3. Cień węża

Odkąd młodzi magowie Carter i Sadie Kane nauczyli się, jak postępować ścieżką starożytnych egipskich bogów, wiedzieli, że odegrają ważną rolę w przywracaniu Maat – porządku – w świecie. Nie spodziewali się jednak, że świat stanie się aż tak bardzo chaotyczny. Wąż Chaosu, Apopis, uwolnił się i grozi zniszczeniem świata za trzy dni. Magowie są podzieleni. Bogowie znikają, a ci, którzy pozostali, są słabi. Walt, jeden z najzdolniejszych uczniów Cartera i Sadie, ma przed sobą krótkie życie i już czuje, że jego siły słabną. Ziya jest zbyt zajęta opieką nad zgrzybiałym bogiem słońca Ra, żeby naprawdę pomóc. Czego może dokonać dwójka nastolatków i grupka ich jeszcze młodszych uczniów?
Być może istnieje sposób na powstrzymanie Apopisa, jest on jednak tak trudny, że może kosztować Cartera i Sadie życie – nawet jeśli im sie powiedzie. Aby mieć szanse powodzenia, muszą zaufać psychotycznemu magowi, że ich nie zdradzi albo, co gorsza, nie pozabija. To zadanie jest szaleństwem. Cóż, oni są szaleni.
Zabawne sytuacje, niezapomniane potwory, nieustannie zmieniająca się drużyna przyjaciół i wrogów – w Cieniu węża tempo akcji nigdy nie zwalnia; trzeci tom jest wciągającym i w pełni zadowalającym dopełnieniem trylogii Kronik Rodu Kane.

Premiera: 13 czerwca

---

Uuuaha! Właśnie odprawiam dziki taniec radości w moim pokoju! Skoro w USA w maju wyjdzie ta książka, to myślę, że u nas przed końcem roku się pojawi. JUPI! Nie mogę się doczekać! tutajpoczkategori
Ale śliczna okładka *,* Nie mogę się doczekać, kiedy ujrzę ją na żywo
Opisów na razie nie czytam, bo jeszcze nie przeczytałam "Ognistego Tronu" (tak, wiem... ), ale na pewno będzie się działo



WARNING
This is a transcript of an audio recording. Twice before, Carter and Sadie Kane have
sent me such recordings, which I transcribed as The Red Pyramid and The Throne of
Fire. While I’m honored by the Kanes’ continued trust, I must advise you that this third
account is their most troubling yet. The tape arrived at my home in a charred box
perforated with claw and teeth marks that my local zoologist could not identify. Had it
not been for the protective hieroglyphs on the exterior, I doubt the box would have
survived its journey. Read on, and you will understand why.

SADIE
1. We Crash and Burn a Party
Sadie Kane here.
If you’re listening to this, congratulations! You survived Doomsday.
I’d like to apologize straightaway for any inconvenience the end of the world may
have caused you. The earthquakes, rebellions, riots, tornadoes, floods, tsunamis, and of
course the giant snake who swallowed the sun—I’m afraid most of that was our fault.
Carter and I decided we should at least explain how it happened.
This will probably be our last recording. By the time you’ve heard our story, the
reason for that will be obvious.
Our problems started in Dallas, when the fire-breathing sheep destroyed the King
Tut exhibit.
That night the Texas magicians were hosting a party in the sculpture garden across the
street from the Dallas Museum of Art. The men wore tuxedos and cowboy boots. The
women wore evening dresses and hairdos like explosions of candy floss.
(Carter says it’s called cotton candy in America. I don’t care. I was raised in London,
so you’ll just have to keep up and learn the proper way of saying things.)
A band played old-timey country music on the pavilion. Strings of fairy lights
glimmered in the trees. Magicians did occasionally pop out of secret doors in the sculptures
or summon sparks of fire to burn away pesky mosquitoes, but otherwise it seemed like
quite a normal party.
The leader of the Fifty-first Nome, JD Grissom, was chatting with his guests and
enjoying a plate of beef tacos when we pulled him away for an emergency meeting. I felt
bad about that, but there wasn’t much choice, considering the danger he was in.
“An attack?” He frowned. “The Tut exhibit has been open for a month now. If
Apophis was going to strike, wouldn’t he have done it already?”
JD was tall and stout, with a rugged, weathered face, feathery red hair, and hands as
rough as bark. He looked about forty, but it’s hard to tell with magicians. He might have
been four hundred. He wore a black suit with a bolo tie and a large silver Lone Star belt
buckle, like a Wild West marshal.
“Let’s talk on the way,” Carter said. He started leading us toward the opposite side of
the garden.
I must admit my brother acted remarkably confident.
He was still a monumental dork, of course. His nappy brown hair had a chunk
missing on the left side where his griffin had given him a “love bite,” and you could tell from
the nicks on his face that he hadn’t quite mastered the art of shaving. But since his fifteenth
birthday he’d shot up in height and put on muscle from hours of combat training. He looked poised and mature in his black linen clothes, especially with that khopesh sword at his side.
I could almost imagine him as a leader of men without laughing hysterically.
[Why are you glaring at me, Carter? That was quite a generous description.]
Carter maneuvered around the buffet table, grabbing a handful of tortilla chips.
“Apophis has a pattern,” he told JD. “The other attacks all happened on the night of the new
moon, when darkness is greatest. Believe me, he’ll hit your museum tonight. And he’ll hit it
hard.”
JD Grissom squeezed around a cluster of magicians drinking champagne. “These
other attacks . . .” he said. “You mean Chicago and Mexico City?”
“And Toronto,” Carter said. “And . . . a few others.”
I knew he didn’t want to say more. The attacks we’d witnessed over the summer had
left us both with nightmares.
True, full-out Armageddon hadn’t come yet. It had been six months since the Chaos
snake Apophis had escaped from his Underworld prison, but he still hadn’t launched a
large-scale invasion of the mortal world as we’d expected. For some reason, the serpent
was biding his time, settling for smaller attacks on nomes that seemed secure and happy.
Like this one, I thought.
As we passed the pavilion, the band finished their song. A pretty blond woman with
a fiddle waved her bow at JD.
“Come on, sweetie!” she called. “We need you on steel guitar!”
He forced a smile. “Soon, hon. I’ll be back.”
We walked on. JD turned to us. “My wife, Anne.”
“Is she also a magician?” I asked.
He nodded, his expression turning dark. “These attacks. Why are you so sure
Apophis will strike here?”
Carter’s mouth was full of tortilla chips, so his response was “Mhm-hmm.”
“He’s after a certain artifact,” I translated. “He’s already destroyed five copies of it.
The last one in existence happens to be in your Tut exhibit.”
“Which artifact?” JD asked.
I hesitated. Before coming to Dallas, we’d cast all sorts of shielding spells and loaded
up on protective amulets to prevent magical eavesdropping, but I was still nervous about
speaking our plans aloud.
“Better we show you.” I stepped around a fountain, where two young magicians
were tracing glowing I Love You messages on the paving stones with their wands. “We’ve
brought our own crack team to help. They’re waiting at the museum. If you’ll let us examine
the artifact, possibly take it with us for safekeeping—”
“Take it with you?” JD scowled. “The exhibit is heavily guarded. I have my best
magicians surrounding it night and day. You think you can do better at Brooklyn House?”
We stopped at the edge of the garden. Across the street, a two-story-tall King Tut
banner hung from the side of the museum.
Carter took out his mobile phone. He showed JD Grissom an onscreen image—a
burned-out mansion that had once been the headquarters for the One Hundredth Nome in
Toronto.
“I’m sure your guards are good,” Carter said. “But we’d rather not make your nome a
target for Apophis. In the other attacks like this one . . . the serpent’s minions didn’t leave
any survivors.”
JD stared at the phone’s screen, then glanced back at his wife, Anne, who was
fiddling her way through a two-step.
“Fine,” JD said. “I hope your team is top-notch.”
“They’re amazing,” I promised. “Come on, we’ll introduce you.”
Our crack squad of magicians was busy raiding the gift shop.
Felix had summoned three penguins, which were waddling around wearing paper
King Tut masks. Our baboon friend, Khufu, sat atop a bookshelf reading The History of the
Pharaohs, which would’ve been quite impressive except he was holding the book upsidedown.
Walt—oh, dear Walt, why?—had opened the jewelry cabinet and was examining
charm bracelets and necklaces as if they might be magical. Alyssa levitated clay pots with
her earth elemental magic, juggling twenty or thirty at a time in a figure eight.
Carter cleared his throat.
Walt froze, his hands full of gold jewelry. Khufu scrambled down the bookshelf,
knocking off most of the books. Alyssa’s pottery crashed to the floor. Felix tried to shoo his
penguins behind the till. (He does have rather strong feelings about the usefulness of
penguins. I’m afraid I can’t explain it.)
JD Grissom drummed his fingers against his Lone Star belt buckle. “This is your
amazing team?”
“Yes!” I tried for a winning smile. “Sorry about the mess. I’ll just, um . . .”
I pulled my wand from my belt and spoke a word of power: “Hi-nemh.”
I’d gotten better at such spells. Most of the time, I could now channel power from my
patron goddess Isis without passing out. And I hadn’t exploded once.
The hieroglyph for Join together glowed briefly in the air:
tu są hieroglify
Broken bits of pottery flew back together and mended themselves. Books returned
to the shelf. The King Tut masks flew off the penguins, revealing them to be —gasp—
penguins.
Our friends looked rather embarrassed.
“Sorry,” Walt mumbled, putting the jewelry back in the case. “We got bored.”
I couldn’t stay mad at Walt. He was tall and athletic, built like a basketball player, in
workout pants and sleeveless tee that showed off his sculpted arms. His skin was the color
of hot cocoa, his face every bit as regal and handsome as the statues of his pharaoh
ancestors.
Did I fancy him? Well, it’s complicated. More on that later.
JD Grissom looked over our team.
“Nice to meet you all.” He managed to contain his enthusiasm. “Come with me.”
The museum’s main foyer was a vast white room with empty café tables, a stage,
and a ceiling high enough for a pet giraffe. On one side, stairs led up to a balcony with a row
of offices. On the other side, glass walls looked out at the nighttime skyline of Dallas.
JD pointed up at the balcony, where two men in black linen robes were patrolling.
“You see? Guards are everywhere.”
The men had their staffs and wands ready. They glanced down at us, and I noticed
their eyes were glowing. Hieroglyphs were painted on their cheekbones like war paint.
Alyssa whispered to me: “What’s up with their eyes?”
“Surveillance magic,” I guessed. “The symbols allow the guards to see into the Duat.”
Alyssa bit her lip. Since her patron was the earth god Geb, she liked solid things,
such as stone and clay. She didn’t like heights or deep water. She definitely didn’t like the
idea of the Duat—the magical realm that coexisted with ours.
Once, when I’d described the Duat as an ocean under our feet with layers and layers
of magical dimensions going down forever, I thought Alyssa was going to get seasick.
Ten-year-old Felix, on the other hand, had no such qualms.
“Cool!” he said. “I want glowing eyes.”
He traced his finger across his cheeks, leaving shiny purple blobs
in the shape of Antarctica.
Alyssa laughed. “Can you see into the Duat now?”
“No,” he admitted. “But I can see my penguins much better.”
“We should hurry,” Carter reminded us. “Apophis usually strikes when the moon is
at the top of its transit. Which is—”
“Agh!” Khufu held up all ten fingers. Leave it to a baboon to have perfect
astronomical sense.
“In ten minutes,” I said. “Just brilliant.”
We approached the entrance of the King Tut exhibit, which was rather hard to miss
because of the giant golden sign that read KING TUT EXHIBIT. Two magicians stood guard
with full-grown leopards on leashes.
Carter looked at JD in astonishment. “How did you get complete access to the
museum?”
The Texan shrugged. “My wife, Anne, is president of the board. Now, which artifact
did you want to see?”
“I studied your exhibit maps,” Carter said. “Come on. I’ll show you.”
The leopards seemed quite interested in Felix’s penguins, but the guards held them
back and let us pass.
Inside, the exhibit was extensive, but I doubt you care about the details. A labyrinth
of rooms with sarcophagi, statues, furniture, bits of gold jewelry—blah, blah, blah. I would
have passed it all by. I’ve seen enough Egyptian collections to last several lifetimes, thank
you very much.
Besides, everywhere I looked, I saw reminders of bad experiences.
We passed cases of shabti figurines, no doubt enchanted to come to life when called
upon. I’d killed my share of those. We passed statues of glowering monsters and gods
whom I’d fought in person—the vulture Nekhbet, who’d once possessed my Gran (long
story); the crocodile Sobek, who’d tried to kill my cat (longer story); and the lion goddess
Sekhmet, whom we’d once vanquished with hot sauce (don’t even ask).
Most upsetting of all: a small alabaster statue of our friend Bes, the dwarf god. The
carving was eons old, but I recognized that pug nose, the bushy sideburns, the potbelly, and
the endearingly ugly face that looked as if it had been hit repeatedly with a frying pan. We’d
only known Bes for a few days, but he’d literally sacrificed his soul to help us. Now, each
time I saw him I was reminded of a debt I could never repay.
I must have lingered at his statue longer than I realized. The rest of the group had
passed me and were turning into the next room, about twenty meters ahead, when a voice
next to me said, “Psst!”
I looked around. I thought the statue of Bes might have spoken. Then the voice
called again: “Hey, doll. Listen up. Not much time.”
In the middle of the wall, eye-level with me, a man’s face bulged from the white,
textured paint as if trying to break through. He had a beak of a nose, cruel thin lips, and a
high forehead. Though he was the same color as the wall, he seemed very much alive. His
blank white eyes managed to convey a look of impatience.
“You won’t save the scroll, doll,” he warned. “Even if you did, you’d never
understand it. You need my help.”
I’d experienced many strange things since I’d begun practicing magic, so I wasn’t
particularly startled. Still, I knew better than to trust any old white-spackled apparition
who spoke to me, especially one who called me doll. He reminded me of a character from
those silly Mafia movies the boys at Brooklyn House liked to watch in their spare time—
someone’s Uncle Vinnie, perhaps.
“Who are you?” I demanded.
The man snorted. “Like you don’t know. Like there’s anybody who doesn’t know.
You’ve got two days until they put me down. You want to defeat Apophis, you’d better pull
some strings and get me out of here.”
“I have no idea what you’re talking about,” I said.
The man didn’t sound like Set the god of evil, or the serpent Apophis, or any of the
other villains I’d dealt with before, but one could never be sure. There was this thing called
magic, after all.
The man jutted out his chin. “Okay, I get it. You want a show of faith. You’ll never
save the scroll, but go for the golden box. That’ll give you a clue about what you need, if
you’re smart enough to understand it. Day after tomorrow at sunset, doll. Then my offer
expires, ’cause that’s when I get permanently—”
He choked. His eyes widened. He strained as if a noose were tightening around his
neck. He slowly melted back into the wall.
“Sadie?” Walt called from the end of the corridor. “You okay?”
I looked over. “Did you see that?”
“See what?” he asked.
Of course not, I thought. What fun would it be if other people saw my vision of Uncle
Vinnie? Then I couldn’t wonder if I were going stark raving mad.
“Nothing,” I said, and I ran to catch up.
The entrance to the next room was flanked by two giant obsidian sphinxes with the bodies
of lions and the heads of rams. Carter says that particular type of sphinx is called a
criosphinx. [Thanks, Carter. We were all dying to know that bit of useless information.]
“Agh!” Khufu warned, holding up five fingers.
“Five minutes left,” Carter translated.
“Give me a moment,” JD said. “This room has the heaviest protective spells. I’ll need
to modify them to let you through.”
“Uh,” I said nervously, “but the spells will still keep out enemies, like giant Chaos
snakes, I hope?”
JD gave me an exasperated look, which I tend to get a lot.
“I do know a thing or two about protective magic,” he promised. “Trust me.” He
raised his wand and began to chant.
Carter pulled me aside. “You okay?”
I must have looked shaken from my encounter with Uncle Vinnie. “I’m fine,” I said.
“Saw something back there. Probably just one of Apophis’s tricks, but . . .”
My eyes drifted to the other end of the corridor. Walt was staring at a golden throne
in a glass case. He leaned forward with one hand on the glass as if he might be sick.
“Hold that thought,” I told Carter.
I moved to Walt’s side. Light from the exhibit bathed his face, turning his features
reddish brown like the hills of Egypt.
“What’s wrong?” I asked.
“Tutankhamen died in that chair,” he said.
I read the display card. It didn’t say anything about Tut dying in the chair, but Walt
sounded very sure. Perhaps he could sense the family curse. King Tut was Walt’s greattimes-
a-billion granduncle, and the same genetic poison that killed Tut at nineteen was
now coursing through Walt’s bloodstream, getting stronger the more he practiced magic.
Yet Walt refused to slow down. Looking at the throne of his ancestor, he must have felt as if
he were reading his own obituary.
“We’ll find a cure,” I promised. “As soon as we deal with Apophis . . .”
He looked at me, and my voice faltered. We both knew our chances of defeating
Apophis were slim. Even if we succeeded, there was no guarantee Walt would live long
enough to enjoy the victory. Today was one of Walt’s good days, and still I could see the
pain in his eyes.
“Guys,” Carter called. “We’re ready.”
The room beyond the criosphinxes was a “greatest hits” collection from the Egyptian
afterlife. A life-sized wooden Anubis stared down from his pedestal. Atop a replica of the
scales of justice sat a golden baboon, which Khufu immediately started flirting with. There
were masks of pharaohs, maps of the Underworld, and loads of canopic jars that had once
been filled with mummy organs.
Carter passed all that by. He gathered us around a long papyrus scroll in a glass case
on the back wall.
“This is what you’re after?” JD frowned. “The Book of Overcoming Apophis? You do
realize that even the best spells against Apophis aren’t very effective.”
Carter reached in his pocket and produced a bit of burned papyrus. “This is all we
could salvage from Toronto. It was another copy of the same scroll.”
JD took the papyrus scrap. It was no bigger than a postcard and too charred to let us
make out more than a few hieroglyphs.
“ ‘Overcoming Apophis . . .’ ” he read. “But this is one of the most common magic
scrolls. Hundreds of copies have survived from ancient times.”
“No.” I fought the urge to look over my shoulder, in case any giant serpents were
listening in. “Apophis is after only one particular version, written by this chap.”
I tapped the information plaque next to the display. “ ‘Attributed to Prince
Khaemwaset,’ ” I read, “ ‘better known as Setne.’ ”
JD scowled. “That’s an evil name . . . one of most villainous magicians who ever
lived.”
“So we’ve heard,” I said, “and Apophis is destroying only Setne’s version of the scroll.
As far as we can tell, only six copies existed. Apophis has already burned five. This is the
last one.”
JD studied the burned papyrus scrap doubtfully. “If Apophis has truly risen from the
Duat with all his power, why would he care about a few scrolls? No spell could possibly
stop him. Why hasn’t he already destroyed the world?”
We’d been asking ourselves the same question for months.
“Apophis is afraid of this scroll,” I said, hoping I was right. “Something in it must
hold the secret to defeating him. He wants to make sure all copies are destroyed before he
invades the world.”
“Sadie, we need to hurry,” Carter said. “The attack could come any minute.”
I stepped closer to the scroll. It was roughly two meters long and a half-meter tall,
with dense lines of hieroglyphs and colorful illustrations. I’d seen loads of scrolls like this
describing ways to defeat Chaos, with chants designed to keep the serpent Apophis from
devouring the sun god Ra on his nightly journey through the Duat. Ancient Egyptians had
been quite obsessed with this subject. Cheery bunch, those Egyptians.
I could read the hieroglyphs—one of my many amazing talents—but the scroll was a
lot to take in. At first glance, nothing struck me as particularly helpful. There were the usual
descriptions of the River of Night, down which Ra’s sun boat traveled. Been there, thanks.
There were tips on how to handle the various demons of the Duat. Met them. Killed them.
Got the T-shirt.
“Sadie?” Carter asked. “Anything?”
“Don’t know yet,” I grumbled. “Give me a moment.”
I found it annoying that my bookish brother was the combat magician, while I was
expected to be the great reader of magic. I barely had the patience for magazines, much less
musty scrolls.
You’d never understand it, the face in the wall had warned. You need my help.
“We’ll have to take it with us,” I decided. “I’m sure I can figure it out with a little
more—”
The building shook. Khufu shrieked and leaped into the arms of the golden baboon.
Felix’s penguins waddled around frantically.
“That sounded like—” JD Grissom blanched. “An explosion outside. The party!”
“It’s a diversion,” Carter warned. “Apophis is trying to draw our defenses away from
the scroll.”
“They’re attacking my friends,” JD said in a strangled voice. “My wife.”
“Go!” I said. I glared at my brother. “We can handle the scroll. JD’s wife is in danger!”
JD clasped my hands. “Take the scroll. Good luck.”
He ran from the room.
I turned back to the display. “Walt, can you open the case? We need to get this out of
here as fast—”
Evil laughter filled the room. A dry, heavy voice, deep as a nuclear blast, echoed all
around us: “I don’t think so, Sadie Kane.”
My skin felt as if it were turning to brittle papyrus. I remembered that voice. I
remembered how it felt being so close to Chaos, as if my blood were turning to fire, and the
strands of my DNA were unraveling.
“I think I’ll destroy you with the guardians of Ma’at,” Apophis said. “Yes, that will be
amusing.”
At the entrance to the room, the two obsidian criosphinxes turned. They blocked the
exit, standing shoulder to shoulder. Flames curled from their nostrils.
In the voice of Apophis, they spoke in unison: “No one leaves this place alive. Goodbye,
Sadie Kane.” tutajpoczkategori

---

O Dobry Jezu! Jak ja się cieszę! Śmiem twierdzić, że Kroniki lubię nawet bardziej niż Percy'ego. Uhaha, i mam nadzieję, że będzie Anubis. Dużo Anubisa. Wrzesień? Przeżyję, to będzie takie osłodzenie roku szkolnego. (:

To jest zapis z nagrania dźwiękowego. Carter i Sadie Kane już dwukrotnie wysyłali mi takie nagrania, które opublikowałem jako ‘Czerwona Piramida’ i ‘Ognisty Tron’. Kane’owie nadal mi ufają, a więc muszę Was ostrzec, że trzecie nagranie relacjonuje ich największe, jak dotąd, kłopoty. Pudełko, w którym dotarła do mnie taśma, było podpalone oraz nosiło na sobie ślady pazurów i kłów, których moi znajomi zoologowie nie potrafili zidentyfikować. Gdyby pudełko to nie było z zewnątrz chronione hieroglifami, wątpię, by przetrwało tę podróż. Przeczytajcie, a dowiecie się, dlaczego.

SADIE

1. Wbijamy na imprezę (i ją podpalamy)

Tu Sadie Kane.
Jeśli tego słuchacie, to gratulacje! Przetrwaliście Sąd Ostateczny.
Od razu chciałabym przeprosić za wszelkie niedogodności, jakie mógł Wam sprawić koniec świata. Trzęsienia ziemi, bunty, zamieszki, tornada, powodzie, tsunami i oczywiście wielki wąż, który połknął słońce – obawiam się, że większość z tego to nasza wina. Carter i ja ustaliliśmy, że powinniśmy przynajmniej wyjaśnić, jak do tego doszło.
To jest najprawdopodobniej nasze ostatnie nagranie. Gdy będziecie to czytać, będzie już oczywistym, dlaczego.
Nasze kłopoty zaczęły się w Dallas, gdy ziejąca ogniem owca spaliła wystawę Króla Tuta.

Tamtej nocy magowie z Teksasu urządzali przyjęcie w ogrodzie rzeźb naprzeciwko Dallas Museum of Art. Mężczyźni byli poubierani w smokingi i kowbojskie buty. Kobiety zaś miały na sobie suknie wieczorowe, a ich fryzury wyglądały jak wata cukrowa.
[Carter mówi, że w Ameryce nie mówi się na to ‘wata cukrowa’. Nieważne. Wychowałam się w Londynie, więc będziecie musieli się połapać w tym, co mówię i nauczyć się odpowiedniego nazewnictwa pewnych rzeczy.]
Kapela grała starodawną muzykę country w wielkim białym namiocie. Wiązki baśniowego światła lśniły między drzewami. Czasami jacyś magowie wyskakiwali z ukrytych przejść w rzeźbach lub przywoływali ogień, by odpędzić te nieznośne komary, ale poza tym było to w miarę normalne przyjęcie.
Przywódca Pięćdziesiątego Pierwszego Nomu, JD Grissom, zabawiał swych gości i z upodobaniem dzierżył tacę z taco z wieprzowiny, gdy odciągnęliśmy go na stronę na ‘nagłe spotkanie’. Nie podobało mi się to, ale nie mieliśmy wielkiego wyboru, zważając na to, w jak wielkim niebezpieczeństwie się znajdował.
- Atak? – Zmarszczył czoło. – Wystawa Tuta jest otwarta od miesiąca. Czy gdyby Apopis chciał ją zniszczyć, nie zrobiłby tego wcześniej?
JD był wysoki i tęgi, z chropowatą bladą twarzą, pierzastą czerwoną czupryną i dłońmi szorstkimi jak kora. Wyglądał na czterdziestkę, ale w przypadku magów to naprawdę trudno powiedzieć. Mógł mieć nawet ze czterysta. Miał na sobie czarny garnitur, krawat bolo i pasek z ogromną srebrną sprzączką Lone Star, jak policjant na Dzikim Zachodzie.
- Porozmawiamy po drodze – powiedział Carter. Zaczął prowadzić nas w stronę innej części ogrodu.
Muszę przyznać, że świetnie udawał tę pewność siebie.
Nadal jednak był strasznym idiotą. W jego kędzierzawych brązowych włosach po lewej stronie ziała dość duża dziura - to była pamiątka po wyrazie miłości, jakim obdarzył go jego gryf - a ilość zacięć na jego twarzy świadczyła o tym, że jeszcze nie do końca nauczył się golić. Ale od swoich piętnastych urodzin sporo urósł, no i nabrał trochę mięśni od trenowania sztuk walki. Wyglądał na opanowanego i dojrzałego w swoich czarnych lnianych ciuchach, szczególnie z tym mieczem khopesh przy boku. Prawie byłam w stanie go sobie wyobrazić jako przywódcę ludu bez napadu histerycznego śmiechu.
[Czemu się tak wściekasz, Carter? Opisałam cię w miarę łaskawie.]
Carter wyminął bufet, zgarniając przy okazji pełną garść nachosów.
- Apopis atakuje według pewnego wzoru – powiedział do JD. – Wszystkie poprzednie ataki miały miejsce w noc nowiu księżyca, gdy jest najciemniej. Uwierz mi, uderzy dziś wieczór w twoje muzeum. A uderzy z wielka siłą.
JD Grissom wyminął grupę magów pijących szampana.
- Te inne ataki... – zaczął. – Chodzi o Chicago i Meksyk?
- I Toronto – rzekł Carter. – I... parę innych.
Wiedziałam, że nie chce mówić nic więcej. Przez te ataki, których latem byliśmy świadkami, wciąż mamy koszmary.
Ta prawdziwa, totalna Apokalipsa jeszcze nie nadeszła. To już będzie ze sześć miesięcy odkąd wąż chaosu Apopis wydostał się ze swojego więzienia w Podziemiu. Wciąż jednak nie rozpoczął jeszcze inwazji na szeroka skalę, czego się spodziewaliśmy. Z jakiegoś powodu cały czas czekał, zadowalając się mniejszymi atakami na pojedyncze nomy, które wyglądały na bezpieczne i szczęśliwe.
Właśnie tak jak ten, pomyślałam.
Gdy mijaliśmy namiot, kapela właśnie skończyła swój numer. Ładna blond skrzypaczka pomachała smyczkiem do JD.
- Chodź, kochanie! – zawołała. – Potrzebujemy cię na elektrycznej gitarze hawajskiej!
Posłał jej wymuszony uśmiech:
- Wrócę za chwilę, złotko.
Podeszliśmy do JD. Odwrócił się do nas.
- Moja żona, Anne.
- Czy ona też jest magiem? – zapytałam.
Przytaknął i przybrał posępny wyraz twarzy.
- Te ataki. Dlaczego jesteście tak pewni, że Apopis uderzy właśnie tu?
Carter miał buzię wypchaną nachosami, więc jego odpowiedź była czymś w stylu „Mhm-hmm”.
- Szuka prawdziwego artefaktu – przetłumaczyłam. – Zniszczył już pięć jego kopii i wszystko wskazuje na to, że ostatnia, która istnieje znajduje się w twojej wystawie Tuta.
- Jakiego artefaktu? – spytał JD.
Zawahałam się. Przed przyjazdem do Dallas, rzuciliśmy wszystkie rodzaje zaklęć ochronnych i naładowaliśmy nasze amulety, aby zapobiec magicznemu podsłuchiwaniu, ale wciąż byłam nerwowa, mówiąc głośno o naszych planach.
- Może lepiej ci pokażemy. – Przeszłam obok fontanny, gdzie dwoje młodych magów rysowało swoimi różdżkami świecące napisy ‘Kocham Cię’ na kostce brukowej. – Przywieźliśmy ze sobą własną świetna grupę do pomocy. Czekają w muzeum. Gdybyś pozwolił nam zbadać ten artefakt i może wziąć go na przechowanie...
- Wziąć? – JD rzucił im groźne spojrzenie. – Wystawa jest świetnie strzeżona. Moi najlepsi magowie są tam dzień i noc. Myślicie, że poradzicie sobie z tym lepiej w Domu Brooklyńskim?
Zatrzymaliśmy się na skraju ogrodu. Po drugiej stronie ulicy, na ścianie muzeum wisiała reklama Króla Tuta, długa na dwa piętra.
Carter wyjął swój telefon. Pokazał na nim JD zdjęcie – spaloną posiadłość, która kiedyś była siedzibą Setnego Nomu w Toronto.
- Nie wątpię w umiejętności twoich strażników – powiedział Carter. – Ale nie chcielibyśmy, by twój nom stał się celem dla Apopisa. W innych atakach takich jak ten, słudzy Apopisa nie pozwolili nikomu przeżyć.
JD wpatrywał się w wyświetlacz. Potem szybko rzucił okiem na swoja żonę, Anne, która podgrywała sobie na skrzypcach do tańca two-step.
- W porządku – rzekł JD. – Mam nadzieję, że tan wasz zespół jest naprawdę najwyższej klasy.
- Są świetni – zapewniłam.- Chodź, poznasz ich.

Nasza drużyna magów była zajęta nalotem na sklepik z prezentami.
Felix wołał trzy pingwiny, które chodziły dookoła swoim zwykłym krokiem w papierowych maskach Króla Tuta. Nasz pawiani przyjaciel, Chufu, siedział na regale czytając ‘Historię Faraonów’, co nie mogło być zbytni przejmującą lekturą, pominąwszy już fakt, że trzymał książkę do góry nogami. Walt – och, Walt, dlaczego? – otworzył gablotkę z biżuterią i badał śliczne bransoletki i naszyjniki, tak jakby mogły być zaczarowane. Alyssa podnosiła gliniane garnki swoją magią elementarną Ziemi, żonglując dwudziestoma czy trzydziestoma naraz tworząc ósemkę.
Carter odchrząknął.
Walt zastygł z dłońmi pełnymi złotej biżuterii, Chufu spadł z regału, zrzucając przy okazji większość książek. Garnki Alyssy roztrzaskały się o podłogę. Felix próbował wygonić swoje pingwiny za ladę. [On w miarę mocno wierzy w przydatność pingwinów. Niestety nie umiem tego wytłumaczyć.]
JD Grissom zabębnił palcami w swoją sprzączkę od paska Lone Star.
- Więc to jest ten wasz cudowny zespół?
- Tak! – Wysiliłam się na zwycięski uśmiech. – Przepraszamy za bałagan. Zaraz, eee...
Wyjęłam różdżkę zza pasa i wypowiedziałam zaklęcie: “Hi-nemh.”
Takie zaklęcia wychodziły mi lepiej. W większości potrafiłam teraz już czerpać moc z mojej patronki, bogini Izydy, bez przekazywania jej swojego ciała. I jeszcze nie eksplodowałam.
Hieroglif ‘Złącz się’ zajaśniał przez chwilę w powietrzu:
(tu są hieroglify)
Połamane kawałki garnków przysunęły się do siebie i same naprawiły. Książki wróciły na półki. Maski Króla Tuta odfrunęły z twarzy pingwinów, ujawniając, że te są – co za zaskoczenie – pingwinami.
Nasi przyjaciele wyglądali na odrobinę zażenowanych.
- Sorry - wybełkotał Walt, odkładając biżuterię z powrotem do gablotki. – Nudziliśmy się.
Nie byłam w stanie gniewać się na Walta. Był wysoki i wysportowany, zbudowany jak gracz w koszykówkę, w treningowych spodniach i bezrękawniku, który odkrywał jego umięśnione ramiona. Jego skóra miał kolor gorącego kakao, a jego twarz była tak samo przystojna i królewska jak te na pomnikach jego przodków faraonów.
Czy go lubię? Cóż, to skomplikowane. Ale o tym później.
JD Grissom zmierzył wzrokiem nasz zespół.
- Miło was wszystkich poznać. – Udało mu się wykrzesać z siebie odrobinę entuzjazmu. – Chodźcie za mną.
Muzealne foyer było ogromnym białym pokojem z pustymi stolikami do kawy, sceną i sufitem tak wysokim, że spokojnie można by tu trzymać żyrafę jako zwierzątko domowe. Z jednej strony, schody prowadziły na balkon z rzędem biur. Z drugiej strony szklane ściany ukazywały nocną panoramę nieba w Dallas.
JD zwrócił się w stronę balkonu, gdzie patrol pełniło dwóch mężczyzn w czarnych lnianych szatach.
- Widzicie? Straże są wszędzie.
Mężczyźni trzymali swój sprzęt i różdżki w gotowości. Spojrzeli na nas z góry, a ja zauważyłam, że ich oczy świeciły. Hieroglify namalowane na ich kościach policzkowych wyglądały na barwy wojenne.
Alyssa szepnęła do mnie:
- Co jest z ich oczami?
- Magia inwigilacyjna – zgadłam. – Te symbole pozwalają im spoglądać w Duat.
Alissa przygryzła wargę. Od kiedy jej patronem był bóg ziemi Geb, preferowała stałe rzeczy, takie jak skała i glina. Nie lubiła dużych wysokości ani głębokiej wody. Na pewno nie podobała jej się idea Duat – magicznego świata, który współistniał razem z naszym.
Kiedyś, gdy opisałam jej Duat jako ocean pod twoimi stopami z tysiącem warstw magicznych wymiarów spadających na wieczność, myślałam, że Alyssa dostanie choroby morskiej.
Z kolei dziesięcioletni Felix nie miał takich problemów.
- Super – powiedział. – Też chcę mieć świecące oczy.
Kreślił palcem dookoła swoich policzków, zostawiając na nich błyszczące fioletowe kleksy w kształcie Antarktydy.
Alyssa zaśmiała się.
- Widzisz teraz Duat?
- Nie – przyznał. – Ale za to dużo lepiej widzę moje pingwiny.
- Musimy się pospieszyć – ponaglił nas Carter. – Apopis zwykle uderza, gdy księżyc jest w miejscu kulminacyjnym. Czyli...
- Agh! – Chufu pokazał dziesięć palców. To pawianom został podarowany perfekcyjny zmysł astronomiczny.
- Za dziesięć minut – powiedziałam. – Po prostu cudownie.
Dotarliśmy do wejścia na wystawę Króla Tuta, którą dość trudno było przegapić z powodu wielkiego złotego napisu WYSTAWA KRÓLA TUTA. Straż pełniło dwóch magów wraz z wyrośniętymi lampartami na smyczy.
Carter spojrzał zdziwiony na JD.
- Jak zdobyłeś całkowity dostęp do muzeum?
Teksańczyk wzruszył ramionami.
- Moja żona, Anne, jest przewodniczącą komitetu. Więc, który artefakt chcecie zobaczyć?
- Nauczyłem się map twojej wystawy – powiedział Carter. – Chodź, pokażę ci.
Lamparty wydawały się być zainteresowane pingwinami Felixa, ale strażnicy przytrzymali je i pozwolili nam przejść.
W środku wystawa była ogromna, ale wątpię, czy obchodzą was szczegóły. Labirynt pomieszczeń z sarkofagami, pomnikami, meblami, jakąś złotą biżuterią – bla, bla, bla. Najchętniej ominęłabym to wszystko. Widziałam już wystarczającą ilość takich egipskich kolekcji na następne kilka żywotów, dziękuje bardzo.
Poza tym, gdzie nie spojrzałam, wszystko przywodziło na myśl złe wspomnienia.
Minęliśmy figurki uszebti, niewątpliwie zaklęte tak, aby ożyły na zawołanie. Ja pozabijałam już mój przydział. Przeszliśmy obok złowrogich posągów potworów i bogów, z którymi byłam zmuszona osobiście walczyć: sęp Nechbet, która opętała moją babcię [długa historia], krokodyl Sobek, który usiłował zabić mojego kota [dłuższa historia], a także lwia bogini Sechmet, którą pokonaliśmy gorącym sosem [nawet nie pytajcie].
No i najbardziej denerwujące: mała alabastrowa figurka naszego przyjaciela Besa, boga karła. Rzeźba miała chyba tysiące lat, lecz wciąż mogłam rozpoznać ten nos mopsa, bujne bokobrody, duży brzuch i ta ujmująco brzydką twarz, która wyglądała, jakby dostała patelnią. Znaliśmy Besa tylko kilka dni, ale on dosłownie poświęcił swoją duszę, by nas ratować. Teraz, za każdym razem gdy go widziałam, przypominał mi się dług, którego nie mogę spłacić.
Musiałam zapatrzeć się na posąg dłużej niż sądziłam. Reszta grupy minęła mnie i skręcała właśnie do następnego pomieszczenia, jakieś dwadzieścia metrów przede mną, gdy jakiś głos obok mnie szepnął:
- Psst!
Obejrzałam się. Myślałam, że to posążek Besa przemówił. Wtedy głos zawołał znowu:
- Hej, laleczko. Słuchaj. Nie mamy dużo czasu.
Pośrodku ściany, na poziomie moich oczu, z bieli wybrzuszyła się twarz mężczyzny, tak, jakby chciała się przez nią przebić. Miał haczykowaty nos, srogie cienkie usta i wysokie czoło. Mimo, że był tego samego koloru co ściana, sprawiał wrażenie bardzo żywego. Jego puste białe oczy starały się wyrazić zniecierpliwienie.
- Nie ocalisz zwoju, laleczko – ostrzegł. – Nawet jeśli ci się uda, nigdy go nie zrozumiesz. Potrzebujesz mojej pomocy.
Doświadczyłam wielu dziwnych rzeczy zanim zaczęłam ćwiczyć magię, więc nie byłam jakoś specjalnie zaskoczona. Wciąż jednak dobrze wiedziałam, że nie należy ufać żadnym zjawom z białego tynku, szczególnie tym, które nazywają mnie laleczką. Przypominał mi postać z tych głupich filmów o mafii, które chłopcy z Domu Brookklyńskiego lubili oglądać w czasie wolnym – pewnie jakiś wujek Vinnie.
- Kim jesteś? – zapytałam.
Mężczyzna parsknął.
- Tak jakbyś nie wiedziała. Jakby był ktokolwiek, kogo byś nie znała. Masz dwa dni, dopóki oni mnie nie zniszczą. Chcesz pokonać Apopisa, więc lepiej zrób coś i wyciągnij mnie stąd.
- Nie mam pojęcia, o czym ty mówisz – powiedziałam.
Nie wydawał się być bogiem zła Setem ani wężem chaosu Apopisem, ani żadnym z innych wcześniej mi spotkanych typów spod czarnej gwiazdy, lecz nikt nie może być do końca pewny. W końcu istniała jeszcze ta rzecz zwana magią.
Mężczyzna wysunął podbródek do przodu.
- Okej, rozumiem. Chcesz dowodu wierności. Jeśli nie ocalisz zwoju, idź po złote pudełko. To da ci wskazówkę odnośnie tego, czego potrzebujesz, jeśli jesteś dość bystra, by to rozgryźć. Pojutrze o zachodzie słońca, laleczko. Wtedy moja oferta wygaśnie, bo dokładnie wtedy ja na stałe...
Zakrztusił się, wytrzeszczył oczy i naprężył się tak, jakby pętla zaciskała się na jego szyi. Powoli wtopił się z powrotem w ścianę.
- Sadie? – zawołał Walt z końca korytarza. – Wszystko w porządku?
Obejrzałam się.
- Widziałeś to?
- Widziałem co? – spytał.
Oczywiście, że nie, pomyślałam. Jaka byłaby z tego zabawa, gdyby ktoś inny oprócz mnie też zobaczył wujka Vinny’ego? Wtedy nie musiałabym się zastanawiać, czy zaczynam już całkowicie majaczyć jak szaleniec.
- Nic – odpowiedziałam i pobiegłam, by ich dogonić.

Po obu stronach wejścia do następnego pomieszczenia stały wielkie obsydianowe sfinksy z tułowiami lwów i głowami baranów. Carter twierdzi, że ten szczególny rodzaj sfinksa nosi nazwę kriosfinks. [Dzięki Carter, wszyscy umieraliśmy z ciekawości, by dowiedzieć się tej bezużytecznej informacji.]
- Agh! – ostrzegł Chufu, pokazując pięć palców.
- Zostało nam pięć minut – przetłumaczył Carter.
- Daj mi chwilę – powiedział JD. – Na to pomieszczenie zostały nałożone najsilniejsze zaklęcia ochronne. Muszę je lekko zmodyfikować, żebyście mogli przejść.
- Uch – rzuciłam nerwowo – ale zaklęcia wciąż odstraszą naszych wrogów, takich jak ogromny wąż, tak?
JD rzucił mi zirytowane spojrzenie, którymi ludzie mają zwyczaj obdarowywać mnie dość często.
- Wiem co nieco o magii ochronnej – zapewnił. – Zaufaj mi.
Podniósł różdżkę i zaintonował zaklęcie.
Carter odciągnął mnie na bok.
– Wszystko w porządku?
Musiałam wyglądać na wstrząśniętą po spotkaniu z wujkiem Vinniem.
- Nic mi nie jest – powiedziałam. – Widziałam tam coś. Pewnie to jedna ze sztuczek Apopisa, ale...
Mój wzrok powędrował na drugi koniec korytarza.
Walt wpatrywał się w złoty tron zamknięty za szkłem. Pochylił się do przodu, trzymając jedną rękę na szybie tak, jakby źle się czuł.
- Trzymajmy się tej wersji – rzekłam do Cartera.
Odwróciłam się do Walta. Światło z wystawy padało na jego twarz, barwiąc jego rysy na rudobrązowo, jak wzgórza Egiptu.
- Co się stało? – spytałam.
- Na tym tronie zmarł Tutanchamon – odpowiedział.
Czytałam kartę ekspozycji. Nie mówiła nic o tym, jakoby tu rzeczywiście miał umrzeć Tut, ale Walt wydawał się być pewny. Pewnie mógł to wyczuć przez klątwę rodzinną. Tut był jego wielkim pra-pra-pra-bilion-razy-pra-wujkiem. I też ta sama genetyczna trucizna, która zabiła Tuta w wieku dziewiętnastu lat, krążyła teraz w żyłach Walta, nasilając się z każdym dniem jego praktyk magicznych. A jednak Walt chciał iść naprzód. Patrząc na tron swojego przodka, musiał czuć się, jakby oglądał swój własny pogrzeb.
- Znajdziemy lekarstwo – obiecałam.– Jak tylko poradzimy sobie z Apopisem.
Spojrzał na mnie, a mój głos zadrżał. Oboje dobrze wiedzieliśmy, że nasze szanse pokonania Apopisa są bliskie zeru. Nawet gdyby nam się udało, nie było żadnej gwarancji, że Walt będzie mógł żyć na tyle długo, by cieszyć się z tego zwycięstwa. Dziś był jeden z jego dobrych dni, a ja wciąż mogłam dostrzec ból w jego oczach.
- Ludzie – zawołał Carter. – Jesteśmy gotowi.
Pomieszczenie za kriosfinksami było zbiorem ‘największych hitów’ z życia po śmierci Egipcjan.
Prawdziwych rozmiarów Anubis spoglądał w dół ze swojego piedestału. Na szczycie repliki wagi sprawiedliwości siedział pawian, z którym Chufu od razu zaczął flirtować. Znajdowały się tam maski faraonów, mapy Podziemia, a także kilka urn, które zostały kiedyś napełnione wnętrznościami mumii.
Carter minął to wszystko. Zatrzymał się przy długim zwoju papirusu w szklanej gablocie. Zebraliśmy się wokół niego.
- To jest to, czego szukacie? – JD zmarszczył czoło. – Księga Zwycięstwa nad Apopisem? Czy wy naprawdę nie zdajecie sobie sprawy, że nawet najlepsze zaklęcia nie są w stanie tu nic pomóc?
Carter sięgnął do kieszeni i wyjął z niej resztki nadpalonego papirusu.
- To wszystko, co udało nam się ocalić z Toronto. To była jedna z kopii tego zwoju.
JD wziął do ręki ten kawałek papirusu. Był nie większy niż pocztówka i zbyt zwęglony, byśmy mogli rozszyfrować z niego więcej niż tylko kilka hieroglifów.
- ‘Zwycięstwo nad Apopisem...’ – odczytał. – Ale to jest przecież jeden z najpospolitszych magicznych zwojów. Do naszych czasów przetrwały ich setki.
- Nie – zwalczyłam potrzebę zerknięcia przez ramię, na wypadek gdyby jakiś ogromny wąż nam się przysłuchiwał. – Apopis szuka tej szczególnej wersji, napisanej przez tego gościa.
Popukałam lekko w tabliczkę obok ekspozycji.
- ‘ Należący do Księcia Khaemwaset’ – przeczytałam – ‘znanego także jako Setne.’
JD spochmurniał.
- To jest złe imię... jeden z najnikczemniejszych magów, którzy kiedykolwiek żyli.
- Tak właśnie słyszeliśmy – powiedziałam. – A Apopis niszczy tylko te wersje papirusu napisane przez Setne. Z tego, co wiemy, istniało ich tylko sześć. Apopis spalił już pięć z nich. Ta jest ostatnia.
JD spoglądał powątpiewająco na kawałek papirusu.
- Skoro Apopis zdołał już się wzbogacić o swoją cała moc z Duat, co go obchodzą jakieś tam zwoje? Najpewniej żadne zaklęcia już nie są w stanie go powstrzymać. Czemu po prostu nie zniszczył świata?
Nad tym samym zastanawialiśmy się przez ostatnie kilka miesięcy.
- Apopis z jakiegoś powodu lęka się tego zwoju – powiedziałam, mając nadzieję, że się nie mylę. – Musi być w nim jakiś sekret, który zdradza, jak go pokonać. Chce się upewnić, że już żadna z kopii nie istnieje, zanim zaatakuje świat.
- Sadie, musimy się pospieszyć – rzekła Carter. – Atak może nadejść w każdej chwili.
Zbliżyłam się do zwoju. Był wymiarów około dwa na półtora metra, gęsto zapisany hieroglifami i kolorowymi rysunkami. Widziałam już masę zwojów takich jak ten, opisujących sposób pokonania Chaosu, z zaklęciami mającymi powstrzymać węża Apopisa od pożarcia boga słońca Ra w trakcie jego nocnej podróży przez Duat. Wesoła ferajna, ci Egipcjanie.
Potrafiłam odczytać hieroglify – to jeden z moich zachwycających talentów – ale zwój był przytłaczający. Na pierwszy rzut oka, nic w nim zawarte nie wydało mi się specjalnie pomocne. Były tam zwykłe opisy Rzeki Nocy, w dół której płynęła słoneczna barka Ra. Byłam tam, dzięki. Znalazłam tam również wskazówki, o tym, jak uwięzić różne demony Duat. Spotkałam je. Zabiłam je. Dostałam T-shirt.
- Sadie? – spytał Carter. – Znalazłaś coś?
- Jeszcze nie wiem – odburknęłam. – Daj mi minutę.
Strasznie wkurzała mnie myśl, że mój brat mól książkowy był magiem wojennym, za to ja miałam być wielkim czytaczem magii. Ja ledwie znoszę magazyny, a co dopiero jakieś przestarzałe zwoje.
‘Nigdy go nie zrozumiesz’, przestrzegła twarz ze ściany. ‘Potrzebujesz mojej pomocy’.
- Będziemy musieli wziąć to ze sobą – zadecydowałam. – Jestem pewna, że uda mi się go rozgryźć, jak tylko...
Budynek się zatrząsł. Chufu wrzasnął i skoczył w ramiona złotego pawiana. Pingwiny Felixa przerażone chwiały się, tak jak to mają w zwyczaju.
- To brzmiało jak... – JD pobielał na twarzy. – Wybuch na zewnątrz. Przyjęcie!
- To ma za zadanie tylko odwrócić naszą uwagę – ostrzegł Carter. – Apopis usiłuje przenieść nasze zaklęcia ochronne z dala od zwoju.
- Oni atakują moich przyjaciół – powiedział JD zdławionym głosem. – Moją żonę.
- Idziemy. – Spiorunowałam Cartera wzrokiem. – Możemy wziąć zwój ze sobą. Żona JD jest w niebezpieczeństwie!
JD ścisnął moje dłonie.
- Idźcie po zwój. Powodzenia.
Wybiegł z pomieszczenia.
Wróciłam na wystawę.
- Walt, możesz otworzyć tę gablotę? Musimy wydostać się stąd tak szybko, jak...
Złowrogi śmiech wypełnił powietrze. Oschły i silny głos, donośny jak wybuch bomby nuklearnej, rozbrzmiał wokół nas:
- Nie wydaje mi się, Sadie Kane.
Miałam wrażenie, jakby moja skóra zmieniała się w pękający papirus. Pamiętałam ten głos. Pamiętałam, jak się czułam będąc tak blisko Chaosu – jakby krew w moich żyłach zmieniała się w ogień, a kod genetyczny rozmywał się.
- Myślę, że zniszczę was przy pomocy strażników Ma’at. – powiedział Apopis. – Tak, to będzie zabawne.
Przy wejściu do pomieszczenia, dwa kriosfinksy odwróciły się i zablokowały wyjście, stając ramię w ramię. Płomienie zafalowały w ich nozdrzach.
Oznajmiły jednym głosem, głosem Apopisa:
- Nikt nie wyjdzie stąd żywy. Żegnaj, Sadie Kane.
tutajpoczkategori
Jej! Świetnie się zapowiada, zwłaszcza po takim fragmencie!

Nie mogę się doczekać!
Wprost nie mogę się doczekać! Jeżeli ta część będzie lepsza od poprzedniej, to będzie świetne. :3 tutajpoczkategori
Ta okładka i ten tytuł. <3 Nie mogę się doczekać, odliczam dni. Wrzesień, wrzesień, wrzesień. <3 Rick Riordan - dziękuję Ci za Sadie i Cartera. <3
Premiera została przesunięta na czerwiec! <3 tutajpoczkategori
Szkoda, ale mam nadzieję, że naszej mimo wszystko nie przesuną! To byłoby bardzo... smutne! Co ja dostanę na urodziny, jak nie książkę Riordana?!
Polska okładka Nie mogę się doczekać aż zobaczę ją na żywo <3 tutajpoczkategori
Jaka piękna ta okładka!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Riordan jest świetnym pisarzem!
Data wydania przewidziana jest na 13 czerwca 2012 roku tutajpoczkategori
Zdaje się, że znalazłam oficjalny opis (z empik.com)

Odkąd młodzi magowie Carter i Sadie Kane nauczyli się, jak postępować ścieżką starożytnych egipskich bogów, wiedzieli, że odegrają ważną rolę w przywracaniu Maat – porządku – w świecie. Nie spodziewali się jednak, że świat stanie się aż tak bardzo chaotyczny. Wąż Chaosu, Apopis, uwolnił się i grozi zniszczeniem świata za trzy dni. Magowie są podzieleni. Bogowie znikają, a ci, którzy pozostali, są słabi. Walt, jeden z najzdolniejszych uczniów Cartera i Sadie, ma przed sobą krótkie życie i już czuje, że jego siły słabną. Ziya jest zbyt zajęta opieką nad zgrzybiałym bogiem słońca Ra, żeby naprawdę pomóc. Czego może dokonać dwójka nastolatków i grupka ich jeszcze młodszych uczniów?
Być może istnieje sposób na powstrzymanie Apopisa, jest on jednak tak trudny, że może kosztować Cartera i Sadie życie – nawet jeśli im sie powiedzie. Aby mieć szanse powodzenia, muszą zaufać psychotycznemu magowi, że ich nie zdradzi albo, co gorsza, nie pozabija. To zadanie jest szaleństwem. Cóż, oni są szaleni.
Zabawne sytuacje, niezapomniane potwory, nieustannie zmieniająca się drużyna przyjaciół i wrogów – w Cieniu węża tempo akcji nigdy nie zwalnia; trzeci tom jest wciągającym i w pełni zadowalającym dopełnieniem trylogii Kronik Rodu Kane.

Wrzucam do pierwszego postu.
A! To już niedługo! A oficjalny opis tylko robi smaka tutajpoczkategori
A ile w sumie będzie części? Tylko te trzy? Bo nie wiem czy mój budżet wytrzyma więcej
Tylko trzy Za to Olimpijskich Herosów ma być chyba siedem... tutajpoczkategori
Dziękuję ślicznie "... Herosów" jeszcze nie czytałam. Właściwie "Kroniki..." są moim pierwszym spotkaniem z tym autorem, ale cała seria o Percy'm czeka na półce na wolną chwilę

P.S Okładki są śliczne!
Fajny konkurs na stronie Ricka Riordana. ;D http://rickriordan.pl/konkursy/ tutajpoczkategori
Całkowicie zapomniałam kiedy jest premiera tej części, więc pozytywnie się zaskoczyłam, gdy zobaczyłam ją w nowościach, dzisiaj w empiku. No i oczywiście/niestety kupiłam ją. Zacznę czytać zapewne w weekend, aby konieczność pójścia do szkoły mi nie "zaszkodziła" - jeśli trafię na dobrą książkę mogę ją czytać nawet do 4 rano, a niestety mając na 8 do szkoły następnego dnia...wolę tego uniknąć.
Heh, mimo wszystko Evalia, czekam na wrażenia Ja zapewne, zdobędę dopiero po weekendzie XD tutajpoczkategori
Ja też czekam. ^^ Jak kupię książkę najwcześniej po 25, jak ogłoszą wyniki konkursu. ;D
Skończyłam czytać już po południu, ale dopiero teraz mam czas, aby coś napisać. W każdym razie emocje dalej mi towarzyszą, więc z góry przepraszam za możliwą chaotyczność.

Na sam początek powiem, że okładka na żywo wygląda po prostu cudnie! Zdecydowanie najlepsza z całej trylogii, lecz sama książka niestety gorsza pod jednym względem - najchudsza. Czerwona piramida ma około 550 stron, Ognisty tron około 450 i niestety Cień węża zaledwie 400. :/
Następnie akcja. Akcja to coś czego nie brakuje w żadnej z części, a tutaj towarzyszy nam już od pierwszego rozdziału. Nie liczcie za często na więcej niż kilka stron spokoju, w tej książce jest to po prostu niemożliwe. Jednak czy to źle? Nie, zdecydowanie przemawia to na korzyść Cienia węża.
Jeśli chodzi o fabułę natomiast, trzecia część gorsza od pierwszej, lecz zdecydowanie lepsza od drugiej. Jak się można spodziewać, Carter i Sadie dążą wytrwale do zniszczenia Apopisa, po drodze niszcząc potwory, spotykając bogów, przeżywając wiele przygód i niespodzianek i ogólnie próbując przeżyć. W Cieniu Węża wystąpiło między innymi rozwinięcie wątków romantycznych i jedynie od gustu zależy czy się to spodoba czy nie. Mi osobiście przeszkadzało i chwilami wręcz irytowało. Choć przyznaję, że rozwinięcie trójkąta miłosnego było interesujące.
Przez całą książkę przewijają się praktycznie wszyscy (żywi) poznani w poprzednich częściach bohaterowie, lecz pojawia się również jedna nowa, ważna dla fabuły postać. Ona oraz kilka elementów dają mi niewielką nadzieję na to, że powstaną kolejne części Rodu Kane. No, chyba, że autor oficjalnie potwierdził, że nie będzie się dalej wgłębiał w świat egipskiej mitologii...
Aby wymieniać wady książki i rzeczy, które mi się nie spodobały musiałabym spoilerować, więc poczekam aż Wy również przeczytacie.
Ostatecznie po raz kolejny uznaję geniusz pana Riordana. Jego książki pełne między innymi akcji, wspaniałych bohaterów i mitologii są po prostu niesamowite! Co następne? Mitologia nordycka? Celtycka? Indyjska? A może kontynuacja Rodu Kane? Jakby nie było, w Percym Jacksonie antagonista został pokonany, a autor dalej potrafi wymyślać kolejne przygody i pisze Olimpijskich Herosów. Trylogia Kroniki Rodu Kane zakończona, jednak mimo wszystko pozostaje we mnie nadzieja na kontynuację. tutajpoczkategori
Oj, Evalia - narobiłaś smaka A ja kurczę, myślałam, że w tym tygodniu mi się uda zdobyć, a tu nie - dopiero w następnym Normalnie płakać mi się chce - ja chcę już znać dalsze losy rodziny Kane!
Ja chcę, ja chcę! *.* Nie mogę się doczekać jak sięgnę! Już widziałam i macałam książkę w Empiku. xD
Właśnie zakupiłam super, super, super lecę czytać buzii :* Powrót do góry
Czyta się ją jednym tchem. Jest świetna!!!!!!!!!!!!!!! Szkoda, że to już ostatnia część książek o Sadie i Carterze
Dokładnie jest świetna, mnóstwo nocy spędziłam nad Cieniem Węża i innymi książkami Ricka, czekacie na Znak Ateny? Powrót do góry
Wczoraj skończyłam czytać i jestem na siebie wściekła, ponieważ chciałam przeczytać ten tom w cztery dni, aby dłużej zostać z bohaterami, ale okazało się to niemożliwe. Dlaczego Riordan napisał tak dobrą książkę? A co ważniejsze: dlaczego "Kroniki rodu Kane" to trylogia? Mam taki sam nastrój jak po zakończeniu cyklu "Percy Jackson". Chciałabym poznać ciąg dalszy przygód bohaterów, ale jednocześnie wolałabym, żeby autor nie tworzył nowej trylogii/serii, bo to nie będzie już to samo.
Ja jeszcze nie zaczęłam, ale już normalnie mam doła. ;/ A do tego książki coraz krótsze się robią. "Cień Węża" najkrótszy z trylogii. ;x
Mi się podobała kontynuacja Persiaka, więc nie pogardziła bym. Powrót do góry

„Było to niemal tak samo prawdopodobne, jak to, że Ra i Apopis zostaną przyjaciółmi na Facebooku”
"Chciałabym od razu przeprosić za wszelkie niedogodności, jakie mógł wam sprawić koniec świata. Trzęsienia ziemi, rewolucje, zamieszki, tornada, powodzie, tsunami i oczywiście potworny wąż, który połknął słońce - obawiam się, że większość z tych rzeczy była naszą winą."
"- Jak długo trwała twoja nauka, Walt?
- Siedem lat - odparł. - prawie osiem.
- A czy zostałeś uznany za godnego polowania ze mną na żelki?
- Oh... nie."

Nawet trójkąt miłosny był... zaskakujący. Początkowo nie podobało mi się rozwiązanie sytuacji "Walt czy Anubis", bowiem jako wielka fanka boga papieru toaletowego (tak jakoś zapadł mi ten tytuł w pamięci od czasów "Czerwonej Piramidy"), nie mogłam postąpić inaczej. Ale jak to mówią, lepszy rydz, niż nic. Nim się spostrzegłam, już spodobało mi się to wyjście.

No dobra, a teraz tak w środku recenzji wkleję trochę spoilerów. oczywiście o trójkąciku xDD, jakżeby inaczej?
Jak on mógł to zrobić? Przecież Anubis jest taki cudowny!! Nie to, żebym miała coś do Walta, ale litości - to tylko nędzny mag, a on jest prawdziwym bogiem! To przecież NIE DO POMYŚLENIA że można by ich złączyć. Co z tego, że Sadie całując Walta, całuje jednocześnie Anubisa, skoro on jest gdzieś w Duat? Niby zamieszkuje to ciało, ale to nie jest Anubis - przecież Walt nie przejmie od razu wszystkich jego cech... Chociaż może nauczy się robić krzesło z papieru toaletowego, tak na początek, co? Ale przynajmniej Sadie ma problem z głowy - taki pakiet dwa w jednym Ale jak już wspomniałam, przestało mi to przeszkadzać jakieś kilka rozdziałów później, chociaż dalej uważam, że Anubis jest najwspanialszy na świecie

Niesamowici bohaterowie, którzy zapadają w pamięć, niezwykłe istoty, świetnie wykreowany świat z idealnie wplecionymi wątkami mitologicznymi (w tym wypadku mitologii egipskiej), dużo humoru, świetna fabuła, akcja i jej zaskakujące zwroty - to opis nie tylko tej jednej książki Ricka. One wszystkie spełniają te kryteria, ale każda jest oryginalna, świeża, nowatorska. To on przekopuje się przez te wszystkie mitologie zwracając uwagę na najciekawsze mity, z które mogą stać się podstawą do niezwykłej historii osadzonej w naszych czasach. Jaka będzie następna? Mnie to nie obchodzi, bo przeczytam wszystko, co wyjdzie spod jego pióra. Mam do niego pełne zaufanie i myślę, że on będzie wiedział, co jest najlepsze.

To trzecia i ostatnia część "Kronik Rodu Kane". Jest idealnym zakończeniem, bowiem mało kto mógłby przewidzieć taki obrót spraw, co dowodzi geniuszu autora. Poza tym wątki, które niby zostały wyjaśnione, nadal pozostawiają wiele do myślenia, przez co książka jeszcze długo pozostaje w naszej pamięci i staje się głównym obiektem zainteresowania naszego mózgu.

Polecam wszystkim, nawet tym, którzy uparcie twierdzą, że nie lubią mitologi, że nie trawią starożytnego Egiptu, bowiem tak się składa, że nawet ja, wielka antyfanka "Papirusa" w dzieciństwie, dałam się porwać tej serii i ciągle było mi mało. I nadal jest, bowiem chętnie przeczytałabym jeszcze nie jedną niezapomnianą historię. Naprawdę warto!

10/10

A! I od razu to powiem! Zaklepuję sobie Anubisa!!
Muszę przeczytać pierwszą część, muszę przeczytać pierwszą część. Jak dobrze, że stoi na półce Powrót do góry
Zapomniałam wrzucić tutaj recenzji. XD
"-Jak długo trwała twoja nauka, Walt?
-Siedem lat-odparł.-Prawie osiem.
-A czy zostałeś uznany za godnego polowania ze mną na żelki?
-Och... nie."

Książki Ricka Riordana kupuję w ślepo. Nie zastanawiam się i z niecierpliwością czekam na kolejne jego powieści. Wrażenie, jakie na mnie nie już wywarła jego twórczość sprawiają, że stałam się oddaną fanką. I wiecie co? Nigdy nie okazało się, żebym kupiłam kota w worku.

"Cień Węża" jest trzecim tomem trylogii "Kroniki rodu Kane", opowiadającej losy rodzeństwa Sadie i Cartera, który są egipskimi magami i podążają zakazaną ścieżką bogów. Przed nimi najważniejsze zadanie. Muszą znaleźć sposób na pokonanie boga Chaosu Apopisa. Najlepiej bez poświęcania swoich żyć. Jednak jedyną szansą na suksce, jest zaufanie obłąkanemu duchowi potężnego maga, który oczywiście może im pomóc jeżeli ich najpierw nie pozabija. Trzeba być szalonym, żeby podjąć się tego zadania. Cóż... możecie nazwać ich szaleńcami.
OSTRZEŻENIE
"Muszę was ostrzec, że ta trzecia opowieść jest najbardziej niepokojąca z dotychczasowych. Taśma dotarła do mnie w spalonej szkatułce przeoranej pazurem oraz ze śladami zębów, których tutejszy zoolog nie był w stanie zidentyfikować. (...) Przeczytajcie, a sami przekonacie się dlaczego."

Tym uroczym akcentem rozpoczynam kolejną boską przygodę z rodzeństwem Kane! Na uwagę zasługuje oryginalny sposób "zapisu". Jest to oczywiście relacja pierwszoosobowa prowadzona raz z punktu widzenia Cartera, a raz z Sadie, jednak spotykamy zabawne przerywniki "nagrania", gdy rodzeństwo opowiada o swoich przygodach, a to drugie ma coś do dodania . Dodajmy do tego zabawne nazwy rozdziałów i już mamy coś naprawdę ciekawego! A zabawy z książką jest wiele. Nie raz wybuchniecie ze śmiechu, co Wam zapewniam, ponieważ humor jest cechą charakterystyczną twórczości Ricka Riordana. Dzięki temu jego książki są lekkie i przyjemne, a mroczne przygody zostają złagodzone sporą dawką śmiesznych sytuacji i myśli bohaterów. Ubaw gwarantowany!

"- Ojej. Jutro koniec świata? A w piątek mieliśmy mieć bingo. Moje biedaczyska będą bardzo rozczarowane...
Spojrzała w kierunku plaży, na swoich zdziecinniałych podopiecznych, z których wielu śliniło się we śnie, zjadało czarny piasek lub usiłowało rozmawiać z lawą."

Za co jeszcze kocham Ricka? Oczywiście za mitologię! A jest jej tutaj sporo. Mamy możliwość zapoznania się z wieloma egipskimi bogami, mitami, miejscami, przedmiotami, proroctwami itd. itd. A wszystko to autor przekazuje w tak łatwy i przystępny sposób, że fakty same się zakorzeniają, więc można by powiedzieć, że Rick połączył pożyteczne z baaardzo przyjemnym. A do tego świetnie mu to wyszło. Co tu dużo mówić, uwielbiam styl pisania pana Riordana. Pisze nie jak dorosły o nastolatkach i ich wewnętrznych rozterkach , tylko jak nastolatek. Czasami zapominam, że czytam książkę napisaną przez dorosłego.

Świetnie skonstruowana fabuła, pędząca akcja, niesamowici bohaterowi, których pokochacie, mitologia, humor i wiele więcej... To wszystko w tylko jednej książce! A jak dodacie do tego iście boską okładkę, to wychodzi nam "Cień Węża"! Dlatego gorąco polecam do zapoznania się z całą serią "Kronik rodu Kane", jak i z pozostałą twórczości Ricka Riordana, bo warto! I mogę się pod tym podpisać! Jeszcze niepewni? Rzucam Wam wyzwanie! Czy odważysz się podążyć zakazaną ścieżką bogów?

Ogólna ocena: 10/10!

Kada Anubis zaklepany przeze mnie już 2 lata temu. XD
No nie! Nerezza, czemu ty zawsze zaklepujesz najfajniejszych kolesi? Anubis, Nico... Eh... Mi tu starą panną przyjdzie zostać! Chociaż ta seria z mitologią nordycką pozostawia trochę nadziei Powrót do góry

No nie! Nerezza, czemu ty zawsze zaklepujesz najfajniejszych kolesi? Anubis, Nico... Eh... Mi tu starą panną przyjdzie zostać! Chociaż ta seria z mitologią nordycką pozostawia trochę nadziei

Dmucham na zimne. Mam całkiem sporą kolekcję facetów już. Chcesz jakiegoś? Są całkiem zacni.
Jak w nordyckiej będą ciacha, to kto pierwszy ten lepszy. Hahahahahaha. 8D

No nie! Nerezza, czemu ty zawsze zaklepujesz najfajniejszych kolesi? Anubis, Nico... Eh... Mi tu starą panną przyjdzie zostać! Chociaż ta seria z mitologią nordycką pozostawia trochę nadziei

Dmucham na zimne. Mam całkiem sporą kolekcję facetów już. Chcesz jakiegoś? Są całkiem zacni.
Jak w nordyckiej będą ciacha, to kto pierwszy ten lepszy. Hahahahahaha. 8D

A któż to jeszcze jest w tej kolekcji?

A wolisz Anubisa, jako Anubisa, czy wersję dwa w jednym - WaltoAnubisa? Powrót do góry

No nie! Nerezza, czemu ty zawsze zaklepujesz najfajniejszych kolesi? Anubis, Nico... Eh... Mi tu starą panną przyjdzie zostać! Chociaż ta seria z mitologią nordycką pozostawia trochę nadziei

Dmucham na zimne. Mam całkiem sporą kolekcję facetów już. Chcesz jakiegoś? Są całkiem zacni.
Jak w nordyckiej będą ciacha, to kto pierwszy ten lepszy. Hahahahahaha. 8D

A któż to jeszcze jest w tej kolekcji?

A wolisz Anubisa, jako Anubisa, czy wersję dwa w jednym - WaltoAnubisa?

Hahahhahaha lista jest długa, a mój harem całkiem zapchany. Już nie mam gdzie ich trzymać!
Jak wiesz, Nico, Anubis, Peeta, Finnick, który zmartwychwstał , Lucas, Orion, Will, Ash, Caine, Warner, Gideon, Jon Snow, Robert Langdon xD, Sherlock Holmes om, Lee, eee zapomniałam imion. Muszę im kartki ponaklejać. XD

A wolę normalnego Anubisa. W ogóle mi się ten pomysł nie spodobał! Normanie, jak nie Rick. O.o Całuje obu równocześnie. O.O No przecież już nie raz zabijał ważne postacie, mógł dać mu dednąć. I dlaczego tylko Anubis mógł zostać w świecie ludzi, jak inni nie mogli, hę? Poza tym wolę tego: od tego: KONIEC

Lucas
A wolę normalnego Anubisa. W ogóle mi się ten pomysł nie spodobał! Normanie, jak nie Rick. O.o Całuje obu równocześnie. O.O No przecież już nie raz zabijał ważne postacie, mógł dać mu dednąć. I dlaczego tylko Anubis mógł zostać w świecie ludzi, jak inni nie mogli, hę? Poza tym wolę tego: KONIEC

No właśnie... Mógłby pójść w zaświaty - ja bym się nie pogniewała. Jakoś Walta mi nie bardzo szkoda.

SPOILER Z OSTATNIEGO OLIMPIJCZYKA: Luka (z Percy'ego)zabił, KONIEC

to i on mógłby pójść w zaświaty. Sadie by jakoś przeżyła Powrót do góry

Lucas

Lucas z Spętanych przez Bogów? Też mam go w kolekcji xD


A wolę normalnego Anubisa. W ogóle mi się ten pomysł nie spodobał! Normanie, jak nie Rick. O.o Całuje obu równocześnie. O.O No przecież już nie raz zabijał ważne postacie, mógł dać mu dednąć. I dlaczego tylko Anubis mógł zostać w świecie ludzi, jak inni nie mogli, hę? Poza tym wolę tego: KONIEC

No właśnie... Mógłby pójść w zaświaty - ja bym się nie pogniewała. Jakoś Walta mi nie bardzo szkoda.

SPOILER Z OSTATNIEGO OLIMPIJCZYKA: Luka (z Percy'ego)zabił, KONIEC

to i on mógłby pójść w zaświaty. Sadie by jakoś przeżyła

Wiem, wiem, kogo się pozbył w OO, dlatego teraz by też mógł, ale chyba mięknie na starość. XD Nie gniewałabym się, ale byłabym wręcz szczęśliwa! To wydaje mi się takie... niemoralne! XD
To ja dorzucę też recenzję.

Koniec świata. O tym wydarzeniu powstała już niezliczona ilość filmów, książek. Można powiedzieć: temat-rzeka, zawsze znajdzie się coś, z czego można przewidzieć zagładę ludzkości. Uschnięcie jednego drzewa, pęknięcie płyty chodnikowej, gwiazda, która kiedyś była, a teraz jej nie ma... Wyobraźnia ludzka nie zna granic w tym zakresie. Ale ogromny czerwony wąż, który usiłuje połknąć słońce...? Myślę i myślę, ale tego chyba jeszcze nie było.

Rick Riordan, geniusz, jeśli chodzi o połączenie humoru i mitologii, i tym razem mnie nie zawiódł. "Cień Węża" to trzeci tom trylogii o rodzeństwie Kane'ów, opartej na wierzeniach starożytnych Egipcjan. Jest to nasze ostatnie spotkanie z Sadie i Carterem, dwójką nastolatków, którzy mają za zadanie ocalić świat. Brzmi banalnie, nieprawdaż? Ale to nie wszystko. Muszą również uporać się z problemami osobistymi, a w dodatku wszyscy zdają się być przeciwko nim. Bogowie nie odpowiadają, magowie zwracają się przeciwko sobie - i przede wszystkim - przeciwko rodzinie Kane. Dodajmy do tego szalonego ducha, który jako jedyny może im pomóc w ocaleniu świata przed Chaosem... Ale dla Sadie i Cartera to przecież chleb powszedni.

W pewien deszczowy, sierpniowy dzień zasiadłam na kanapie z talerzem herbatników i kubkiem gorącej czekolady. A w mojej ręce lśniła nowiutka książka, "Cień Węża". Podchodziłam do lektury z wielkimi oczekiwaniami. Wyczekiwałam tej powieści od czerwca, a nawet jeszcze wcześniej. Znalazły się jednak inne książki do przeczytania, wyjazdy i brak motywacji, by wybrać się do pobliskiego Empiku, i tak jakoś mój zapał opadł. Jednak ostatnio natknąwszy się na jedną entuzjastyczną recenzję, i kolejną, i kolejną... Przełamałam lenistwo i uszczupliłam portfel.

Bardzo brakowało mi tego humoru, nieodzownej części książek Ricka. Momentami lekko uśmiechałam się pod nosem, momentami chichotałam głupkowato, a parę razy nawet udało mi się spaść z krzesła. Z początku trudno było mi się wkręcić w styl tej powieści, tak dawno nie miałam z nim styczności. Po kilkudziesięciu stronach zaczęłam się obawiać, czy czasami już z tego nie wyrosłam - styl narracji chwilami mnie irytował, a żarty wydawały się żenujące, a nawet niesmaczne. Jednak po dłuższym obcowaniu z bohaterami dałam się wciągnąć w może nieco infantylną historię - jest to w końcu seria skierowana do dzieci - ale każdy potrzebuje chwili zapomnienia, prawda? A taką otrzymałam, czytając o polowaniach na żelki, ostrzeżeniach dotyczących pigułek szczęścia i hipopotamach na szpilkach. Styl Ricka Riordana jest niepowtarzalny.

Co do samej fabuły - przyznaję, że nie rozumiem, czemu służyły te wielkie poszukiwania, skoro na końcu okazało się, że mogli ocalić świat bez tego, ale może już się czepiam. Oczywiście nadal tempo akcji nigdy nie zwalnia, cały czas pojawiają się nowe przeszkody do ominięcia. Jednym z ulubionych aspektów tych powieści jest dla mnie ukazanie wierzeń Egipcjan, bogów i wszystkich ich zwyczajów. I muszę przyznać, w tej kwestii jestem usatysfakcjonowana. Trochę gorzej z kreacją bohaterów. Tak jak Carter jest moją ulubioną książkową pocieszną ciapą (przepraszam, Carter, ale momentami tak jest), tak jego kochana siostrunia momentami doprowadzała mnie do ostateczności. Narracja z jej punktu widzenia obfitowała w infantylne komentarze dotyczące wydarzeń i pseudofilozoficzne przemyślenia których nie powstydziłaby się sama Bella. "Och, on mi się tak podoba. Ale on też. I co ja mam biedna zrobić?". Ja rozumiem, że ona ma 13 lat. Tylko nie rozumiem, dlaczego ugania się za nią dwóch megaboskich chłopaków. Uwierzę we wszystko w tej książce, nawet w hipisowskiego niebieskiego 10-metrowego boga Nilu w przepasce na biodra, który wynalazł pigułki szczęścia (), ale nie w to. Jednak muszę przyznać, że rozwiązanie trójkąta miłosnego przypadło mi do gustu. Było... oryginalne. Może nie zaskakujące, bo wpadłam na to mniej więcej przy drugiej aluzji, ale TEGO na pewno jeszcze nie było.

Niemniej jednak, miło wspominam czas spędzony z tą książką. W kilku momentach nawet zakręciła mi się łza w oku. Na pewno będę tęsknić za bohaterami, szczególnie za Carterem i Ziyą. Na pewno będę tęsknić za mitologią egipską, która jest dużo starsza, bogatsza, i bardziej zaawansowana niż grecka/rzymska, jakkolwiek bym tych dwóch nie kochała. Pozostaje mi jeszcze nadzieja na jedną, połączoną serię w przyszłości, gdyż w we wszystkich książkach Ricka można zaobserwować delikatne nawiązania, pomosty łączące jedno z drugim. To już koniec przygody z "Kronikami Rodu Kane", ale wciąż nie koniec przygody z twórczością pana Riordana. Jego fanką pozostanę nawet jako starsza babcia i będę tymi książkami torturowała moje wnuki.

A teraz włączę się do dyskusji:
Mi jakoś też nie byłoby szkoda Walta, ale w sumie podobało mi się takie wyjście. Dlaczego? Ano dlatego, że moim zdaniem Sadie nie zasługuje na Anubisa. Takie ciacho z taka rozwydrzoną trzynastolatką? Bitch, please. Najlepiej, jakby zostawiła go dla kogoś innego. Hehe. Ale że wyszło jak wyszło, jakaś hybryda niewydarzona się zrobiła, to ona ma teraz ból głowy a nie ja. Ale jakby się Anubisowi odwidziało pomieszkiwanie u Walta, to Nerezza, przepraszam, ale nie stosuję się do zasad zaklepywania. ;P Takie małe ostrzeżonko. Powrót do góry



O nie! *zakasuje rękawy* Będę walczyć! I jestem lepszym łowcą żelek, ha! XD Ja właściwie zapomniałam, że Sadie ma te 13 lat. O.o Wydawała mi się na starszą... No ale faktycznie nie zasługuje na Anubisa! Aż chyba napiszę fan fiction. XD No bo w sumie co widzi w niej BÓG, który ma tysiące lat? W Persiaku przynajmniej jakoś to zachowano(Ale Apollo mój! XD). KONIEC

Infantylny? *szuka definicji* A! XD Nie jest tak źle, jak przy Persiaku. :d No nie wiem, dziecinnie, czy nie jestem ogromną fanką! Ja już dręczę wszystkim, a moje dzieci i wnuki kiedyś tam... Niech się boją. XD


Rzeknę, że bardzo zacna recenzja!

O nie! *zakasuje rękawy* Będę walczyć! I jestem lepszym łowcą żelek, ha! XD
Ja właściwie zapomniałam, że Sadie ma te 13 lat. O.o Wydawała mi się na starszą... No ale faktycznie nie zasługuje na Anubisa! Aż chyba napiszę fan fiction. XD No bo w sumie co widzi w niej BÓG, który ma tysiące lat? W Persiaku przynajmniej jakoś to zachowano(Ale Apollo mój! XD).

No właśnie nie wiem, co on w niej widział. Przecież przez te 5 tysięcy lat musiał spotkać miliardy innych dziewczyn... Nawet w Sali Sądu czy na cmentarzach, ale zawsze. Od dzisiaj nie będę marudzić, jak będzie trzeba na Wszystkich Świętych na cmentarz pójść. ^^ Powrót do góry


Rzeknę, że bardzo zacna recenzja!
Dziękuję. Twoja również.


O nie! *zakasuje rękawy* Będę walczyć! I jestem lepszym łowcą żelek, ha! XD
Haha, szykuj się! Jestrzem mistrzem w polowaniu na żelki! Ba, na krakersy też!

Ja właściwie zapomniałam, że Sadie ma te 13 lat. O.o Wydawała mi się na starszą... No ale faktycznie nie zasługuje na Anubisa! Aż chyba napiszę fan fiction. XD No bo w sumie co widzi w niej BÓG, który ma tysiące lat? W Persiaku przynajmniej jakoś to zachowano(Ale Apollo mój! XD).

No właśnie nie wiem, co on w niej widział. Przecież przez te 5 tysięcy lat musiał spotkać miliardy innych dziewczyn... Nawet w Sali Sądu czy na cmentarzach, ale zawsze. Od dzisiaj nie będę marudzić, jak będzie trzeba na Wszystkich Świętych na cmentarz pójść. ^^

Hahahaha, czy nie tam był pierwszy pocałunek?
Próbuję to rozkminić. Może chciał się poczuć, jak normalny boski nastolatek? XD Mam nadzieję, że Rick wróci do tej serii! I będzie dużo Anubisa, tak jak Nico teraz. :3



Ja właściwie zapomniałam, że Sadie ma te 13 lat. O.o Wydawała mi się na starszą... No ale faktycznie nie zasługuje na Anubisa! Aż chyba napiszę fan fiction. XD No bo w sumie co widzi w niej BÓG, który ma tysiące lat? W Persiaku przynajmniej jakoś to zachowano(Ale Apollo mój! XD).

No właśnie nie wiem, co on w niej widział. Przecież przez te 5 tysięcy lat musiał spotkać miliardy innych dziewczyn... Nawet w Sali Sądu czy na cmentarzach, ale zawsze. Od dzisiaj nie będę marudzić, jak będzie trzeba na Wszystkich Świętych na cmentarz pójść. ^^

Hahahaha, czy nie tam był pierwszy pocałunek?
Próbuję to rozkminić. Może chciał się poczuć, jak normalny boski nastolatek? XD Mam nadzieję, że Rick wróci do tej serii! I będzie dużo Anubisa, tak jak Nico teraz. :3

Hmm, nowa seria o życiu Anubisa jako zwykłego amerykańskiego nastolatka? Nie wiem jak Ty, ale ja się na to piszę. ^^ Powrót do góry


Hmm, nowa seria o życiu Anubisa jako zwykłego amerykańskiego nastolatka? Nie wiem jak Ty, ale ja się na to piszę. ^^

Ja to nawet napiszę! XD To by było boskie. Mówicie mi Anubis, eeee znaczy się mam na imię Walt. XD Nie wcale nie jestem bogiem śmierci. Ale może pójdziemy na cmentarz? Rick to nie głupi facet. W ciągu 12 miesięcy zarobił 13 milionów. O.o Więc stawiam na więcej niż pewne, że nie porzucił rodzinki Kane, no przynajmniej nie na wieczność. XD
Czekajcie, idę z wami!

A co do Sadie... rzeczywiście na Anubisa nie zasługuję. Bo zasługuję na niego ja Powrót do góry


Hmm, nowa seria o życiu Anubisa jako zwykłego amerykańskiego nastolatka? Nie wiem jak Ty, ale ja się na to piszę. ^^

Ja to nawet napiszę! XD To by było boskie. Mówicie mi Anubis, eeee znaczy się mam na imię Walt. XD Nie wcale nie jestem bogiem śmierci. Ale może pójdziemy na cmentarz?

Wiesz, ale mi chodzilo o to, ze Anubis jakos sie oddzieli od Walta i uwolni od tego idiotyzmu, ze nie moze sie pokazywac w miejscach zwiazanych ze smiercia... Wszystko jest do obejscia. ^^ Bo jakos bardziej pociaga mnie jego zwykle, megaprzystojne poczochrane ja, niz ten lysy napakowany mulat.

Kada, my wszystkie na niego zaslugujemy, wiec bedziesz miala konkurencje. ;P


Hmm, nowa seria o życiu Anubisa jako zwykłego amerykańskiego nastolatka? Nie wiem jak Ty, ale ja się na to piszę. ^^

Ja to nawet napiszę! XD To by było boskie. Mówicie mi Anubis, eeee znaczy się mam na imię Walt. XD Nie wcale nie jestem bogiem śmierci. Ale może pójdziemy na cmentarz?

Wiesz, ale mi chodzilo o to, ze Anubis jakos sie oddzieli od Walta i uwolni od tego idiotyzmu, ze nie moze sie pokazywac w miejscach zwiazanych ze smiercia... Wszystko jest do obejscia. ^^ Bo jakos bardziej pociaga mnie jego zwykle, megaprzystojne poczochrane ja, niz ten lysy napakowany mulat.

Kada, my wszystkie na niego zaslugujemy, wiec bedziesz miala konkurencje. ;P

Kumam! ;D Pewnie, że na wszystko jest sposób. XD Rick nie raz nas zaskoczył. ;D A poza tym inni bogowie mogli bez przeszkód wszędzie być, więc...
Ach Kada, ale będzie bitwa. XD
Kurde, ale kontynuacja po 2015? Matko 20 lat będę miała i cieszyła się, jak 7 latka na nową książkę Ricka! <3 Powrót do góry
Nerezza, my będziemy miały trzydzieści lat i nie sądzę, żeby nasza reakcja się zmieniła

Oj, sądzę, że to będzie coś na miarę trzeciej wojny światowej

I tak jak Martyna. napisała - jestem za!
Ja sobie nie wyobrażam jakbym miała przestać czytać książki Riordana, zresztą powracam do już przeczytanych, jeśli się niecierpliwię na wydanie nowej książki. Wolę nie myśleć, co będzie jak Rick przestanie pisać.. nie wyobrażam sobie tego!!!!!
„To był ten moment, kiedy zacząłem się zastanawiać; Dlaczego ja? Chciałem przecież tylko zakraść się w najniebezpieczniejszą część Duat, ukraść cień pierwotnego pana chaosu i ocalić świat. Czy to naprawdę tak wiele?”

Trzy dni na ocalenie świata przed pożarciem ogromnego węża... Ocalenie przed śmiercią przyjaciela... Przywrócenie do normalności boga Słońca... Kto miałby z tym problem? Odpowiedź jest oczywista każdy, nawet najzdolniejszy mag. Dlatego właśnie sprawa trafia do rodziny Kane’ów. Ostatni, trzeci tom serii Kronik Rodu Kane. „Cień węża” to tom, który zadziwia, bawi, uprzyjemnia czas i rozwiązuje niewyjaśnione kwestie z poprzednich dwóch. Ale więcej za chwilę.

„Przez ostatni rok wiele się zmieniło. Teraz był to tylko kolejny zły dzień w życiu rodziny Kane’ów.”

Od wydarzeń z poprzedniej części minęło kilka miesięcy. Sadie i Carter udają się do Teksasu, by tam uniemożliwić Apopisowi kradzież ostatnich zapisek szalonego maga, który podobno znalazł sposób na zabicie węża. Niestety wielki gad chaosu okazuję swoją moc. Rodzeństwo nie ma sił, by z nim walczyć. Czy jednak znajdą sposób na ocalenie świata, czy przechytrzą odwiecznego wroga Matt?

Tak właśnie przedstawia się główny wątek książki. Sadie i Carter są rodzeństwem, które jakiś czas temu
odkryło swoje magiczne zdolności, są Magami, potomkami królów Starożytnego Egiptu, podążają ścieżką bogów. Ich życie to pasmo niesamowitych i niebezpiecznych wydarzeń. A teraz do ich codziennych zadań dołączyło jeszcze jedno, ratowanie Ziemi. Do tego zmagają się jeszcze z wieloma innymi problemami. Wielu magów zaczęło wszczynać bunty przeciw władzy Amosa, wuja rodzeństwa, którego kiedyś opętał Set. Cały czas przyjaciele próbują również znaleźć sposób na powrót boga Ra do formy. Jeśli myślicie, że to już koniec, grubo się mylicie. Pozostała jeszcze kwesta Walta potomka faraona Tutenhamona, który został dotknięty klątwą swojego przodka. Nie zapominajmy również o problemach miłosnych, które towarzyszą bohaterom. Tak to wszystko i jeszcze więcej znajduję się w ostatnim tomie Kronik Rodu Kane. Ale jak to się wszystko ułoży, musicie doczytać sami.

Narracja w tym, jak i w poprzednich tomach jest podzielona pomiędzy dwójkę rodzeństwa, zmieniają się w
przedstawianiu, co dwa rozdziały. Muszę dodać, że ciekawy jest tu sposób przedstawiania wydarzeń. Sadie i Carter prowadza tu nagranie i przysyłają je autorowi książki. Wszystko, co przeżyli opisują w bardzo zabawny i młodzieżowy sposób. Co jakiś czas też, jak to rodzeństwo, przekomarzają się i dodają pod adresem siedzącego obok jakieś komentarze. Często właśnie przy ich czytaniu się uśmiecham.

„Ojej. Jutro koniec świata? A w piątek mieliśmy grać w bingo.”

Skoro już o to zahaczyłam, to muszę powiedzieć, ze humor jest jednym z głównych plusów książek Ricka Riordana. Zawsze czyta mi się je lekko i przyjemnie. A do tego bohaterowie są tak stworzeniu, że ich żarty nie są wymuszone, oni po prostu tacy są, tak się zachowają. Nic tu nie nienaturalne, sztuczne, wszystko do siebie pasuje. Drugą pozytywną częścią jest oczywiście moja kochana mitologia, choć sercem nadal pozostaje przy mitologii greckiej, egipska powoli otwiera przede mną swoje progi. Powiem szczerze, że przed przeczytaniem tej książki o bogach egipskich wiedziałam naprawdę niewiele, jednak to się zmieniło. Teraz wiem trochę więcej. Oczywiście nie możecie wymagać, że książka wyuczy Was wszystkich regułek i już od razu będziecie w tej kwestii ekspertami. Przecież w tym nawet nie o to się rozchodzi. Jednak dzięki niej mam choć lekkie pojęcie, jakie są pomiędzy bogami powiązania, znam ich lekką charakterystykę, w skrócie, wiem o co biega.

„Och, super. Flirtowałam z małpą.”

Jak pewnie się domyślacie życie uczuciowe bohaterów jak cały ich świat jest skomplikowane. Zacznę od Cartera. Chłopak już od pierwszej części serii jest zakochany w Ziai. Dziewczyna jednak nie darzy go tym samym uczuciem, gdyż okazało się, że gdy spędzali ze sobą czas, ona była uszebti(glinianą figurką), ktoś ją podmienił. Tak wiem, to skomplikowane, ale nie umiem tego obrać w słowa tak to niewyobrażalne. Carter po prostu mógł chodzić z wazą, bo choć podróbka wyglądała jak Ziya to tak naprawdę nie była ona. Chyba trochę bardziej obrazowo to przedstawiłam. Nie mniej związek dziwny, dziewczyna go nie pamięta, a on do niej wzdycha...

Przejdźmy do drugiego nie mniej szalonego związku. Sadie jest zauroczona dwoma chłopcami. Jednym jest jej kolega z domu Brooklyńskiego Walt, który ma na siebie założoną klątwę, przez co powoli umiera. Chłopak nie chcę się z nikim łączyć, choć on czuję to samo. Kolejną postacią adorowaną przez bohaterkę jest bóg Anubis. Ich spotkania zwykle odbywają się w niezwykłych miejscach(czytaj: dziwnych), np. cmentarzach, miejscach po wielkich walkach, często wokół latają duchy, klimatyczne miejsce na randki. Ale wracając do tematu, innym bogom nie podoba się taki związek z człowiekiem, więc postanowili zakazać im spotkań. W ten oto sposób sytuacja się lekko skomplikowała, ale jak się rozwiążę...
Choć ta historia podlatuję pod jakiś romans, jej zakończenie jest bardzo, ale to bardzo dziwne. Żałuję, że gdzieś nie wiem, czy w recenzji, czy w jakiejś opinii dowiedziałam się, jak to się skończy. Jestem okropnie zła, choć nie wiem w kogo mam mierzyć złość... Nie ważne, nie mnie jeśli nie znasz zakończenie historii możesz być ogromnie zaskoczony, drogi czytelniku. Dla nawet po przeczytaniu tego spoilera <zamkn>, był to szok i w to nie wierzyłam. Historia niczym z Bollywood. Nie mniej ciekawe rozwiązanie, które mnie szczególnie nie przypadło do gustu. Byłam nim tak samo skołowana jak Sadie.

Muszę też dodać, że moim zdaniem okładka jest przepiękna, taka klimatyczna. Widzę na niej niebezpieczeństwo, walkę i zaciętość. Podoba mi się. I te kolory, bardzo, bardzo ładnie. Minusem jest długość książki co kolejna w serii to krótsza, jak tak można. Nie rozumiem.

Jest mi bardzo smutno, ponieważ seria mi się spodobała. Chciałabym poznać jeszcze nowe losy rodziny Kane’ów, wiem, że autor ma głowę pełną pomysłów. Ale z drugiej strony, nie wiem, czy chciałabym wracać do tego świata ponownie. Historia moim zdaniem miała dobre zakończenie, czytelnik może sobie coś dopowiedzieć. Ocena tej książki będzie się przekładała również na ocenę całej serii. Niestety nie mogę dać maxa, taka ocena jest zarezerwowana dla innego cyklu autora. Książka była ciekawa, ale nie porwała mnie tak jak Percy Jackson. Niedługo zabiorę się za kolejną serię autora, czekajcie na recenzje. Dziękuję panu Rickowi za miło spędzony czas.
Ocena 9/10 Powrót do góry
„Cień węża” jest idealnym dopełnieniem całej trylogii „Kroniki Rodu Kane”. Jak zwykle świetnie się bawiłam przy lekturze, a po skończeniu nadal pozostała ona w moich myślach. Wyraziste postacie (szczególnie Sadie, która każdego zagada... i nawet kogoś mi w tym przypomina), nietuzinkowe potwory, komiczne sytuacje i niezwalniająca akcja to coś, czego tej książce nie brak. Czasem rozwój wydarzeń może naprawdę zadziwić czytelnika, natomiast samo zakończenie, pomimo że może się wydawać do przewidzenia, takie nie jest. Właściwie końcówka była czymś, co by pewnie nikomu nie przemknęło przez myśl, ponieważ czytelnik skupiony był na teraźniejszych wydarzeniach i nawet jak wybiegał myślami naprzód, to rozpatrywał tylko te raczej proste scenariusze. Tę powieść oczywiście serdecznie polecam i trafia ona na listę mych ulubionych, zresztą jak i inne publikacje tego autora, do których przeczytania również zachęcam.