem. Frontowa okładka idealnie wpasowuje się w opis obozu pod Waterbury i końcowej sytuacji.

Trójkąt miłosny, co dziwne wcale nie jest na piedestale. Prócz jednej sceny brak jakiejkolwiek konfrontacji między głównymi bohaterami płci męskiej. Co jeszcze dziwniejsze trzeba to odnotować na plus. Gdyby byłoby tego więcej powieść dużo by straciła. Trylogia opowiadająca o świecie, gdzie miłość jest zakazana w ostatnim tomie przesycona jest nie miłością, a nienawiścią. Ale skoro od miłości do nienawiści jeden krok, ma to swoje uzasadnienie.

Trudno mi znaleźć minusy w tej książce. Jedyne czego mogę się przyczepić to zakończenia losów Raven. Wydaje mi się być potwronie niesprawiedliwe. Ale to z pewnością jest spowodowane moją niemałą sympatią do tej postaci.

Rekomendacje czas zacząć!

Czy polecam? Głupie pytanie! Każdy fan "Delirium" nie może obejść się bez lektury "Requiem". Każdy fan powieści dystopujnych lub antyutopijnych powinien czym prędzej zapoznać się z tą trylogią, ponieważ moim zdaniem jest poważnym rywalem o pierwsze miejsce w zawodach o najlepszą dystopię z sławnymi "Igrzyskami śmierci". Ale odradzam czytanie tej książki, gdy nie zapoznało się z poprzednimi tomami trylogii. Książka jest jednym wielkmin nawiązaniem do tamtych przygód, a ich nieznajomość odbierze całą radość z czytania. A nie sposób się ich domyślić!
Lipsmackeer, fajna recenzja Zachęciła mnie jeszcze bardziej do przeczytania Powrót do góry
Sikam! Boze, jak ja juz chce miec trzecia czesc !!!!A jeszcze musze tyle czekac!
Ja też skończyłam i jestem w totalnej rozsypce. Wylałam chyba może łez. (((
Więcej potem, bo na razie nie jestem w stanie... Powrót do góry

Lipsmackeer, fajna recenzja Zachęciła mnie jeszcze bardziej do przeczytania

Dzięki. Pierwszy raz ktoś chwali moje recenzje CO do książki - totalna rozsypka to delikatne określenie po tym co zastajemy na końcu...


Ponadto, pragnę nadmienić co nieco o zakończeniu. Nie, nie zamierzam zdradzać fabuły, nic z tych rzeczy. Mam wrażenie jednak, że zakończenie jest... niespodziewane. Niedopowiedziane. Pozostawiające każdemu czytelnikowi własną możliwość interpretacji. I być może także pozostawiające uchyloną furtkę dla pisarki.

Byłam w szkou. Miałam świadomość, że stron ubywa, a akcja wcale nie zmierza ku końcowi, a dopiero się otwiera. Wszyscy narzekają na sztuczne zakończenie Harry'ego Pottera lub Kosogłosa, ale jednak wiedzieliśmy, co się potem stało. A tutaj? Chyba pierwszy raz w życiu autor zostawił czytelnika z tak otwartym i niepewnym zakończeniem. Z jednej strony jestem ogromnie rozczarowana, bo właśnie czekałam na rozwiązanie tego trójkąta, a tu takie coś! Z drugiej strony dlatego Delirium jest moja najukochańszą serią. Nie wiem, co się wydarzy, nie wiem, co się stanie. Autorka dość "łaskawie" obeszła się z bohaterami, ale w końcu, jak sama powiedziała "można napisać dwie książki: o miłości i śmierci". Delirium było o miłości. Czy tylko ja mam takie dylematy, że z jednej strony jestem niezadowolona, a z drugiej w takim dole psychicznym, jakiego nie miałam nawet po Kosogłosie?

lipsmackeer Twoja recenzja również mi się podoba. Ja będę kręcić video, tak się dogadałam z wydawnictwem, ale jeszcze muszę to wszystko sobie poukładać.

Plus wspomniałaś o okładce, to ja daję mój screen.

[/code Powrót do góry


Ponadto, pragnę nadmienić co nieco o zakończeniu. Nie, nie zamierzam zdradzać fabuły, nic z tych rzeczy. Mam wrażenie jednak, że zakończenie jest... niespodziewane. Niedopowiedziane. Pozostawiające każdemu czytelnikowi własną możliwość interpretacji. I być może także pozostawiające uchyloną furtkę dla pisarki.


Ogólnie moja droga, recenzja tak zacna, że aż zazdrosna jestem. Naprawdę pięknie to podsumowałaś, a z zakończeniem się zgadzam.

SPOILERY Byłam w szoku. Miałam świadomość, że stron ubywa, a akcja wcale nie zmierza ku końcowi, a dopiero się otwiera. Wszyscy narzekają na sztuczne zakończenie Harry'ego Pottera lub Kosogłosa, ale jednak wiedzieliśmy, co się potem stało. A tutaj? Chyba pierwszy raz w życiu autor zostawił czytelnika z tak otwartym i niepewnym zakończeniem. Z jednej strony jestem ogromnie rozczarowana, bo właśnie czekałam na rozwiązanie tego trójkąta, a tu takie coś! Z drugiej strony dlatego Delirium jest moja najukochańszą serią. Nie wiem, co się wydarzy, nie wiem, co się stanie. Autorka dość "łaskawie" obeszła się z bohaterami, ale w końcu, jak sama powiedziała "można napisać dwie książki: o miłości i śmierci". Delirium było o miłości. Czy tylko ja mam takie dylematy, że z jednej strony jestem niezadowolona, a z drugiej w takim dole psychicznym, jakiego nie miałam nawet po Kosogłosie?

Ja miałam dokładnie to samo, jeśli chodzi o rozłożenie akcji! Już się zaczęłam zastanawiać, czy mój ebook nie jest gdzieś ucięty czasami, czy coś. Ja z kolei nie jestem rozczarowana ani trochę. Z jednej strony może dlatego, że nie jestem jakąś wielką szaloną fanką Delirium, jak to jest z Igrzyskami, ale z drugiej strony też, że tak naprawdę wg mnie to zakończenie jest idealne. Nie jest schematyczne, co zarzucano by Lauren Oliver i wtedy, gdyby Lena wybrała Alexa, i wtedy, gdyby została z Julianem. Całe poprowadzenie wątku romantycznego też mi się podobało. Możliwe też, że autorka przez takie zakończenie chciała nam przypomnieć, że ta książka nie miała być jedną z tych, w której czytelniczki dzielą się na "teamy". A mnie się wydaje, że tutaj takie stricte dosłowne oraz sensowne i nieschematyczne zakończenie jest praktycznie niemożliwe, no bo jak by to miało wyglądać? Znajdują lek na operację, wybierają Lenę na prezydenta, Hana zakochuje się w Julianie z wzajemnością i wszyscy żyją długo i szczęśliwie?


SPOILERY Byłam w szoku. Miałam świadomość, że stron ubywa, a akcja wcale nie zmierza ku końcowi, a dopiero się otwiera. Wszyscy narzekają na sztuczne zakończenie Harry'ego Pottera lub Kosogłosa, ale jednak wiedzieliśmy, co się potem stało. A tutaj? Chyba pierwszy raz w życiu autor zostawił czytelnika z tak otwartym i niepewnym zakończeniem. Z jednej strony jestem ogromnie rozczarowana, bo właśnie czekałam na rozwiązanie tego trójkąta, a tu takie coś! Z drugiej strony dlatego Delirium jest moja najukochańszą serią. Nie wiem, co się wydarzy, nie wiem, co się stanie. Autorka dość "łaskawie" obeszła się z bohaterami, ale w końcu, jak sama powiedziała "można napisać dwie książki: o miłości i śmierci". Delirium było o miłości. Czy tylko ja mam takie dylematy, że z jednej strony jestem niezadowolona, a z drugiej w takim dole psychicznym, jakiego nie miałam nawet po Kosogłosie?

Ja miałam dokładnie to samo, jeśli chodzi o rozłożenie akcji! Już się zaczęłam zastanawiać, czy mój ebook nie jest gdzieś ucięty czasami, czy coś. Ja z kolei nie jestem rozczarowana ani trochę. Z jednej strony może dlatego, że nie jestem jakąś wielką szaloną fanką Delirium, jak to jest z Igrzyskami, ale z drugiej strony też, że tak naprawdę wg mnie to zakończenie jest idealne. Nie jest schematyczne, co zarzucano by Lauren Oliver i wtedy, gdyby Lena wybrała Alexa, i wtedy, gdyby została z Julianem. Całe poprowadzenie wątku romantycznego też mi się podobało. Możliwe też, że autorka przez takie zakończenie chciała nam przypomnieć, że ta książka nie miała być jedną z tych, w której czytelniczki dzielą się na "teamy". A mnie się wydaje, że tutaj takie stricte dosłowne oraz sensowne i nieschematyczne zakończenie jest praktycznie niemożliwe, no bo jak by to miało wyglądać? Znajdują lek na operację, wybierają Lenę na prezydenta, Hana zakochuje się w Julianie z wzajemnością i wszyscy żyją długo i szczęśliwie?

Ja jestem właśnie taką wielką fanką, ale masz rację. Tego sądzę nikt się nie spodziewał, nie podejrzewał nawet, że będzie tak! I to lepiej, bo gdyby wybrała jednego albo drugiego, też by było niezadowolenie. Jeszcze się taki nie urodził, co by wszystkim dogodził. Ja tam byłam team Lena. :v
Twój pomysł brzmi tak surrealistycznie, że w ogóle nie pasuje do tej książki! Dobrze więc, że nie ma takiego epilogu! Każdy może sobie odpowiedzieć, co chce, choć ciekawi mnie, jak autorka to sobie wyobraziła... Bo musi coś być potem, prawda? Na pewno nie tworzyła tej historii dotąd, żeby nie ustalić samej sobie, jak się kończy. Powrót do góry
Videorecenzja

http://www.youtube.com/watch?v=NUIRCfStzl0
Dziś skończyłam ją czytać i mogę powiedzieć, że zakończenie ... jest tak niewyjaśnione, że mam więcej pytań niż odpowiedzi.
Ale od początku książka jak dwie poprzednie na wysokim poziomie, bardzo dobrze się czyta. Naprawdę fajnie poprowadzone, ciekawie rozegrany wątek Lena-Julian-Alex. Ale co do całości nie tego się spodziewałam.. odnoszę wrażenie, jakby ta książka aż prosiła się o 4 część.
Pod koniec, kiedy wszyscy burzą mury wcale wszystko się nie kończy. Wszystko się dopiero zaczyna.
Alex i Lena - cudo. Ale oczekiwałam trochę więcej 'ich' scen do tego rozczarowało mnie spotkanie Leny z jej matką. Lena spaceruje sobie a tu bum! Mama tak bardzo chciałam, żeby Annabel była ze swoją córką. Scena w "Pandemonium", kiedy kobieta z tajemniczym numerem ją ratuje przyniosła tyle emocji.. Po to żeby w kolejnej części z początku "Bee" ją totalnie olała. Ech.
Wiem że trylogia raczej wyklucza możliwość wydania 4 część, jednak po cichu mam taką nadzieję
Naprawdę polecam wszystkim! Powrót do góry
Ja właśnie jakoś nie chcę, żeby czwarty tom wyszedł. Ta seria jest magiczna właśnie dzięki zakończeniu(oraz wielu innych rzeczach, ale jednak).
OMG! Lauren Oliver własnie rebloggowała zdjęcie mojej kopii Requiem na swojego bloga
Powrót do góry
Już dawno nie doświadczyłam takiego uczucia pełni, harmonii po przeczytaniu książki, a zwłaszcza serii, które często tracą swój potencjał w miarę kolejnych tomów. Zamknęłam ostatnią stronę "Requiem", ale moje spotkanie z bohaterami się nie skończyło. Naprawdę nie potrafię opisać emocji, które towarzyszyły mi po lekturze: może był to swego rodzaju spokój, spójność, ale i to nieokreślone uczucie - żalu? smutku? niezgody? - które nie pozwoli mi zapomnieć o tej trylogii. Związałam się z nią jakimś niesamowitym połączeniem, utożsamiłam z dosłownie każdą emocją, każdą z nich przeżyłam, a ja od takich książek nigdy nie będę w stanie się uwolnić.

Lena odnalazła Alexa, jednak nie jest on tym samym człowiekiem, który rozbudził w niej amor deliria nervosa: ten chłopak jest pełen niechęci i gniewu, nie stara się jej zrozumieć. Na szczęście jest Julian, który zapewnia Lenie bezpieczeństwo i schronienie, zwłaszcza, gdy w Głuszy pojawiają się porządkowi. Wszyscy czują, że coś się zaczyna zmieniać - rząd przyznaje istnienie Odmieńców i obiecuje zrobić wszystko, aby raz na zawsze pozbyć się choroby. Rewolucja wisi w powietrzu, ale Hana żyje teraz w innym świecie, gdzie cienie choroby są krótkie i płochliwe, chociaż nie tak, jakby dziewczyna oczekiwała. Czy ktokolwiek może być szczęśliwy w tym świecie pełnym sprzecznych emocji - miłości i obojętności, chaosu i pozornego porządku, gdzie dawni przyjaciele stają się wrogami?

Rozdziały są podzielone na dwie narracje, Leny i Hany, dwóch sprzecznych sposobów postrzegania świata. Myślałam, że taka forma bardziej przypadnie mi do gustu, lecz okazało się, że z utęsknieniem wyczekiwałam narracji Leny, a rozdziały Hany były tylko irytującym przerywnikiem. Dlaczego jej punkt widzenia podobał mi się mniej? Przede wszystkim Hana to zupełnie inna osoba, nie ma w sobie praktycznie nic wspólnego z bohaterką poprzednich części. Może właśnie takie było zamierzenie autorki, ukazać, jak remedium zmienia charaktery i temperamenty, jednak ten zabieg nie trafił w moje upodobania. Hana przypominała cień dawnej Leny, nie dawnej siebie, lecz może i ten fakt nie pojawił się bez powodu.
Lena bardzo zyskała w moich oczach jako bohaterka. Już w pierwszej części przepadałam za jej narracją, ale i tym razem byłam nią oczarowana. Jej zawiłe relacje z Alexem i Julianem są niesamowite, głębokie, tak do bólu prawdziwe - rozumiałam jej każdą niewytłumaczalną złość na Juliana, gniew na Alexa, poczucie pustki i bezradności. Przedstawienie tych związków jest tak diametralnie różne od tego typu sytuacji w innych książkach młodzieżowych, bardzo życiowe; jestem zachwycona zdolnością autorki do tak trafnego nazywania uczuć, których zwyczajnie nie da się nazwać i przekazać słownie, a mimo to potrafiłam je poczuć, przeżyć je. Płakałam, wzruszałam się, kiwałam w zamyśleniu głową - tak, to prawda, tak się dzieje naprawdę.

Język powieści, jak i w poprzednich częściach jest piękny, pozbawiony podniosłości, a dialogi jak najbardziej naturalne. Co mi się najbardziej podoba w całej trylogii pani Oliver to fakt, że nic ani nikt nie jest czarno-biały. Każda droga ma swoje minusy, zarówno droga miłości, jak i remedium, podobnie jest z bohaterami - nie ma tych dobrych i tych złych, miłość nie jest równa i niezmienna, pojawią się wątpliwości i zawahania, brutalność i czułość, jak w prawdziwym życiu. Bohaterowie zdecydowanie nie są ideałami, mają swoje wady, w tym egoizm, który przemawia także przez Lenę i za to olbrzymi plus dla autorki, gdyż często główne bohaterki tak kochają swych wybranków, że nie w głowie im myśl o własnym szczęściu czy bezpieczeństwie. Tu tego nie znajdziecie.

Uważam, że zakończenie jest doskonałe. Lepszego nie potrafię sobie wyobrazić. Jest słodko-gorzkie, nie otrzymujemy wizji wiecznego szczęścia bohaterów, bo po ich przejściach zwyczajnie nie jest to możliwe. Mamy przed sobą drogę bardzo zawiłą i trudną, często nieprzyjemną, ale jasną. Wszystkie zmiany, jakie zaszły w postaciach, uczucia, których doświadczyli i wartości, za które walczyli, to wszystko wynoszę z tej książki, to wszystko ze mną zostaje. Historia Leny jest piękna, właśnie dlatego, że nieidealna. Nie umiem ocenić tej książki w żadnym stopniu negatywnie, bo przeżyłam ją całą sobą. Trylogia na stałe lokuje się na liście moich ulubionych.

Ok, ta wypowiedź jest silnie nacechowana emocjonalnie, ale ta książka mnie po prostu zachwyciła i nie mogłam inaczej o niej napisać.
Zawiodłam się na tej książce w całości Nie czułam podczas czytania nic z uroku Delirium, ani nawet w połowie tych nielicznych emocji, które czułam przy Pandemonium. Jak dla mnie ta część była po prostu nudna, i żadna akcja ani scena mnie nie zadowoliła.

Mam wrażenie że celem Requiem było przeciwstawienie sobie dwóch światów, świata Odmieńców i Wyleczonych. Podobało mi się, że autorka nie ukazała jednego jako bezwzględnie złego, a drugiego jedynego właściwego. I Lena i Hana pokazywały zalety i wady obu egzystencji. Ale poza nielicznymi momentami ta konfrontacja wypadła co najwyżej średnio.

Tak bardzo chciałam dowiedzieć się jak dokładnie wygląda od wewnątrz świat bez emocji, ale choć próbowałam przez całą książkę, nie mogłam do końca pogodzić jego założeń z zachowaniami które oglądałam oczami Hany. W świecie po remedium było wciąż dużo emocji, może jedynie ludzi mniej obchodziły inne istnienia, ale gniew, zazdrość, i inne negatywne uczucia, które miały zostać zminimalizowane wciąż istniały. Nie były gwałtowne, nie zaślepiały, tak jak w przypadku świata Leny, ale czy to jest aż tak ogromna różnica? Jest wielu ludzi dla których takie zachowanie jest normalne bez żadnej ingerencji z zewnątrz. Podczas czytania miałam wrażenie, że by bardziej uwidocznić różnicę między przeciwnymi drużynami sprawiono, że Odmieńcy kierowali się głównie emocjami, tam wszystko było wielkie, gwałtowne, podniosłe "Pójdziemy! Będziemy walczyć!", nie wiem czy był choć jedne moment w którym Lena albo nie byłaby w rozpaczy albo w gniewie, albo nie roznosiło ją od chęci działania. Ona wciąż przeżywała wszystko całą sobą. Nie wydaje mi się żeby to był normalny stan dla większości ludzi

W moim odczuciu różnica między Odmieńcami i Wyleczonymi w "Requiem" polegała przede wszystkim na odmiennych przekonaniach, co jest dość dziwne, bo jak jeszcze tabletkę otępiającą uczucia mogę sobie wyobrazić, tak tabletkę wkładająca do głowy nowe poglądy nie bardzo.
Także kończąc, konfrontacja obu światów wypadła dość sztucznie, a w każdym razie mnie nie przekonała.

Jeśli chodzi o wątek Alex - Lena - Julian, to nie ujmę jak bardzo mnie rozczarował. W porównaniu do poprzednich części tutaj był nudny i irytujący. A co do zakończenia, niedawno czytałam bardzo podobne, także czytanie czegoś tak podobnego tylko mnie bardziej dobiło.

Trudno powiedzieć w przypadku ostatniej części trylogii komuś kto czytał dwie poprzednie części "nie polecam", ale to właśnie chciałabym powiedzieć. Bo choć książka nie jest źle napisana, to wypadła w moim odczuciu tak blado (nudno, rozwlekle itp) przy pozostałych, że nie warto tracić czasu na czytanie czegoś takiego.
4/10 Powrót do góry
Jak dla mnie to wcale mogła nie być trylogia. Gdyby wyszedł tylko pierwszy tom ,, Delirium'' to było by fajnie, tam zakończenie były wstrząsające , taki wyciskacz łez. ( właściwie na początku myślałam, że właśnie będzie tylko delirium więc było dla mnie zaskoczeniem że wyjdzie druga część xD ) Pandemonium to niewątpliwie wciągająca książka ( no i Julian *.* ), a zaraz po zakończeniu sprawdzało się, czy przypadkiem nie brakuje stron. A część 3 to .. no cóż, nie da się ukryć, można się rozczarować. Jak zaczynałam czytać requiem to bardziej interesował mnie wątek Hany. Wszystko potoczyła się tak ciekawie, też nie było można się oderwać ale liczyłam na coś innego. Nie wiem, jakieś emocje czy coś, a tutaj mi tego brakowało. Ale w sumie zakończenie mi się bardzo podobało, takie inne niż zazwyczaj są w książkach. Chodź mam na dzieje, że autorka nie postanowi napisać dalszych części, pomimo tego, iż zakończenie wskazywać by mogło , że coś jeszcze będzie.
Przeczytałam, baardzo żałuję, że koniec. To fakt koniec bardzo otwarte. (hahahaha jak Wydanwictwo).

Szczerze, dla mnie bomba! )

Wiadomo już, że autorka będzie pisała nową książkę o duchach! )



Wiadomo już, że autorka będzie pisała nową książkę o duchach! )

WoW! Skąd takie wieści? Powrót do góry
Niedawno skończyłam tę książkę, i wprost nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Rozczarowałam się, szczególnie tym zakończeniem. Tak wiele pozostało niewyjaśnione, że naprawdę spodziewałam się kolejnej części. Autorka mogła rozwinąć te pozostawione wątki, rozumiem, czym jest otwarte zakończenie, ale tutaj wcale nie było konieczne... Nie cierpię się zastanawiać, co by było, gdyby... jeśli można było to równie dobrze dopisać.

W ogóle jestem nieco rozczarowana także i tą częścią, bo nic wiele się tu nie działo, to znaczy działo, ale wzbudzało mało emocji. Oczywiście pochłonęłam tę książkę od razu, i podobała mi się (jakże by inaczej? ta seria naprawdę do mnie trafiła), ale brakowało mi tu jakiegoś porządnego epilogu.
Ostatnio pozyczylam cala trylogie przyjacielowi. I jest zachwycony i tutaj bardzo sie zaskoczylam, bo nie dosc, ze facet to ma 36 lat. Wiec trylogia nie jest tylko dla nastolatek Powrót do góry
O mój boże.
Niesamowita, po prostu niesamowita książka. Po mocno średniej drugiej części nie spodziewałam się TEGO. Drżących rąk, łez, smutku, gniewu. W przeciwieństwie do poprzedniej książka ani trochę się nie ciągnęła. Nie mogłam jej odłożyć, naprawdę.
A potem przyszło zakończenie.
Na początku, kiedy stron ubywało, a akcja nie zdawała się dążyć do zakończenia, pomyślałam, że Lena umrze. Na szczęście tak się nie stało. Sama nie wiem co sądzić o zakończeniu. Z jednej strony jest cudowne i świetne, z drugiej strasznie rozczarowujące. Hm, może tak właśnie miało być.
Muszę dodać jeszcze coś : jestem zachwycona przemianą Leny. Jest bez porównania inna niż w pierwszej części. I okropnie ją lubię, co ułatwiało mi kibicowanie jej z całego serca. Nie mam słów. Chyba jeszcze do końca się nie otrząsnęłam.
Jak dla mnie najlepsza część z całej serii. Przyznam, że nie spodziewałam się takiego obrotu sytuacji, a aktorka pozytywnie mnie zaskoczyła i co tu dużo dodać...Polecam, wszystkim, którzy wciąż zastanawiają się nad tym zakupem. Naprawdę warto! Powrót do góry
orientujecie się czy może będzie jakiś sequel ?

orientujecie się czy może będzie jakiś sequel ?
Chodzi Ci o spin-off? Nic o takowym nie słyszałam, ale nigdy nic nie wiadomo, Lauren Oliver chyba ani nie zapowiedziała spin-offu ale też nie zaprzeczyła, jakoby miał powstać. Zawsze można mieć nadzieję, szczególnie, że Requiem skończyło się tak, jak się skończyło. Ja po cichu liczę na coś o Hanie. Powrót do góry
Nie miałam na myśli spin-offu, tylko sequel. Moim zdaniem Requiem dosyć słabo wypadł na tle pozostałych części, dlatego dobrze byłoby się obronić jakimś sequelem np. "5, 10 lat później"
Hmm, zawsze myślałam , ze sequel to książka nr 2, nie do końca wiem jak można nazwać sequelem kontynuację serii, ale mniejsza o to.. Nie, jesli chodzi o mnie to Lauren Oliver nie powinna pisać kolejnej części jako takiej - jak jest trylogia, to niech pozostanie trylogią, bo z takich kilkutomowych trylogii zazwyczaj wychodzi beznadzieja. Powrót do góry

Nie, jesli chodzi o mnie to Lauren Oliver nie powinna pisać kolejnej części jako takiej - jak jest trylogia, to niech pozostanie trylogią, bo z takich kilkutomowych trylogii zazwyczaj wychodzi beznadzieja.

Popieram całkowicie! Cała "magia" tej trylogii opiera się na otwartości zakończenia. Moim zdaniem dorabianie kolejnej części będzie jakby na siłe (albo dla pieniędzy, czego nie znoszę) i tylko obniży jakość całej trylogii

Nie, jesli chodzi o mnie to Lauren Oliver nie powinna pisać kolejnej części jako takiej - jak jest trylogia, to niech pozostanie trylogią, bo z takich kilkutomowych trylogii zazwyczaj wychodzi beznadzieja.

Popieram całkowicie! Cała "magia" tej trylogii opiera się na otwartości zakończenia. Moim zdaniem dorabianie kolejnej części będzie jakby na siłe (albo dla pieniędzy, czego nie znoszę) i tylko obniży jakość całej trylogii

No tak, ale ja sobie po przeczytaniu Requiem pomyślałam, że fajnie by było gdyby Lauren zdecydowała się napisać kolejną trylogię. W której mielibyśmy Hanę, Lenę, Aleksa ale ich problemy nie byłyby pierwszorzędne. Zamiast tego, pojawiliby się nam nowi bohaterowie i nowe problemy , którym muszą sprostać aby stworzyć, a właściwie zbudować od podstaw swój nowy, wyzwolony świat. Lauren zostawiła nam otwarte zakończenie. Niby trylogia się zakończyła ale wszyscy i tak jesteśmy w jakimś zawieszeniu, przynajmniej ja to tak odbieram. No bo pomijając już wątek Leny i Aleksa to ja bym się właśnie zastanawiała nad tym co się stało z Julianem, Haną, Raven, Tuckiem, mamą Leny? Dlatego zgadzam się z @Martyną i również chciałabym, aby powstał spin-off Powrót do góry



Nie ma to jak słodko-gorzki finał naprawdę fajnej serii. Delirium zdecydowanie zatrzymuję na półcę, kiedyś z przyjemnością odświeżę sobie całość Niezdecydowanym polecam z całego serca, naprawdę piękna seria!
"Requiem" to ostatni tom bestsellerowej trylogii Delirium, napisanej przez wspaniałą Lauren Oliver.
Poprzednie części bardzo mi się podobały i z przyjemnością pisałam recenzje poszczególnych tomów. W przypadku finału tej trylogii mam jednak problem, bo choć bardzo chętnie sięgnęłam po ostatni tom, to napisanie opinii stanowi dla mnie nie lada wyzwanie. Czemu tak się dzieje? Nie mam pojęcia, co w niej zawrzeć.

Ostatni tom powieści podzielony został na dwa działy: jeden przedstawia dalsze życie Leny, a w drugim przedstawione są zdarzenia ukazane z perspektywy Hany. Z jednej więc strony możemy śledzić poczynania Odmieńców i ich przygotowania do walki w coraz liczniejszym gronie Rewolucjonistów, z drugiej natomiast poznajemy życie Hany po zabiegu. Przyznam, że takie rozwiązanie szalenie mnie zaskoczyło, ale jednocześnie ucieszyło, ponieważ Hana jest bardzo wyrazistą postacią i brakowało mi jej w poprzednim tomie.
Podczas, gdy oddziały rządowe zatruwają życie Odmieńców i starają się ich zniszczyć na potężną skalę, najlepsza przyjaciółka Leny przygotowuje się do ślubu z nowym burmistrzem Portland. W miejscu, gdzie każdy jest wyleczony i przybiera maskę obojętności, miłość nie znaczy zbyt wiele, jednak w Głuszy wygląda to całkowicie inaczej.
Po (mało)zaskakującym zakończeniu "Pandemonium", Lena staje przed bardzo trudnym wyborem. Musi zdecydować który z chłopaków jest bliższy jej sercu - Julian czy Aleks. Podjęcie tej decyzji wydaje się jeszcze bardziej skomplikowane, kiedy okazuje się, że jej pierwsza miłość nie jest nią już zainteresowana.
Choć mogłoby się wydawać, że po zabiegu życie staje się proste, również Hana przeżywa rozterki związane z przyszłością i zostaje postawiona w sytuacjach, w których postawienie wszystkiego na jedną kartę jest niezwykle ryzykowne.
Czy ruch oporu w końcu wygra walkę o wolność? Czy Lenie uda się wybrać jednego z chłopaków? Jak będzie wyglądała konfrontacja dziewczyny z dawnym życiem i duchami przeszłości i jaką rolę w tym wszystkim ma odegrać Hana? Tego wszystkiego dowiecie się czytając książkę.

Po przeczytaniu poprzednich tomów, byłam niezwykle ciekawa tego, jak potoczą się losy bohaterów w finałowej części trylogii. Oczekiwałam od niej wielkiego zaskoczenia i myślałam, że skoro wcześniejsze tomy były tak dobre, to ten ostatni sprawi, że po prostu szczęka mi opadnie. I tak się też stało, szkoda tylko, że z innych powodów niż oczekiwałam. No, ale zacznijmy od zalet...

Niewątpliwym plusem "Requiem" jest akcja. Dzieje się dużo, dzieją się rzeczy ciekawe i chwilami naprawdę można się dzięki temu całkowicie wyłączyć i oderwać od rzeczywistości. Razem z bohaterami przenosimy się na pole bitwy, przeżywamy wszelkie rozterki miłosne i walczymy o wolność i prawo do miłości. Po raz kolejny podkreślę też to, że zastosowanie w trylogii narracji pierwszoosobowej było doskonałym posunięciem, bo dzięki temu możemy zanurzyć się w opowiedzianej historii do utraty tchu. Nie brak w powieści ciekawych, poruszających dialogów i przede wszystkim dynamizmu.
Bardzo dobrze wypada w tej części również wspomniane przeze mnie wcześniej zderzenie dwóch światów.
Z jednej strony mamy pełne uczuć i emocji życie Leny, z drugiej obserwujemy punkt widzenia Hany, który na pierwszy rzut oka wydaje się być jego całkowitym przeciwieństwem, ale jednocześnie fenomenalnym dopełnieniem historii.

Urok powieści związany jest także z kunsztem autorki. Wielokrotnie już podkreślałam fakt, że styl pani Oliver jest zaskakująco plastyczny, barwny i oryginalny, co wpływa na jakość powieści i momentami przyprawia czytelnika o zawrót głowy.
Niepodważalnym atutem są również bohaterowie, którzy z każdym tomem są równie intrygujący, zaskakujący, ale przede wszystkim różnorodni.

Niestety "Requiem" ma także sporo minusów. Jednym z nich jest wątek miłosny. Całą trylogię czytałam bez przerw, więc kontrast widoczny między pierwszym a ostatnim tomem jest dla mnie ogromnie widoczny. W "Delirium" głównym wątkiem było zakazane uczucie pomiędzy dwojgiem młodych ludzi. W "Pandemonium" uczuć tych było zdecydowanie mniej, ale były one obecne, natomiast w finale powieści, wątków miłosnych jest jak na lekarstwo. Przez cały czas miałam nieodparte wrażenie, że autorka gdzieś pomiędzy pierwszym tomem, a ostatnim, zagubiła główny wątek fabuły. Było mi z tego powodu bardzo przykro, ponieważ w moim odczuciu ogromnie wpłynęło to na jakość powieści.
Kolejną rzeczą, która mi się nie podobała był Aleks. Nie dlatego, że stał się zdystansowany i momentami wręcz okrutny - absolutnie mi to nie przeszkadzało. Chodzi tylko o to, że po tęsknocie za tą postacią, jaką byłam ogarnięta przez całe "Pandemonium", oczekiwałam, że w tym tomie autorka zaserwuje nam ogrom zdarzeń, w których centrum będzie chłopak. Tak się jednak nie stało i przez cały czas czuję, jakby ta postać została pominięta i zepchnięta trochę na drugi plan, a nie tego chciałam.

Ostatnim, ale jednocześnie największym dla mnie minusem jest zakończenie. I tutaj właśnie wracamy do stwierdzenia "szczęka mi opadła", bo choć bardzo chciałabym do zdania tego dodać dopisek "z wrażenia", to niestety nie byłoby to prawdą, ponieważ zakończenie koszmarnie mnie rozczarowało.
W wielu książkach zastosowanie zakończeń otwartych ma swoje zalety. Otwiera wyobraźnię czytelnika i sprawia, że każdy jest zadowolony tym, że może sam zadecydować jak skończą się losy bohaterów. W przypadku "Requiem" jednak, zabieg ten kompletnie się nie sprawdził. Moje rozczarowanie i smutek po przeczytaniu ostatniej strony było tak wielkie, że przez chwilę zastanawiałam się czy nie ocenić książki na 2. Oczywiście samo zakończenie nie jest masakryczne, problem tkwi raczej w tym, że nie jest to zwieńczenie historii. Koniec byłby nawet całkiem niezły, gdyby nie fakt, że jest to ostatnia część trylogii. Według mnie autorka powinna wydać jeszcze jeden tom, chociażby króciutki, który wyjaśniałby co stało się później. Mam nadzieję, że kiedyś to nastąpi...

Powieść ocenić było mi trudno. Nawet teraz nie wiem, czy moja ocena jest sprawiedliwa. Książkę czytałam jednym tchem i byłam całkowicie oczarowana, ale z drugiej strony moje rozczarowanie na koniec było olbrzymie. Z jednej strony chciałabym ocenić "Requiem" na dużo więcej, z drugiej jednak czuję pustkę spowodowaną finałem. Jestem potwornie rozdarta... Ocenę pozostawię jednak taką, jaka jest.

Książkę polecam, aczkolwiek nie z takim entuzjazmem jak poprzednie tomy. Czekam także na dzień, w którym przeczytam gdzieś informację o czwartym tomie tej trylogii i jeśli kiedykolwiek tak się stanie, wrócę do tej recenzji i zmienię jej ocenę na o wiele wyższą

http://heaven-for-readers.blogspot.com/2013/06/requiem-lauren-oliver.html Powrót do góry
Po przeczytaniu poprzedniej części byłam bardzo ciekawa jak potoczą się dalsze wydarzenia więc lekturę „Requiem” pochłonęłam do ostatniej strony. Tak jak w przypadku „Pandemonium” z ukazywaniem historii na teraz i przedtem tak tutaj również nie mogłam się wczuć w fragmenty z Haną, nie interesowało mnie to tak jak to co się działo z Leną chociaż wgląd w nowe życie Hany przyniósł kilka zaskakujących informacji. Juliana wciąż ani lubię ani go nie lubię, nadal jestem za Aleksem pomimo tego e się trochę zmienił, ciesze się z tej jego ostatniej rozmowy z Leną. Wiedziałam, że autorka stworzyła otwarte zakończenie, ale nie spodziewałam się że aż tak. Aż chce się wiedzieć co było dalej, ale można jedynie to pozostawić swojej wyobraźni i chociaż jestem trochę nieusatysfakcjonowana zakończeniem tej historii to jednak ta lektura, ta trylogia jest naprawdę warta zapoznania
Co mi się nie podobało to te "nieprawdopodobne przypadki" już pisze o co biega.
Jak Hana niby to widzi Alexa jadąc samochodem, no ludzie akurat trafili na siebie w mieście.
Zresztą to jeszcze nic przy tym jak Lena podsłuchuje przypadkowo zdrajczynię a później po przebiciu się przez miasto(bo musiała się chować przed porządkowymi) znów ją spotyka siedzącą na ławce i co się dzieje dalej...
Znów jak Hana spotyka się z Leną(nie pisze że to nie realne) ale sposób w jaki się to dzieje i później no to Matko Boska.
Spotkanie Leny z matką to samo... i tak dalej podobne wybryki.

To się nie lepi i już, tak po za tym to łatwo, szybko i przyjemnie czyta się książkę. Plusy i to co wciąga wymienione zostało już w postach wyżej, wieć szkoda lać wode.

Jednak mimo wszytko wyżej w rankingu jest Niezgodna - Roth jeśli ktoś szuka podobnych bohaterów i klimatów. Powrót do góry
Zakończenie tej trylogii bardzo mnie nie rozczarowało. To nawet nie było otwarte zakończenie - wszystkie wątki zostały urwane, nic się nie wyjaśniło - to był po prostu brak zakończenia. Autorka mogła się bardziej postarać.