Bezduszna - Gail Carriger

Doskonała lektura, która rozbawi, wzruszy i oczaruje każdego miłośnika wampirów i wilkołaków.

Niezwykła atmosfera Londynu u schyłku XIX wieku pełna intryg, nowoczesnych wynalazków, wszechobecnej mody na gorsety i turniurę oraz angielskiej herbaty. „Bezduszna” to powieść w klimacie książek Jane Austen z miejską fantastyką w tle. Po pierwsze, Alexia nie ma duszy. Po drugie, jest starą panną, której ojciec był Włochem, a teraz nie żyje. Po trzecie, została zaatakowana przez wampira, co stanowi oburzające naruszenie zasad dobrego wychowania. A dalej? Sprawy lecą na łeb, na szyję, gdyż ów wampir przypadkowo ginie z jej ręki, a nieznośny lord Maccon (hałaśliwy, gburowaty i zabójczo przystojny wilkołak) z rozkazu królowej Wiktorii wszczyna śledztwo. Jedne wampiry znikają, inne pojawiają się znienacka, jakby wyrastały spod ziemi, a podejrzenia padają na Alexię. Czy nasza bohaterka zdoła rozwiązać zagadkę skandalu, który wstrząsnął londyńską socjetą? Czy charakterystyczna dla bezdusznych umiejętność neutralizowania sił nadprzyrodzonych okaże się pomocna, czy raczej przysporzy jej wstydu? I co najważniejsze - kto naprawdę zawinił? I czy podadzą ciasto z kajmakiem?

” Wyjątkowo spektakularny debiut!”
„Romantic Times”

” Carriger debiutuje w wielkim stylu, proponując nam romans wiktoriański, świetną komedię pomyłek i dosyć specyficzną wizję rzeczywistości w jednym.”
„Publishers Weekly”

„Genialne i nadprzyrodzone!”
Angie Fox, autorka bestsellerów „Timesa”

„Wyśmienita, wampirycznie satyryczna lektura, błyskotliwa i zabawna.
Karen Marie Moning, autorka bestsellerowej serii fantastycznej

"Romans wiktoriański i komedia pomyłek w jednym!”
„Publishers Weekly”

Gail Carriger pisze, by odreagować smutne dzieciństwo. Wyrwała się z prowincji i wyruszyła w podróż po Europie, mimochodem uczęszczając po drodze do paru szkół. Obecnie rezyduje w Koloniach wraz z haremem ormiańskich kochanków i pokaźnym zapasem londyńskiej herbaty. „Bezduszna” jest debiutem literackim pisarki. Kolejne części serii Protektorat parasola to książki: „Changeless” i „Blameless”, ukażą się wkrótce nakładem Prószyński Media Sp. z o.o.

Źródło: Paranormalbooks.pl

W sprzedaży od: 22 marca
Cena: ?
Stron: ?
Wydawnictwo: Prószyński i s-ka

To jest bardziej steampunk jak paranormal romance.
Wybornie, że tak prędko wydają

---

Kusząca książka!
Wreszcie bez nastolatków
Postaram się przeczytać.
No i okładka nawet niezla tutajpoczkategori
Zapowiada się bardzo ciekawie! Od razu wpisuję na moją listę do kupienia!
Ciesze się, że ten gatunek zaczyna się u nas rozwijać.
Brzmi naprawdę ciekawie. Książki raczej nie kupię, ale z chęcią przeczytam. Okładka jest taka... średnia bardziej, ale być może w rzeczywistości wyglądać będzie dużo ładniej. W każdym razie już wpisuję tę książkę na listę do przeczytania. tutajpoczkategori

---

A mi się okładka bardzo podoba I tez wpisuję ta książkę na listę do przeczytania
Dlaczego nagle zaczęto pisać o angielskim społeczeństwie w XIX wieku? nie no, dostane ataku, nim sama wydam moja książkę, to XIX wiek będzie już przebrzmiałą historyjką w paranormalach. Nieee...

Ale książka sama w sobie wydaje się ciekawa, choć kupić nie zamierzam. tutajpoczkategori
Tiri, ale to jest steampunk, a nie paranormal
Zarąbisty opis! Bardzo intrygujący i zachęcający Zapowiada się kolejny zakup xD tutajpoczkategori
^^Ale to jest właśnie bardziej steampunk, jak już zauważyła @lma

Ja się tej książki już nie mogę doczekać Cieszę się, że już w marcu będzie można ją kupić
Widziałam ją na amazonie, po opisie spodziewam się czegoś trochę innego Chętnie przeczytam. tutajpoczkategori

Tiri, ale to jest steampunk, a nie paranormal

No dobra, to teraz mnie wyśmiejecie, ale ja nie bardzo wiem, co to ten steampunk
Opis fajny, ale czytałam w oryginale i szału nie było, że tak to ujmę premiera oryginału była chyba w 2009 roku i była dostępny w empiku za 26 zł z tego co czytałam na zagranicznych forach to nie zrobiła ta książka furory
kolejną częścią tej książki jest changeless tyle że też była dostępna w oryginale i też na empiku ja osobiście nie polecam tych książek z resztą możecie poczytać na zagranicznych forach o niej

chociaż trzeba pamiętać, że od przybytku głowa nie boli chętnie przeczytam wasze opinie na temat tej pozycji tutajpoczkategori

Tiri, ale to jest steampunk, a nie paranormal

No dobra, to teraz mnie wyśmiejecie, ale ja nie bardzo wiem, co to ten steampunk
Pisałam już o tym
http://www.ksiazkimlodziezowe.fora.pl/nowosci-zapowiedzi,43/zapowiedzi-wydawnicze,779-875.html#370467

kamis4, lubimy pełne opinie. Czemu nie polecasz tych książek?
Szczerze powiedziawszy, to właśnie te książki uznaję za jedne z najgorszych, które czytałam xD nie mam ogólnie problemów z angielskim, w tym języku przeczytałam już kilkadziesiąt książek i te były najgorsze ciężko się czyta, trzeba wracać do początku książki, żeby domyślać się co autor miał na myśli ;/ części informacji czytelnik musi domyślać się sam ;p i jak już skończyłam czytać pierwszą część to stwierdziłam, że nigdy w życiu czegoś tak skomplikowanego nie czytałam. I miałam nadzieję, że już nigdy nie przeczytam i chociaż druga część była lepsza to też nie była szałem

nie wiem czy chcecie żebym wam streściła tą książkę? Bo nie wiem co dokładnie mam napisać mam ukazać co mi się w głównej postaci nie podobało? albo jakieś poszczególne zachowania? Czy jak? mogę, tylko nie chcę wam psuć czytania bo źle się czyta coś jak wie się o czym to jest przynajmniej mi tutajpoczkategori

Tiri, ale to jest steampunk, a nie paranormal

No dobra, to teraz mnie wyśmiejecie, ale ja nie bardzo wiem, co to ten steampunk
Pisałam już o tym
http://www.ksiazkimlodziezowe.fora.pl/nowosci-zapowiedzi,43/zapowiedzi-wydawnicze,779-875.html#370467

kamis4, lubimy pełne opinie. Czemu nie polecasz tych książek?

No to wychodzi na to, że ja też własnie tworzę steampunk... dzięki za info, już więcej nie offtopuję

Właśnie, czemu nie polecasz tej książki Kamis4? dziwna Twoja opinia, własnie stworzenie czegoś co ma klimat i jest poprawne historycznie i politycznie wydaje się intrygować.
Mnie do tej książki nie ciągnie, nie za bardzo mi się podoba. Chociaż jeślibym wygrała w totka to pewnie bym kupiła xD. Ale w tej chwili mam inne książki, które bardziej chcę tutajpoczkategori
A oto fragment:
http://paranormalbooks.pl/2011/03/21/fragment-bezduszna/

Kiepsko widać, ale przeczytać się da

I wywiad z autorką:
http://paranormalbooks.pl/2011/03/20/wywiad-gail-carriger/
Również mam tę książkę na liście do przeczytania, ale będę mogła pozwolić sobie na nią chyba dopiero w następnym miesiącu:(
Czemu nie jestem milionerką?!!!

W każdym razie ksiązka zapowiada się bardzo oryginalnie, ma dużo bardzo dobrych recenzji, ale nie ma co wierzyć innym na piękne oczy, trzeba przekonać się samemu:)

I tak zamierzam zrobić tutajpoczkategori
wpisuję na listę do przeczytania
Jest XIX wiek. Wspaniałe czasy wiktoriańskie, określane jako najwspanialsze Anglii. Mamy odpowiednio damy w długich sukniach, dżentelmenów i... istoty nadprzyrodzone.
Wampiry, wilkołaki, duchy żyją wśród ludzi, nie ukrywają się, a ich obecność jest jakoś tolerowana przez normalnych obywateli. Wszyscy nadprzyrodzeni są ujęci w rejestrze BUR-u, który zajmuje się sprawami nadnaturalnymi i dzięki niemu panuje ład. Jednak zaczynają znikać wampiry, tułacze, a pojawiają się natomiast zupełnie nowe, świeże, nieokrzesane wampiry, do których stworzenia nikt nie chce się przyznać.

Główna bohaterka, Alexia Tarabotti, jest dwudziestosześcioletnią panną. Starą panną jak na tamte czasy. Alexia jest pół-Włoszką i kompletnie nie pasuje ze swoim charakterkiem i wyzwoleniem do czasów i zasad panujących w epoce wiktoriańskiej. Jest to osoba oczytana, niezwykle inteligentna, ciekawa świata, wygadana i wyzwolona,
Na pewnym przyjęciu zostaje zaatakowana przez wampira. Alexia nie pozostaje mu dłużna a jej wieczny dodatek – parasolka, służy jej jako broń, którą przywala niewychowanemu delikwentowi. Oczywiście jak przystało na damę, nie chciała zrobić wąpierzowi większej krzywdy, lecz ten sam się prosił. Alexia niechcący oczywiście pozbawia go życia... Cała ta sytuacja zaowocuje wszczęciem śledztwa przez przedstawiciela BUR-u, Lorda Maccona, który dość nieudolnie próbuje odsunąć Alexię od niego.
Ponadto, Alexia jest nadludzką, czyli bezduszną. Oznacza to w praktyce tyle, że wystarcza dotyk a osoba nadprzyrodzona traci swoje cechy nadnaturalne, czyli wampir, wilkołak staja się ludźmi. Chwilowo. Sama ta cecha, nie jest widoczna u Alexi, toteż nikt z bliskiego otoczenia nie wie o jej zdolnościach. Jednak owe zdolności mogą przynieść też kłopoty, spore kłopoty.

Pozostali bohaterowie również zasługują na pełnię uwagi. Lord Maccon, wilkołak alfa londyńskiej watahy – niezwykle przystojny, dostojny, porywczy, gwałtowny i... gryzą koty z Alexią od niepamiętnych czasów. Ale jak mówi stare porzekadło „kto się czubi ten się lubi...”. Dialogi i odzywki pomiędzy tych dwójką bohaterów są niesamowite, chyba nie przesadzę, gdy napiszę, że to jest właśnie najlepsze w całej książce.
Obok Lorda Maccona mamy jeszcze jego pomocnika, mądrego i opanowanego wilkołaka betę – Profesora Lyalla i przyjaciela Alexii – starego, ekscentrycznego wampira Lorda Akeldamę. Jest też rodzina Alexii, jej matka, ojczym i dwie przyrodnie siostry. Każda z postaci jest wyjątkowa i zabawna na swój sposób.

Jak przystało na powieść opowiadających o czasach wiktoriańskich mamy też specyficzny język, za co bardzo chwalę autorkę. To bardzo urozmaiciło tę powieść na tle innych, podobnych tematycznie. Jednak niektóre sytuacje opisane przez autorkę budziły moje wątpliwości. Czy oficjalny spacer panny z mężczyzną bez przyzwoitki jest normalny? Otóż nie. Rozumiem już wyzwolenie Alexii, ale to aż niewybaczalne jak na tamte srogie zasady.

Nie można zapomnieć, że jest to też steampunk, dlatego też nad Londynem unoszą się sterowce, mamy też maszynę różnicową. Naukowcy żwawo pracują nad kolejnymi nowinkami technologicznymi. Jest to pierwsza książka stemapunkowa przeczytana przeze mnie i jestem pozytywnie zaskoczona, pewnie dzięki temu sięgnę po kolejne tytuły ze stemapunkiem w tle...

Co do akcji – niestety, ale ta mnie zawiodła. Akcja dosyć leniwie się toczy, co powodowało u mnie niekiedy ziewanie. Prawdziwym urozmaiceniem były już wspomniane dialogi pomiędzy dwójką bohaterów – Alexią i Macconem, ale nie tylko.

Nie mogę napisać, że jestem zachwycona tą książką, czytałam już lepsze. Ale niewątpliwie warto przeczytać, jeśli nie ze względu na tematykę, zabawne dialogi przesycone cięta ripostą, wiktoriańskie klimaty to ze względu na dość świeży powiew, czyli połączenie paranormal romance z steampunkiem. I mimo iż książka, jak już wspominałam, nie zachwyciła mnie jakoś bardzo, to czekam na kolejne części. Kolejna część planowana jest już na czerwiec, z czego już się cieszę, tym bardziej, że końcówka zapowiada naprawdę dobrą zabawę w następnych częściach.
Polecam!

Ocena ogólna: 7/10 tutajpoczkategori
Kurcze, @lma, recenzja choć dobra, to jednak wprowadziła u mnie drobną obawę, czy na pewno chcę tę książkę kupić. Przeczytać owszem, z ciekawości, bo moje klimaty trochę (no i ten Lord Maccon.... ), ale to 7/10 mnie przeraziło Do tej pory wszyscy słodzili na temat tej książki
Hej, 7/10 to całkiem dobra ocena w moich oczach i mam zamiar przeczytać ciąg dalszy
Skąd taka ocena? Kurcze, jakoś nie wciągnęła mnie maksymalnie. Były momenty, że czytałam z wypiekami a były też takie, że ziewałam. Nie jest to też rewolucyjna czy też ambitna książka, ale warta przeczytania. Dialogi wymiatają i przede wszystkim nowe, ciekawe miejsce i czas akcji

EDIT:
Chociaż może faktycznie przesadziłam zaniżając ocenę
Jeszcze to przemyślę tutajpoczkategori
No doooobra, przekonałaś mnie Mam nadzieję, że mi się spodoba, bo rzeczywiście 7/10 nie jest złą ocena, ale gorszą niż 8/10 na przykład Nie no, żartuję Przeczytam :
Zachęcam, polecam To coś nowego, świeżego Jestem ciekawa jak wypada w porównaniu z "Percy Parker". Ach, muszę się przekonać.

I jestem okropnie ciekawa jak pozostałym spodoba się książka tutajpoczkategori
ja powinnam ją dostać w najbliższych dniach... heh zobaczymy...

Zachęcam, polecam To coś nowego, świeżego Jestem ciekawa jak wypada w porównaniu z "Percy Parker". Ach, muszę się przekonać.

I jestem okropnie ciekawa jak pozostałym spodoba się książka

Ja postaram się niedługo przeczytać.
Z Twojego opisu wynika, że to książka kompletnie różna od Percy; tam w ogóle nie ma wątków steampunkowych. I chociaż Percy uwielbiam, to mam straszną ochotę na Bezduszna.

Dialogi i odzywki pomiędzy tych dwójką bohaterów są niesamowite, chyba nie przesadzę, gdy napiszę, że to jest właśnie najlepsze w całej książce.
Ocena ogólna: 7/10

a ja zaszaleję i dam 10 Ta ocena jest wprost proporcjonalna do ilości kalorii, które spaliłam podczas czytania śmiejąc się jak głupia z niektórych dialogów

POLECAM! Powrót do góry

Zachęcam, polecam To coś nowego, świeżego Jestem ciekawa jak wypada w porównaniu z "Percy Parker". Ach, muszę się przekonać.

I jestem okropnie ciekawa jak pozostałym spodoba się książka

Więc ja też czytałam Percy Parker i jestem właśnie pod koniec "Bezdusznej" i muszę stwierdzić, że Alexia wypada o wiele wiele lepiej niż Percy.
Narracja jest lepsza i akcja jest o wiele lepsza.
Nie sądziłam, że tak prędko zdradzę Staż XD No, ale co tam.

Jeśli mogę się tak wyrazić, więcej z udziałem Alexi (a także hrabiego, jakby inaczej) scen wiemy, wiemy jakich. A szczególnie opisów.
W obu powieściach (co bardzo sobie cenię) zmienia się co jakiś czas punkt narracji.
I nie tyle, że Alexia jest bardziej doświadczona niż Percy, ale co najmniej więcej oczytana (nie tylko w sprawach natury nadnaturalnej czy nadludzkiej) ale stosunków męsko damskich i może właśnie stąd ta korzystna zmiana w narracji.
Jak dla mnie to historia Alexi jest bardziej żywa, a historia Percy ciut wyidealizowana.
Alexia jest bardziej świadoma co się z nią dzieje jeśli chodzi o zjawiska nadprzyrodzone, podczas gdy Percy jakby z niczego nie zdaje sobie sprawy lub zwyczajnie odsuwa od siebie niektóre wizje. Nie docieka ich źródła a panna Alexia nie odpuści sobie póki sprawy do końca nie doprowadzi.
I to zdecydowanie zmienia postać jak i akcję

Jej ale się rozpisałam a jeszcze nie zakończyłam książki XD
Jak skończę to dopiszę lepsze porównanie.
Wystarczyło mi zaledwie kilka godzin na rozprawienie się z tą książką, ale co się dziwić? Niesamowicie się wciągnęłam i wprost nie mogłam się od tej lektury oderwać.

Ogromnie polubiłam bohaterów występujących w "Bezdusznej", wydaje mi się, że najbardziej chyba lorda Akledamę, za te jego cudowne gejowskie skłonności, które od czasu do czasu przejawiał. Polubiłam także główną bohaterkę, ponieważ jest to kobieta odważna, która wie, czego chce i nie traci zimnej krwi w nie wiadomo jak niebezpiecznych sytuacjach. Kobieta, której nie trzeba ratować z opresji, ponieważ zawsze znajdzie wyjście z trudnej sytuacji. Potrafi użyć siły (a raczej... parasolki), aby się obronić, nie rezygnując wówczas z manier, którymi powinna cechować się dama. Lord Maccon, mimo iż nie jest facetem, przy którym miękną nogi, to i tak poczułam do niego głęboką sympatię.

W książce tej najbardziej mnie zauroczył XIX-wieczny klimat Londynu, który jest tak bardzo wyrazisty, że czuć go w niemalże każdym detalu "Bezdusznej". Myślę, że to duża zasługa czarującego języka, którym posługuje się autorka, charakteryzowanego na właśnie XIX wiek.

Brak elementów zaskoczenia i wbijania w fotel nie ujmuje niczego tej książce, a wręcz przeciwnie. Czyni ją w pewien sposób subtelną i równie czarującą, co język, którym posługuje się pisarka. Jedyna rzecz, nad którą ubolewam, to emocje, które były trochę... zduszone. Nie mogłam w pełni wczuć się w tę historię, ponieważ nie mogłam całą sobą odebrać emocji płynących z "Bezdusznej". Nie wiem, dlaczego, ale wszystkie wrażenia były jakby trochę przytłumione i to jedyna rzecz, do której mogę się przyczepić. Jednak nawet ona nie staje mi na przeszkodzie, aby dać tej książce ocenę 6/6, czy jak kto woli 10/10.

Osobiście bardzo zachęcam do przeczytania tej książki, ja wspaniale spędziłam z nią czas.

Recenzji napisanej przez siebie dodać tu niestety nie mogę, ponieważ pisałam ją dla nakanapie.pl i takie są wymogi, jednak możecie ją przeczytać na moim blogu, w najnowszej notce. Link macie w moim podpisie, jeżeli jest ktoś zainteresowany. Powrót do góry
„Bezlitośnie wciągająca”

Opis „Bezdusznej” autorstwa Gail Carriger obfituje w barwne epitety i wiele pochwał. „Bestseller New York Timesa”, „Genialna i nadprzyrodzona”. Pozostawało pytanie, czy wierzyć tym zacnym zdaniom? Postanowiłam przekonać się o tym na własnej skórze… A raczej oczach.

Panna Alexia Tarabotti została przez własną matkę skazana na staropanieństwo, jeszcze będąc młódką. Powodem była śniada cera, egzotyczne rysy i rzekomo wielki nos. We krwi Alexii płynęła włoska krew, odziedziczona po ojcu. Pani Loontwill była święcie przekonana, że nikt nie zechce takiej dziewczyny, toteż nie miałoby sensu inwestowanie w jej suknie, rękawiczki i fryzury tylko po to, aby znaleźć jakiegoś biednego kandydata na wątpliwego męża. Takim sposobem główna bohaterka, pogodzona ze swoim losem, zajmowała się ukrywaniem przed rodziną swojej bezduszności lub inaczej mówiąc – nadludzkości. Odwiedzała różnych ludzi, goszcząc na przyjęciach i podwieczorkach, rozmawiała z lordem Akeldamą, znanym z długowieczności wampirem. Jednak książka rozpoczyna się od zdzielenia nadprzyrodzonej istoty parasolką po głowie w dziewiętnastowiecznym Londynie.

Wyżej wspomniane wydarzenie uwalnia ciąg sytuacji, następujących po sobie lawinowo. Napotkanie lorda Conalla Maccona, słowne utarczki z nim i jego betą. Trzeba bowiem wiedzieć, że hrabia Woosley był wilkołaczym alfą watahy. Co więcej, panna Tarabotti zaczęła intrygować go swoim ciętym językiem i niezłomnością godną… Cóż, jedynie jej samej. Alexia zabiła wampira, niby to przypadkowo, co nie umyka uwadze świadków – alfie i becie wilkołaków. Cały Londyn zaczyna huczeć od plotek, tajne organizacje grzebią w temacie dusz, próbując zdetronizować nadprzyrodzonych. W środku tego zamieszania znalazła się rezolutna i potrafiąca wybornie zirytować rozmówcę stara panna (choć zaledwie dwudziestosześcioletnia).

Od pierwszej strony „Bezdusznej” byłam zachwycona językiem, jakim została napisana. Wyszukane słowa, prześmieszne riposty i niekończące się utarczki między bohaterami oraz momentami czarny humor, który idealnie wpasował się w moje upodobania nakazały mi uwielbiać tą pozycję. Na moją aprobatę zasłużył sobie pomysł Gail Carriger o ulach, trutniach, clavigerach… Bardzo interesujący i świeży, tak samo jak poruszenie tematu duszy. Czym jest, gdzie się znajduje, czy można ją zlokalizować? Pewnie większość z nas kiedyś przebiegła myślami po tym zagadnieniu, jednak nie mieliśmy okazji go zgłębić. Teraz nadarzyła się okazja, wykorzystana przez Klub Hipokrasa.

Postacie wzbudzały we mnie wszelkie możliwe uczucia, od zachwytu poprzez rozbawienie, aż do obrzydzenia. Alexia Tarabotti zaskarbiła sobie moją sympatię podobnym usposobieniem. Sarkastyczna, mądra, wściubiająca swój, dodajmy że nieidealny, nos w każdą dziurę. Zaczytująca się w książkach, kochająca nowinki kobieta o silnym charakterze, tracąca głowę jedynie w sytuacjach podbramkowych, choć wciąż łapiąca ją i umieszczająca z powrotem na swoim miejscu – szyi. Wygadana, zaradna, absolutnie nadludzka. Chylę przed nią czoła w niemym uwielbieniu. Natomiast Conall Maccon rozbawił mnie swoimi rozważaniami, o których dowiedziałam się z narracji trzecio osobowej. Również uparty, choć bardziej skory do ustępstw i uległy właściwej kobiecie, która potrafi doprowadzić go do szaleństwa.

Pani Carriger stworzyła naprawdę wiele mistrzowskich postaci, ale najbardziej z nich wszystkich, oprócz panny Tarabotti oczywiście, spodobał mi się truteń lorda Akeldamy, Biffy. Zabawny, uroczy i oddany, lojalny wobec swego pana. Dbały o szczegóły, biegły w nowinkach modowych, a jednocześnie silny, przystojny i zupełnie męski.

Serdecznie polecam tę książkę wszystkim, którzy szukają niekonwencjonalnych rozwiązań, nietypowych wydarzeń, wartkiej akcji i dużej dozy wyśmienitego humoru. „Bezduszna” wciągnęła mnie bez litości, odciągając od wszelkich innych zajęć, sama w sobie będąc wystarczająco absorbującą lekturą na zajęcie kilku godzin. Padam na kolana przed talentem pisarskim Gail Carriger, dziękując za ten powiew świeżości wśród gatunku paranormal romance.

Moja ocena książki: 9,5/10
Jak już skomentowałam Cię na blogu, Charlotte - jestem ZŁA! Bo nadal nie mam tej książki, a nie przeczytanie bezdusznej to najpewniej grzech, więc muszę ją zdobyć Powrót do góry
Tyle pozytywnych recenzji, a mi się coś w tej książce nie podoba. Nie ciągnie mnie do niej Zastanawiam się czy wbrew sobie ją kupić, skoro taka dobra..
Rosemary, może ją pożycz od kogoś? Kupić za 34 zł i sie zawieść, to trochę lipna sprawa. Ja akurat taką tematykę preferuję więc się zakupu nie boję, ale jeśli nie jesteś pewna... Powrót do góry

a mi się coś w tej książce nie podoba.

jak może Ci się coś nie podobać jak nie czytałaś? Nie zrażaj się okładką, ani tematyką, bo ja też początkowo byłam sceptycznie nastawiona do tej książki, ale okazała się naprawdę niezła
Nie chodzi mi o to, że w treści mi się coś nie podoba, bo jak wiesz nie przeczytałam. Po prostu mam tak czasami, takie przeczucie i akurat do tej książki mnie nie ciągnie.
Tirin niestety nie mam od kogo pożyczyć U mnie w bibliotece takich książek nie mają, a ebooków nie lubię Przeczytam sobie niedługo fragment i wtedy podejmę decyzję. Powrót do góry
Właśnie ją czytam...
I w miarę czytania, znika cały mój zapał.
Poprostu się nudze :/
Ale daje jej szansę... W końcu to dopiero dwa rozdziały za mną (co zaczne czytac, to zaraz ją odkładam i znajduje sobie milion innych zajęć)...
Ja od drugiego rozdziału nie mogłam się wprost oderwać od tej książki.
Ale każdy lubi co innego.
Moim zdaniem ta książka ma troszkę wyższą granicę wieku niż przeciętne paranormal. Punkt widzenia bohaterów to punkt widzenia osób dorosłych, chodzi mi o to że panna Tarabotti jest uważana za starą pannę a Lord też ma już swoje lata choć na nie zupełnie nie wygląda.
Dla mnie to była bardzo przyjemna odmiana, choć np lubię serię Magiczny Krąg Libby Bray (akacja też ma miejsce w czasach wiktoriańskich) to jednak tutaj w Bezdusznej ucieszyło mnie że wreszcie nie ma jakiejś pensji dla dobrych panien czy nastolatków w akcji. Gdzie nie czytasz, tam wszędzie liceum. Cały czas jakieś nastoletnie zauroczenia i całe problemy z tym wiekiem związane. Tutaj natomiast była bardzo miła odmiana - przynajmniej jak dla mnie Powrót do góry
Tak, tak- zdecydowanie zgadzam się z Cassin. Może po prostu jesteśmy już za stare na problemy wieku dojrzewania?
Ok przekonałyście mnie ... mam tylko pytanie, czy książka kończy się z wieloma otwartymi wątkami jak typowa saga, czy może można ją potraktować jako zamkniętą historię jak np hmm "Ukryte". Powrót do góry
Bardziej jak UKRYTE, choć jest zapowiedź jakby tego co może dalej być
Kurde, żyje niemal ćwierć wieku, czyli ile musze miec lat aby moj punkt widzenia mógł dorównac bohaterom książki? Powrót do góry

Bardziej jak UKRYTE, choć jest zapowiedź jakby tego co może dalej być

w takim razie tym bardziej kupię ... bo szczerze już mam dość typowych serii i czekania na kolejne części

....

no i kupiłam tylko 26 zł w Auchanie - czasem mi się trafi

....

Przeczytane i...
cóż to była za zabawa

Choć z początku ciężko mi było przejść z nowoczesnego, dość wulgarnego języka Braciszków pani Ward do elokwencji Alexii to szybko mnie książka wciągnęła i pochłonęła do reszty.

Największa jej zaleta to właśnie główna bohaterka - uwielbiam takie postacie: nie za piękna ale świadoma swoich atutów, inteligentna ale nie wszystkowiedząca i przede wszystkim dowcipna. Jej słowne potyczki z lordem rozbrajały mnie do reszty. Do tego bardzo ciekawy wątek 'kryminalny' i w ogóle cała ta genialna otoczka ... nie będę się powtarzać wszystkie atuty książki zostały już wypisane wcześniej

Polecam chętnym fajnej przygody i dobrej zabawy.
Teraz się śmieję, że się wahałam, aby kupić ... jeszcze się nie nauczyłam, że na Waszych opiniach można polegać
Chętnie sięgnę po kontynuację przygód Bezdusznej.

nie mogę się oprzeć muszę coś zacytować :

"...Było to niesłychanie intymne przeżycie. Bardziej nawet niż odsłonięcie kostek w miejscu publicznym..."

- poplułam się na tym, komentarze Alexii były niesamowite.

edit:

z ciekawości zajrzałam na stronę autorki za oceanem (i nie tylko) ukazały się 4 części to są 3 kolejne.

Niezmienna

Niewinna lub może chodzi o nienaganność, bezbłędność

i
Nieczuła bądź Bez serca

fajnie - ciekawe kiedy ukarzą się u nas ...

.........

ha już wiem - na FB Prószyński i S-ka zdradzili, że w czerwcu - wybornie nieprawdaż ??
MUlka cieszę się, że książka Ci się spodobała

I dziękuję za info o czerwcowej premierze.
Dalsze okładki widziałam już wcześniej i nie mogę się już doczekać dalszych przygód bohaterów !

Będzie i część 5 !!!



Marzec 2012 USA Powrót do góry
No i ja mam lekturę za sobą i ... Jestem zdziwiona dobrymi opiniami, ale może tylko ja mam skrzywienie, które każe mi wszystko brać od strony historycznej... Sama nie wiem. Nie jestem znowuż specjalistką, ale coś mi nie grało. Książka ogólnie ok, ale te próby narracji w stylu XIX-wiecznym... Oto recka:

Dobre obyczaje to podstawa w świecie, gdzie liczy się elegancki, schludny ubiór i powściągliwy język. Dlatego też, gdy dama wybiera się sama na spacer po parku, bądź planuje wieczorne spotkania bez przyzwoitki, może narazić się na złą sławę. Ale co się stanie, jeśli kobieta o reputacji inteligentnej, zadziornej starej panny zostanie zaatakowana przez niebezpiecznego typka i... ugodzi go? Na śmierć, oczywiście?

Panna Alexia Tarabotti to dwudziestosześcioletnia dama, która w czasach swojego życia, czyli u schyłku XIX-tego wieku, uchodzi za starą pannę. I nic w tym dziwnego, kto bowiem chciałby pojąć za żonę kapryśną dziewuchę z niewyparzonym językiem, do tego o egzotycznej urodzie nie wpisującej się w kanon ideału epoki?

W momencie, gdy poznajemy ową damę, znajduje się ona w dość patowej sytuacji – nie otrzymawszy na przyjęciu niczego odpowiedniego do zjedzenia, postanowiła zamówić sobie kanapki do biblioteki, lecz niespodziewanie spotkała tam kogoś, kto był równie głodny jak ona, lecz niekoniecznie przyciągnął go zapach kanapek. Wampir, bo takowym okazał się młodzieniec, uznał najprawdopodobniej, że Alexia będzie smacznym podwieczorkiem i postanowił się posilić. Na jego nieszczęście nie miał świadomości, że panna Tarabotti nie jest zwyczajną dzieweczką, lecz kimś, kogo każdy nadprzyrodzony powinien się bać.

Alexia bowiem jest nadludzką, czyli istotą o niezwykłej mocy ujarzmiania nadprzyrodzonych sił. Wystarczył jeden jej dotyk, by wampir na nowo stał się człowiekiem, oczywiście tak długo, jak trwał ich bezpośredni kontakt fizyczny. Dlatego też dama ta, jako przedstawicielka gatunku w zasadzie na wyginięciu, była znana w londyńskim towarzystwie istot nadprzyrodzonych jako niebezpieczna i jednocześnie pilnie chroniona przez biuro zwane BUR-em (czyli odpowiednikiem departamentu do spraw istot nie do końca ludzkich).

I tu kolejna niespodzianka – bowiem istoty nadprzyrodzone typu wampiry, wilkołaki czy duchy nie były w świecie Alexi bujdą, lecz stanowiły porządny procent całkowicie jawnie funkcjonujących obywateli Korony. Co więcej, niektórzy zasiadali nawet w gabinetach rządu! To bardzo ciekawa teoria, zwarzywszy na fakt, że w historię zostaje wplątana sama królowa Wiktoria Hanowerska.

Wracając jednak do przygody z biblioteki – Alexia w afekcie i zupełnie niespecjalnie zabija delikwenta, a na miejsce zdarzenia przybywa śledczy – gburowaty alfa wilkołaków – lord Maccon, który poza niezwykłą posturą i urodą odznaczał się także niewyparzonym, jak Alexia, językiem i nieprzyjemnym usposobieniem. I tak też rozpoczyna się śledztwo, które ma za zadanie wyjaśnić, kim był zamordowany wampir, co pociągnie za sobą kolejne wydarzenia, w których rzecz jasna główną bohaterką będzie panna Tarabotti.

Nie ukrywam, że powieść pani Carriger mnie zaskoczyła na wielu płaszczyznach. Poza oczywiście pomysłem, w którym łączy paranormal romanse i steampunkowe wizje zmechanizowanego Londynu końca XIX wieku (to pozytywnie), warto zwrócić uwagę na kreację bohaterów – tu się srodze zawiodłam, oraz język. Od pierwszego zdania oczywistym jest, że autorka chciała wystylizować powieść na kształt XIX-wiecznych dzieł pokroju Emile Zoli czy Henry Jamesa. W pewnych momentach denerwujący był fakt, że więcej dzieła stanowiły typowe dla książek Jane Austen opisy, które tak naprawdę nudzą, a nie wciągają. Jednak o ile warstwa dialogowa wymagała stylizacji, o tyle narracja w zbędny sposób została owładnięta manią wysublimowanego słownictwa, które odbierało dynamiki i emocji. Nie mniej nie ukrywam, że sam pomysł był ciekawy i oczywiście chwali się fakt, iż autorka, pisząc o minionej epoce, chciała oddać jego ducha. Jednak w takim momencie muszę zacytować myśl austriackiej pisarki Marie von Ebner-Eschenbach, która powiedziała:

„Wolno ci inaczej myśleć niż twoja epoka, ale nie wolno ci ubierać się inaczej.”

Podobną myśl znalazłam dawno temu, i choć nie pamiętam autora słów, zrozumiałam przesłanie – najlepiej pisać o czasach, w których się żyje, bo tylko wtedy jesteśmy wiarygodni. Nie mówię, że nie wolno nam tworzyć powieści, których akcja się dzieje w minionych epokach, wszak sama jestem zakochana w XIX-tym wieku, ale jeśli już to robimy, nie stylizujmy dzieła na kształt czegoś, co znamy tylko z podręczników i przekazów. Takie działania mogą wywołać efekt, jaki mamy w przypadku dzieła pani Carriger – ciekawa lektura o niestety sztucznej oprawie, którą traktuję z przymrużeniem oka.

Co do bohaterów – o ile główna bohaterka jest zarysowana w miarę oględnie, jako panna o własnym zdaniu, ciętym języku i zamiłowaniu do jedzenia i ładnych ubiorów, o tyle reszta bohaterów to tylko cienie snujące się wokół akcji. Co bowiem wiemy na temat lorda Maccona poza opisowymi informacjami, iż jest przystojnym gburem? Jak przedstawia się postać jego przyjaciela i bety watahy? Ile można powiedzieć o przyjaciółce Alexi? A o jej rodzinie? Znajomych? Nic, co by nam pomogło w określeniu charakterystyki tych sylwetek. A to ogromny minus, niestety.

Zakończenie bynajmniej nie zaskakuje, byłam przekonana co do finału wydarzeń. I nie ukrywam pewnego... powątpiewania, czy aby Bezduszna na pewno zasługuje na tak liczną kontynuację – bodajże naliczyłam z pięć części, a kto wie, czy na tym zakończy się historia?

Moja ocena dla powieści to 7,5/10. Za ciekawy pomysł. Wszak wiele dzieł dotyczących „dawnych czasów” tworzone są ot tak, na „odwal się”, a tu, pomimo istotnych niedociągnięć, można na plus uznać próby i chęci, jakie autorka podjęła, by nadać powieści wymiaru prawdopodobieństwa.
Tirin bardzo ciekawa recenzja
Czy książka zasługuje na kontynuację? Według mnie tak. Wyróżnia się wśród ogromu paranormali na rynku, jest tyle beznadziejnych serii w które włożyłam kasę, że Bezduszna przy tym jest wybitną pozycją.
Ja osobiście nie przykładałam zbytniej uwagi do tego czy autorka odnalazła się w tym stylu ... skupiłam się bardziej na kryminalnym wątku i samej Alexii - która bardzo przypadła mi do gustu. Lektura była lekka i świeża Ale spotkałam się już wcześniej z negatywnymi opiniami co do tej XIX wiecznej oprawy ... no cóż rzadko wszystko, wszystkim się podoba

[W moim przypadku istotne jest też co po czym czytam, przykładowo po Blasku nawet Zniewolonym skłonna bym była dać 10/10 - taki żart ... ale chyba przekaz zrozumiały Powrót do góry
MUlka, Kochana, Dziękuję za zrozumienie, oczywiście tu Ci przyznam rację - pomysł dobry, tego nie potępiam. Ale jak mówiłam, zboczenie jest zboczeniem niestety bardzo możliwe, że sama z braku laku sięgnę po kontynuację, wszak Lord Maccon, być może dzięki niedopracowaniu charakteru i możliwości popuszczenia wodzy fantazji przez czytelniczki, jest zaiste... intrygujący
No tak, jak się ma hopla na punkcie jakiegoś tematu, to albo się chce żeby był dopracowany, albo lepiej żeby go nie było - bo wtedy każda ryska denerwuje - doskonale to rozumiem. Dlatego takie opinie są cenne

Lord mi się kojarzył ze starszym, zmęczonym kolesiem ale to fakt intrygujący był ... a jak wiadomo porządny amant to połowa sukcesu romansu Powrót do góry
Tak, powiem Ci, że na początku wydawał mi się takim wielkim owłosionym starym dziadem. Ale potem mówię sobie "trochę fantazji!" i już było lepiej
Mam wrażenie, że „Bezduszna” to jedna z tych książek, obok których ja nie przeszłabym obojętnie. Sama okładka przyciąga wzrok i wpada w pamięć, więc na sklepowych półkach mimochodem, zawsze ją zauważałam. Dodając do tego ciekawy opis, to cóż mogę powiedzieć – wpadłam po same uszy! Klimaty steampunk nie są mi zbytnio znane, więc tym bardziej miałam ochotę sprawdzić czy ten gatunek, to coś co mnie pochłonie.

Główną bohaterką jest Alexia, dwudziestosześcioletnia stara panna, której ojciec był Włochem. Mało tego, Alexia nie ma duszy, a atakujący ją wampir zdaje się o tym nie wiedzieć. Nieszczęśnik, nie pochodzi z żadnego z londyńskich uli, przez co nie wie, jak Alexia działa na stworzenia, takie jak on. Ku nieszczęściu Alexi, ta zabija wampira i od tamtego momentu wszystko zaczyna się walić. No może niezupełnie, bo do akcji wkracza lord Maccon, alfa sfory wilkołaków, agent Biura Ultranaturalnych Rzeczy. Alexia, chcąc nie chcąc, musi liczyć na jego pomoc w rozwiązaniu zagadki owego ataku na jej osobę, oraz sprawę zaginięć wampirów i wilkołaków. Cięty język Alexi wpakowuje ją w coraz to większe tarapaty, z których wyciągnąć ją może tylko zakochany w niej Maccon.

Jest to tytuł interesujący, jednak spodziewałam się po nim o wiele więcej. Sam początek, który zapewne miał być intrygujący i ciekawy, wyszedł nijako. Zresztą podobnie prezentuje się cała akcja, co kilkakrotnie doprowadziło do tego, że książkę odłożyłam na bok, bo byłam nią zmęczona. Na szczęście całość ratują dialogi między Alexią i lordem Macconem, które momentami doprowadzały mnie do śmiechu.

Sam klimat panujący w książce jest imponujący. Jak przystało na steampunk, XIX wiek obfituje we wspaniałe wynalazki. Nad Londynem unoszą się sterowce, a powozy obfitują w przeróżne urządzenia. Sam styl i język, którymi autorka posługuje się w książce, niesamowicie pozwalają się wczuć w tamta epokę. Mimo że na początku mnie to irytowało, z czasem stało się dla mnie sporym atutem. Należy wspomnieć, że same stworzenia nadprzyrodzone typu: duchy, wampiry czy wilkołaki, są częścią śmietanki towarzyskiej oraz nieodzownymi współpracownikami samej królowej.

Same postacie są bezbłędne. Alexia jest wręcz mistrzynią ciętej riposty i nad wyraz nowoczesną kobietą. Autorka poświęciła jej postaci naprawdę dużo uwagi. Niewątpliwie to Alexia ratuje w moich oczach całą tę książkę. W momentach, kiedy tylko dane było zetknąć się jej z lordem Macconem, powietrze było wręcz naelektryzowane, a ja nie mogłam powstrzymać się od cichego chichrania pod nosem. Maccon, jak na alfę stada wilkołaków przystało, to mężczyzna przystojny i dobrze zbudowany, który w obecności Alexi, po prostu tracił głowę. Jest to para naprawdę wybuchowa. Nie mogę też zapomnieć o barwnej postaci lorda Akeldamy. Wampir ten, ilekroć się tylko zjawiał wywoływał na mojej twarzy szczery uśmiech. Zabawny, o ciekawym charakterze, jest wiernym przyjacielem Alexi, na którym ta niewątpliwie może zawsze polegać.

Książka jest ciekawa, jednak mnie nie zafascynowała. Zdecydowanie za mało akcji, a całość ratuje tylko i wyłącznie końcówka książki, która mnie wciągnęła aż do ostatniej strony. Liczę, że kolejna część mnie bardziej porwie i autorka jeszcze nie jednym mnie zaskoczy.
Polecam osobom, które mają ochotę na drobny powiew świeżości, gdyż z literaturą steampunk ciężko się zetknąć na naszym rynku.

Ocena: 4/6 Powrót do góry
„Bezduszna” jest pierwszą częścią cyklu „Protektorat Parasola” autorstwa Gail Carriger. Czytając tą książkę mamy możliwość „podróży w czasie”. Mianowicie, akcja rozgrywa się w czasach XIX-wiecznej Anglii, a dzięki pani Carriger możemy doskonale poczuć klimat tamtych czasów.

Alexia Tarabotti jest dwudziestosześcioletnią starą panną, której ojciec był Włochem. Jest ona bardzo wyjątkowa, bowiem nie ma duszy, lecz ukrywa ten fakt przed swoją rodziną. Pewnego wieczoru, wampir o nieznanym pochodzeniu atakuje pannę Tarabotti, nie wiedząc, że ma ona niezwykłą zdolność neutralizowania sił nadprzyrodzonych. Jakby tego było mało, Alexia za pomocą swojej ukochanej parasolki, zabija delikwenta, co przyniesie jej sporo kłopotów. Przystojny, lecz nieznośny lord Maccon, alfa watahy wilkołaków, wszczyna śledztwo. Nikt nie wie, kto stworzył wampira, który zaatakował Alexię. Czy komuś uda się rozwiązać tę zagadkę? Czy panna Tarabotti jest bezpieczna? I czy już na zawsze pozostanie starą panną, której nikt nie chce?

Szczerze mówiąc, czytałam tylko jedną książkę, której akcja toczyła się w czasach XIX wieku („Mroczny sekret” – Libba Bray). Porównując obie powieści, moim zdaniem „Bezduszna” wypada nieco słabiej. Autorka miała świetny pomysł, ale trochę nie spodobało mi się jego wykonanie. Słownictwo użyte przez panią Carriger jest fantastyczne. W każdym calu oddaje klimat tamtych czasów. Jednak momentami, czytając „Bezduszną” po prostu się nudziłam. Raz nawet nad nią zasnęłam. Przez ¾ książki, co prawda trochę się działo, ale oczekiwałam czegoś więcej. Na szczęście kilka ostatnich rozdziałów było tak cudowne, że wynagrodziły mi początek.

Bohaterowie są bardzo zróżnicowani. Są tu postacie wzbudzające moją sympatię, lecz są też takie, które znienawidziłam. Najbardziej polubiłam główną bohaterkę, która już od pierwszych stron wywołała moje zaciekawienie. Lord Maccon jest również bardzo intrygującą postacią. Przystojny wilkołak, alfa watahy. Dialogi pomiędzy panną Tarabotti i hrabią Woolsey były świetne. Naprawdę można się przy nich pośmiać. Są bardzo pomysłowe i zabawne i za nie daję duży plus.

Narracja jest trzecioosobowa. Bardzo mi się spodobał pomysł przedstawiania wydarzeń z różnych punktów widzenia. Możemy wiedzieć, co się aktualnie dzieje w dwóch miejscach naraz.

Muszę również wspomnieć o okładce książki. To ona przykuła moją uwagę i po części dzięki niej kupiłam „Bezduszną”. Świetna kolorystyka, która oddaje klimat powieści. Dama z parasolem idealnie tutaj pasuje.

Książkę polecam fanom paranormal romance. Jeśli lubisz czasy wiktoriańskie, ta powieść jest dla ciebie idealna. Pomimo tego, że trochę się zawiodłam na „Bezdusznej”, nie mogę się doczekać drugiej części serii „Protektorat Parasola” (premiera „Bezzmiennej” już 14 czerwca). Teraz już wiem, czego mam się spodziewać i mam nadzieję, że druga część bardziej mi się spodoba. Moja ocena to 7,5/10.
Przeczytałam "Bezduszną" jakiś czas temu. Bynajmniej mnie nie zachwyciła, niestety. Klimat wiktoriański, maszyny i wynalazki - atmosfera bardzo interesująca. Z czegoś takiego można stworzyć naprawdę magiczną powieść. "Bezdusznej" w tej kwestii czegoś zabrakło. Cała wiktoriańska atmosfera była dla mnie niewystarczająco wyrazista. Sprawy które zaliczają powieść do gatunku steampunk też jakby potraktowane powierzchownie, choć oceniać obiektywnie nie mogę, bo nie jestem w tych kwestiach obeznana. Co do tak często wspominanego w innych recenzjach humoru - mnie chyba najbardziej rozbawił opis autorki z tyłu książki. Bo w samej powieści, owszem nie raz się zaśmiałam, ale też bez przesady. Żeby Alexia była mistrzynią ciętej riposty? A i używa jej nie raz, ale żeby od razu mistrzynią? Alexia jako główna bohaterka była naprawdę ciekawą postacią, jednak ja najbardziej polubiłam lorda Akeldamę. Taki przeuroczy wampir, uwielbiam takie postacie, bardzo żałuję że jego osoba nie została dokładniej przedstawiona. Mama nadzieję że zmieni się to w kolejnych częściach, choć nie jestem przekonana czy po nie sięgnę. "Bezduszną" można potraktować jako zamkniętą historię i zdaje mi się ze taką u mnie pozostanie.
Zalety

Humor, humor i jeszcze raz humor jest największym plusem powieści. Nie raz wybuchałam śmiechem czytając konwersacje pomiędzy parą głównych bohaterów. Ich utarczki słowne i sytuacyjne są po prostu legen-czekajcie-dary (jak mawia Barney z „Jak poznałem waszą matkę”). Nie tylko oni wprowadzają humor do historii. Lord Akeldama nie raz wywołał u mnie banana na twarzy swoim ubiorem czy słownictwem jakim raczył Alexię oraz swoim nonszalanckim zachowaniem. Oczywiście głupiutkie siostry z jeszcze głupszą matką na czele, też wprowadzają wiele radości oraz ulgę, że samemu nie ma się takiej rodziny.

Kolejną zaletą jest plejada nadprzyrodzonych stworzeń, jakie przeplatają się przez całą historię wraz z naukowcami, służącymi, duchami, a nawet jedną bezduszną istotą (nie zdradzę wam, że to Alexia jest ową istotą aby nie popsuć wam czytania;). Każdy z nich ma swój wyjątkowy charakter i wygląd, nie są potraktowani jako tło dla głównych wydarzeń i czynnie uczestniczą w akcji. Nawet wampir na początku książki jest wyjątkowy, a jego seplenienie dodatkowo to podkreśla.

Fabuła jest wciągająca jak bagno. Nie mogłam oderwać się od lektury, a jak to robiłam to i tak ciekawość mnie zżerała od środka (nawet na zewnątrz czułam, że skubana mnie podgryza). Najgorzej było pewnego wieczoru, kiedy to prąd szlag trafił. Byłam tak zdesperowana, że czytałam przy blasku jednej świeczki. Jakim cudem nie mam przez to większej wady wzroku, nie wiem. Zakończenie mnie usatysfakcjonowało, bo było tak jak i reszta książki, opisane z przymrużeniem oka. Wszystkie wątki zostały zamknięte i tak naprawdę, autorka wcale nie musiałaby pisać kolejnych części. Bardzo lubię takie zabiegi, bo nie muszę czekać i kupować reszty części sagi aby poznać rozwiązania niektórych motywów. Co nie oznacza, że w następną książkę się nie zaopatrzę, bo ja chcę poznać dalsze przygody panny bez duszy

Opisy dziewiętnastowiecznego Londynu, niezwykłych urządzeń, badań, ubioru, czy zwykłej popołudniowej herbatki są ciekawie przedstawione i bez problemu można sobie wszystko wyobrazić. Nie obyło się jednak bez wygooglowania słowa „lamówka”. Bardzo często był ten wyraz używany podczas opisów sukien, a ja (mimo, że jestem kobietą) nie miałam fioletowego pojęcia, co to takiego. Teraz już wiem, więc mogę szpanować nowo nabytą wiedzą

Bardzo podobały mi się różnego rodzaju smaczki odnoszące się do czasów rewolucji przemysłowej, jak chociażby pierwsze sterowce, winda czy sama królowa Wiktoria. Oczywiście, w książce jest więcej tego typu odnośników, ale w chwili pisania tej recenzji, więcej przypomnieć sobie nie mogę. Może jeszcze fakt, że główna bohaterka upinała włosy w charakterystyczny dla tamtego okresu sposób, czy to że nosiła sukienki pasujące do danej okazji.

Wada

Ano jest i minus, a nawet i trzy. A tym minusem jest książka. Tak, dobrze czytacie, książka. Nie fabuła, nie bohaterowie i nie język, a książka i już tłumacze co i jak

Okładka mi się nawet podoba, w końcu obrazek jest ten sam, co w oryginalnym wydaniu, jednak ja niedawno ujrzałam wersję Japońską. No i co ja będę się rozpisywać? Azjatycka wersja jest po prostu prześliczna, a ja mam słabość do anime

Poza tym muszę doczepić się do czcionki i interlinii. Niby literki nie są za małe lub za duże, ale mnie się je dziwnie czytało, a mało miejsca pomiędzy linijkami tekstu, jeszcze bardziej potęgowało to uczucie. Co za tym idzie śledzenie tekstu było dla mnie męczące. Czytałam dość wolno, moje gałki oczne nie potrafiły się w ogóle dostosować, przez co książkę ukończyłam po niemal tygodniu. Ja, normalnie, 300 stron czytam najwyżej trzy dni.

Ocena: 6/6 Powrót do góry
Po przeczytaniu tej książki powiedzenie 'do trzech razy sztuka' zmieniło się i teraz brzmi 'do czterech razy sztuka'. Trzy razy podchodziłam do tej książki, udawało mi się przeczytać najwyżej 10 stron, potem odkładałam na rzecz innej, bardziej mnie pociągającej. Po prostu nie mogłam się wkręcić w historię Alexii. Już miałam oddawać ją do biblioteki nieczytaną, ale coś mnie podkusiło, żeby spróbować po raz czwarty i viola! Tym sposobem przeczytałam całą Bezduszną z wielką radością.
W przeciwieństwie do Was mnie najbardziej śmieszyły rozmowy Alexii z Lordem Macconem, jak wzajemnie sobie dogryzali, a to, że Alexia wygrywała każdą sprzeczkę słowną ogromnie mi się spodobało. Lord Akeldama i jego mówienie kursywą wkurzało mnie. No sama nie wiem, po prostu nie mogłam przejść przez sceny Lord Akeldama - Alexia.
Ogółem cała książka mi się podobała, jest akcja, jest humor. Niczego jej nie brakuje. Podobało mi się to, że wszystko było pisane takim językiem 'dawnym', a to przeplatane z niepowstrzymanym językiem Alexii daje genialny efekt. Wiele razy wybuchałam śmiechem w czasie czytania 'Bezdusznej'. Polecam jak najbardziej, próbujcie nawet 4 razy
Awantura z parasolką, czyli dzień z życia Alexi Tarabotti.

Gail Carriger albo jak kto woli Tofa Borregaard(pseudonim) urodziła się w Bolinas w Kalifornii i jest znaną pisarką, autorką powieści w dobie steampunk’u, której debiut literacki zyskał miano bestsellera. „Bezduszna” od dnia swojej premiery w 2009, z roku na rok zdobywa coraz to większą rzeszę fanów na całym świecie, co poskutkowało tym, iż również moje serce zostało skradzione w momencie, kiedy sięgnęłam po tę fenomenalną powieść fantasy.

Alexia Tarabotti to 26-letnia pół-włoszka, stara panna, a w dodatku nadludzka, czyli istota bez duszy, której dotyk działa jak antidotum na nadprzyrodzoność. Przyznacie mi chyba rację, że z takiego połączenia mogła wyjść tylko mieszanka wybuchowa; Panna Tarabotti to istny wulkan – silna, twarda, z bardzo ciętym językiem – o czym niejednokrotnie nie omieszkał się przekonać lord Maccon – i nieprawdopodobnym szczęściem do pakowania się w kłopoty – brzmi interesująco ? a to tylko kilka cech charakteryzujących Alexię Tarabotti.

Już na samym początku powieści główna bohaterka popada w niemałe tarapaty, oczywiście nie ze swojej winy, bo w końcu to wampir był nie wychowany i bezceremonialnie chciał, bez zgody samej zainteresowanej, ugryźć ją w szyję, a dla damy o „słabych nerwach”, jaką niewątpliwie jest Alexia, tego było już za wiele, więc postanowiła nauczyć delikwenta kilku małych zasad etykiety za pomocą swojej niezawodnej parasolki - oczywiście dla dobra ogółu - a że skończyło się trupem na dywanie, to już nie wina biednej panny Tarabotii. I tak o to, po małym wypadku z parasolką w roli głównej, nasza 26-letnia bohaterka wciągnęła się w nie lada kabałę, która wywołał niemałą lawinę w życiu samej Alexi, jak i nie tylko…

Dawno nie czytałam książki, która wciągnęła mnie w tak dużym stopniu jak „Bezduszna”, wprost nie mogłam się od niej oderwać – jak zasiadłam do lektury, to już od niej nie wstałam, dopóki nie przeczytałam ostatniego słowa. Duża zasługa w tym oczywiście pani Carriger, która śmiało może uchodzić za nową, bardziej „otwartą” wersję Jane Austen.

Gail Carriger ma niesamowity styl, znany tylko genialnym pisarzom – czytając jej połączenie epoki wiktoriańskiej z stampunk’iem, czułam jakbym sama znalazła się w tamtym czasach, tym pięknym Londynie, gdzie na każdym kroku można zobaczyć wynalazki zapierające dech w piersiach.

Świat stworzony przez autorkę przyciąga jak magnes, od którego nie sposób się oderwać, gdyż jest tak wspaniały i piękny w całym swoim jestestwie. Tym, co niezmiernie mnie cieszy jest fakt, że mimo iż wampiry , wilkołaki oraz duchy niejednokrotnie pojawiały w różnych książkach, to „Bezduszna” jest jedyna w swoim rodzaju – czytając nie ma się ciągłego wrażenia, że to już było i robi się nudne. Ten barwny świat oczywiście nie byłby taki niesamowity bez świetnych opisów, którymi czaruje nas Gail Carrager w każdej możliwej chwili.

Fabuła „Bezdusznej” nawet przez sekundę nie wydaje się naciągana i bezsensowna; wszystkie elementy historii, z biegiem czasu, układają się na właściwym miejscu i niejednokrotnie potrafią zaskoczyć, a nawet rozbawić. Tajemnice i dreszcz emocji niemal na każdym kroku czekają na czytelnika, przez co książkę czyta się jeszcze szybciej, bo każdy chcę już poznać rozwiązanie zagadek. Ta powieść nie byłaby taka świetna bez dozy komizmu i humoru, który najlepiej uwidacznia się w dialogach głównych bohaterów, które zresztą są doskonale napisane przez autorkę.

„Bezduszna” to nie tylko intrygująca fabuła, to także romans, którego napięcie w pewnych chwilach sięga zenitu. Pragnę jednak uspokoić niektórych czytelników, że wątek miłosny nie stoi na pierwszym planie, raczej wszystko jest wyrównane, pomiędzy akcją a romansem. Oczywiście perypetie miłosne swoją wielkość zawdzięczają bohaterom, których charaktery są co najmniej interesujące; Ona(Alexia) –wyzwolona, uparta, dociekliwa, on(Lord Maccon) – władczy, porywczy, nieco gburowaty.

Bohaterowie książki to jeden z jej wielkich atutów. Oprócz dwójki głównych postaci na uwagę zasługują również pozostałe, m.in. Lord Akeldama – przyjaciel Alexi, wampir o dość ekstrawaganckim guście, profesor Lyall – beta angielskiej watahy, inteligenty i szarmancki, Ivy – najlepsza przyjaciółka panny Tarabotti o okropnym upodobaniu do koszmarnych kapeluszy, których widok razi oczy wszystkich dookoła, no i jest jeszcze rodzinna Alexi – matka, ojczym i dwie siostry – która przyprawia bohaterkę o niemały ból głowy.

„Bezduszna” to książka warta polecenia każdemu - molom książkowym, miłośnikom fantastyki czy fanom romansów. Mnie osobiście perypetie Alexi Tarabotti niezwykle wciągnęły i jeszcze przez długi czas nie będę mogła o nich zapomnieć, jeśli w ogóle kiedyś zapomnę. Na koniec pozostaje mi tylko życzyć Wam, by „Bezduszna” – jeśli zdecydujecie się po nią sięgnąć - okazała się tak owocną lekturą dla Was, jaką była dla mnie.

Ocena: 10/10

Powrót do góry
Zrodziłaś we mnie ochotę na tę serię swoją recenzją. No cóż, kolejna, którą chciałabym przeczytać... Eh... chyba będzie trzeba dopisać do listy xD
Jak to jest nie mieć duszy? Czy jest się wtedy innym człowiekiem?
Odpowiedzi na te pytania zna główna bohaterka Bezdusznej, Alexia.

Książka zaczyna się w dniu przyjęcia, na którym Alexia przez przypadek zabija pewnego wampira. Dlaczego to robi? Z obrony własnej, oczywiście! Ów wampir okazał się niezwykle dziwnym okazem, nie wiedział kim jest Alexia i próbował ją ugryźć!
Co znaczy, że nie był z ula Królowej.
Społeczeństwo nadprzyrodzonych dzieli się na tych co należą do Ula Królowej i na tułaczy. Tułacze mają zgodę na nie należenie do żadnego ula, lecz żyją zgodnie z zasadami BUR-u. BUR to nasz odpowiednik Urzędu.
Okazuje się, że więcej wampirów zostaje zabitych i Alexia zostaje do sprawy wplątana. Zaczyna, więc częściej rozmawiać z wilkołakiem-alfą, lordem Macconem. Chociaż na początku się nienawidzą, potem zaczyna się między nimi coś dziać.
Poznajemy również wampira tułacza lorda Akeldame, niezwykle zabawnego 'człowieka', który zawsze wie o wszystkim i uchodzi za najlepiej doinformowanego. Jest on przyjacielem naszej bohaterki.
Co do powyższej sprawy, rzeczy zaczynają się komplikować. Nie wiadomo kto zabija wampiry i dlaczego. Alexia dostaje zaproszenie do Ula i mimo zakazu lorda Maccona, udaje się tam. Po skończonej wizycie, wsiadając do karety, okazuje się, że ktoś tam na nią czeka! I to nikt kogo zna..

Dlaczego zaczęłam czytać Bezduszną?
Przez bardzo wiele pozytywnych recenzji, książka została niemal okrzyknięta 'genialną', czyli tak jak pisze na okładce.
Dużo od niej oczekiwałam i niestety zawiodłam się.
Od dawna chciałam przeczytać świetny paranormal i byłam pewna, że tym okaże się opowieść o Alexii, ale mimo, że akcja była, to była tak nudna, że książkę skończyłam po trzech tygodniach(!)
Najbardziej podobała mi się końcowa akcja, tam się naprawdę coś działo, było to świetnie opisane i NIE NUDZIŁO!
Książka jednak nie jest beznadziejna! Oczekiwałam fajerwerków, dlatego dodatkowo jestem rozczarowana.

Jednak muszę pochwalić autorkę za bohaterów.
Alexia nie była pustą, nie pewną siebie kobietą, tylko pewną i silną. Jest to jak najbardziej na plus.
Lord Maccon jest również silnym mężczyzną, jednak ulegającym kobiecie, co jest jak najbardziej normalne.
I mój ulubiony bohater Lord Akeldama. Mimo, że był w sytuacji kryzysowej potrafił żartować. Był niezwykłym plotkarzem i najjaśniejszym punktem historii.
Przyjaciółka głównej bohaterki Ivy, nieznająca się na modzie kobieta, również została skonstruowana bardzo dobrze, ją także polubiłam, chociaż wiele jej nie było, to potrafiła wprowadzić uśmiech na twarz czytelnika.
Rodzina Alexi, została pokazana, jako płytka i głupia, nie wiedząca nic o niczym i chwaląca sobie tylko kobiety zamężne i ludzi bogatych.

Podsumowując książka jest zabawna i chociaż mnie nie zachwyciła, wiele osób bardzo ją chwaliło.
Polecam jako miłą historyjkę na jesienny wieczór, jednak nic poza tym.

Co kojarzy mi się z ta książką?
Kompletnie nic. Powrót do góry
Książka dla osób, które lubią, kiedy fabuła osadzona jest w minoinych czasach. Czyli niezbyt dla mnie, do tego język jakim posługuje się autorka i ogólny styl książki, inne nie zawsze znaczy lepsze. Jedynym plusem są relacje między Alexią a Lordem Macconem dla nich zajrzę do kolejnego tomu.
XIX wiek, lata siedemdziesiąte. W tych właśnie czasach poznajemy naszą główną bohaterkę, pannę Alexię Tarabotti, która nie posiada duszy.

W pierwszym rozdziale zapoznajemy się z mocami - oraz parasolką - panny Tarabotti, gdy zostaje napadnięta przez wampira, przez co Bezduszna jest oburzona i nie może zjeść podwieczorku.

Książka jest pisana w starym języku (czyli takie słówka jak: iż, doprawdy, aniżeli, itp.). Kłótnie pomiędzy Alexią a lordem Macconem są bardzo zabawne i rozśmieszające. Fabuła książki jest interesująca. Najbardziej mnie ciekawiły maszyny jakimi się posługiwali, jak one działają, co robią.. dla mnie to jest najwspanialsze w tej książce, prócz styczek wyżej wymienionych

Alexia w serii Protektorat Parasola bawi się w takiego detektywa. Poszukuje wyjaśnień na problemy jakie dzieją się w Londynie wraz z przyjaciółmi, których po drodze poznaje.

Bezduszną polecam jak najbardziej, ponieważ jest to pozycja, z którą warto się zapoznać Ocena 10/10 Powrót do góry
Ja też się skusiłam jakiś czas temu na "Bezduszną" i muszę przyznać, że chociaż to nie były do końca moje klimaty, to książka pozytywnie mnie zaskoczyła Z początku może trochę ciężko było mi się przestawić na ten styl autorki stylizowany na XIX-wieczny, ale wystarczyło tylko czytać dalej, żeby naprawdę się wciągnąć - i nie jestem znawcą w tej kwestii, więc nie znalazłam żadnych mankamentów, byłam po prostu oczarowana klimatem, jaki tworzył

Historia miała wszystko, czego mi potrzeba do szczęścia Była złożona, dynamiczna, pełna humoru i barwnych postaci. Alexię polubiłam od razu, strasznie spodobała mi się jej odmienność (i to nie tylko w kwestiach paranormalnych) od reszty i dystans do siebie, i otoczenia. Zyskuje dzięki temu narracja, która nie przynudza, a wręcz przeciwnie - bardzo mnie bawiła No i chyba nie muszę powtarzać tego, co już pisałyście o jej dialogach z Lordem Macconem Ta dwójka i ich relacje stanowiły prawdziwą perełkę w tej historii! No i Lord Akeldama Świetna postać, mam nadzieję, że będzie miał swój udział w kolejnych częściach

Konstrukcja świata może nie była jakoś zaskakująca, bazowała na tym, co już stanowi pewien utarty schemat w powieściach fantastycznych - Rój wampirów, Wataha wilkołaków, duchy, a to wszystko w połączeniu z dobrze nam znaną (albo w tym przypadku niekoniecznie ) rzeczywistością. Jednak nie mam tu nic do zarzucenia, bo ogólnie lubię taki schemat, a wszystko było ładnie obmyślone i rozplanowane. Na razie może trochę powierzchownie, ale przy 5 tomach będzie jeszcze okazja na zgłębienie tych spraw Świeżym elementem była sprawa bezduszności, stanowiącej taką przeciwwagę do istot nadprzyrodzonych - bardzo chwytliwe

Chyba nie muszę mówić, że polecam Nie miałam za dużo jeszcze do czynienia ze steampunkiem, więc nie mam zbytniego porównania do innych książek, ale i tak mam wrażenie, że "Bezduszna" w jakiś sposób się wyróżnia (to pewnie ten humor ). Ja z pewnością sięgnę po kolejne części, bo jestem ciekawa w co jeszcze Alexia może się wpakować xD
„W chwili gdy napastnik usiłował definitywnie położyć kres swej nieoczekiwanej i wielce niepożądanej zażyłości z tacą, panna Tarabotti przyłożyła mu parasolką w czubek głowy. Za sprawą słusznej masy śrutu zaowocowało to dźwięcznym i nader satysfakcjonującym brzęknięciem.
-Maniery- upomniała surowo.”*

XIX wieczna Anglia już od jakiegoś czasu akceptuje nadprzyrodzonych żyjących wśród zwykłych ludzi. Wampiry, wilkołaki i duchy pełnią zaszczytne funkcje i mają nawet dostęp do Gabinetu Cieni. Jednak, czy na pewno wszyscy tak łatwo potrafią z nimi współegzystować?
Alexia nie ma duszy i jest starą panną(ma aż 26 lat!), której ojciec był Włochem, a teraz nie żyje. Została zaatakowana przez wampira, co stanowi oburzające naruszenie zasad dobrego wychowania. A dalej? Sprawy lecą na łeb, na szyję, gdyż ów wampir przypadkowo ginie z jej ręki, a nieznośny lord Maccon z rozkazu królowej Wiktorii wszczyna śledztwo. Jedne wampiry znikają, inne pojawiają się znienacka, jakby wyrastały spod ziemi, a podejrzenia padają na Alexię. Czy nasza bohaterka zdoła rozwiązać zagadkę skandalu, który wstrząsnął londyńską socjetą?

Wpasowując się w klimat Anglii, zdecydowałam się na wakacyjną lekturę, jak głosi okładka „o wampirach, wilkołakach i… parasolkach.” Brzmi dziwnie? Nie! To po prostu brytyjskie!
Gail Carriger jest zakochaną w angielskiej herbacie autorką, która pisaniem odreagowuje dzieciństwo pod okiem zrzędliwego ojca. Czy jej to wychodzi? Jak najbardziej! Można to już wywnioskować choćby z cytatu, ponieważ właśnie humor jest największą zaletą tej książki. Nie ma możliwości nie śmiania się na głos przy lekturze i osobiście jestem zadowolona z wyboru „Bezdusznej”. Chociaż żartobliwy i odrobinę ironiczny styl powieści może się wydawać co najmniej nieodpowiedni, to doskonale wpasowuje się do klimatu XIX wiecznej Anglii i oddaje jej konwenanse.

Ważnym elementem książki są oczywiście bohaterowie. Barwne postacie o niesamowitych umiejętnościach samowolnie zbudzają sympatię czytelnika i chociaż ja nie przepadam szczególnie za wampirami i wilkołakami, to w tym przypadku nie przeszkadzało mi to w ogóle. Co więcej niezwykle interesujące było przedstawienie legend i ogólników dotyczących nadprzyrodzonych w całkowicie innym świetle. Nic trudnego jest w pisaniu na podstawie legend i niezmieniane niczego, ale stworzenie czegoś nowego, pokazuje, jak wiele autor chce nam przekazać. Kot by pomyślała, że dwaj najważniejsi doradcy królowej Wiktorii są nadprzyrodzeni?!
Polecam Wam więc „Bezduszną”, która bezsprzecznie jest doskonałą lekturą wakacyjną. Lekka, wciągająca i zabawna wprost idealnie pasuje na ten okres. Mam nadzieję, że Alexia, jak i cała książka oczaruje Was i zapewni niezapomnianych wrażeń!

Ogólna ocena: 9/10. Powrót do góry
Fajne recenzje, cieszę się, że jest coraz więcej fanów serii
Sama niecierpliwie czekam na finał i już żałuję, że się kończy - uwielbiam charakterek Alexii - babka jest nietuzinkowa i jej postać świetnie już się wyryła w mej pamięci - z części na część jest coraz fajniej, bo lepiej zna się postacie i wszystko co dotyczy bezdusznych się uściśla. Polecam Wam bardzo kontynuację
Chętnie sięgnę. :3 Teraz poluję na wymianę. ^^ Powrót do góry

Polecam Wam bardzo kontynuację
W domu mam "Bezwzględną" czyli chyba przedostatni tom, o ile u nas wydadzą 5 część (mam ogromną nadzieję, że tak.!)
Przeczytalam ta ksiazka - kilka dni temu, ale nie chcialo mi sie pisac opinii.

Ogolnie jestem zadowolona z tej powiesci To jest pierwsza ksiazka z gatunku steampunku, ktora przeczytalam... Mimo, ze z tym gatunkiem mialam juz stycznosc wczesniej (glownie w filmach, i w kilku komiksach).

Najwiekszym plusem tej ksiazki jest humor. Taki humor typowo angielski (ktory bardzo lubie). Dialogii byly wprost komiczne Na dodatek autorka swietnie sie nasmiewala z angielskiej socjety i konwenansow. Nasladowala rowniez komicznie kwiecisty styl pisania - ktory sie kojarzy z ta epoka... Niezle sie usmialam przy tej ksiazce

Polubilam tez bohaterow. Alexia jest postacia niezalezna i oryginalna. Moze nie nalezy ona do moich ulubionych glownych postacii - ale i tak jest ciekawa. Polubilam rowniez Ivy - znalazlam wreszcie kogos posiadajacego gorszy gust co do kapeluszy niz ja Ale moja ulubiona postacia z tej ksiazki to lord Akeldama - jeden z najkomiczniejszych bohaterow ksiazkowych jakich znam

Jednak ksiazka posiada jeden bardzo powazny minus... Na poczatku ksiazki akcja jest bardzo powolna. Prawie nic sie nie dzieje... Dopiero w polowie powiesci, historia staje sie wciagajaca

Polecam ta ksiazke, mimo ze to nie jest jedna z najlepszych powiesci

Z checia przeczytam druga czesc ! Powrót do góry
Właściwie ta książka została mi wciśnięta w ręce, ale teraz się cieszę, bo Bezduszna naprawdę mi się podobała. Zaczynając od głównej bohaterki, która była niezwykle wyzwolona jak na swoje czasy co mi się bardzo podobało jedyną uwagę jaką mam to jest to, że bohaterka jak sam tytuł wskazuje jest bezduszną, a ja jakoś nie mogłam się w to wczuć, bo jest bezduszną to powinna nie czuć emocji czy jakoś tak nie wiem w ogóle nie mogłam tego zrozumieć z resztą nadal nie mogę. Ale wracając lorda Macona również polubiłam a zwłaszcza sceny między nim a Alexią mnie urzekły. Książka jest ogólnie bardzo humorystyczna, trochę nie wiem jak autorka mogłaby to pociągnąć, ale skoro mówicie, że kolejne części są nawet lepsze to już nie mogę się doczekać kiedy po nie sięgnę
Ciężko mi się ją czytało,ponieważ nie lubię XIX wieku i autorka ma dziwny styl pisania. Ale oczywiście są plusy ode mnie dla tej książki:) Po pierwsze humor Po drugie postać Alexii i Maccona. Po trzecie wprowadzenie przez autorkę czegoś nowego do gatunku PR. Mimo mojej niechęci do czasu w jakim rozgrywa się akcja sięgnę po następne części. Zresztą jak zwykle Powrót do góry